Σμόκιν για ξέφωτο ή οι τρεις

Του Φώτη Μισόπουλου
Ο φρουρός έξω απ' την πόρτα ήταν για κείνον
ΦΡΑΝΤΣ ΚΑΦΚΑ[1]

........τον κέρδισε τελικά ο φόβος Τα αστειάκια τους τα είχε συνηθίσει Κολάκευαν τη συγκρατημένη έπαρσή του Χώνει το πόδι ανάμεσα στις κουρτίνες Στη μύτη τού παπουτσιού στριφογυρίζει ένα μεταξωτό καπέλο Η επιδέξια κλωτσιά το στέλνει στροβιλιζόμενο να καθίσει στο κεφάλι του. Μπαίνει με βήματα πατινέρ Ύστερα ηρέμησαν Απόμειναν να κοιτάζονται με τρόμο σαν αγρίμια- Πώς βρήκαν τροφή νερό και σύντροφο; Κάθονται καλωσορίζοντας κατάματα τον ήλιο, να βάλουν σάλιο στις πληγές που γέννησαν Κάτι παραμονεύει πίσω απ' τα φύλλα Κάποιο πάτημα ακούστηκε Φεύγουν λοξά Ο φόβος αν ξαναπέσει στα χέρια τους Αν τον περιλάβει εκ νέου η Ε.Υ. τον περιμένει σειρά δοκιμασίες αδυνατώντας να τις αντέξει. Βγήκαν και οι τρεις μαζί απ' το σπίτι Είχαν μήνες να το κάνουν και πήραν το τραμ για την εξοχή Έξω απ' την πόλη Το παράξενο όνομά του έμοιαζε προφητεία Τόσο άχρονος φαινόταν ο γκρίζος ζεστός αέρας Τόσο ρευστή και απρόσωπη η διάθεσή του Οι αιώνες ταυτίστηκαν: Ένας και Μοναδικός, -Αοίδιμος- όπως περνάει δίπλα σου ο νεκρός και το αίμα έχει πήξει στο στήθος Ευνουχισμένος Με άκρα κομμένα Η σάρκα καμένη. Μύριζε. ''Είστε ανυπόφορος. Δεν μπορώ να καταλάβω αν μιλάτε σοβαρά ή όχι''. ''Δεν έχετε και πολύ άδικο'', χαρούμενος που καθόταν και φλυαρούσε με την όμορφη κοπέλα, ''Μου είναι αδύνατο να σοβαρευτώ Αναγκάζομαι να τα βγάζω πέρα μένοντας πάντα στην αστεία όψη των πραγμάτων Όσο για τη σύλληψή μου: αυτή, είχε γίνει στα σοβαρά,- όμως.'' Καπελωμένος αστεία Φοράει γκριζόμαυρο φράκο με μπορντώ μεταξωτά ρεβέρ Πράσινο μακρύ γιλέκο Ψηλό κολλάρο με λευκό φουλάρι Λιλά εφαρμοστό παντελόνι Σκαρπίνια από λουστρίνι και γάντια σε χρώμα καναρινί[2] Ερείπια. Αληθινό καταφύγιο, επιτέλους ο χρόνος λησμονημένος, το αμετάβλητο όνειρο που η ώρα περνά ανυποψίαστα. Εκείνος θα σαλεύει στην άμμο Όπως κι εγώ Η σκιά θα ψαρεύει το γκρίζο σταχτί άλλοθι και φάνηκε πως άκουσε τον ήχο σβησμένων κυμάτων Μια φτερωτή μορφή που πετά πάνω απ' τη θάλασσα Το ηδονικό σύμπλεγμά τους, η καρδιά είχε σκιρτήσει του Ελπήνορα -: αλλόκοτο τέχνασμα που άνοιγε σελίδες μεσαιωνικών βιβλίων σταθμευμένα ύπτια σα να αποζητούσαν το χέρι της Σαν τις ομίχλες των παιδικών χρόνων. Η μηχανή μόνη Μόνη; Δεν ξεχωρίζει στο σκοτάδι Τα δυο φανάρια μετακινούνται σα δυο μικροί κύκλοι καρφωμένοι πάνω του Το στήθος της Έχει και βαγόνια μαζί; Ελάχιστα πράγματα που είχαν πει ο ένας στον άλλον Σκεπάζει τα μάτια του να μη βλέπει άλλο τα φανάρια της μηχανής- να μη σκέφτεται άλλο τους κύκλους Αλλά η σημαντικότερη βελτίωση της κατάστασης θα ερχόταν όταν θα μετακόμιζαν σε άλλο σπίτι Χρειάζονταν κάτι μικρότερο και φθηνότερο Ταυτόχρονα πρακτικότερο και σε καλύτερη τοποθεσία. Στην μπουτονιέρα φοράει μία ντάλια. Στριφογυρίζει προς την αντίθετη κατεύθυνση το κομψό παρδαλόχρωμο μπαστούνι και μετά το κρατάει σφιχτά κάτω από τη μασχάλη. Δικαιοσύνη. Υπήρχαν επιχειρήματα υπέρ μου που είχαν ξεχαστεί; Και βέβαια υπήρχαν Όσο ακλόνητη κι αν είναι η λογική δεν έχει τη δύναμη να αντισταθεί στη θέληση Είδε κάτω την άβυσσο Ο αέρας αληθινός. Βαρύς. Θα μπορούσε κάλλιστα ν' αποδειχτεί μοιραίος Η αλλαγή θα γίνει Μολονότι αδυνατούσε να θυμηθεί ο,τι είχε ζήσει- καθώς ο καθένας πλησιάζει όλο και περισσότερο στο ξέφωτο Εφτά ακριβώς, απόγεμα, μπροστά στα ''Συστημένα εξωτερικού'' στο χολ του Κεντρικού Ταχυδρομείου[3], όπως η άβυσσος που καραδοκεί παντού Με το χέρι σκεπάζει να μη βλέπει άλλο τα φανάρια Τους δυο μικρούς κύκλους του στήθους της Σηκώθηκε πάνω απότομα Η λαγνεία της περιπλάνησης έσπρωχνε τα πόδια να περπατήσουν Μπήκε χειμώνας Το σούρουπο βαθαίνει πάνω απ' τα ποτάμια της γης Η νύχτα θα πέσει στους κάμπους

Η άμμος και τα άνυδρα χορτάρια δεν έλαμπαν πια. Μπήκε χειμώνας για τα καλά. Τα χέρια μένουν άμα σμίξουν καθώς η αλεπού στο δόκανο Αριστερά τα δέντρα το νερό και το ασήμι που πέφτει στα ρούχα μας Κομμάτια σελήνης Δεν απομένει άλλο απ' την αφή ''Ευχαριστώ που ήρθες άλλη μια φορά φιλώντας τα μάτια μου μη τολμώντας να φανταστείς το τέλος''[4] Γι' αυτό το λόγο η στιγμή της αφύπνισης είναι η πιο επικίνδυνη στιγμή της μέρας Αν καταφέρεις να μην παρασυρθείς μακριά τότε μπορείς ν' αντιμετωπίσεις μ' εμπιστοσύνη τη σάρκα σου. Την άλλη σάρκα. Την άλλη σάρκα. Την άλλη.....Η εισαγωγή σταματά Ο μαέστρος κουνώντας αόριστα τα χέρια μικραίνει ζαρώνει η κάπα του πέφτει Τα ζευγάρια στροβιλίζονται τρελά Τα φώτα εναλλάσσονται Λάμπουν Χαμηλώνουν Χρυσά Τριανταφυλλιά Μωβ[5]

Ο ΜΑΕΣΤΡΟΣ: ......έζησα πεντακόσια χρόνια πεντακόσιους έρωτες πεντακόσια φιλιά Καιρός να βάλω το αυτί μου στο χώμα[6] Ν' ακούσω τα χθόνια

-/ Η βροχή πέφτει συνέχεια Η μαρκίζα γλιστράει Μόλις που προφταίνει να δει την εσωτερική αυλή να έρχεται καταπάνω του Την αυλή με τις τετράγωνες πλάκες Ένα σταυρόλεξο οριζόντια και κάθετα Οι ΄Ωρες και οι Καβαλιέροι με τα μπράτσα αψιδωτά και μετέωρα τέμνουν το Χρόνο :

ΟΙ ΩΡΕΣ: .....μπορείτε να μου αγγίξετε το.......

ΟΙ ΚΑΒΑΛΙΕΡΟΙ: .....να σάς αγγίξω το;

ΟΙ ΩΡΕΣ: ......ναι, αλλά ελαφρά.....

ΟΙ ΚΑΒΑΛΙΕΡΟΙ: .......αχ, τόσο ελαφρά!!

Φορούν προσωπίδες και στιλέτα στα μαλλιά Και υπόκωφα καμπανάκια στα βραχιόλια. Οι Ώρες. Αργοκινούνται κουρασμένες κάτω απ' τα πέπλα τους[6] Και άδειες.-

ΤΕΛΟΣ

ΑΝΑΦΟΡΕΣ-ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ-ΦΩΤΟ

[1] Φραντς Κάφκα, Η Δίκη, μτφρ. Γιάννης Βαλούρδος, Γράμματα 2006

[2] Τζαίημς Τζόυς, ΟΔΥΣΣΕΑΣ, μτφρ. Σωκράτης Καψάσκης, ΚΕΔΡΟΣ 1990

[3] Αντώνης Σαμαράκης, ΤΟ ΛΑΘΟΣ, Εστία 1965

[4] Ανδρέας Αγγελάκης, 21 Ποιήματα, Καστανιώτης 1974

[5] Τζαίημς Τζόυς ο.π.

[6] ο.π.

http://www.umbria24.it/app/uploads/2015/02/02.jpg

https://encrypted-tbn0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcTYa8q4u_w-scVm1bRpF41D-lO6LtIA4crV1w&usqp=CAU