Η «κοινωνική προσφορά» και τα αντίδωρα της καταστροφής

Γράφει ο Όμηρος Ταχμαζίδης
Οι στοές του Βελγίου και της Χαλκιδικής: Έχω διατυπώσει και αλλού τη δυσπιστία μου για εκείνους, οι οποίοι επικαλούνται ως «επιχείρημα» τη λαϊκή καταγωγή τους: «μην εμπιστεύεσαι ανθρώπους, οι οποίοι σε κάθε ευκαιρία πλασάρουν παντοιοτρόπως τη λαϊκή καταγωγή τους ως υπόρρητο επιχείρημα κατά των αντιπάλων τους» [Βλ. Όμηρος Ταχμαζίδης, Το ιδεολογικό ιμάμ μπαϊλντί της τουρκοφοβίας] – η παρέμβαση του δημάρχου του Δήμου Αριστοτέλη Χρήστου Πάχτα (πρόκειται για πρώην υπουργό του καθεστώτος που οδήγησε τη χώρα στη σημερινή κατάσταση) στη συζήτηση στο δημοτικό συμβούλιο του Δήμου Θεσσαλονίκης για το ζήτημα των μεταλλείων χρυσού στη Χαλκιδική επιβεβαίωσε τούτη την «αρχή» μου. Ο διάλογος είναι ευάλωτος σε κάθε είδους ρητορεία χειραγώγησης.

Η συζήτηση: Αντιρρήσεις και διαφωνίες για την πολιτική της διοίκησης του Γιάννη Μπουτάρη υπάρχουν αρκετές. Αλλά εάν θέλουμε να είμαστε ακριβοδίκαιοι, θα πρέπει να υπογραμμίσουμε το εξής δεδομένο: ποτέ στο παρελθόν – ο υπογράφων παρακολουθεί το δημοτικό συμβούλιο σχεδόν ανελλιπώς από το 1994 – δεν υπήρξε τόσο απλόχωρη αντίληψη για την έννοια του διαλόγου στις συνεδριάσεις του ανώτατου οργάνου του δήμου- σε ορισμένες περιπτώσεις η κατάχρηση τούτης της ελευθερίας αποτελεί κανόνα. 

Ο υποφαινόμενος δεν εξαιρείται΄ αν και δεν τυγχάνει εκλεγμένο μέλος του δημοτικού συμβουλίου, έχει «φροντίσει» για κάποιες στιγμιαίες «δυσλειτουργίες» του οργάνου με ομολογουμένως άκομψο τρόπο: προτιμητέα, ωστόσο, η εκμετάλλευση της ευγένειας του προεδρείου και οι «ελευθεριάζουσες υπερβάσεις» της δημοκρατικής λειτουργίας του θεσμού, από το βεβιασμένο «διάλογο» και τις προκατασκευασμένες «συζητήσεις» των προηγούμενων ετών – το αποτέλεσμα ήταν πίσω από το «πειθαρχημένο» δημοτικό συμβούλιο επί δημαρχίας Βασίλη Παπαγεωργόπουλου να αλωνίζουν οι καταχραστές. 

Προτιμότερη είναι η σημερινή κατάχρηση του δημοκρατικού διαλόγου στις συνεδριάσεις του δημοτικού συμβουλίου από το καθεστώς ασφυξίας που επικρατούσε στο παρελθόν, ακόμη και όταν το επίπεδό τους είναι απογοητευτικό: για παράδειγμα ο Κώστας Γκιουλέκας παραδίδει συνεχώς μαθήματα κατάχρησης του λόγου, άκαρπου λαϊκισμού και χαμηλού πολιτικού πολιτισμού – αν και στο είδος τούτης της «καισαρικής» αντιπολίτευσης διακρίνεται εκείνη η αντίληψη «καισαρισμού» που επιβλήθηκε ως τρόπος διοίκησης του δήμου από τον Σωτήρη Κούβελα (υπενθυμίζω το γελοίο χαρακτηρισμό του ως «Θεσσαλονικάρχη») και «απογειώθηκε» με την αναρρίχηση στο δημαρχιακό θώκο του Βασίλη Παπαγεωργόπουλου.

Η διασπάθιση: Η «ελάφρυνση» των ταμείων του δήμου θα πρέπει να ιδωθεί ως μακρινό, ωστόσο υπαρκτό, παραποτέλεσμα του δημοκρατικού ελλείμματος στη λειτουργία του δήμου Θεσσαλονίκης: δεν είναι μόνο τα χρήματα της υπεξαίρεσης – στην Θεσσαλονίκη υπήρξε μια τεράστια διασπάθιση χρήματος με μοναδικό κριτήριο την απρόσκοπτη διαιώνιση ενός σαθρού καθεστώτος εξουσίας. 

Στο αντιδημοκρατικό πατερναλιστικό περιβάλλον του η υπεξαίρεση ήλθε ως φυσική συνέπεια: αντιθέτως ως αφύσικο θα πρέπει να αντιμετωπιστεί το γεγονός ότι η περίπτωση Παπαγεωργόπουλου-Λεμούσια-Σαξώνη ήταν η μοναδική που έφτασε στις αίθουσες των δικαστηρίων – είναι γνωστό ότι τα προβλήματα με το δημόσιο χρήμα είχαν αρχίσει πολύ νωρίτερα. Κωδικός: Οργανισμός Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης – η ανήθικη συναλλαγή παρέλυσε μια ολόκληρη πόλη.

Αντίγραφο: Επιστρέφω στη ζωηρή δημόσια συζήτηση και ενημέρωση στο δημοτικό συμβούλιο Θεσσαλονίκης για την καναδική επένδυση στην περιοχή «Σκουριές» στην ορεινή Χαλκιδική: η πραγματική έκπληξη της συνεδρίασης δεν ήταν ο τοπικός δήμαρχος και πρώην υπουργός, αλλά ο «ντόπιος» εκπρόσωπος της πολυεθνικής εταιρίας – κλωνοποιημένος!

Τα στελέχη των πολυεθνικών ομιλούν και «επιχειρηματολογούν» σαν να βγήκαν από τον ίδιο δοκιμαστικό σωλήνα: σα να άκουγα στέλεχος της Coca Cola που προσπαθεί να πείσει εκείνους που θέλει να απολύσει, ότι είναι προτιμότερο για αυτούς και τις οικογένειές τους «να τα πάρουν και να φύγουν» - ακόμη και ο ρυθμός στην εκφορά του λόγου είναι απαράλλακτα ίδιος. 

Το καλό στέλεχος πείθει πρώτα τον εαυτό του για την «αλήθεια» της εταιρίας: η γλώσσα του «πεπεισμένου» για μια υπόθεση, τη «δική του» από κάθε άποψη υπόθεση, ρέει ακατάπαυστα, χωρίς κανένα ενδοιασμό για τους ισχυρισμούς του, ακόμη και τους γελοίους («η εταιρία πέρασε για λίγες ώρες στη δικαιοδοσία του ελληνικού κράτους…»), χωρίς διάθεση για κάποιο ουσιώδη διάλογο, χωρίς υποψία αυτοκριτικής – τα στελέχη των πολυεθνικών πάντοτε προσφέρουν τον «παράδεισο», το κακό είναι με τους υπόλοιπους που δεν θέλουν να εγκαταλείψουν την «κόλαση», για αυτό επιστρατεύονται οι μηχανισμοί προπαγάνδας.

Η προπαγάνδα: Σε κυριακάτικο φύλλο «έγκριτης» και «έγκυρης» συντηρητικής εφημερίδας της Αθήνας, ο ανυποψίαστος αναγνώστης ημπορούσε να διαβάσει σε ένα καλαίσθητο ένθετο ένα πολυσέλιδο αφιέρωμα στις ελληνοκαναδικές σχέσεις: πανσπερμία άρθρων (από τους Έλληνες μετανάστες στην αμερικανική χώρα έως τις καναδικές μορφωτικές και αρχαιολογικές αποστολές στην Ελλάδα και άλλα ενδιαφέροντα) ως περίβλημα του ενός και μοναδικού - το περιεχόμενο του άρθρου για τον ελληνικό χρυσό και το επενδυτικό ενδιαφέρον της καναδικής εταιρίας.

Σε κυριακάτικο της φύλλο εφημερίδα της Θεσσαλονίκης με αφορμή την έκθεση Τροφίμων και Ποτών (Detrop) δημοσίευσε ένα ειδικό ένθετο: με ολοσέλιδη καταχώριση- διαφήμιση η Coca Cola 3 E διατυμπάνιζε το ενδιαφέρον της για την ανάπτυξη της χώρας και τη δημιουργία θέσεων εργασίας – την ίδια ακριβώς περίοδο που εντεινόταν η πίεση των διευθυντικών στελεχών της στην Θεσσαλονίκη για να εξαναγκάσει τους εργαζόμενους να αποδεχθούν τις απολύσεις τους με αποζημίωση και να διαλύσει το τμήμα διανομών και τα εργατικά σωματεία του χώρου.

Οι δωρεές: Έχουμε αναφερθεί και σε άλλα δημοσιεύματά μας στην προπαγανδιστική τακτική της Coca Cola. [Βλ. Όμηρος Ταχμαζίδης: Η κυνική ευαισθησία της Coca Cola, Όμηρος Ταχμαζίδης, Η Coca Cola και η χορηγία της υποκρισίας], αλλά και οι Καναδοί δε φαίνεται να υστερούν στις μεθοδεύσεις. 

 Οι κάτοικοι της Χαλκιδικής και οι φορείς του πανεπιστημίου υπογράμμισαν τους κινδύνους που ενέχει για το περιβάλλον η λειτουργία της μονάδας στις Σκουριές και στις άλλες περιοχές: αλλά η καναδική εταιρία φαίνεται ότι διαθέτει παρόμοιες ευαισθησίες με την Coca Cola – το διατύπωσε με τον καλύτερο τρόπο ο εκπρόσωπος του πρώην ΙΓΜΕ (άλλος ένας «πεπεισμένος»), ο οποίος ούτε λίγο ούτε πολύ υποστήριξε πως οι κάτοικοι της περιοχής θα ημπορούν με τα χρήματα που θα δίνει ως αντιστάθμισμα η εταιρία να χρηματοδοτούν οι ίδιοι τις μελέτες για τους περιβαλλοντικούς κινδύνους και για τις πιθανές οικολογικές καταστροφές.