Από το Υπουργείο Παιδείας της Ρωσίας, βραβεύθηκε ο Νίκος Κωνσταντινίδης, συνεργάτης μας, εκπαιδευτικός και συγγραφέας από το Χωρύγι Κιλκίς, σε διαγωνισμό στον οποίο έλαβε μέρος με θέμα άρθρου «Η Ελληνίδα Γυναίκα στα χρόνια της Αντίστασης» στις 7 Νοεμβρίου 2019.
Η Ελληνίδα Γυναίκα στα χρόνια της Αντίστασης
Η Ελληνίδα Γυναίκα στα χρόνια της Αντίστασης
Νίκος Κωνσταντινίδης –δάσκαλος – συγγραφέας
Η γυναίκα αν κι έχει τραγουδηθεί από την ποίηση ως ερωμένη, αν κι έχει υμνηθεί από την τραγωδία ως μάνα, είναι η μεγάλη αδικημένη στον πλανήτη Γη, όχι μόνο από τη νομοθεσία και τη γραμματική, αλλά γενικότερα κι από την κοινωνία και τη γλώσσα. Έχει, όμως, όλα εκείνα που την κάνουν ξεχωριστή, ως μάνα, ως σύζυγο, ως αδερφή, ως ερωμένη κι ως άνθρωπο.
Είναι το παν και το άπαν στο απόλυτο μεγαλείο του. Το «ζενίθ» και το «ναδίρ». Η τροφός και η σύντροφος. Η λέξη και η έλξη του άνδρα. Το «βάθος» του και ο «βυθός» του. Το φάρμακο και το φαρμάκι του. Είναι ο ήλιος και η σκιά του. Το εμφατικό και το αντιφατικό μαζί. Η ελευθερία του και η «σκλαβιά» του άνδρα. Αυτή τον χτίζει κι αυτή τον γκρεμίζει. Είναι το πάθος του και ο πόθος του. Το βλέμμα και το δάκρυ του μαζί. Το θαύμα αλλά και το τραύμα του. Στο πρόσωπο της γυναίκας βρίσκουν έκφραση όλα τα επίθετα σε βαθμό υπερθετικό. Γι’ αυτό και θα αδικούσαμε πολλές, αν λέγαμε πως όλες οι γυναίκες είναι το ίδιο.
Η γυναίκα είναι η πνοή και η αναπνοή του κόσμου. Ένας γαλαξίας ολόκληρος στο πρόσωπο της Ανδρομέδας. Το πιο φωτεινό αστέρι στο φορτίο των αναμνήσεων του άνδρα. Είναι ο άλλος μισός του εαυτός. Η γυναίκα είναι η αδικημένη αλλά και η δικαιωμένη της ζωής. Από τη Μυθολογία ως την Ιστορία και τη Θρησκεία. Που, άλλοτε την θέλουν ως Μήδεια και άλλοτε ως Ιφιγένεια. Που πότε την θέλουν ως Εύα και πότε ως Πανδώρα. Πότε ως Πηνελόπη και πότε ως Παναγία. Ως μάνα και πλάστρα του σύμπαντος κόσμου.
Η Ελληνίδα γυναίκα έχει τη δική της ιδιαίτερη ιστορία. Αυτή που την κάνει ξεχωριστή και ως ηρωίδα. Ως μαχήτρια κι αγωνίστρια δίπλα στον άνδρα στα χρόνια της Αντίστασης (1941 - 1945), όταν η Ελλάδα απειλήθηκε από το Γερμανικό ναζισμό.
Η παράδοση της αγωνίστριας Ελληνίδας αρχίζει από πιο παλιά. Πάει πίσω στα χρόνια της ελληνικής επανάστασης του 1821, με τις Σουλιώτισσες, τις Ηπειρώτισσες και τις Μεσολογγίτισσες και συνεχίζεται και στους κατοπινούς εθνικούς αγώνες δίπλα στον άντρα, όταν ο Γερμανικός φασισμός απείλησε την Ελλάδα στα χρόνια της Αντίστασης.
Η οργανωμένη παρουσία των γυναικών στους απελευθερωτικούς και κοινωνικούς αγώνες γίνεται τώρα μέσα από τις τάξεις του ΕΑΜ (Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο) μαζί με την ίδρυση του ΚΚΕ, που καθόρισε τη θέση της γυναίκας στο πρόγραμμά του, απαιτώντας πλήρη αναγνώριση των δικαιωμάτων της σε ισοτιμία και ισοπολιτεία.
Στα χρόνια του παλλαϊκού ξεσηκωμού, όταν ο Ιταλικός φασισμός και ο γερμανικός ναζισμός απείλησαν την Ελλάδα, η Ελληνίδα γυναίκα ακολούθησε το δρόμο της ένδοξης Εθνικής Αντίστασης για την απελευθέρωση της πατρίδας. Ανέλαβε τις πατριωτικές της ευθύνες, έσπασε τα δεσμά της παράδοσης, άδραξε το τουφέκι και πολέμησε δίπλα στον άνδρα, παίρνοντας μέρος στην Εθνική Αντίσταση.
Πάλεψε οργανωμένα μέσα από όλες τις απελευθερωτικές οργανώσεις του ΕΑΜ και της ΕΠΟΝ, που είχαν παλλαϊκό χαρακτήρα, αλλά και μέσα από τις τάξεις του ΕΛΑΣ (Ελληνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός). Συμμετείχε στα συλλαλητήρια και στις διαδηλώσεις, στις κατεχόμενες πόλεις και χωριά. Η ΠΕΕΑ (Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης) με το ψήφισμα των Κορυσχάδων, στη Βίνιανη της Ευρυτανίας ανακήρυξε τη γυναίκα ισότιμη με τον άντρα και της έδωσε πλήρη πολιτικά δικαιώματα.
Με τη θυσία και με τη συμμετοχή τους στις εκδηλώσεις του αγώνα οι γυναίκες αναγνωρίζονται ως ισότιμες με τον άντρα. Συνειδητοποιούν μέσα από τους σκληρούς αγώνες και τη δική τους δύναμη κι αποκτούν αυτοπεποίθηση.
Συγχρόνως συντελείται μια βαθιά αλλαγή στη νοοτροπία των γυναικών. Ιδιαίτερα αυτό είναι πιο αισθητό στην ύπαιθρο, όπου γίνεται αληθινή επανάσταση στην αλλαγή της νοοτροπίας των γυναικών και των αντρών ακόμα. Οι σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων επηρεάστηκαν σημαντικά και μέσα σ' αυτές τις νέες συνθήκες αναπτύχτηκε ο σεβασμός και η αμοιβαία εκτίμηση.
Η συμβολή της Ελληνίδας στον πόλεμο του 1940, στην Κατοχή και την Αντίσταση ήταν μεγάλη και πολύτιμη. Οι Ελληνίδες της υπαίθρου αλλά και των αστικών κέντρων στήριξαν με κάθε τρόπο, έναν στρατό απροετοίμαστο σχεδόν για πόλεμο, χωρίς κατάλληλο οπλισμό. Δόθηκαν με τους άντρες στον ίδιο αγώνα με μια ψυχή και πάθος για τη λευτεριά της Ελλάδας. Πάλεψαν και κράτησαν τη γη που κληρονόμησαν από τους πρόγονους τους. Αντικατέστησαν τους άνδρες στην παραγωγή, εξασφάλισαν το ψωμί, τα φάρμακα, αγωνίζονταν το ίδιο γενναία. Οι γυναίκες της Πίνδου μετέφεραν τα πολεμοφόδια στην πλάτη τους, εκεί όπου δεν έφταναν τα μεταγωγικά, παρά μόνον τα μουλάρια. Πλαισίωναν στα μέτωπα όλες τις κινητές νοσοκομειακές μονάδες στρατού ως εθελόντριες νοσοκόμες, σε τραυματισμένους μαχητές, παρέχοντας τους τις πρώτες βοήθειες και δίνοντας νέες διαστάσεις στον αντιστασιακό αγώνα.
Οι Ελληνίδες γυναίκες της Αντίστασης αγωνίστηκαν προσφέροντας τις υπηρεσίες τους στους ασυρμάτους, που λειτουργούσαν σε όλο σχεδόν το διάστημα της Κατοχής σε διάφορα μέρη, στους πολύγραφους για την παραγωγή έντυπου υλικού, το οποίο μοίραζαν με κίνδυνο της ζωής τους. Ενεπλάκησαν στην αντικατασκοπεία και συγκέντρωναν χρήματα για τα έξοδα του αγώνα. Δεν δίστασαν καν να αναλάβουν ιδιαίτερα επικίνδυνες αποστολές. Οργανώθηκαν στην ένοπλη αντίσταση και αναδείχθηκαν στα πιο δραστήρια και δυναμικά στελέχη. Βγήκαν στα βουνά με τους άνδρες. Πέρα όμως από τα μεμονωμένα παραδείγματα ηρωισμού γυναικών, αναπτύχθηκε κι ένα μαζικό ηρωικό πνεύμα από χιλιάδες γυναίκες του ΔΣΕ (Δημοκρατικού Στρατού της Ελλάδας).
Η συμμετοχή της Ελληνίδας στον πόλεμο του 1940, στην Κατοχή και στην Αντίσταση στάθηκε καταλυτική για την αλλαγή της θέσης της στην κοινωνία. Οι Ελληνίδες όχι μόνον προσαρμόστηκαν στις δύσκολες στιγμές της χώρας, αλλά ανταποκρίθηκαν με αξιοθαύμαστο τρόπο στο κάλεσμα της πατρίδας. Η συμβολή τους ήταν μεγάλη και πολύτιμη. Ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας 1941-1945 αποτέλεσε σταθμό στην ωρίμανση και διαμόρφωση της σύγχρονης Ελληνίδας αγωνίστριας. Ξεχωριστή μορφή ηρωίδας που ήταν η Ειρήνη Γκίνη, η οποία πιάστηκε, βασανίστηκε και εκτελέστηκε στις 27 Ιουλίου 1946. Κι ήταν η πρώτη γυναίκα από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους που καταδικάστηκε από στρατοδικείο σε θάνατο και εκτελέστηκε.
Σπουδαία μορφή γυναίκας υπήρξε στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και η ατρόμητη αλεξιπτωτίστρια και κομάντο που έδρασε ως πράκτορας στην κατεχόμενη πατρίδα μας, η Σόνια Σοφία Στεφανίδου, κόρη του Πόντιου γιατρού Φιλοποίμενα Στεφανίδη, που γεννήθηκε στην Οδησσό της Ουκρανίας. Ο ηρωισμός της ήταν τόσο μεγάλος, που στις 8 Απριλίου 1943 ζήτησε από τον πρωθυπουργό της Ελλάδας Εμμανουήλ Τσουδερό να καταταγεί σε μονάδα καταδρομών. Το αίτημά της έγινε δεκτό και η ατρόμητη Πόντια εκπαιδεύτηκε στην κρυπτογράφηση και στη πτώση με αλεξίπτωτο, με επίδοση υψηλού επιπέδου.
Ως τα χρόνια του πολέμου, η Ελληνίδα ήταν το αδικημένο φύλο. Ήταν περιορισμένη στο σπίτι, βουτηγμένη στην αγραμματοσύνη, χωρίς νομοθεσία για ισότητα και χωρίς δικαίωμα ψήφου. Κι εκεί που δεν είχε λόγο στην κοινωνική ζωή, έγινε η δυναμική πρωταγωνίστρια πολιτικών γεγονότων. Άρχισε να διεκδικεί τα δικαιώματά της. Μπήκε με τον άνδρα στην παραγωγή και συνέβαλε στην αύξηση του εθνικού εισοδήματος.
Το να είσαι σήμερα γυναίκα και φτωχή είναι διπλά δύσκολο. Αν όμως είσαι οικονομικά ισχυρή, δεν είναι ακριβώς το ίδιο. Το είδαμε και στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 2004, που τον πρώτο ρόλο στην Ελλάδα τον είχε γυναίκα.
Γυναίκα είναι όμως και η Κούρδισσα αντάρτισσα που πολεμά στη Συρία με το τουφέκι στον ώμο. Γυναίκα είναι και η γηραιά βασίλισσα της Αγγλίας. Το θέμα είναι για ποια γυναίκα μιλάμε. Για τη γυναίκα που ζει τον καημό και το σφυγμό της ανεργίας και της φτώχειας; Για τη γυναίκα που ζει τον αγώνα και την αγωνία της ζωής; Ή για την πλούσια γυναίκα της ευζωίας και της χλιδής; Για όλα τα παραπάνω πιστεύω ότι αδικείται η γυναίκα, όταν τιμάται μόνο μια φορά το χρόνο. Διότι δικαιούται την ίδια θέση με τον άνδρα για κάθε μέρα, για κάθε ώρα και για κάθε στιγμή σ’ όλη τη ζωή.
Η γυναίκα αν κι έχει τραγουδηθεί από την ποίηση ως ερωμένη, αν κι έχει υμνηθεί από την τραγωδία ως μάνα, είναι η μεγάλη αδικημένη στον πλανήτη Γη, όχι μόνο από τη νομοθεσία και τη γραμματική, αλλά γενικότερα κι από την κοινωνία και τη γλώσσα. Έχει, όμως, όλα εκείνα που την κάνουν ξεχωριστή, ως μάνα, ως σύζυγο, ως αδερφή, ως ερωμένη κι ως άνθρωπο.
Είναι το παν και το άπαν στο απόλυτο μεγαλείο του. Το «ζενίθ» και το «ναδίρ». Η τροφός και η σύντροφος. Η λέξη και η έλξη του άνδρα. Το «βάθος» του και ο «βυθός» του. Το φάρμακο και το φαρμάκι του. Είναι ο ήλιος και η σκιά του. Το εμφατικό και το αντιφατικό μαζί. Η ελευθερία του και η «σκλαβιά» του άνδρα. Αυτή τον χτίζει κι αυτή τον γκρεμίζει. Είναι το πάθος του και ο πόθος του. Το βλέμμα και το δάκρυ του μαζί. Το θαύμα αλλά και το τραύμα του. Στο πρόσωπο της γυναίκας βρίσκουν έκφραση όλα τα επίθετα σε βαθμό υπερθετικό. Γι’ αυτό και θα αδικούσαμε πολλές, αν λέγαμε πως όλες οι γυναίκες είναι το ίδιο.
Η γυναίκα είναι η πνοή και η αναπνοή του κόσμου. Ένας γαλαξίας ολόκληρος στο πρόσωπο της Ανδρομέδας. Το πιο φωτεινό αστέρι στο φορτίο των αναμνήσεων του άνδρα. Είναι ο άλλος μισός του εαυτός. Η γυναίκα είναι η αδικημένη αλλά και η δικαιωμένη της ζωής. Από τη Μυθολογία ως την Ιστορία και τη Θρησκεία. Που, άλλοτε την θέλουν ως Μήδεια και άλλοτε ως Ιφιγένεια. Που πότε την θέλουν ως Εύα και πότε ως Πανδώρα. Πότε ως Πηνελόπη και πότε ως Παναγία. Ως μάνα και πλάστρα του σύμπαντος κόσμου.
Η Ελληνίδα γυναίκα έχει τη δική της ιδιαίτερη ιστορία. Αυτή που την κάνει ξεχωριστή και ως ηρωίδα. Ως μαχήτρια κι αγωνίστρια δίπλα στον άνδρα στα χρόνια της Αντίστασης (1941 - 1945), όταν η Ελλάδα απειλήθηκε από το Γερμανικό ναζισμό.
Η παράδοση της αγωνίστριας Ελληνίδας αρχίζει από πιο παλιά. Πάει πίσω στα χρόνια της ελληνικής επανάστασης του 1821, με τις Σουλιώτισσες, τις Ηπειρώτισσες και τις Μεσολογγίτισσες και συνεχίζεται και στους κατοπινούς εθνικούς αγώνες δίπλα στον άντρα, όταν ο Γερμανικός φασισμός απείλησε την Ελλάδα στα χρόνια της Αντίστασης.
Η οργανωμένη παρουσία των γυναικών στους απελευθερωτικούς και κοινωνικούς αγώνες γίνεται τώρα μέσα από τις τάξεις του ΕΑΜ (Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο) μαζί με την ίδρυση του ΚΚΕ, που καθόρισε τη θέση της γυναίκας στο πρόγραμμά του, απαιτώντας πλήρη αναγνώριση των δικαιωμάτων της σε ισοτιμία και ισοπολιτεία.
Στα χρόνια του παλλαϊκού ξεσηκωμού, όταν ο Ιταλικός φασισμός και ο γερμανικός ναζισμός απείλησαν την Ελλάδα, η Ελληνίδα γυναίκα ακολούθησε το δρόμο της ένδοξης Εθνικής Αντίστασης για την απελευθέρωση της πατρίδας. Ανέλαβε τις πατριωτικές της ευθύνες, έσπασε τα δεσμά της παράδοσης, άδραξε το τουφέκι και πολέμησε δίπλα στον άνδρα, παίρνοντας μέρος στην Εθνική Αντίσταση.
Πάλεψε οργανωμένα μέσα από όλες τις απελευθερωτικές οργανώσεις του ΕΑΜ και της ΕΠΟΝ, που είχαν παλλαϊκό χαρακτήρα, αλλά και μέσα από τις τάξεις του ΕΛΑΣ (Ελληνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός). Συμμετείχε στα συλλαλητήρια και στις διαδηλώσεις, στις κατεχόμενες πόλεις και χωριά. Η ΠΕΕΑ (Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης) με το ψήφισμα των Κορυσχάδων, στη Βίνιανη της Ευρυτανίας ανακήρυξε τη γυναίκα ισότιμη με τον άντρα και της έδωσε πλήρη πολιτικά δικαιώματα.
Με τη θυσία και με τη συμμετοχή τους στις εκδηλώσεις του αγώνα οι γυναίκες αναγνωρίζονται ως ισότιμες με τον άντρα. Συνειδητοποιούν μέσα από τους σκληρούς αγώνες και τη δική τους δύναμη κι αποκτούν αυτοπεποίθηση.
Συγχρόνως συντελείται μια βαθιά αλλαγή στη νοοτροπία των γυναικών. Ιδιαίτερα αυτό είναι πιο αισθητό στην ύπαιθρο, όπου γίνεται αληθινή επανάσταση στην αλλαγή της νοοτροπίας των γυναικών και των αντρών ακόμα. Οι σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων επηρεάστηκαν σημαντικά και μέσα σ' αυτές τις νέες συνθήκες αναπτύχτηκε ο σεβασμός και η αμοιβαία εκτίμηση.
Η συμβολή της Ελληνίδας στον πόλεμο του 1940, στην Κατοχή και την Αντίσταση ήταν μεγάλη και πολύτιμη. Οι Ελληνίδες της υπαίθρου αλλά και των αστικών κέντρων στήριξαν με κάθε τρόπο, έναν στρατό απροετοίμαστο σχεδόν για πόλεμο, χωρίς κατάλληλο οπλισμό. Δόθηκαν με τους άντρες στον ίδιο αγώνα με μια ψυχή και πάθος για τη λευτεριά της Ελλάδας. Πάλεψαν και κράτησαν τη γη που κληρονόμησαν από τους πρόγονους τους. Αντικατέστησαν τους άνδρες στην παραγωγή, εξασφάλισαν το ψωμί, τα φάρμακα, αγωνίζονταν το ίδιο γενναία. Οι γυναίκες της Πίνδου μετέφεραν τα πολεμοφόδια στην πλάτη τους, εκεί όπου δεν έφταναν τα μεταγωγικά, παρά μόνον τα μουλάρια. Πλαισίωναν στα μέτωπα όλες τις κινητές νοσοκομειακές μονάδες στρατού ως εθελόντριες νοσοκόμες, σε τραυματισμένους μαχητές, παρέχοντας τους τις πρώτες βοήθειες και δίνοντας νέες διαστάσεις στον αντιστασιακό αγώνα.
Οι Ελληνίδες γυναίκες της Αντίστασης αγωνίστηκαν προσφέροντας τις υπηρεσίες τους στους ασυρμάτους, που λειτουργούσαν σε όλο σχεδόν το διάστημα της Κατοχής σε διάφορα μέρη, στους πολύγραφους για την παραγωγή έντυπου υλικού, το οποίο μοίραζαν με κίνδυνο της ζωής τους. Ενεπλάκησαν στην αντικατασκοπεία και συγκέντρωναν χρήματα για τα έξοδα του αγώνα. Δεν δίστασαν καν να αναλάβουν ιδιαίτερα επικίνδυνες αποστολές. Οργανώθηκαν στην ένοπλη αντίσταση και αναδείχθηκαν στα πιο δραστήρια και δυναμικά στελέχη. Βγήκαν στα βουνά με τους άνδρες. Πέρα όμως από τα μεμονωμένα παραδείγματα ηρωισμού γυναικών, αναπτύχθηκε κι ένα μαζικό ηρωικό πνεύμα από χιλιάδες γυναίκες του ΔΣΕ (Δημοκρατικού Στρατού της Ελλάδας).
Η συμμετοχή της Ελληνίδας στον πόλεμο του 1940, στην Κατοχή και στην Αντίσταση στάθηκε καταλυτική για την αλλαγή της θέσης της στην κοινωνία. Οι Ελληνίδες όχι μόνον προσαρμόστηκαν στις δύσκολες στιγμές της χώρας, αλλά ανταποκρίθηκαν με αξιοθαύμαστο τρόπο στο κάλεσμα της πατρίδας. Η συμβολή τους ήταν μεγάλη και πολύτιμη. Ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας 1941-1945 αποτέλεσε σταθμό στην ωρίμανση και διαμόρφωση της σύγχρονης Ελληνίδας αγωνίστριας. Ξεχωριστή μορφή ηρωίδας που ήταν η Ειρήνη Γκίνη, η οποία πιάστηκε, βασανίστηκε και εκτελέστηκε στις 27 Ιουλίου 1946. Κι ήταν η πρώτη γυναίκα από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους που καταδικάστηκε από στρατοδικείο σε θάνατο και εκτελέστηκε.
Σπουδαία μορφή γυναίκας υπήρξε στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και η ατρόμητη αλεξιπτωτίστρια και κομάντο που έδρασε ως πράκτορας στην κατεχόμενη πατρίδα μας, η Σόνια Σοφία Στεφανίδου, κόρη του Πόντιου γιατρού Φιλοποίμενα Στεφανίδη, που γεννήθηκε στην Οδησσό της Ουκρανίας. Ο ηρωισμός της ήταν τόσο μεγάλος, που στις 8 Απριλίου 1943 ζήτησε από τον πρωθυπουργό της Ελλάδας Εμμανουήλ Τσουδερό να καταταγεί σε μονάδα καταδρομών. Το αίτημά της έγινε δεκτό και η ατρόμητη Πόντια εκπαιδεύτηκε στην κρυπτογράφηση και στη πτώση με αλεξίπτωτο, με επίδοση υψηλού επιπέδου.
Ως τα χρόνια του πολέμου, η Ελληνίδα ήταν το αδικημένο φύλο. Ήταν περιορισμένη στο σπίτι, βουτηγμένη στην αγραμματοσύνη, χωρίς νομοθεσία για ισότητα και χωρίς δικαίωμα ψήφου. Κι εκεί που δεν είχε λόγο στην κοινωνική ζωή, έγινε η δυναμική πρωταγωνίστρια πολιτικών γεγονότων. Άρχισε να διεκδικεί τα δικαιώματά της. Μπήκε με τον άνδρα στην παραγωγή και συνέβαλε στην αύξηση του εθνικού εισοδήματος.
Το να είσαι σήμερα γυναίκα και φτωχή είναι διπλά δύσκολο. Αν όμως είσαι οικονομικά ισχυρή, δεν είναι ακριβώς το ίδιο. Το είδαμε και στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 2004, που τον πρώτο ρόλο στην Ελλάδα τον είχε γυναίκα.
Γυναίκα είναι όμως και η Κούρδισσα αντάρτισσα που πολεμά στη Συρία με το τουφέκι στον ώμο. Γυναίκα είναι και η γηραιά βασίλισσα της Αγγλίας. Το θέμα είναι για ποια γυναίκα μιλάμε. Για τη γυναίκα που ζει τον καημό και το σφυγμό της ανεργίας και της φτώχειας; Για τη γυναίκα που ζει τον αγώνα και την αγωνία της ζωής; Ή για την πλούσια γυναίκα της ευζωίας και της χλιδής; Για όλα τα παραπάνω πιστεύω ότι αδικείται η γυναίκα, όταν τιμάται μόνο μια φορά το χρόνο. Διότι δικαιούται την ίδια θέση με τον άνδρα για κάθε μέρα, για κάθε ώρα και για κάθε στιγμή σ’ όλη τη ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.