ὁ Μητροπολίτης
†Ὁ Γουμενίσσης, Γεφύρας, Ἀξιουπόλεως & Πολυκάστρου
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
«Χριστός γεννάται, δοξάσατε· Χριστός εξ ουρανών, απαντήσατε· Χριστός επί γης, υψώθητε. "Άσατε τω Κυρίω, πάσα η γη" [Ψαλμ. 95, 1]» (αγ. ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ, ΕΠΕ, 5, λόγος ΛΗ', εις τα Θεοφάνεια, είτουν γενέθλια του Σωτήρος, §1, 36 ). Στο δικό μας “σήμερα” του 2012, ήρθε για άλλη μια χρονιά “το σήμερα των Χριστουγέννων”. Γεμάτοι από την πείρα της αλήθειας, κι από τον ενθουσιασμό της σιγουριάς, το διαλαλούμε με τα σημερινά τροπάρια: “η παρθένος σήμερον τον υπερούσιον τίκτει…”· “σήμερον ο Χριστός εν Βηθλεέμ γεννάται εκ παρθένου, σήμερον ο άναρχος άρχεται, και ο Λόγος σαρκούται…”.
Και όταν λέμε “σήμερα”, με την αλάνθαστη βεβαιότητα της πιστεύουσας Εκκλησίας, και με το περίσσευμα της καρδιάς μας· όταν λέμε –λοιπόν– “σήμερα”, μιλούμε για την ίδια την παρουσία του τότε γεννηθέντος Χριστού στο παρόν της σημερινής θείας λατρείας και της θείας λειτουργίας, στο παρόν της ιστορίας μας, που από δική μας γίνεται “πάλιν και πολλάκις” δική Του. Και πως γίνεται αυτό; θα με ρωτήσετε. Βεβαίως, ούτε εμείς γινόμαστε άνθρωποι αιώνων, ούτε Εκείνος γυρίζει πίσω κατά την ανθρωπινότητά Του.
Λοιπόν· πως γίνεται αυτό; θα με ξαναρωτήσετε. Όπως έγινε, τότε, το πιο αδιανόητο και ανέλπιστο! όπως έγιναν τότε τα πρώτα Χριστούγεννα! όπως ο αχώρητος Θεός χώρεσε ως άνθρωπος στην αει-παρθενική γαστέρα της αχράντου Μητρός Του, με δύο φύσεις σε μιαν ύπαρξη, Θεός και άνθρωπος σε ένα πρόσωπο! Κι εκείνο ήταν ευδοκία του Πατέρα, αυτουργία του Υιού, συνεργία του Αγίου Πνεύματος, με άλλα λόγια συμμετοχή του Τριαδικού Θεού στο ξαναφτιάξιμο του ανθρώπου, μια “καινή” αφετηρία ζωής και σωτηρίας και θέωσης, ένα αναπάντεχο προχώρημα της δημιουργίας προς τον ιερό σκοπό της. Μας έφτιαξε «κατ᾽ εικόνα και καθ᾽ ομοίωσιν Θεού»!
Και όταν λέμε “σήμερα”, με την αλάνθαστη βεβαιότητα της πιστεύουσας Εκκλησίας, και με το περίσσευμα της καρδιάς μας· όταν λέμε –λοιπόν– “σήμερα”, μιλούμε για την ίδια την παρουσία του τότε γεννηθέντος Χριστού στο παρόν της σημερινής θείας λατρείας και της θείας λειτουργίας, στο παρόν της ιστορίας μας, που από δική μας γίνεται “πάλιν και πολλάκις” δική Του. Και πως γίνεται αυτό; θα με ρωτήσετε. Βεβαίως, ούτε εμείς γινόμαστε άνθρωποι αιώνων, ούτε Εκείνος γυρίζει πίσω κατά την ανθρωπινότητά Του.
Λοιπόν· πως γίνεται αυτό; θα με ξαναρωτήσετε. Όπως έγινε, τότε, το πιο αδιανόητο και ανέλπιστο! όπως έγιναν τότε τα πρώτα Χριστούγεννα! όπως ο αχώρητος Θεός χώρεσε ως άνθρωπος στην αει-παρθενική γαστέρα της αχράντου Μητρός Του, με δύο φύσεις σε μιαν ύπαρξη, Θεός και άνθρωπος σε ένα πρόσωπο! Κι εκείνο ήταν ευδοκία του Πατέρα, αυτουργία του Υιού, συνεργία του Αγίου Πνεύματος, με άλλα λόγια συμμετοχή του Τριαδικού Θεού στο ξαναφτιάξιμο του ανθρώπου, μια “καινή” αφετηρία ζωής και σωτηρίας και θέωσης, ένα αναπάντεχο προχώρημα της δημιουργίας προς τον ιερό σκοπό της. Μας έφτιαξε «κατ᾽ εικόνα και καθ᾽ ομοίωσιν Θεού»!
Ο τόσο υψηλός κι απλησίαστος στόχος, που τον καταφρονήσαμε π.Χ. (προ Χριστού), έγινε πραγματικός, χειροπιαστός, σίγουρος με τον Χριστό Θεό και άνθρωπο ανάμεσα στους ανθρώπους: «τα πάντα και εν πάσι Χριστός»! Χάρη στα Χριστούγεννα και χάρη σε όλα όσα έκανε ο Χριστός ως Σωτήρας, χάρη σε όλα όσα έγινε ο Χριστός υπέρ ημών, χάρη σε όλα όσα συνεχίζει να είναι ο Χριστός αιωνίως, υπέρ ημών. Άνοιξε το δρόμο του ουρανού, το δρόμο της κοινωνίας με τον Τριαδικό Θεό, το δρόμο το δικό Του, για να προχωρήσουμε και να εισέλθουμε όλοι οι άνθρωποι (αν το θέλουμε) εκεί, στην ετοιμασμένη ατέλειωτη τελειότητα και χαρά.
Όπως λοιπόν έγιναν τότε τα πρώτα Χριστούγεννα·… και όπως συνεχίζουν να γίνονται παρόντα τα Χριστούγεννα από το Πνεύμα του Υιού του Πατρός, επί 2012 χρόνια: έτσι, εκείνο το “σήμερα”, έρχεται στο δικό μας “παρόν”. Το πιο μεγάλο θαύμα μετά από τα θαύματα του ευαγγελίου της Καινής Διαθήκης. Και αυτό συντελείται από το Άγιο Πνεύμα, στο μυστήριο της ζωής της Εκκλησίας. «Σήμερον» και πάλι «σήμερον».
«Επικαιροποίηση του μυστηρίου της σωτηρίας»: αδιάκοπα στο παρόν της εκκλησιαστικής ιστορίας μέσα στον κόσμο, και βεβαίως στο παρόν της δικής μας ιστορίας. Για να μεταμορφωθεί η δική μας ιστορία από το Πνεύμα του Υιού του Θεού, από την άγια χάρη του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, σε αληθινή πνευματικότητα, σε σχέση προσωπική με τον ενανθρωπισμένο Θεό και μεταξύ μας. Ώστε να γίνει Δικός μας και να γίνουμε δικοί Του, ξέχωρα μεν πρόσωπα, αλλά σε αχώριστη κοινωνία ζωής και αθανασίας.
Και τώρα, ας έρθουμε στη δική μας πλευρά. Αυτό το “σήμερα” του ενανθρωπισμένου Θεού, άλλοι το συναντούν με κρύα καρδιά, παγωμένη από τα αδιέξοδα της ζωής και τα αδιέξοδα της οικονομικής κρίσης. Άλλοι το συναντούν με απελπισμένη πίστη, ψάχνοντας να βρουν αν απέμεινε γι᾽ αυτούς κάτι από… τα “δώρα των μάγων”, και όχι για να ενταχθούν στην ταπεινότητα (εκούσια πτώχευση) του σαρκωμένου Θεού. Άλλοι, αναστενάζοντας, το συναντούν με τις νοσταλγικές αναμνήσεις της παιδικής τους ηλικίας, σαν διάλειμμα στην κουραστική και αδιέξοδη καθημερινότητα. Άλλοι δεν θέλουν να το συναντήσουν καθόλου, κι άλλοι αδιαφορούν· επωφελούνται μόνο από την αργία της ημέρας.
Υπάρχουν και συνάνθρωποί μας που το χαίρονται με την καρδιά τους αυτό “το σήμερα των Χριστουγέννων”. “Πεινούν και διψούν για τον Χριστό” της Εκκλησίας, με μια πίστη αθωότητας, τόσο διεισδυτική στο μυστήριο της αποκάλυψης του Χριστού, για τον κόσμο, τον άνθρωπο και τον Θεό. Βρίσκουν “στο σήμερα των Χριστουγέννων” την ευκαιρία και την ελπίδα και τη σιγουριά για το “αιώνιο σήμερα”: γι᾽ αυτό το ατέλειωτο “νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων” που το μοιράστηκε και το μοιράζεται και θα το μοιράζεται ατέλειωτα ο Χριστός με την πανανθρωπότητα… Αν βεβαίως η πανανθρωπότητα θελήσει να γίνει “ένα” με τον “Μοναδικό”.
«Αν γι᾽ αυτό έγινε υιός ανθρώπου και άνθρωπος ο Θεός Λόγος, ο Υιός του Θεού και Πατέρα, για να κάνει δηλαδή θεούς (με μικρό “θ”) και υιούς Θεού τους ανθρώπους, να πιστεύουμε τότε, ότι θα φθάσουμε κι εμείς εκεί που είναι τώρα ο ίδιος ο Χριστός, η κεφαλή ολόκληρου του σώματος (Κολ. 1, 18), ο Οποίος έγινε για χάρη μας πρόδρομος προς τον Πατέρα (Εβρ. 6, 20) με εκείνο που είναι όμοιο με μας, με την ανθρώπινη φύση Του. Διότι στη συγκέντρωση των θεών, δηλαδή αυτών που σώζονται, ο Θεός θα καθήσει ανάμεσά τους (Ψαλμ. 81, 1), μοιράζοντας τις αμοιβές της αιώνιας μακαριότητας, χωρίς να υπάρχει καμιά απόσταση ανάμεσα Του κι ανάμεσα στους αξίους» (οσ. ΜΑΞΙΜΟΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ, Κεφάλαια περί θεολογίας, Β 27, Φιλοκαλία, Β ).
Λαχταρώντας το Χριστό μέσα από την πίστη και το μυστήριο της Εκκλησίας, οι πιστοί της απλότητας και της αγάπης, χαίρονται κι εφέτος “το σήμερα των Χριστουγέννων”. Μέσα “στο σήμερα των Χριστουγέννων”, απτό και πραγματικό στη λατρευτική σύναξη των εκκλησιών μας, πιάνουν το νόημα της ζωής και της ίδιας της οντότητας και της προσωπικής ύπαρξης.
Όπως λοιπόν έγιναν τότε τα πρώτα Χριστούγεννα·… και όπως συνεχίζουν να γίνονται παρόντα τα Χριστούγεννα από το Πνεύμα του Υιού του Πατρός, επί 2012 χρόνια: έτσι, εκείνο το “σήμερα”, έρχεται στο δικό μας “παρόν”. Το πιο μεγάλο θαύμα μετά από τα θαύματα του ευαγγελίου της Καινής Διαθήκης. Και αυτό συντελείται από το Άγιο Πνεύμα, στο μυστήριο της ζωής της Εκκλησίας. «Σήμερον» και πάλι «σήμερον».
«Επικαιροποίηση του μυστηρίου της σωτηρίας»: αδιάκοπα στο παρόν της εκκλησιαστικής ιστορίας μέσα στον κόσμο, και βεβαίως στο παρόν της δικής μας ιστορίας. Για να μεταμορφωθεί η δική μας ιστορία από το Πνεύμα του Υιού του Θεού, από την άγια χάρη του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, σε αληθινή πνευματικότητα, σε σχέση προσωπική με τον ενανθρωπισμένο Θεό και μεταξύ μας. Ώστε να γίνει Δικός μας και να γίνουμε δικοί Του, ξέχωρα μεν πρόσωπα, αλλά σε αχώριστη κοινωνία ζωής και αθανασίας.
Και τώρα, ας έρθουμε στη δική μας πλευρά. Αυτό το “σήμερα” του ενανθρωπισμένου Θεού, άλλοι το συναντούν με κρύα καρδιά, παγωμένη από τα αδιέξοδα της ζωής και τα αδιέξοδα της οικονομικής κρίσης. Άλλοι το συναντούν με απελπισμένη πίστη, ψάχνοντας να βρουν αν απέμεινε γι᾽ αυτούς κάτι από… τα “δώρα των μάγων”, και όχι για να ενταχθούν στην ταπεινότητα (εκούσια πτώχευση) του σαρκωμένου Θεού. Άλλοι, αναστενάζοντας, το συναντούν με τις νοσταλγικές αναμνήσεις της παιδικής τους ηλικίας, σαν διάλειμμα στην κουραστική και αδιέξοδη καθημερινότητα. Άλλοι δεν θέλουν να το συναντήσουν καθόλου, κι άλλοι αδιαφορούν· επωφελούνται μόνο από την αργία της ημέρας.
Υπάρχουν και συνάνθρωποί μας που το χαίρονται με την καρδιά τους αυτό “το σήμερα των Χριστουγέννων”. “Πεινούν και διψούν για τον Χριστό” της Εκκλησίας, με μια πίστη αθωότητας, τόσο διεισδυτική στο μυστήριο της αποκάλυψης του Χριστού, για τον κόσμο, τον άνθρωπο και τον Θεό. Βρίσκουν “στο σήμερα των Χριστουγέννων” την ευκαιρία και την ελπίδα και τη σιγουριά για το “αιώνιο σήμερα”: γι᾽ αυτό το ατέλειωτο “νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων” που το μοιράστηκε και το μοιράζεται και θα το μοιράζεται ατέλειωτα ο Χριστός με την πανανθρωπότητα… Αν βεβαίως η πανανθρωπότητα θελήσει να γίνει “ένα” με τον “Μοναδικό”.
«Αν γι᾽ αυτό έγινε υιός ανθρώπου και άνθρωπος ο Θεός Λόγος, ο Υιός του Θεού και Πατέρα, για να κάνει δηλαδή θεούς (με μικρό “θ”) και υιούς Θεού τους ανθρώπους, να πιστεύουμε τότε, ότι θα φθάσουμε κι εμείς εκεί που είναι τώρα ο ίδιος ο Χριστός, η κεφαλή ολόκληρου του σώματος (Κολ. 1, 18), ο Οποίος έγινε για χάρη μας πρόδρομος προς τον Πατέρα (Εβρ. 6, 20) με εκείνο που είναι όμοιο με μας, με την ανθρώπινη φύση Του. Διότι στη συγκέντρωση των θεών, δηλαδή αυτών που σώζονται, ο Θεός θα καθήσει ανάμεσά τους (Ψαλμ. 81, 1), μοιράζοντας τις αμοιβές της αιώνιας μακαριότητας, χωρίς να υπάρχει καμιά απόσταση ανάμεσα Του κι ανάμεσα στους αξίους» (οσ. ΜΑΞΙΜΟΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ, Κεφάλαια περί θεολογίας, Β 27, Φιλοκαλία, Β ).
Λαχταρώντας το Χριστό μέσα από την πίστη και το μυστήριο της Εκκλησίας, οι πιστοί της απλότητας και της αγάπης, χαίρονται κι εφέτος “το σήμερα των Χριστουγέννων”. Μέσα “στο σήμερα των Χριστουγέννων”, απτό και πραγματικό στη λατρευτική σύναξη των εκκλησιών μας, πιάνουν το νόημα της ζωής και της ίδιας της οντότητας και της προσωπικής ύπαρξης.
Με την Ενανθρώπηση του Λόγου του Θεού αποκαλύπτονται στον άνθρωπο όχι μόνο τα μυστήρια του Θεού, αλλά και τα βαθύτερα μυστήρια του ανθρώπου, που υπήρχαν κρυμμένα εξαρχής στο Λόγο του Θεού. «Τότε μας απεκαλύφθη το μυστήριον της ψυχής: ο Λόγος. Από Αυτόν προέρχεται η γένεσίς της, το είναί της, το πρωτότυπόν της, και εις Αύτόν ευρίσκεται ο λόγος της, το νόημά της, η μακαριότης και η αιωνιότης της, ο παράδεισός της. Δια τούτο η ψυχή εις τα εσώτατα άδυτά της είναι χριστο-νοσταλγική, θεο-νοσταλγική» (αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς, Άνθρωπος και Θεάνθρωπος, σσ. 32, 35–36).
Μαζί τους θέλουμε να είμαστε κι εμείς. Να γίνουμε “επίκαιροι” στην αιωνιότητα του σαρκωμένου Θεού. Να βρούμε εξήγηση για την ύπαρξή μας, στο “σήμερα” του θείου Βρέφους, όπως το θέλησε αυτός ο ακατάληπτος Θεός για όλους μας (“…δι᾽ ημάς γαρ εγεννήθη παιδίον νέον ο προ αιώνων Θεός”). Κι αυτήν την μοναδική εξήγηση να την βάλουμε νόημα και τρόπο ζωής, με στόχο την κοινωνία μαζί Του δίχως τέλος.
Όσο «συννεφιασμένος» κι αν είναι ο ορίζοντας της τωρινής ιστορίας, της δικής μας και της παγκόσμιας, ας το πάρουμε είδηση ότι αιθριάζει και ανοίγει και ξαναβρίσκει το νόημά του, μόνο με το «σήμερον» της ιστορίας του ενανθρωπισμένου Θεού· που έγινε ένας από μας, για να γίνουμε όλοι μας μαζί Του ωσάν Εκείνον.
«Εν αυτώ γαρ ζώμεν και κινούμεθα και εσμέν» ως υπάρξεις φυσικές. Το μυστικό κάθε υπέρβασης και της τελικής νίκης βρίσκεται στο να ζήσουμε «εν Αυτώ» ως συνειδητές υποστάσεις, ως κοινωνία προσώπων με πίστη Χριστού. Ο καθένας μας να ξαναγίνει “ευαγγελιστής της σωτηρίας”, να θυμίζει αδιάκοπα με την παρουσία του και τα έργα του και τα λόγια του το «σήμερον» και το «πάντοτε» και το «αιώνιο» του ενανθρωπισμένου Θεού: είτε προσφέρει την προσωπική του συμμετοχή στη θ. Λατρεία, είτε μοιράζεται τον πόνο του συνανθρώπου, είτε υποστασιάζει το Θεανθρώπινο υπόδειγμα στη δική του καθημερινότητα…
Η παρουσία του Χριστού είναι η μοναδική «κολυμβήθρα» αναγέννησης της ανθρώπινης “κοινωνίας” και ιστορίας. Πρέπει να ξαναβάλουμε αρχή, να φέρουμε το «σήμερον» των Χριστουγέννων, τη διαλεκτική της ζωής απέναντι στη φθορά, στο χαμένο «παρόν» της καθημερινότητας, τῆς διακοινωνίας, τῆς πολιτικῆς καί πολιτισμικῆς πορείας. Προσευχόμενοι καί παρρησιαζόμενοι, στήν οἰκοδόμηση τῆς παρουσίας Του, τῆς βασιλείας Του στό χωροχρόνο τοῦ παρόντος. Μέ θεμέλιο τά πρῶτα Χριστούγεννα, καί μικρά-μικρά λιθαράκια τήν δική μας ἐκκλησιαστική ἐμβίωση τῶν Χριστουγέννων στό «σήμερον…» τοῦ 2012.
Τή δύναμη καί τή βεβαιότητα, τήν τόλμη καί τήν ἀποφασιστικότητα θά μᾶς τήν δώσει Ἐκεῖνος. «Δέν θά σᾶς ἐγκαταλείψω…» εἶπε στούς Δώδεκα καί τό λέει ἀδιάκοπα στούς μαθητές Του τῆς ἀτέλειωτης ἐκκλησιαστικῆς διάρκειας, στό ἴδιο τό ἐκκλησιαστικό σῶμα. «Ὅπου εἶναι δύο ἤ τρεῖς συνηγμένοι στό ὄνομά Μου, ἐκεῖ βρίσκομαι κι ἐγώ, ἀνάμεσά τους». Λατρεύοντας μέ ἕνα στόμα καί μιά καρδιά τόν Σωτήρα μας, τήν Κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας, ἄς πάρουμε κι ἐφέτος τήν ἅγια κοινωνία τῆς θείας μεταλήψεως. Κι ἄς γίνουμε ἄγγελοι, ἐξάγγελοι τῆς ἀφορολόγητης καί ἀμείωτης ζωῆς, πού εἶναι «ὁ Χριστός κεφαλή μας» κι «ὁ Θεός ἀνάμεσά μας» κι «ὁ Θεός μέσα μας», ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός. Τό Α καί τό Ω.
Μαζί τους θέλουμε να είμαστε κι εμείς. Να γίνουμε “επίκαιροι” στην αιωνιότητα του σαρκωμένου Θεού. Να βρούμε εξήγηση για την ύπαρξή μας, στο “σήμερα” του θείου Βρέφους, όπως το θέλησε αυτός ο ακατάληπτος Θεός για όλους μας (“…δι᾽ ημάς γαρ εγεννήθη παιδίον νέον ο προ αιώνων Θεός”). Κι αυτήν την μοναδική εξήγηση να την βάλουμε νόημα και τρόπο ζωής, με στόχο την κοινωνία μαζί Του δίχως τέλος.
Όσο «συννεφιασμένος» κι αν είναι ο ορίζοντας της τωρινής ιστορίας, της δικής μας και της παγκόσμιας, ας το πάρουμε είδηση ότι αιθριάζει και ανοίγει και ξαναβρίσκει το νόημά του, μόνο με το «σήμερον» της ιστορίας του ενανθρωπισμένου Θεού· που έγινε ένας από μας, για να γίνουμε όλοι μας μαζί Του ωσάν Εκείνον.
«Εν αυτώ γαρ ζώμεν και κινούμεθα και εσμέν» ως υπάρξεις φυσικές. Το μυστικό κάθε υπέρβασης και της τελικής νίκης βρίσκεται στο να ζήσουμε «εν Αυτώ» ως συνειδητές υποστάσεις, ως κοινωνία προσώπων με πίστη Χριστού. Ο καθένας μας να ξαναγίνει “ευαγγελιστής της σωτηρίας”, να θυμίζει αδιάκοπα με την παρουσία του και τα έργα του και τα λόγια του το «σήμερον» και το «πάντοτε» και το «αιώνιο» του ενανθρωπισμένου Θεού: είτε προσφέρει την προσωπική του συμμετοχή στη θ. Λατρεία, είτε μοιράζεται τον πόνο του συνανθρώπου, είτε υποστασιάζει το Θεανθρώπινο υπόδειγμα στη δική του καθημερινότητα…
Η παρουσία του Χριστού είναι η μοναδική «κολυμβήθρα» αναγέννησης της ανθρώπινης “κοινωνίας” και ιστορίας. Πρέπει να ξαναβάλουμε αρχή, να φέρουμε το «σήμερον» των Χριστουγέννων, τη διαλεκτική της ζωής απέναντι στη φθορά, στο χαμένο «παρόν» της καθημερινότητας, τῆς διακοινωνίας, τῆς πολιτικῆς καί πολιτισμικῆς πορείας. Προσευχόμενοι καί παρρησιαζόμενοι, στήν οἰκοδόμηση τῆς παρουσίας Του, τῆς βασιλείας Του στό χωροχρόνο τοῦ παρόντος. Μέ θεμέλιο τά πρῶτα Χριστούγεννα, καί μικρά-μικρά λιθαράκια τήν δική μας ἐκκλησιαστική ἐμβίωση τῶν Χριστουγέννων στό «σήμερον…» τοῦ 2012.
Τή δύναμη καί τή βεβαιότητα, τήν τόλμη καί τήν ἀποφασιστικότητα θά μᾶς τήν δώσει Ἐκεῖνος. «Δέν θά σᾶς ἐγκαταλείψω…» εἶπε στούς Δώδεκα καί τό λέει ἀδιάκοπα στούς μαθητές Του τῆς ἀτέλειωτης ἐκκλησιαστικῆς διάρκειας, στό ἴδιο τό ἐκκλησιαστικό σῶμα. «Ὅπου εἶναι δύο ἤ τρεῖς συνηγμένοι στό ὄνομά Μου, ἐκεῖ βρίσκομαι κι ἐγώ, ἀνάμεσά τους». Λατρεύοντας μέ ἕνα στόμα καί μιά καρδιά τόν Σωτήρα μας, τήν Κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας, ἄς πάρουμε κι ἐφέτος τήν ἅγια κοινωνία τῆς θείας μεταλήψεως. Κι ἄς γίνουμε ἄγγελοι, ἐξάγγελοι τῆς ἀφορολόγητης καί ἀμείωτης ζωῆς, πού εἶναι «ὁ Χριστός κεφαλή μας» κι «ὁ Θεός ἀνάμεσά μας» κι «ὁ Θεός μέσα μας», ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός. Τό Α καί τό Ω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.