Λευκές (άγραφες) - Μαύρες σελίδες Ιστορίας, πριν από 83 χρόνια

Πάνω από αριστερά: Κωνσταντίνος Πηλαλίδης και Γιάννης Καζαντζίδης
Καθήμενες από αριστερά: Ευδοκία σύζυγος Κωνσταντίνου,
Κλεοπάτρα Πηλαλίδου-Αθανασιάδου. Η Κλεοπάτρα είναι μητέρα μου,
αδελφή του Κώστα και πρώτη ξαδέλφη του Γιάννη.

Γράφει ο Βασίλης Αθανασιάδης
Φεβρουάριος του 1938, χειμώνας βαρύς σε όλη την Ευρώπη, από την δύση μέχρι την ανατολή, ο κόσμος βλέπει «άσπρες μέρες» όπως λέει ο λαός με χιουμοριστική διάθεση της μέρες της χιονόπτωσης.

Φεβρουάριος 1938 «μαύρα σύννεφα» σκεπάζουν όλη την Ευρώπη από την δύση μέχρι την ανατολή, απολυταρχικά καθεστώτα επικρατούν διαρκώς σε πολλές χώρες.

Από το 1922 και μετά την «ιστορική πορεία» προς την Ρώμη του Μουσσολίνι στην Ιταλία επικρατεί ο φασισμός.

Από το 1933 στη Γερμανία με την ανάληψη της εξουσίας του Αδόλφου Χίτλερ επικρατεί ο ναζισμός.

Από το 1936 ο Φράγκο με την αμέριστη στήριξη του Χίτλερ νικά κατά τον εμφύλιο πόλεμο της Ισπανίας της ενωμένες δημοκρατικές δυνάμεις που είχαν και διεθνή στήριξη και επιβάλλει δικτατορία (ισόβιος δικτάτορας).

Την ίδια περίοδο ακολουθεί επιβολή δικτατοριών και σε άλλες μικρότερες χώρες μεταξύ των οποίων και στην πατρίδα μας, δικτατορία Μεταξά (04/08/1936).

Τα σύννεφα του επερχόμενου πολέμου είχαν αρχίσει να φαίνονται στον ορίζοντα ήδη από το 1935, οι εξοπλισμοί της Ιταλίας με βλέψεις σε Αφρική (Αβησσυνία) αλλά και προς την Βαλκανική (Αλβανία, Ελλάδα) αλλά ιδιαίτερα και της Γερμανίας με βλέψεις προς ανατολάς (Αυστρία, Τσεχοσλοβακία, Πολωνία και την υπόλοιπη Ευρώπη) προκαλούνε τρόμο στους λαούς.

Στις χώρες της δύσης, που επικρατούν τα απολυταρχικά καθεστώτα η αριστεροί είναι σε διωγμό (στρατόπεδα συγκέντρωσης, εξορίες, καταναγκαστικά έργα).

Στην ανατολική Ευρώπη, στην απέραντη Σοβιετική Ένωση επικρατεί ο κομουνισμός και έχει αρχίσει η σκληρή Σταλινική περίοδος. Ο φόβος του επερχόμενου πολέμου και η ανησυχία των κρατούντων, για τυχόν επιρροή των εθνικών μειονοτήτων από πλευράς των Γερμανών δίνει την ευκαιρία στους κρατούντες να προβούν σε εκκαθάριση των εθνικών μειονοτήτων (Ελλήνων, Γερμανών, Τατάρων, κα).

Το Δεκέμβριο του 1937 παραμονές Χριστουγέννων, άρχισαν οι συλλήψεις και οι εκτελέσεις χωρίς προσχήματα. Ελληνικά σχολεία και εκκλησίες καταστρέφονται και εξοντώνεται όλη η Ελληνική διανόηση, όσοι κρατούσαν την Ελληνική ιθαγένεια θεωρούνταν ύποπτοι κατασκοπείας . Θύμα αυτών των πρώτων διώξεων, μεταξύ χιλιάδων άλλων είναι και ο πατέρας της μητέρας μου (παππούς μου) Δημήτριος Πηλαλίδης (δάσκαλος) ετών 52.

Οι διώξεις αυτές συνεχίστηκαν και όλο το 1938, άντρες από 18 ετών και άνω συλλαμβάνονται και «εξαφανίζονται» δεν τους βλέπουμε ποτέ, απεγνωσμένα οι οικογένειες τους, χήρες και ορφανά κορίτσια και αγόρια κάτω των 18 ετών, απεγνωσμένα ζητούν βοήθεια από το προξενικό γραφείο Μόσχας της Ελληνικής Βασιλικής Πρεσβείας, η οποία βεβαιώνει την Ελληνική υπηκοότητα και ζητεί τον σεβασμό από τις αρχές.

Τίποτα δεν τους σταματά, ούτε οι εκκλήσεις, ούτε τα κλάματα, ούτε τα έγγραφα.

Φεβρουάριος 1938, ύστερα από 2 μήνες από την σύλληψη-εξαφάνιση του παππού Δημήτρη Πηλαλίδη που προαναφέραμε, ακολουθεί η σύλληψη-εξαφάνιση του γιού του και θείου μου Κωνσταντίνου Δ. Πηλαλίδη ετών 27και του συνομήλικου του εξάδελφο του Γιάννη Καζαντζίδη που εμφανίζονται στη φωτογραφία από αριστερά προς δεξιά όρθιοι.

ΑΙΩΝΙΑ ΤΟΥΣ Η ΜΝΗΜΗ

Ο Κώστας Πηλαλίδης άφησε πίσω του την σύζυγο του Ευδοκία και τα δύο ανήλικα παιδιά, τον Αντρέα ετών 6 και την Μαρία (Μαρούσα) 2 ετών, τα οποία συνάντησα ύστερα από 51 χρόνια.

Οι συγγενείς των εικονιζόμενων εγκαταστάθηκαν από το 1939 που ήρθαν στην Ελλάδα, οι χήρες και τα ορφανά στην Ευκαρπία(Γραμμάτινα) Κιλκίς και στη συνέχεια στο Πολύκαστρο της οικογένειας Πηλαλίδη. Και οι συγγενείς του Γιάννη Καζαντζίδη στη περιοχή Μυλαύλακος Κατερίνης όπου εγκαταστάθηκαν και πολλοί άλλοι θύματα των Σταλινικών διώξεων, χήρες και ορφανά.