Μέλος της Ν.Ε. ΣΥΡΙΖΑ Κιλκίς
Οι εκλογές της 7ης Ιουλίου άλλαξαν το πολιτικό σκηνικό. Δυστυχώς η παλινόρθωση των πολιτικών δυνάμεων που χρεοκόπησαν τη χώρα είναι γεγονός. Από την πρώτη μέρα, άρχισαν να ξηλώνουν μέτρα που είχαν θετικό χαρακτήρα και ευνοούσαν τον κόσμο της εργασίας. Ακύρωση προσλήψεων, υπαγωγή της μεταναστευτικής και σωφρονιστικής πολιτικής στο υπουργείο Προστασίας του πολίτη, διάλυση ΣΔΟΕ και ΣΕΠΕ και έπεται συνέχεια...
Μέσα σε όλα αυτά πρώτη θέση κατέχει και η κατάργηση του Πανεπιστημιακού Ασύλου. Είναι τυχαίο; Όχι, βέβαια. Ούτε τυχαίο ήταν ότι από τους εμβληματικούς νόμους που ψήφισε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ το 2017 ήταν η αποκατάστασή του.
Πολλοί αναρωτιούνται. Μα είναι τόσο σημαντικό; Φαίνεται ότι είναι. Γιατί η κατοχύρωση του Π. Α συμβολίζει τον αγώνα του ελληνικού λαού ενάντια στον φασισμό, τους αγώνες της νεολαίας ενάντια στο αυταρχικό καθεστώς της χούντας και σε κάθε είδους δεσποτισμό. Είναι ένα ιστορικό κεκτημένο. Ο νόμος του 1982 θεωρητικά “αναγνωρίζει” το πανεπιστημιακό άσυλο, διατύπωση που κατά τους νομικούς υπονοεί ό,τι ίσχυε ως εθιμικό δίκαιο. Από το 1832 και μέχρι τότε , με εξαίρεση την επταετία, αρμόδιος για την επέμβαση σε ΑΕΙ ήταν αποκλειστικά ο Εισαγγελέας.
Ποιο είναι το περιεχόμενο του σημερινού νόμου για το άσυλο; Σύμφωνα, λοιπόν, με τον νόμο Γαβρόγλου του 2017, (ν. 4485/2017, άρθρο 3 § 2) ορίζεται ότι «επέμβαση δημόσιας δύναμης σε χώρους των ΑΕΙ επιτρέπεται αυτεπαγγέλτως σε περιπτώσεις κακουργημάτων, καθώς και εγκλημάτων κατά της ζωής και ύστερα από απόφαση του Πρυτανικού Συμβουλίου σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση». Με απλά λόγια, η αστυνομία μπορεί να επεμβαίνει ελεύθερα στον πανεπιστημιακό χώρο σε κάθε περίπτωση τέλεσης εγκλήματος κατά της ζωής ή κακουργήματος.
Πολλοί αναρωτιούνται. Μα είναι τόσο σημαντικό; Φαίνεται ότι είναι. Γιατί η κατοχύρωση του Π. Α συμβολίζει τον αγώνα του ελληνικού λαού ενάντια στον φασισμό, τους αγώνες της νεολαίας ενάντια στο αυταρχικό καθεστώς της χούντας και σε κάθε είδους δεσποτισμό. Είναι ένα ιστορικό κεκτημένο. Ο νόμος του 1982 θεωρητικά “αναγνωρίζει” το πανεπιστημιακό άσυλο, διατύπωση που κατά τους νομικούς υπονοεί ό,τι ίσχυε ως εθιμικό δίκαιο. Από το 1832 και μέχρι τότε , με εξαίρεση την επταετία, αρμόδιος για την επέμβαση σε ΑΕΙ ήταν αποκλειστικά ο Εισαγγελέας.
Ποιο είναι το περιεχόμενο του σημερινού νόμου για το άσυλο; Σύμφωνα, λοιπόν, με τον νόμο Γαβρόγλου του 2017, (ν. 4485/2017, άρθρο 3 § 2) ορίζεται ότι «επέμβαση δημόσιας δύναμης σε χώρους των ΑΕΙ επιτρέπεται αυτεπαγγέλτως σε περιπτώσεις κακουργημάτων, καθώς και εγκλημάτων κατά της ζωής και ύστερα από απόφαση του Πρυτανικού Συμβουλίου σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση». Με απλά λόγια, η αστυνομία μπορεί να επεμβαίνει ελεύθερα στον πανεπιστημιακό χώρο σε κάθε περίπτωση τέλεσης εγκλήματος κατά της ζωής ή κακουργήματος.
Δεν είναι δυνατή, όμως, η αυτεπάγγελτη επέμβαση στην περίπτωση τέλεσης ενός πλημμελήματος, ενός δηλαδή ελαφρότερου εγκλήματος με μικρότερη κοινωνική απαξία. Και τούτο διότι, εάν ήταν δυνατή η αυτεπάγγελτη επέμβαση της αστυνομίας και στην περίπτωση των πλημμελημάτων, κατ’ ουσία η αστυνομία θα μπορούσε πάντοτε να επεμβαίνει αυτεπάγγελτα (χωρίς άδεια των πρυτανικών αρχών), οπότε θεσμός ασύλου δεν θα υπήρχε.
Από την άλλη πλευρά, η κυβέρνηση Μητσοτάκη και ειδικότερα, η υπουργός Παιδείας κ. Ν. Κεραμέως μιλά από την πρώτη στιγμή για κατάργηση του ασύλου, απαξιώνοντας συνεχώς τα ελληνικά Πανεπιστήμια ως κέντρα ανομίας και παραβλέποντας βεβαίως το αυτοδιοίκητο των Πανεπιστημίων.
Υπάρχουν προβλήματα; Υπάρχουν προβλήματα τα οποία όλοι γνωρίζουμε ότι δεν είναι σημερινά και εμφανίζονται σε 3-4 Πανεπιστήμια της Αθήνας και της Θεσ/νίκης, όπως το ΑΠΘ, το Μετσόβιο, το ΕΚΠΑ και το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών που βρίσκονται στο κέντρο μεγάλων πόλεων. Μην ξεχνάμε ότι η Ελλάδα διαθέτει περίπου 25 Πανεπιστημιακά Ιδρύματα στα οποία δεν παρουσιάζεται κανένα πρόβλημα.
Ποιο είναι το μέγεθος και η έκταση του προβλήματος; Παρά τις προσπάθειες της Ν.Δ. να παρουσιάσει το πανεπιστημιακό άσυλο ως το βασικό όχημα για τη δήθεν «έκρηξη» της ανομίας στα ΑΕΙ, είναι γεγονός ότι η κατάργηση του ασύλου την εξαετία 2011-2017 δεν συντέλεσε στη μείωση των κρουσμάτων παραβατικότητας.
Από την άλλη πλευρά, η κυβέρνηση Μητσοτάκη και ειδικότερα, η υπουργός Παιδείας κ. Ν. Κεραμέως μιλά από την πρώτη στιγμή για κατάργηση του ασύλου, απαξιώνοντας συνεχώς τα ελληνικά Πανεπιστήμια ως κέντρα ανομίας και παραβλέποντας βεβαίως το αυτοδιοίκητο των Πανεπιστημίων.
Υπάρχουν προβλήματα; Υπάρχουν προβλήματα τα οποία όλοι γνωρίζουμε ότι δεν είναι σημερινά και εμφανίζονται σε 3-4 Πανεπιστήμια της Αθήνας και της Θεσ/νίκης, όπως το ΑΠΘ, το Μετσόβιο, το ΕΚΠΑ και το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών που βρίσκονται στο κέντρο μεγάλων πόλεων. Μην ξεχνάμε ότι η Ελλάδα διαθέτει περίπου 25 Πανεπιστημιακά Ιδρύματα στα οποία δεν παρουσιάζεται κανένα πρόβλημα.
Ποιο είναι το μέγεθος και η έκταση του προβλήματος; Παρά τις προσπάθειες της Ν.Δ. να παρουσιάσει το πανεπιστημιακό άσυλο ως το βασικό όχημα για τη δήθεν «έκρηξη» της ανομίας στα ΑΕΙ, είναι γεγονός ότι η κατάργηση του ασύλου την εξαετία 2011-2017 δεν συντέλεσε στη μείωση των κρουσμάτων παραβατικότητας.
Αντιθέτως, τα περιστατικά παρουσιάζουν σημαντικές αυξομειώσεις ανά χρονιά. Σύμφωνα με έρευνα του Πανεπιστημίου Μακεδονίας (Ανομία στα ελληνικά ΑΕΙ, Μάιος 2018) είναι αξιοσημείωτο ότι, ένα χρόνο μετά την κατάργηση του ασύλου από την τότε υπουργό Άννα Διαμαντοπούλου, η χρονιά 2012 αποτέλεσε τη χρονιά - «ρεκόρ» παραβατικότητας με πάνω από 95 περιστατικά να λαμβάνουν χώρα εντός των πανεπιστημίων, ενώ το 2014 τα περιστατικά ήταν υπερδιπλάσια σε σχέση με το 2015 και 2016.
Σύμφωνα με την έρευνα, «κατά τον πρώτο χρόνο έπειτα από την εφαρμογή του νόμου Διαμαντοπούλου, τα περιστατικά βίας πολλαπλασιάστηκαν και η εφαρμογή του νόμου υπονομεύτηκε». Ειδικότερα, το 2013 σημειώθηκαν 39 περιστατικά, 77 το 2014, 31 το 2015, 31 το 2016 και 46 το 2017.
Άρα, κανείς δεν εγγυάται ότι η κατάργηση του Π.Α. θα εξαλείψει την παραβατικότητα, γιατί αυτή είναι χαρακτηριστικό των μεγάλων πόλεων και δυστυχώς οι αιτίες είναι πολύ βαθιές. Ποιος όμως εμποδίζει τις σημερινές πρυτανικές αρχές να καλέσουν την αστυνομία, όταν συμβαίνουν κακουργηματικές πράξεις; Εξάλλου, στην κοινωνία μας, αναγνωρίζονται και άλλα δικαιώματα, όπως του οικιακού ασύλου και αυτό δεν μπορεί να παραβιασθεί με την αιτιολογία ότι διαπράττονται πράξεις βίας μέσα σε αυτό παρά μόνο με εισαγγελική άδεια.
Γιατί, λοιπόν, τόσος θόρυβος; Ο λόγος είναι προφανής. Πρέπει να υπάρχει η δυνατότητα στην αστυνομία να παρεμβαίνει για οποιονδήποτε λόγο στα πανεπιστήμια, εφόσον η νεολαία είναι αυτή που αντιδρά σε αντιλαϊκές πολιτικές και είναι αυτή που με τον αγώνα της απέτρεψε την αλλαγή του άρθρου 16 του Συντάγματος, για την ιδιωτικοποίηση των Πανεπιστημίων το 2006-2007. Πρέπει, επίσης, να σβησθεί από τη μνήμη της νεότερης γενιάς κάθε τι που παραπέμπει σε αντίσταση και αγώνες. Εξάλλου, για κάποιους από την κυβέρνηση αυτά είναι εμμονές και χαρακτηρίζουν ανθρώπους “ψυχικά νοσούντες”.
Η υπεράσπιση, όμως, του Πανεπιστημιακού ασύλου δεν είναι μόνο θέμα νομικό. Είναι υπόθεση όλης της πανεπιστημιακής κοινότητας και του φοιτητικού κινήματος που δυστυχώς δεν βρίσκεται στην καλύτερη φάση του και δεν μπορεί να ομονοήσει πάνω σε βασικά ζητήματα. Αυτή τη στιγμή, λοιπόν, το πρόβλημα δεν είναι μόνο η κατάργηση του Πανεπιστημιακού Ασύλου. Το πρόβλημα είναι η κυριαρχία μιας άποψης που λέει “να τελειώνουμε με την Αριστερά, να τελειώνουμε και με την πολλή...δημοκρατία”.
Άρα, κανείς δεν εγγυάται ότι η κατάργηση του Π.Α. θα εξαλείψει την παραβατικότητα, γιατί αυτή είναι χαρακτηριστικό των μεγάλων πόλεων και δυστυχώς οι αιτίες είναι πολύ βαθιές. Ποιος όμως εμποδίζει τις σημερινές πρυτανικές αρχές να καλέσουν την αστυνομία, όταν συμβαίνουν κακουργηματικές πράξεις; Εξάλλου, στην κοινωνία μας, αναγνωρίζονται και άλλα δικαιώματα, όπως του οικιακού ασύλου και αυτό δεν μπορεί να παραβιασθεί με την αιτιολογία ότι διαπράττονται πράξεις βίας μέσα σε αυτό παρά μόνο με εισαγγελική άδεια.
Γιατί, λοιπόν, τόσος θόρυβος; Ο λόγος είναι προφανής. Πρέπει να υπάρχει η δυνατότητα στην αστυνομία να παρεμβαίνει για οποιονδήποτε λόγο στα πανεπιστήμια, εφόσον η νεολαία είναι αυτή που αντιδρά σε αντιλαϊκές πολιτικές και είναι αυτή που με τον αγώνα της απέτρεψε την αλλαγή του άρθρου 16 του Συντάγματος, για την ιδιωτικοποίηση των Πανεπιστημίων το 2006-2007. Πρέπει, επίσης, να σβησθεί από τη μνήμη της νεότερης γενιάς κάθε τι που παραπέμπει σε αντίσταση και αγώνες. Εξάλλου, για κάποιους από την κυβέρνηση αυτά είναι εμμονές και χαρακτηρίζουν ανθρώπους “ψυχικά νοσούντες”.
Η υπεράσπιση, όμως, του Πανεπιστημιακού ασύλου δεν είναι μόνο θέμα νομικό. Είναι υπόθεση όλης της πανεπιστημιακής κοινότητας και του φοιτητικού κινήματος που δυστυχώς δεν βρίσκεται στην καλύτερη φάση του και δεν μπορεί να ομονοήσει πάνω σε βασικά ζητήματα. Αυτή τη στιγμή, λοιπόν, το πρόβλημα δεν είναι μόνο η κατάργηση του Πανεπιστημιακού Ασύλου. Το πρόβλημα είναι η κυριαρχία μιας άποψης που λέει “να τελειώνουμε με την Αριστερά, να τελειώνουμε και με την πολλή...δημοκρατία”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.