Ιερά Μονή Αγίου Ραφαήλ Γουμένισσας, λιμάνι καταφυγής πονεμένων ψυχών

[Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Γουμενίσσης]

Ένα Μοναστήρι είναι τόπος προσευχής, τόπος άσκησης, τόπος απομόνωσης από την κοσμικότητα για να “αφομοιώσει” την εγκοσμίκευση της θείας οικονομίας (του έργου) του Σωτήρος ημών Θεού και να δώσει μαρτυρία γι᾽ αυτό το γεγονός με τη βεβαιότητα και την πιστότητα της Εκκλησίας του Χριστού. Αυτό είναι το πλαίσιο ιδρύσεως, λειτουργίας και πορείας κάθε ορθόδοξου μοναστηριού. Και διαπιστώνουμε ότι αυτή η λειτουργία των μοναστηριών σήμερα περιχωρείται στις καρδιές των ανθρώπων του κόσμου μας, που γυρεύουν να ξαναθυμηθούν εναργέστερα την εκκλησιαστική τους ταυτότητα “άγνωστοι μεταξύ αγνώστων” σαν προσκυνητές της χάρης των μοναστηριών, για να κομίσουν έπειτα αυτήν την ταυτότητα “γνωστοί μεταξύ γνωστών” στην ενοριακή πληρότητα του εκκλησιαστικού γεγονότος. 

Τα μοναστήρια δεν είναι υποκατάστατα της ενοριακής πραγματικότητος, αλλά οργανωμένα συμμέλη του ενός εκκλησιαστικού σώματος. Τρέφονται και τρέφουν από και με τις λειτουργικές δεήσεις του ενός εκκλησιαστικού σώματος, με την ευχή του Επισκόπου, με την αμοιβαία συναίσθηση της ενότητος-κοινωνίας με τον ζώντα Θεό. Συναθλούν προς τον κόπο των εγκοσμίων λειτουργών του Θεού, προς τον αγώνα και τις αγωνίες των εγκοσμίων χριστιανών, με τις καθημερινές Ακολουθίες και Λειτουργίες. Και μάλιστα εξαιρέτως “υπέρ πλεόντων, οδοιπορούντων, νοσούντων, καμνόντων, αιχμαλώτων και της σωτηρίας αυτών”, υπέρ των οποίων αναδέχονται συνεχώς παρακλήσεις για προσευχές εκτενείς στην παρρησία των Αγίων προς τον Θεό.

Αυτήν την αναπόφευκτη λειτουργικότητα, όσο κοπιώδης και αν είναι, αναδέχθηκε εξαρχής και η ιερά μονή των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης Γουμενίσσης-Γρίβας, δημιούργημα του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας.

Στο φετινό πανηγυρικό Εσπερινό (Λαμπροδευτέρα 6/5), μετά την τελετουργική ένδυσή του στο κέντρο του Ναού, προέστη ο Σεβασμιώτατος συμπαραστατούμενος από την Αδελφότητα και Κληρικούς-προσκυνητές. Μετά τα Αναγνώσματα, στο κήρυγμά του ο Μητροπολίτης τόνισε τη σημαντική της αποκαλύψεως των Αγίων για την εποχή μας.

«Σήμερα η Εκκλησία μας όρισε, μετά την Επιλύχνια Ευχαριστία (το Φως ιλαρόν), να ψάλλεται και ο ψαλμικός στίχος “ο Θεός ημών εν τω ουρανώ και εν τη γη πάντα όσα ηθέλησεν εποίησεν”. Η πρώτη ανάγνωση του συγκεκριμένου στίχου μας παραπέμπει στα γεγονότα της θείας οικονομίας: στην ενανθρώπηση, στην ταπεινότατη και πτωχή γέννηση επί της φάτνης, για να άρει την αλογία του κόσμου, στη βάπτιση όπου ακόμη και τα ύδατα μαρτύρησαν τη θεότητά Του στρεφόμενα εις τα οπίσω, στο κήρυγμά Του με αφετηρία και προτίμηση στη Γαλιλαία όπου και οι περισσότεροι εθνικοί και βεβαίως ελληνιστές, στη σταύρωσή Του υπέρ της κόσμου ζωής και σωτηρίας, στην αυτεξούσια ανάσταση και την ανάληψή Του. 

Αυτή είναι η πρώτη ανάγνωση-ερμηνεία του ψαλμικού στίχου “ο Θεός ημών…”. Η δεύτερη ανάγνωση, συνέχεια της πρώτης, είναι ότι όλα αυτά τα εποίησεν ο Θεός, για να κάμει τον άνθρωπο θεόν κατά χάριν. “Εγώ ήλθον ―λέει ο ίδιος ο Κύριος― ίνα ζωήν έχωσι και περισσόν έχωσι”. Αυτό το περισσόν είναι κάτι που εκπλήσσει τους θεολόγους. Το “ζωήν” είναι να έχουμε τη ζωή του Χριστού, να λάβουμε τη νέα ζωή που ο Θεός μας χάρισε, να είμεθα μαθητές και μιμητές του Χριστού, με τη δική Του δύναμη δια του Αγίου Πνεύματος. 

Η ζωή μας να είναι χριστοτερπής, θεοφιλής και θεάρεστη κατά πάντα και δια πάντα, καθώς θα έχει αναφορά στο Χριστό, θα είναι εγκεντρισμένη σ᾽ Αυτόν. Το “περισσόν έχωσιν”, το περίσσευμα είναι ο εξαγιασμός και η θέωσις. “Ο πιστεύων εις εμέ, τα έργα α εγώ ποιώ κακείνος ποιήσει και μείζονα τούτων”! Γιατί “μόρφωσε” μέσα του τον Χριστό, δηλαδή έζησε τις μεθηλικιώσεις της εν σαρκί σωτηρίου οικονομίας του Χριστού, και ο Χριστός είναι το Πρόσωπο από το Οποίο αντλεί χάριτας αντί χαρίτων πολλαπλασίας.

»Έτσι λοιπόν και οι άγιοι νεοφανέντες Μάρτυρες Ραφαήλ, Νικόλαος και Ειρήνη έζησαν για τον Χριστό, με τον Χριστό. Αναστήλωσαν την εικόνα του Σωτήρος μέσα τους και αναστηλωμένη (ζώσα και ενεργό) την παρουσία Του την μεταλαμπάδευσαν στους εγγύς και τους μακράν. Και το συνεχίζουν μέχρι σήμερα, ευεργετώντας εμάς τους σημερινούς χριστιανούς. 

Έβλεπαν και βλέπουν το συνάνθρωπο ως τίμημα και μίμημα (εν δυνάμει) του Σωτήρος Χριστού! Αυτήν την αιωνική αξία και διάσταση έδωσαν (και δίδουν) στο συνάνθρωπό τους. Έτσι ώστε, αν και πέρασαν 500 χρόνια που εσφαγιάσθηκαν ώσπερ άρνες, φανερώθηκαν σε μας. Επειδή έτσι ηθέλησεν ο Κύριος. “Πάντα όσα ηθέλησεν εποίησεν”. Έφερε από τη βασιλεία Του και απεκάλυψε την δόξα-χάρη που έχουν οι καλλίνικοι Μάρτυρες. 

Δεν ήρθαν ανίσχυροι, όπως φάνηκαν πριν 500 χρόνια στα μάτια των αφρόνων ότι σφαγιάσθηκαν και χάθηκαν, αλλά πλήρεις χάριτος και πλήρεις δυνάμεως. Εμφανίσθηκαν σε ταπεινούς και απλοϊκούς, άλλοτε “κατ᾽ όναρ” και άλλοτε “καθ᾽ ύπαρ” σε απαστράπτουσα φωτοχυσία του θείου φωτός “λάμποντες, αστράπτοντες, ηλλοιωμένοι οθνείαν αλλοίωσιν ευπρεπεστάτην”.

»Θα μου επιτρέψετε να σταθώ σε ορισμένα σημαντικά σημεία από το μόλις εκδεδομένο βιβλίο “Η αποκάλυψις και οι εμφανίσεις των νεοφανών αγίων”. Είναι μια νέα ουσιωδώς πληρέστερη, λεπτομερέστερη, ακριβέστερη, αληθινή παρουσίαση αυτής της πολύ μεγάλης ευεργεσίας του Θεού στην εποχή μας. 

Θα σας αναφέρω μόνο τους λόγους που με υποχρέωσαν να προχωρήσω στο νέο αυτό τρίτομο έργο. Χρειάστηκε για χρόνια να εργασθώ πάνω στο αρχειακό υλικό που παρέλαβα από τον Κόντογλου σε σύγκριση με την πρώτη-πρώτη έκδοση του ιστορικού βιβλίου του “Σημείον Μέγα” και τις επόμενες σκοπίμως ελλιπείς εκδόσεις. Μελέτησα επιμελώς τις επισημειώσεις στα περιθώρια των χειρογράφων του Αρχείου, συνέκρινα μαρτυρίες ζώντων σήμερα προσώπων και πληροφορίες από τα επίσημα έντυπα της Μητροπόλεως Μυτιλήνης, όλα αυτά σε σύγκριση η και σε αντιπαραβολή. 

Διερεύνησα εξαντλητικά τις πληροφορίες για τα μαρτύρια των Αγίων και τις ημερομηνίες. Εντόπισα βασικότατες αποσιωπήσεις για πολλαπλές εμφανίσεις των Αγίων “εν φωτί”, μέσα στο άκτιστο φως του Χριστού, και για τις ψυχικο-πνευματικές αντιδράσεις των αυτοπτών μαρτύρων. Είναι θεμελιώδη αυτά τα στοιχεία, λίαν ενδεικτικά για την ενθεαστική ταυτότητα των μοναδικών αυτών ιερών εμπειριών. Διεπίστωσα ότι στον τόπο ευρέσεως των Αγίων προϋπήρχαν τρεις υπόγειοι ναοί, αλληλεπίπεδοι, μέχρι και ερείπια παλαιοχριστιανικά των πρώτων αιώνων. 

Βρέθηκε σχεδόν ημιερειπωμένος ο ένας ναός, η κόγχη του Ιερού με την Πλατυτέρα, το Δεσποτικό με τον Κύριο, τοιχογραφίες ημικατεστραμμμένες, ευαγγέλιο μεγάλου σχήματος με εφθαρμένες τις γωνίες των εξωφύλλων! Όλα αυτά δυστυχώς αποσιωπώνται μέχρι σήμερα. Καίριες μαρτυρίες παραφθείρονταν μέχρι πρότινος. Η κεντρική θέση του τοπικού Ποιμενάρχη και όλο το ιστορικό σχετίσεως με την άγια ιστορία, θεμελιωδέστατα στοιχεία για την επίγεια αναγνώριση και τη διορθόδοξη ευλάβεια, διεκρατούντο στην αφάνεια. Ψάχνοντας στο Αρχείο ανακάλυψα χειρόγραφα εκείνης της εποχής, προ 50ετιας, και σχημάτισα την πλήρη αποτύπωση αποκαλύψεων, μαρτυριών και ευρέσεων.

 Για τα γεγονότα εκείνα υπήρχαν αρχικά πολύτιμες μοναδικές αποκαλυπτικές μαρτυρίες, για τις οποίες σημείωνε ο Κόντογλου “να τυπωθούν αυτούσια”. Και ενώ υπήρχε γραμμένη αυτή η ένδειξη-προσημείωση και τηρήθηκε στην πρώτη έκδοση, μεσολάβησε παρέμβαση κάποιας ψυχής και χάθηκαν από τις επόμενες εκδόσεις (ο Κόντογλου χαρακτηριστικά επισημείωνε “συνοδεύεται από επιστολή της τάδε…”)…

Δίχως όλα αυτά τα αληθέστατα γεγονότα, όλα τα μέχρι σήμερον κυκλοφορηθέντα βιβλία αποτελούν μια πολύ-πολύ μικρή περίληψη ακόμη και με παραφθορές και αποσιωπήσεις σε ένα ένθεο ιστορικό που φανερώθηκε στα χρόνια μας και δεν εδικαιούτο κανείς να το ακρωτηριάζει ούτε να το αφήνουμε σεσιγημένο και παρεφθαρμένο. Προ 20ετιας έκανα μια πρώτη προσπάθεια, με ευπιστία σεβασμού στις προσφερόμενες αφηγήσεις, χωρίς όμως κριτικές παρεμβάσεις, και συνέγραψα τότε το βιβλίο μου “Η ζωή εκ τάφων”. 

Προσπάθησα μετέπειτα να διορθώσω κάπως τις ανθρώπινες παρεμβάσεις με λίγες υποσημειώσεις, αλλά κατενόησα ότι δεν επαρκούσε αυτό. Η ιστορία των Αγίων έπρεπε να παραδοθεί από εμάς στους σημερινούς και τους αυριανούς πλήρης, λεπτομερής, ακεραία, αυθεντική. Γι᾽ αυτό εκοπίασα κυριολεκτικά πάνω από πέντε έτη, πάνω σ᾽ αυτό το θεοπαράδοτο αγιολόγιο, χάριν της Εκκλησίας και προς δόξαν Θεού. 

Την ίδια πρακτική θα ακολουθούσαν και οι κορυφαίοι της ιστορίας, οι κορυφαίοι της θεολογίας, οι κορυφαίοι (αν θέλετε) της λογοτεχνίας μας, με στοιχειώδη επιστήμονα σεβασμό προς την αλήθεια των πραγμάτων. Έτσι προέκυψε το νέο μου βιβλίο, που ανήκει στην Εκκλησία, στον πονεμένο λαό μας…

(επακολούθησε σύντομη αναφορά σε μία θαυμαστή μαρτυρία συγκλονιστικής φωτο-θεοφάνειας για τον εορτασμό της Λαμπροτρίτης των Μαρτύρων, που περιείχετο στην πρώτη-πρώτη έκδοση του βιβλίου “Σημείον Μέγα” και απαλείφθηκε ολοτελώς από όλες τις επόμενες εκδόσεις· επίσης συνοπτική μνεία των φρικτών μαρτυρίων των Αγίων).

»Η Ορθοδοξία είναι ουσιωδώς αποκάλυψη Θεού, είναι απόκριση στη φανέρωση του ουρανού. Δεν είναι θρησκευτικό κατασκεύασμα ιδεών η συναισθημάτων όπως συμβαίνει με τις ποικίλες θρησκείες της ιστορίας του κόσμου. Οι άλλες θρησκείες δημιουργούν με τις φαντασίες τους κάλπικες επινοήσεις. Μόνον η Ορθοδοξία είναι η αποκάλυψη του ζώντος Θεού. Και μάλιστα, στα χρόνια μας, επειδή επλεόνασεν η αμαρτία, υπερεπερίσσευσεν η χάρις, και για τρία χρόνια είχαμε καθημερινές αποκαλύψεις, που η μία συμπλήρωνε την άλλη! 

Για να ευρεθεί η τοιχογραφία της Πλατυτέρας στο βάθος, επάνωθεν της οποίας πατούσαν, προηγήθηκαν 30 αποκαλύψεις. Και όταν ευρέθηκε στο προαύλιο η εικόνα του Παντοκράτορος, το βράδυ στην αγρυπνία, έβλεπαν το άγιο φως ακόμη και από γειτονικά χωριά να εμφανίζεται επάνω από το λόφο των Καρυών…

»Σήμερα μας συγκάλεσε η χάρις του Θεού, αγαπητά παιδιά του Οποίου είναι οι Μάρτυρες της Λέσβου, ο άγιος Ραφαήλ ο Ιθακήσιος, ο άγιος Νικόλαος ο Θεσσαλονικεύς και η αγία Ειρήνη η Θερμιώτισσα. Ας έχουμε την χάρη, την ευλογία και τη μεσιτεία τους στις δύσκολες μέρες που περνούμε, που, αν δεν είχαμε παρηγοριά τον Χριστό, την Παναγία και τους Αγίους, τότε θα δεινοπαθούσαμε εκατονταπλάσια. 

Είμεθα βεβαίως εν πολλοίς φταίχτες. “Εν άλλοις πταίομεν και εν άλλοις δερόμεθα”. Μας πλάνεψε κι εμάς το είδωλο των αποκτημάτων, μας κατέστησε θύτες και θύματα σε βάρος της πνευματικής υποστάσεως. Να έρθουμε εις εαυτούς, να αφυδατώσουμε την πονηρά ζύμη του παλαιού εαυτού μας, να την αφήσουμε να αποξηρανθεί, για να αναθάλει ο καρπός του Αγίου Πνεύματος στην καρδιά μας, για να γλυκανθεί το “είναί” μας. Μόνο κοντά στο Χριστό και την Παναγία θα βρούμε καταφύγιο…».

Ο πανηγυρικός Όρθρος και η θεία Λειτουργία (Λαμπροτρίτη 7/5) συγκέντρωσε πλήθη ευλαβών προσκυνητών στο καταφύγιο ελπίδας των Νεοφανών Αγίων. Πολλοί κληρικοί και από άλλες Μητροπόλεις συμμετείχαν στη διπλή χαρά, της Διακαινησίμου και της εόρτιας μνήμης των Μαρτύρων. Η πρωινή Ακολουθία μεταδόθηκε από τον τηλεοπτικό σταθμό 4Ε με σπάνια θεαματικότητα ανά το πανελλήνιο από ανθρώπους που αδυνατούσαν μεν να προσέλθουν, αλλά μετείχαν νοερά στον εορτασμό.

Στη λειτουργική ομιλία του ο Σεβασμιώτατος εστίασε εισαγωγικά στο γεγονός και στο δώρο του Σταυρωθέντος και Αναστάντος Σωτήρος όπως το περιγράφει εξ εμπειρίας ο Απόστολος Παύλος (Χριστώ συνεσταύρωμαι… ζη δε εν εμοί Χριστός). Προχώρησε έπειτα εκτενέστερα στο ιστορικό της θεόθεν αποκαλύψεως των Νεοφανών Μαρτύρων, σε μερικά ενδεικτικά περιστατικά της φανερώσεώς τους (πρώτη θαυμαστή οραματική θέα του αγίου Ραφαήλ μετά την ανακάλυψη του λειψάνου του, εύρεση του διακόνου Νικολάου σε ανέλπιστο σημείο με προηγούμενη υπόδειξη, εμφάνιση των τριών Αγίων οραματικά κατά τη διάρκεια αγρυπνίας και υπόδειξη για κοινή αγιογράφηση και υμνολόγηση). 

Κατέληξε στο συμπέρασμα όλων αυτών των θαυμαστών γεγονότων για μας τους συγχρόνους: να ομοιάσει η ζωή μας με τη ζωή του Χριστού (δια της υπακοής στις εντολές Του) και να μετάσχει στη χάρη-δωρεά του Χριστού από τώρα, διότι αλλιώς θα ζούμε βίον αβίωτον παντοτεινά, δεν θα απολαμβάνουμε τη θέα-κοινωνία-μέθεξη του ακτίστου φωτός του Θεού που έχουν οι Άγιοι. 

Επικαλέσθηκε μάλιστα το παράδειγμα της γλαυκός εν σκότει, κατά το Μ. Βασίλειο, για την επιστημονική θέαση της ουσίας των πραγμάτων, σε αντιδιαστολή με την αναστάσιμη αγαλλίαση και ευφροσύνη της ημέρας του φωτός, της κοινωνίας εν φωτί, που έχουν οι άνθρωποι της πίστεως.

»Επίσης, αναφέρθηκε στο πρόσφατο ιατρικό περιστατικό για το κοριτσάκι 4,5 ετών του Πέτρου και της Ελένης Σταυρουλάκη από τη Γέφυρα Θεσσαλονίκης με ξαφνικούς ανυποχώρητους πονοκεφάλους. Η μαγνητική εξέταση έδειξε όγκο προχωρημένης μορφής, οι ειδικοί γιατροί στη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα δεν ανελάμβαναν χειρουργική επέμβαση. 

Η οικογένεια κατέφυγε στους Αγίους, ήρθαν στη Μονή την Τρίτη προ των Βαΐων και εψάλη Παράκληση. Την επομένη, η μικρή Ισιδώρα είδε στον ύπνο της τον άγιο Ραφαήλ και της είπε να μην φοβάται, θα είναι μαζί της και όλα θα πάνε καλά. Μετέβησαν στο Αννόβερο το Σάββατο του Λαζάρου και Μ. Τρίτη έγινε η επέμβαση. Μετά το χειρουργείο οι γιατροί φώναζαν “Good! Good!), μόνο που θα χρειαζόταν να παραμείνει για 4-5 μέρες στην Εντατική. 

Όμως, το κοριτσάκι συνήλθε τις αμέσως επόμενες ώρες, είχε επικοινωνία με τους γονείς της και η εξέλιξή της υπήρξε εντυπωσιακή! … (Τη χειρόγραφη περιγραφή του συμβάντος με τηλέφωνα και διευθύνσεις παρέδωσε στο Μητροπολίτη ο πρωτοψάλτης της Γέφυρας κ. Ιωσήφ, προσωπικός φίλος της οικογένειας, προσερχόμενος να συμψάλει στην πανήγυριν).

»Τέλος, παρουσίασε ενώπιον πάντων τη μαρτυρία του Γεν. Αρχιερατικού Επιτρόπου αρχιμ. Νικοδήμου Δαούλκα και κυρίως την παρουσία άλλου ενός μικρού κοριτσιού, της Μαρίας, και της μητέρας της και του πατέρα-ιατρού. Το κοριτσάκι έπασχε από απομυελωνωτικό σύνδρομο (εγκεφαλομυελίτιδα) και είχε παραλύσει. Στην απέλπιδα καταφυγή των γονέων με το παιδί στη χάρη των Αγίων, ο π. Νικόδημος είχε συστήσει να προσκομίσουν τα δικά τους “δώρα” (πρόσφορο και νάμα, λάδι, θυμίαμα, καρβουνάκια, κεριά) για να τελεσθεί θ. Λειτουργία με τα δικά τους προσκομιζόμενα και να συλλειτουργηθούν-συμπροσευχηθούν υπέρ θεραπείας της μικρής. 

Το αξιοθαύμαστο ήταν πως, την ημέρα που ο ιατρός-πατέρας πρόσφερε τα δώρα στο Μοναστήρι, το ίδιο πρωινό με τηλεφώνημα η σύζυγός του τον πληροφόρησε ότι η μικρή περπάτησε θαυμαστώς, αποθεραπεύτηκε θαυμαστώς! Με τα δύο αυτά περιστατικά, πρόσφατα απτά τεκμήρια του θείου ελέους, ο Σεβασμιώτατος έκλεισε την ομιλία του επιλέγοντας ότι ο Χριστός επιτελεί τα θαύματα με τις πρεσβείες των Αγίων και το μοναστήρι των Αγίων είναι λιμάνι για να ελλιμενίζεται η πίστη και η ελπίδα τόσων ψυχών.

Ο γνωστός πρωτοψάλτης κ. Ιω. Χασανίδης και ο π. Ραφαήλ Γκουρβέλος με συνοδούς ιεροψάλτες λατρευτικά καλλιφωνότατοι ψάλτες υμνολογούσαν τα μεγαλεία των Αγίων στην αναστάσιμη ατμόσφαιρα της φετινής Λαμπροτρίτης. Παραβρέθηκαν ο Αντιπεριφερειάρχης Κιλκίς κ. Χρ. Γκουντενούδης, ο Βουλευτής κ. Γ. Γεωργαντάς, ο Δήμαρχος Παιονίας κ. Αθ. Λαπόρδας επικεφαλής Αντιδημάρχων και στελεχών του Δημ. Συμβουλίου, ο Πρόεδρος της τοπ. Κοινότητας Γουμένισσας κ. Ιω. Αλίρης, ο νέος Ταξίαρχος-Δκτης της 33ης Μ/Κ Ταξιαρχίας κ. Πέτρ. Καραμανέας με στρατιωτικούς, εκπρόσωποι της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας, κ.α. επίσημοι. Τιμητικό άγημα στρατιωτών από την 33η Μ/Κ Ταξιαρχία και ομάδα των Γουμενισσιωτών μουσικών (τα γνωστά “Χάλκινα”) με το ηχητικό μελώδημα του “Χριστός Ανέστη”, συνόδευαν την ευλάβεια πολλών-πολλών προσκυνητών.

Στο τέλος, η Ιερά Μονή δεξιώθηκε όλους τους προσκυνητές με τα εικονογραφημένα κόλλυβα τα ευλογηθέντα “εις τιμήν των αγίων” και με εδέσματα προς όλους. Στο Αρχονταρίκι ενώπιον των κληρικών και των επισήμων ομολογήθηκε από παρευρεθέντα Πανεπιστημιακό η πνευματική στήριξη που δέχθηκε σε περίοδο δοκιμασίας μελετώντας το πρώτο αγιολογικό εγχείρημα του Σεβασμιωτάτου “Η ζωή εκ τάφων”. 

Εκείνο το βιβλίο κυκλοφορήθηκε σε 25 εκδόσεις, δύο (2) εκδόσεις μεταφράσεων στη Γερμανική και δύο (2) εκδόσεις μεταφράσεων στη Ρουμανική, ενώ προγραμματίζεται και η ηλεκτρονική κυκλοφόρησή του στα γαλλικά και τα αγγλικά. Αυτό το βιβλίο υπήρξε εισοδικό για την ήδη κυκλοφορηθείσα πληρέστερη, εκτενέστερη και λεπτομερέστερη προσπάθεια με τριπλάσιο υλικό για την ιστορία των Αγίων.

Συγκεκριμένα, εντός της Μεγάλης Εβδομάδος κυκλοφορήθηκε ο πρώτος από τους τρεις τόμους, μεγάλου σχήματος, με 340 σελίδες, και τίτλο “Η αποκάλυψη και οι εμφανίσεις των νεοφανών Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης”, ιστόρημα ευλαβές στα γεγονότα, πράξη σεβασμού στη μεγάλη αυτή ευλογία του Θεού για την κρίσιμη εποχή μας.