Προδότες ή παθιασμένοι πατριώτες;

Του Δημήτρη Μάρδα
Καθηγητή Τμήματος Οικονομικών Επιστημών του ΑΠΘ
Μια πρόσφατη είδηση, που χρίζει βέβαια επιβεβαίωσης, αναφέρει ότι Αμερικανοί επιθεωρητές της Οικονομικής Αστυνομίας των ΗΠΑ, της γνωστής ως Υπηρεσίας Εγχώριων Εισοδημάτων (ΙRS), που διερεύνησαν υπεράκτιες εταιρείες σε Καραϊβική, Κύπρο και Παναμά, βρήκαν σημαντικά ποσά που αφορούν σε δωροδοκία Ελλήνων πολιτικών. Πρόκειται για δεκάδες εκατομμύρια ευρώ που κατεβλήθησαν στην περίοδο 2010-2014.
Η όλη συζήτηση για το μαύρο πολιτικό χρήμα φέρει αντανακλαστικά στη μνήμη μας τα όσα υποστήριξε ο οικονομολόγος νομπελίστας Ζ. Τσίγκλιτζ, ο οποίος χρησιμοποιώντας πρώτος τον όρο «δωροδοποίηση» στις αρχές του 2000, τόνισε ότι: «Οι εθνικοί ηγέτες πανευτυχείς ξεπουλούν τις εταιρίες παροχής ηλεκτρικού ρεύματος και ύδατος…θα μπορούσες να δεις πώς ανοίγουν τα μάτια τους, με την προσδοκία της μίζας του 10%, που θα καταβληθεί σε λογαριασμό τους σε μια τράπεζα της Ελβετίας», απλά και μόνο γιατί οδήγησαν στην απαξίωση της εθνικής περιουσίας ή ακριβέστερα όπως χαρακτηριστικά σημειώνει, «επειδή ξύρισαν κάτι δις από την τιμή πώλησης εθνικών περιουσιακών στοιχειών..», (Βλ.http://www.gregpalast.com/the-globalizer-who-came-in-from-the-cold/).

Ως προς τις δικές μας ιδιωτικοποιήσεις τα ακόλουθα στοιχεία, που αφορούν σε πωλήσεις δημόσιας περιουσίας, εύλογα προκαλούν αρχικά συζητήσεις για το κατά πόσο θεωρούνται «δωροδοποιήσεις» ή ιδιωτικοποιήσεις, επιδιώκοντας από την άλλη να ερμηνεύσουν τις προαναφερθείσες δημοσιογραφικές αποκαλύψεις.

Αναλυτικότερα, η πρόσφατη τιμή πώλησης της μετοχής του το 33% του ΟΠΑΠ προς 7 περίπου ευρώ, όταν το 2001 η αντίστοιχη τιμή εισαγωγής στο χρηματιστήριο ανερχόταν σε 5,5 ευρώ, το 2003 στα 9,44 ευρώ (κατά τη Β΄ μετοχοποίηση), και το 2005 στα 24,14 ευρώ (κατά την τρίτη μετοχοποίηση), θέτει πολλά ερωτήματα για το κατά πόσο η όλη πώληση θεωρείται «δωροδοποίηση» ή ιδιωτικοποίηση.

Το αεροδρόμιο «Ελληνικό» των 6 χιλιάδων στρεμμάτων, πουλήθηκε κατά πολλούς για ένα κομμάτι ψωμί, όταν τα 2 χιλιάδες στέμματα του Πριγκιπάτου του Μονακό παράγουν ετήσιο πλούτο γύρω στα 7 δις δολάρια. Παρόμοια φήμη, ως προς το χαμηλό τίμημα που καταβλήθηκε, κυκλοφορεί και για την πώληση του Αστέρα της Βουλιαγμένης.

Η Σύμβαση για το Χρυσό της Χαλκιδικής και τα όσα συμφωνήθηκαν, από το 2003 και μετά, θεωρούνται από πολλούς ότι αποτελούν ίσως τη ληστεία του αιώνα. Αναλυτικότερα, τα περιουσιακά στοιχεία της τότε ιδιοκτήτριας και προς πτώχευση εταιρίας (TVX Hellas), που πουλήθηκαν στο Δημόσιο, ανερχόταν σε 11 εκ. ευρώ το 2003. Στην τιμή αυτή, το Ελληνικό Δημόσιο πούλησε τα μεταλλεία στον επόμενο αγοραστή, που ήταν η κοινοπραξία «Ελληνικός Χρυσός» (Συμφερόντων Μπόμπολα). Γιατί άραγε πουλήθηκαν τόσο φθηνά τα μεταλλεία; Το 2004 μια εταιρία της κοινοπραξίας εξαγόρασε το 21% της «Ελληνικός Χρυσός» προς 100 εκ δολάρια (80 εκ ευρώ) και το 2007 η ίδια εταιρία εξαγόρασε το 30% προς 178 εκ δολάρια, (165 εκ ευρώ περίπου) όταν, όπως σημειώθηκε, το 2003 η «Ελληνικός Χρυσός», αγόρασε το 100% των μεταλλείων μόνο 11 εκ ευρώ!.

Πολύ κομψά και χωρίς φραστικές ακρότητες, η όλη απαράδεκτη εξέλιξη αποτυπώνεται στην Απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής C(2011)1006 με την οποία κρίνεται ότι η πώληση περιουσιακών στοιχείων και γης υπέρ της «Ελληνικός Χρυσός ΑΕ» ήταν σε τιμή κατώτερη της αξίας τους. Επίσης, σημείωνε ότι η απαλλαγή καταβολής των φόρων(!!!) σε συνδυασμό με τη χαμηλή τιμή αποτελούσε κρατική ενίσχυση ασυμβίβαστη με την κοινή αγορά. Στις 13 Οκτωβρίου 2013, ήρθε και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο να παρέμβει επί του θέματος με τη σειρά του, σε βάρος της Ελλάδας.

Βέβαια στην όλη επένδυση, υπεπροτάθηκαν –ίσως όχι τυχαία– τα οικολογικά πρόβλημα ενώ τα οικονομικά στοιχεία της σύμβασης υποτιμήθηκαν και χάθηκαν. Η εταιρία-αγοραστής έχει αντίθετη άποψη, θεωρώντας λίαν προσοδοφόρα την όλη σύμβαση για το ελληνικό δημόσιο, άσχετα να δεν αφήνει ούτε μια ουγκιά χρυσού στη χώρα!

Όπου και αν ψάξουμε διαπιστώνουμε είτε φθηνές τιμές πώλησης της εθνικής περιουσίας είτε δεκάδες παρατυπίες (Βλ. ιδιωτικοποίηση ΕΥΑΘ).

Αν όλα όσα αναφέρθηκαν ενδεικτικά ισχύουν και αν επιβεβαιωθούν οι πληροφορίες για το μαύρο πολιτικό χρήμα, που ανακάλυψε η IRS, τότε ίσως θα ήταν σκόπιμο να υιοθετηθεί κάποιος νέος όρος στο ελληνικό λεξιλόγιο, καθώς οι όροι γκάνγκστερ ή προδότες δεν αντανακλούν μάλλον την ένταση των πράξεων των όποιων εμπλεκομένων.

Αν όμως αποδειχθεί ότι η ιστορία της IRS είναι κακόβουλο μύθευμα, ότι η 80η θέση στην κλίμακα της διεθνούς διαφθοράς που κατέχει η χώρα, είναι ένα τραγικό λάθος της Διεθνούς Διαφάνειας, ότι ο Ζ. Στίγκλιτζ αναφερόταν σε όλες τις χώρες του πλανήτη, πλην της Ελλάδας και ότι οι συμβάσεις που απορρέουν από τις προαναφερθείσες ιδιωτικοποιήσεις και όχι μόνο, είναι πολύ καλύτερες αντίστοιχων περιπτώσεων άλλων χωρών, τότε ο όρος πατριώτης είναι αυτός που αξίζει στους πολιτικούς μας!!!