Κικίτσα η "τατουαζού" - Απέτυχε στις πανελλαδικές και είναι ευτυχισμένη!

Παιδιά, μην επιτρέψετε ποτέ και σε κανέναν, να επιλέξει αυτός τον προορισμό για το δικό σας «ταξίδι στη ζωή»...
Γράφει ο Παναγιώτης Γεωργιάδης
«Δεν επέτρεψα ποτέ στο σχολείο να αναμειχθεί στην εκπαίδευσή μου.»
Mark Twain, 1835-1910, Αμερικανός συγγραφέας

Περάσαμε Θεσσαλονίκη…!

-Περάσαμε, περάσαμε, φεύγουμε Θεσσαλονίκη να βρούμε σπίτι. Στο ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα University of Vardaris-Menemeni High Clothes Design department, η πιο απλά τμήμα Κοπτοραπτριών-πλακοραφούδων στο Βαρδάρη-Μενεμένη.

- Ποιοι περάσατε καλέ;

«-Εμείς.... Η κόρη μας η Κικίτσα δηλαδή. Βασικά εμείς θέλαμε να πάει Βιοϊατρική ή Νομική στη χειρότερη. Εγώ κι ο Μπάμπης είχαμε βάλει στόχους. Είχαμε άχτι να σπουδάσει εκεί το παιδί, αφού δεν το καταφέραμε εμείς στα νιάτα μας. Θέλαμε η Κικίτσα να προκόψει και να ξεφύγει από τη δική μας μιζέρια. Που δουλεύουμε από το πρωί ως το βράδυ για το μεροκάματο.

Δώσαμε ότι είχαμε και δεν είχαμε από το μόχθο μας σε φροντιστήρια, αλλά η Κικίτσα έβλεπε βιβλίο και πάθαινε κατάθλιψη. Δεν αγαπούσε τα γράμματα το κοριτσάκι μας. Εμείς της λέγαμε συνέχεια διάβασε, διάβασε, αλλά αυτή είχε όνειρο να σχεδιάζει τατουάζ. Ειδικά σε μπράτσα υποψηφίων σεφ...

Όλη ημέρα με ένα μαρκαδόρο στο χέρι και να δοκιμάζει τατουάζ ακόμη και πάνω στις κούκλες. Μας παρακαλούσε να την αφήσουμε να μάθει αυτή την τέχνη, ώστε να πραγματοποιήσει το όνειρό της. Και να γίνει τατουαζού ! Φυσικά και δεν της το επιτρέψαμε. Για αυτό την μεγαλώσαμε;

Για αυτό κάναμε τόσα όνειρα, τόσο αγώνα, τόσα έξοδα, τόσες θυσίες; Για να γίνει τατουαζού; Η να γίνει σαν την Ελενίτσα του κουμπάρου μας που ερωτεύτηκε, παντρεύτηκε και μεγαλώνει μόνο παιδιά η κακομοίρα; Εκεί θα καταντήσουμε; Εκεί θα ξεπέσουμε; Η σχολή που πέρασε δεν αρέσει σε κανέναν μας αλλά να μην πάει; Να μην έχει ένα χαρτί στο χέρι; Αγράμματη θα μείνει; Ας πάει Θεσσαλονίκη τέσσερα χρόνια και μετά βλέπουμε... »

Οι παραπάνω διάλογοι είναι φανταστικοί, αλλά σίγουρα λίγο-πολύ κάπου έχετε ακούσει παρόμοιες ιστορίες. Για άλλη μια φορά ζήσαμε αυτήν την παράνοια που λέγεται πανελλαδικές εξετάσεις. Ιστορίες όπου οι γονείς συνήθως μιλούν στον πληθυντικό, με όρους του στυλ «εμείς», «βάλαμε αυτούς τους στόχους» κτλ. Λες και μιλούν για τον εαυτό τους και τη δική τους ζωή. Λες και θεωρούν πως το παιδί τους είναι ανίκανο, άβουλο, ηλίθιο, δεν έχει δική του άποψη και δικά του «θέλω». Θέλουν να παίρνουν αποφάσεις γιατί άλλους, γιατί «αυτοί ξέρουν» αλλά το παιδί τους όχι...

Πανελλαδικές η αλλιώς η μεγάλη μπίζνα…

Είναι γνωστό φυσικά πως η έννοια των Πανελλαδικών εξετάσεων είναι μια πανέξυπνη εφεύρεση, μια τεράστια μπίζνα από την οποία βολεύονται όλοι, εκτός φυσικά των «πρωταγωνιστών» που είναι οι μαθητές. Οι «πρωταγωνιστές» μετατρέπονται σε θύματα, σε ανθρώπινα ράκη με αρκετά ψυχολογικά προβλήματα αργότερα. Διότι στο σχολείο, ο στόχος δεν είναι η γνώση και η μάθηση. Δεν είναι το άνοιγμα του μυαλού. 

Δεν είναι η ευκαιρία που ο μαθητής θα ανακαλύψει νέους δρόμους, που θα αγαπήσει, θα ερευνήσει, θα προβληματιστεί, θα παιδευτεί, θα αναγκαστεί να δώσει λύσεις μέσα από τα μαθήματα των μαθηματικών, της χημείας, της φυσικής. Ο στόχος δεν είναι να ξεκινήσει το παιδί ένα υπέροχο ταξίδι ανακάλυψης. Ένα ταξίδι που θα γνωρίσει τον κόσμο, τον εαυτό του, αλλά και θα δοκιμαστεί στις σχέσεις του με τους άλλους και τόσα άλλα.

Βιομηχανία παραγωγής «παπαγάλων»…

Αντίθετα ο στόχος είναι να εκπαιδευτούν εκατομμύρια «παπαγάλοι» ώστε να πετύχουν τα πολυπόθητα μόρια. Στόχος είναι τα νούμερα, όπως πχ 18.750 μόρια, 19.550 κτλ. Τα οποία θα κατακτηθούν με ατελείωτες ώρες διαβάσματος, αγωνίας, άγχους, εξόδων. Εννοείται πως όπως σε όλες τις μεγάλες μπίζνες, έτσι και εδώ κινείται χρήμα απίστευτης ποσότητας, συνήθως μαύρο. Όλοι το γνωρίζουν αλλά κανείς δε μιλά, αφού ο «παπαγάλος» κουτσά στραβά κάπου θα εισαχθεί και όλοι είναι ευχαριστημένοι στο τέλος...

Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς…

Αγαπητά παιδιά, μη μασάτε, μη φοβάστε, μην τρομάζετε, μην απογοητεύεστε με όσες μπούρδες κινδυνολογίας ακούτε από εμάς τους δήθεν έμπειρους της ζωής. Που σας βάζουμε στην παγίδα πως όλα αρχίζουν και τελειώνουν στη ζωή, με την εισαγωγή η όχι στο Τμήμα κοπτοραπτριών-πλακοραφούδων στον Βαρδάρη-Μενεμένη Θεσσαλονίκης. Μην επιτρέψετε ποτέ και σε κανέναν, ώστε να επιλέξει αυτός τον προορισμό για το δικό σας «ταξίδι στη ζωή». Της δικής σας ζωής ρε γαμώτο. Βάλτε το κεφάλι κάτω και ξεκινήστε με όραμα για ψηλά αλλά και ακόμη ψηλότερα αν θέλετε.

Επιλέξτε τη διαδρομή που λέει η καρδιά σας και μόνο αυτή. Θα έχει ανηφόρες αλλά και κατηφόρες. Θα έχει χαρές αλλά και λύπες. Θα έχει απογοητεύσεις αλλά στιγμές ευτυχίας. Ότι όμως κι να σας έρθει στη ζωή, θα είναι υπέροχο, μοναδικό, συναρπαστικό. Γιατί θα το έχετε επιλέξει εσείς και όχι κάποιος άλλος. Αποτύχατε; Kαι τι έγινε μήπως; «Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς» που είπε και κάποιος.

Μην επιλέξετε και κολλήσετε σε έναν μόνο προορισμό, αλλά πολλούς. «Προορισμούς» στην εργασία, τις σχέσεις, τη φιλιά, τον έρωτα. Μην σταματάτε να ταξιδεύετε νοητά ή πραγματικά και συνεχίστε να ονειρεύεστε. Και τα καλύτερα θα έρθουν, είναι σίγουρο.

Κικίτσα γίνε τατουαζού…

Κι εσύ Κικίτσα μου, αν θέλεις στο υπόλοιπο της ζωής σου να χτυπάς τατουάζ σε μπρατσωμένους σεφ, αυτό να κάνεις.... Θα έρθει η στιγμή που ο μπαμπάς και η μαμά θα δουν τη λάμψη και την ευτυχία στα μάτια σου, επειδή θα ζεις με αυτό που αγαπάς και όχι με αυτό που ονειρευόταν αυτοί για εσένα. Και τότε ο μπαμπάς θα σου πει: « Κικίτσα μου μας κάνεις πολύ υπερήφανους. Άντε χτύπα τώρα στο μπράτσο μου το όνομα της μαμάς σου, που τόσο πολύ την αγαπώ»!

Και του χρόνου.