Είχαμε τα προβλήματά μας, προέκυψε και η μόδα περί ρατσισμού. Ένας καθημερινός, συνεχής και ανούσιος διαγωνισμός μεταξύ μας, για την κατοχύρωση πιστοποιητικού δημοκρατικότητας και αποδοχής στο διαφορετικό: « Εσύ είσαι ρατσιστής, εγώ δεν είμαι», «Εγώ είμαι καλόψυχος και αγαπώ όλο τον κόσμο, ενώ εσύ θέλεις να τους κάνεις μοσχοσάπουνα» και άλλες υποκριτικές αηδίες.
Ο περισσότερος κόσμος επικεντρώνεται (λανθασμένα) φυσικά, μόνο στο χρώμα ή την καταγωγή των ανθρώπων. Κατά τον Αμερικανό πολιτικό αγωνιστή, εφημέριο και ηγέτη των αφροαμερικανών Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ, ο οποίος πάλεψε τη δεκαετία του 60 ενάντια στο φυλετικό ρατσισμό: «Ρατσισμός είναι όλο αυτό το «αρρωστημένο» πλέγμα ιδεών, θεωριών και απόψεων, που λέει ότι οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί λόγω καταγωγής, θρησκείας, φύλου, χρώματος κτλ. Και επομένως συμπεριφερόμαστε ανάλογα….»
Το τι τράβηξαν οι καημένοι οι αφροαμερικανοί, λόγω χρώματος εκείνα τα χρόνια, είναι απερίγραπτο και δεν το χωρά ο ανθρώπινος νους… Για την Αμερική μιλάμε, διότι εδώ στην Ελλάδα υπάρχει μια σύγχυση για το πόσο ρατσιστής είναι ο καθένας μας..
Πιστεύετε ότι είμαστε ρατσιστές ή όχι, σύμφωνα με τη θεωρία του κ. Κίνγκ; Ας κάνουμε ένα τεστ πόσο ρατσιστές ή όχι, θεωρούμε τον εαυτό σας. Δεν χρειάζεται να απαντήσετε δημόσια. Απλά κατά τη διάρκεια του τεστ και όταν απαντάμε, ας πηγαίνουμε που και που, προς τον καθρέπτη να βλέπουμε τον εαυτό μας κατάματα και ντόμπρα, χωρίς υποκρισίες…
1. Φύλο. Γέννησε η σύζυγός σας, ένα υγιέστατο αγοράκι. Στο παρελθόν έχετε δώσει αγώνες και μάχες, ενάντια στο ρατσισμό, αλλά και υπέρ της ελευθερίας της σκέψης. Δεν σας αρέσουν οι ρατσιστικές «ταμπέλες» και οι διαχωρισμοί των ανθρώπων. Φωνάζετε ότι «Όλοι ήμαστε ίσοι, όμοιοι και ίδιοι».
Έτσι δεν είναι; Ωραία. Πηγαίνετε τώρα σε ένα κατάστημα και αγοράστε ένα ροζ βρεφικό φορμάκι για το γιόκα σας τον αντράκλα, με τη μεγάλη την τσουτσού. Τώρα, εμφανίστε το δώρο σας, στη σύζυγο αλλά και μπροστά σε όλο το σόι στην κλινική.
Τι φαντάζεστε ότι θα γίνει; Για καλό και για κακό, φωνάξτε και κανένα καρδιολόγο στο δωμάτιο, γιατί τα υπογλώσσια θα πέσουν βροχή από το σοκ γιαγιάδων και παππούδων. «Ντικιτάγκας ο εγγονός μας; !!! Τρελάθηκε ο γαμπρός μας και του πήρε ροζ ρούχα;»
Στην καλύτερη περίπτωση, θα «φάτε το κράξιμο της ζωής σας». Διότι η υποκριτική μας κοινωνία, σε βάζει « διαχωριστική ταμπέλα» με το καλημέρα. Εσύ αγόρι; Θα φοράς μπλε. Κορίτσι; Ροζ. Παιχνίδια για αγοράκια; Αυτοκίνητα, μπάλες, όπλα. Έτσι θέλουμε το γιόκα μας.
Τσαμπουκά, μάγκα, δυνατό και όχι «λουλού». Τα κοριτσάκια; Κούκλες, κουζινικά, μπιζού. Διότι πρέπει να την «προετοιμάσουμε» για το ρόλο που θέλουμε εμείς…. Για να είναι όμορφη, θηλυκιά, ελκυστική. Για ποιο λόγο; Μα για να γαλουχηθεί από μικρή, ότι σκοπός της είναι όταν μεγαλώσει, είναι να βρει τον παραπάνω αντράκλα, να της κάνει παιδιά και φυσικά να καταλήξει στο φυσικό της χώρο:
Την κουζίνα και την ανάθρεψη των παιδιών της… Καθρέπτη καθρεπτάκι μου, εγώ ο αντιρατσιστής, έχω τα κότσια να αγοράσω μπλε φορμάκι την κοράκλα μου…; Ή θα μου τη φωvάζουν Σωτηρία Μπέλλου..;
2. Στρατός. Είσαι 18άρα κουκλάρα, και πανέξυπνη. Μπήκες στην πανεπιστήμιο, αλλά ο υπουργός Εθνικής Αμύνης ανακοινώνει την υποχρεωτική στράτευση των γυναικών με τους ίδιους ακριβώς όρους όπως οι άντρες.
Ισότητα δε θέλεις; Πάρτην. Κανονικά, και ίσα με τους άντρες. Τα γνωστά δηλ. σκοπιές , ασκήσεις, μοναξιά σε Έβρο ή νησιά κτλ. Αν είναι μητέρες θα απαλλάσσονται. Τέρμα στο ρατσιστικό προνόμιο να υπηρετούν μόνο οι άντρες, και να υποτιμούνται οι δυνατότητες των γυναικών.
Τι λες αντιρατσίστριά μου; Συμφωνείς ή όχι; Είναι δίκαιο ο συνομήλικος σου αγόρι, να μείνε πίσω κατά ένα χρόνο σε σχέση με εσένα; Τρέχα τώρα στον καθρέπτη.. Όχι για να βαφτείς και να «φτιαχτείς» βέβαια… Αλλά για να αποφασίσεις και να κοιτάξεις στα μάτια τον εαυτό σου, που ζητά τη δικαιοσύνη ανάμεσα στους ανθρώπους.
3. Αλλοδαποί, «διαφορετικοί». Είσαι πολύ τυχερός. Τα πεθερικά σου ήταν «ματσό», και σου άφησαν ένα διαμέρισμα για να μένεις, και επιπλέον ένα ακόμη ακριβώς δίπλα για να το νοικιάζεις και να παίρνεις ένα εισόδημα ακόμη. Ζεις όμορφα και ωραία με τη γυναικούλα σου και τα παιδιά σου.
Για το ενοικιαστήριο που έβαλες, υπάρχει ζήτηση. Το ζητάει ένας Νορβηγός συνταξιούχος γιατρός, με τη Σουηδέζα σύζυγό του και τα 2 παιδιά τους. Ενδιαφέρονται επίσης δύο Νιγηριανοί που πουλάνε CD, μία Ελληνίδα χωρισμένη με το παιδί της αλλά άνεργη, ένα ζευγάρι μάλλον από Γεωργία ή Τσετσενία με 4 μωρά, μία γιαγιά, παππού, και δύο θείες, αλλά έμαθες ότι ξεχνάνε να πληρώνουν το ενοίκιο.
Προχθές ήρθε επίσης για να ρωτήσει ένα ζευγάρι λεσβίες, αλλά και 2 δύο τύποι λίγο «κουνιστοί». Ενδιαφέρον επίσης εκδήλωσε και μια οικογένεια που έχει δυο ανάπηρα παιδάκια. Το ένα αυτιστικό, που κάνει συνεχώς θόρυβο και αταξίες, και το άλλο με νοητική στέρηση και κρίσεις επιληψίας.
Βάλε τώρα στο χέρι στην καρδιά και τρέχα στον καθρέπτη. Ποιον θα βάλεις δίπλα στο σπίτι σου…; Ναι ξέρω, αγαπάς όλο τον κόσμο, όλους τους ανθρώπους, όσο διαφορετικοί κι αν είναι. Αλλά ευτυχώς ή δυστυχώς, αποφάσισες ότι και οι περισσότεροι… Ναι, ναι, σε καταλαβαίνω. Έχεις παιδιά, σύζυγο. Δεν θέλεις να μπλέξουν σε μπελάδες.. Έχεις δίκιο αντιρατσιστή μου. Ο Νορβηγός είναι η καλύτερη επιλογή…
Κάνε όμως μια τελευταία πλάκα στη δημοκράτισσα σύζυγο, αλλά συγχρόνως βρες δικηγόρο και ετοιμάσου για το διαζύγιο. Πες της ότι ο Νορβηγός και η Σουηδέζα δεν σου «γέμισαν» το μάτι, και επιπλέον θεωρείς ότι έχουν φάτσες παιδεραστών. Για αυτό το λόγο, θα νοικιάσεις το σπίτι σε κάποιον από τους υπόλοιπους και όχι σε αυτούς. Φυσικά και δεν θα γελάσει με το αστείο σου. Αλλά καλού-κακού, βάλε και κανένα κράνος στο κεφάλι....
Συνεχίζεται
Βάλε τώρα στο χέρι στην καρδιά και τρέχα στον καθρέπτη. Ποιον θα βάλεις δίπλα στο σπίτι σου…; Ναι ξέρω, αγαπάς όλο τον κόσμο, όλους τους ανθρώπους, όσο διαφορετικοί κι αν είναι. Αλλά ευτυχώς ή δυστυχώς, αποφάσισες ότι και οι περισσότεροι… Ναι, ναι, σε καταλαβαίνω. Έχεις παιδιά, σύζυγο. Δεν θέλεις να μπλέξουν σε μπελάδες.. Έχεις δίκιο αντιρατσιστή μου. Ο Νορβηγός είναι η καλύτερη επιλογή…
Κάνε όμως μια τελευταία πλάκα στη δημοκράτισσα σύζυγο, αλλά συγχρόνως βρες δικηγόρο και ετοιμάσου για το διαζύγιο. Πες της ότι ο Νορβηγός και η Σουηδέζα δεν σου «γέμισαν» το μάτι, και επιπλέον θεωρείς ότι έχουν φάτσες παιδεραστών. Για αυτό το λόγο, θα νοικιάσεις το σπίτι σε κάποιον από τους υπόλοιπους και όχι σε αυτούς. Φυσικά και δεν θα γελάσει με το αστείο σου. Αλλά καλού-κακού, βάλε και κανένα κράνος στο κεφάλι....
Συνεχίζεται
Θα ήθελα να σχολιάσω πολλά για το σημερινό άρθρο, αλλά τελικά θα σταθώ μόνο στη φωτογραφία του κειμένου. Παραθέτω όλη την ιστορία της διάσημης αυτής φωτογραφίας από το Βημα online stiw 12/11/2011.
ΑπάντησηΔιαγραφή"Τραβήχτηκε το 1984 από τον Νοτιοαφρικανό φωτορεπόρτερ, Κέβιν Κάρτερ, στο Σουδάν. Δείχνει ένα παιδάκι να προσπαθεί, σχεδόν έρποντας, να φτάσει λίγα μέτρα πιο πέρα, όπου άνθρωποι της UNICEF μοίραζαν φαγητό. Πίσω του, στα 2-3 μέτρα, ένας γύπας περιμένει...
Ξέρετε τι περιμένει πάντοτε ένα όρνιο. Να πεθάνει το θήραμά του και μετά να ορμήξει να το φάει. Δυστυχώς δεν μάθαμε ποτέ τι απέγινε το παιδάκι της φωτογραφίας. Γράφτηκε πως ο Κάρτερ το σήκωσε και το πήγε στους γιατρούς, ή και στο κέντρο όπου μοίραζε συσσίτιο η UNICEF, αλλά κανείς δεν ξέρει. Ο ίδιος, όποτε ρωτήθηκε, έλεγε «το πήραν». Ποιοι; Που; Κανείς ποτέ δεν έμαθε.
Στις 23 Μαΐου του 1998, μόλις 14 μήνες αφότου συνέλαβε με τον φακό του αυτήν την συγκλονιστική σκηνή, ο Κάρτερ ανέβαινε συγκινημένος στο πλατό της Βιβλιοθήκης Μεμόριαλ του Πανεπιστημίου της Κολούμπια, και παραλάβαινε το Βραβείο Πούλιτζερ για θεματική φωτογραφία. Ήταν, όπως λένε οι Αμερικανοί, the talk of the town. Δεν έμεινε εστιατόριο και νυχτερινό κέντρο της μόδας, στη Νέα Υόρκη, στο οποίο να μην τον πάνε. Όλοι οι εκδότες εφημερίδων και περιοδικών ήθελαν να τον γνωρίσουν και να κλείσουν συνεργασία μαζί του. Τελικά, συμφώνησε με το φωτοειδησεογραφικό πρακτορείο Sygma, το οποίο έχει στο «ρόστερ» του τους περίπου 200 κορυφαίους φωτορεπόρτερς στον κόσμο". -Συνεχίζεται παρακάτω
-Συνέχεια...
ΑπάντησηΔιαγραφή"Στην όψη του όμως, είχε ήδη εγκατασταθεί η μελαγχολία. Τίποτα δεν του έλεγαν όλα αυτά τα ωραία και τα σπουδαία που τον περίμεναν μετά από την παγκόσμια επιτυχία της φωτογραφίας του. Δύο μήνες μετά την παραλαβή του Βραβείου Πούλιτζερ, και έχοντας επιστρέψει πιά στη χώρα του, τη Νότιο Αφρική, ο Κέβιν Κάρτερ βρέθηκε νεκρός από τις αναθυμιάσεις μονοξειδίου του άνθρακα, μέσα σ’ ένα κόκκινο pick-up φορτηγάκι, στο Τζοχάνεσμπεργκ, κοντά σ’ ένα ποταμάκι όπου συνήθιζε να παίζει όταν ήταν παιδί. Στην εξάτμιση βρέθηκε συνδεδεμένο ένα λάστιχο, από αυτά που ποτίζουμε τους κήπους. Αυτό έφερνε το αέριο απ’ έξω, μέσα.
ΣΤΟ πίσω κάθισμα, κάτω από το σακίδιό του, βρέθηκε ένα σημείωμα:
«Λυπάμαι, ειλικρινά λυπάμαι. Ο πόνος της ζωής ξεπερνά τη χαρά της. Και την ξεπερνά ως το σημείο εκείνο, που πιά η ζωή δεν αντέχεται». Όπως έγραψε τότε ο Σκότ Μακλίοντ, σ’ ένα καταπληκτικό του κομμάτι για το περιοδικό Time, «το βάρος της φήμης ήταν μόνο το οριστικό, δραματικό κτύπημα ενός θανάτου που τον είχε «προβλέψει» και προετοιμάσει η ίδια η προσωπικότητα του Κάρτερ, η πίεση να είναι ο πρώτος που θα φτάσει εκεί όπου είναι η δράση, ο φόβος ότι οι φωτογραφίες του ποτέ δεν ήταν όσο καλές θα έπρεπε, ή υπαρξιακή διαύγεια που τον κυρίευε όποτε συνειδητοποιούσε ότι εκείνοι που φωτογράφιζε σκοτώνονταν, εκείνος ζούσε, εκείνοι πέθαιναν ανώνυμοι, εκείνος συνέχιζε να ζει αποκτώντας φήμη, εκείνοι έλιωναν από την πείνα, εκείνος από την αχορτασιά φούσκωνε».
Ο ΚΑΡΤΕΡ δεν είχε να διαχειριστεί μόνο τη φήμη του που εκτοξεύτηκε με το Πουλιτζερ. Είχε να διαχειριστεί και τα «ενδότερα βάσανα» που του γέννησε η ίδια του η δουλειά. Ο ίδιος, παραδέχτηκε ότι όταν είδε να προσγειώνεται το γεράκι λίγα μέτρα δίπλα από το ετοιμοθάνατο κοριτσάκι, περίμενε εκεί, ακίνητος, επί 20 λεπτά, μέχρι να πετύχει «τη καλύτερη πόζα». Είχε πει, μάλιστα, πως ήλπιζε ότι το γεράκι, κάποια στιγμή θα άνοιγε τα φτερά του, και ότι «αυτή θα ήταν η πιο φοβερή φωτογραφία, γιατί θα έμοιαζε σαν να ήταν έτοιμο να … σκεπάσει και να εξαφανίσει το παιδί».
ΑΡΚΕΤΟΙ συνάδελφοί του στην Νότιο Αφρική, αλλά και αλλού, χαρακτήρισαν «ψεύτικη» τη βράβευσή του, και έθεσαν πολλά και σοβαρά ερωτήματα για την επαγγελματική του ηθική – γενικά, για την επαγγελματική ηθική πολλών ανθρώπων των μίντια, που κυνηγάμε «την καλή πόζα», με κάθε κόστος. «Ο άνθρωπος που, όπως ο ίδιος παραδέχτηκε, καθόταν εκεί επί 20 λεπτά, εστιάζοντας τον φακό του, και περιμένοντας την καλύτερη σκηνή, είναι και εκείνος ένα άλλο αρπαχτικό, ένα γεράκι στο ίδιο ακριβώς τοπίο», έγραφε, τότε, η εφημερίδα St. Petersburg Times, της Φλόριδας. Ακόμα και επιστήθιοι φίλοι του, αναρωτιούνταν συχνά γιατί ο Κάρτερ δεν είχε βοηθήσει εκείνο το παιδάκι;
Το πρωί της Τετάρτης 27 Ιουλίου, τελευταία μέρα της ζωής του, ο Κάρτερ φαινόταν χαρούμενος. Εμεινε στο κρεβάτι μεχρι το μεσημέρι, και όταν σηκώθηκε πήγε στην εφημερίδα Weekly Mail για να παραδώσει μια φωτογραφία του. Εκεί, για μία ακόμη φορά, συννέφιασε, και άρχισε να μιλάει απότομα στους δημοσιογράφους και αρχισυντάκτες, λέγοντάς τους πως δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους και ότι «ενώ κόσμος σκοτώνεται και πεθάνει από πείνα εκεί έξω, εσείς κάθεστε εδώ, στα πολυτελή γραφεία σας, και γράφετε μαλακίες». Εκείνοι, συνηθισμένοι πιά από τέτοια ξεσπάσματά του, του σύστησαν, πάλι, να πάει να δεί κανάν θεραπευτή. Ένας, μάλιστα, του έδωσε το τηλέφωνο μιας ψυχοθεραπεύτριας, και τον προέτρεψε να επιδιώξει τη βοήθειά της.
Ο Κέβιν Κάρτερ, θύμα της πίεσης μιας αγοράς που δεν αντέχει πάντα τη δυστυχία που η ίδια αναπαράγει και πουλάει (κάποτε τη δημιουργεί κιόλας), λίγο αργότερα έβαλε τέρμα στη ζωή του. «Χωρίς λεφτά για τηλέφωνο, για το νοίκι μου, για να υποστηρίξω το παιδί μου, για να ξεπληρώσω τα χρέη μου, χρήματα, χρήματα, χρήματα, …, μα πάνω απ’ όλα, οι εφιάλτες από τις ζωντανές θύμησες από δολοφονίες, και πτώματα, και θυμός πολύς, και πόνος ανείπωτος, για παιδιά που πεινάνε, για τρελούς, συχνά και αστυνομικούς, που πατάνε τη σκανδάλη, δεν αντέχω άλλο, …, φεύγω», ήταν η τελευταία παράγραφος του σημειώματος που άφησε πίσω του."