Περί του αυθορμήτου των εξεγέρσεων

Γράφει η Παγώνα Κακανοπούλου


Μια συζήτηση τις προάλλες, για το πόσο αυθόρμητες είναι οι εξεγέρσεις στο μωαμεθανικό τόξο της Μεσογείου και της αραβικής χερσονήσου, έφερε στο φως ενδιαφέροντα στοιχεία, που καλό είναι να τα μοιραστώ μαζί σας. Κατ’ αρχάς υπάρχουν πάντα αυτοί, που καλή τη πίστη, πρεσβεύουν ότι ήταν μια αυθόρμητη εξέγερση, ανθρώπων που τους στέρησαν τα είδη πρώτης ανάγκης και εν τέλει βαρέθηκαν την καταπίεση των στυγνών δικτατόρων, που δεν διστάζουν να βάψουν τα χέρια τους με αίμα αθώων, προκειμένου να διαιωνίσουν την εξουσία τους και να «χοντραίνουν» τους λογαριασμούς τους στην Ελβετία. Δυστυχώς όμως, η διαπίστωση ότι σχεδόν καμμία ανεξάρτητη εξέγερση δεν υπήρξε στην Ιστορία, ισχύει και σ’ αυτήν την περίπτωση.

Τουλάχιστον οι ελεγκτές του Google, του facebook, του twitter κλπ. που τα τελευταία είκοσι χρόνια αενάως φτιάχνουν το προφίλ του κάθε χρήστη και του περιγύρου του απανταχού της Γης, είχαν από πρώτο χέρι τις συνεννοήσεις και τα διαμειβόμενα. Σύμφωνα με τις διαρροές του WikiLeaks, το αιγιπτυακό «Κίνημα της 6ης Απριλίου», που έπαιξε κυρίαρχο ρόλο στην απομάκρυνση Μουμπάρακ, υπολογίζεται ότι το 2009 είχε 70.000 «φίλους», κι ο αριθμός αυτός κατά πάσα πιθανότητα θα έχει αυξηθεί πολύ από τότε.  Από τις πιο γνωστές φυσιογνωμίες του είναι ο Μοχάμετ Αντέλ, που συνελήφθη από τις Αρχές στις 27 Ιανουαρίου, μια ημέρα πριν αρχίσουν οι μεγάλες διαδηλώσεις στην Αίγυπτο. Αυτός ο κύριος λοιπόν, είχε προσκληθεί τον Δεκέμβριο του 2008 σε συνέδριο της λεγόμενης Συμμαχίας Νεανικών Κινημάτων στις ΗΠΑ και στο περιθώριο των εργασιών είχε συναντηθεί με αξιωματούχους της αμερικανικής κυβέρνησης. Όπως εκτιμά η επιθεώρηση «Stratfor», αυτό αποδεικνύει ότι η Ουάσινγκτον γνώριζε για την ύπαρξη

και τις δραστηριότητες του κινήματος, αλλά και για τον ενδεχόμενο ρόλο που θα μπορούσε να παίξει σε μια διάδοχη κατάσταση. Γιατί δεν ειδοποιήθηκε ο Μουμπάρακ να πάρει έγκαιρα κάποια κεφάλια και να τελειώνει η ιστορία; Θα έχουμε άδικο να σκεφτούμε, ότι μάλλον θεωρήθηκε ότι αυτός και κάποιοι άλλοι δικτάτορες υπεραμύνονται εθνικών κρατών, που τώρα δεν βολεύουν τους καζινοκαπιταλιστές, κοστίζουν υπερβολικά και ως εκ τούτου είναι ώρα για κάποιο «δημοκρατικό αέρα»;

 Εξ άλλου έχουν πρόβλημα με τις «δημοκρατίες», όπως τις εννοούν αυτοί; Δανειζόμαστε τα παρακάτω από τον Βασίλη Βιλιάρδο, μη σοσιαλιστή οικονομολόγο:

«..Μεταξύ του κόσμου της Πολιτικής και του κόσμου της Οικονομίας σήμερα, δεν μεσολαβεί ούτε καν ένα λεπτό φύλο χαρτιού. Οι σύγχρονες τάσεις, με πρωτοβουλία των μονοπωλιακών υπερεπιχειρήσεων (Καρτέλ), ειδικά αυτών του χρηματοπιστωτικού κλάδου, φαίνεται να μας οδηγούν στην επαναφορά της φεουδαρχίας. Αυτό στη σημερινή του μορφή σημαίνει ότι, δίπλα από τις τυπικές δομές, δίπλα δηλαδή από τα δημοκρατικά εκλεγμένα κοινοβούλια, η «άτυπη», η σκιώδης καλύτερα εξουσία, κερδίζει ξανά ειδικό βάρος - με συνεχώς αυξανόμενους ρυθμούς. Οι εκλεκτοί της «άτυπης εξουσίας» τώρα, οι αυτοαποκαλούμενοι βέβαια εκλεκτοί, οι οποίοι κυβερνούν τον κόσμο εκ των άνω, κρύβονται όλο και περισσότερο από τους υπόλοιπους» – σε λέσχες με κρυφά, αυστηρώς εμπιστευτικά θέματα συζητήσεων, καθώς επίσης πίσω από τις «εκλεγμένες» κυβερνήσεις.

 Πλησιάζουμε πάρα πολύ γρήγορα στα τελευταία στάδια των «νεοφιλελεύθερων ιδιωτικοποιήσεων», οι οποίες «διευρύνθηκαν» στις αρχές της δεκαετίας του 1980, με «ηγέτη» τις Η.Π.Α. και τη Μ. Βρετανία. Αφού προηγήθηκαν οι μεγάλες κρατικές εταιρείες, μεταξύ των οποίων βέβαια οι κοινωφελείς, οι οποίες εξαγοράσθηκαν από τις υπερμεγέθεις πολυεθνικές (μόνο αυτές διαθέτουν τα απαιτούμενα κεφάλαια), η διαδικασία τείνει προς το τέλος της - με τις ενέργειες της ολοκληρωτικής «κατάληψης» της Πολιτείας.

  Η προσπάθεια «εγκατάστασης» τώρα τυπικών κυβερνήσεων στη ζώνη του Ευρώ, με τις «σκιώδεις» στο «παραπέτασμα» (Καρτέλ, τοκογλυφικές αγορές), φαίνεται να έχει ξεκινήσει από την Ελλάδα - η οποία πλέον διοικείται, ασφαλώς μη δημοκρατικά, από μία υπόγεια εξουσία στο παρασκήνιο. Η εξουσία αυτή, με τις ενέργειες των διαβολικών «συνδίκων πτώχευσης», καθώς επίσης με τη βοήθεια κάποιων «διατεταγμένων ΜΜΕ», προσπαθεί ήδη να λεηλατήσει όλα ανεξαιρέτως τα «μέσα παραγωγής» της Ελλάδας, κυρίως δε τις επιχειρήσεις κοινής ωφελείας, με στόχο την πλήρη εξάρτηση της χώρας μας από τους εντολοδόχους του ΔΝΤ – από τις πολυεθνικές επιχειρήσεις και από το διεθνές, τοκογλυφικό κεφάλαιο.

 Προφανώς λοιπόν την πρώτη, δήθεν αυθαίρετη εκ μέρους του ΔΝΤ, ανακοίνωση περί αποκρατικοποίησης των ελληνικών επιχειρήσεων και εκποίησης της δημόσιας περιουσίας, θα ακολουθήσει ένα «μπαράζ» θετικών άρθρων και εκθέσεων εκ μέρους διαφόρων ΜΜΕ ή «οργανισμών» - με τη βοήθεια των οποίων θα επιδιωχθεί η συμφωνία των Πολιτών, στην πλήρη υποδούλωση του κράτους τους….

… Ταυτόχρονα, θα δρομολογηθεί η εγκατάσταση μίας πανίσχυρης «οικονομικής αστυνομίας» σε μία «φορολογικά αστυνομική» Ελλάδα, κατά τα πρότυπα της Γερμανίας – ενός εξελιγμένου «μηχανισμού εξουσίας» δηλαδή, ο οποίος θα μετατραπεί σταδιακά σε μία τεράστια, ανεξέλεγκτη γραφειοκρατική εξουσία. Έτσι, θα λειτουργεί «υπόγεια» ένα απίστευτο «Κράτος εν Κράτει», το οποίο θα καταδυναστεύει όλους ανεξαιρέτως τους Πολίτες - με στόχο την πλήρη υποταγή τους στις απαιτήσεις της «δίδυμης», απολυταρχικής εξουσίας των πολυεθνικών, καθώς επίσης των αγορών.

Ο «ναζιστικός μηχανισμός» αυτός φυσικά δεν θα αγγίζει τους «εργοδότες του», αφού θα έχει δημιουργηθεί από τους ίδιους - ενώ θα χρηματοδοτείται βέβαια, ως συνήθως, από τους οικονομικά αδύναμους Πολίτες της χώρας: από τα θύματα του. Η δημιουργία τέτοιου είδους «κατασταλτικών» μηχανισμών τεκμηριώνει ουσιαστικά την ελλειμματική διακυβέρνηση μίας χώρας – την αδυναμία της δηλαδή να λειτουργήσει ορθολογικά και σωστά.

   Περαιτέρω, θα ακολουθήσουν «προτροπές» εκποίησης-αποκρατικοποιήσεων εκ μέρους της Γερμανίας, η οποία μάλλον δεν θα συμφωνήσει στην παροχή περαιτέρω «βοήθειας» προς την Ελλάδα – με την αιτιολογία ότι, διαθέτουμε τεράστια περιουσιακά στοιχεία. Πόσο μάλλον όταν η ίδια η Γερμανία έχει ξεπουλήσει σχεδόν όλη τη δημόσια περιουσία της, μετατρέποντας το κράτος της σε προτεκτοράτο, «ηγετικό» βέβαια, των πολυεθνικών – τους Πολίτες της δυστυχώς σε «άβουλα εξαρτήματα» μίας «καλολαδωμένης» παραγωγικής μηχανής. Εκτός αυτού, θα «επινοηθούν» πάρα πολλά δήθεν «πλεονεκτήματα» για τους Έλληνες Πολίτες, έτσι ώστε τελικά να πεισθούν να «υπογράψουν» μόνοι τους, τη θανατική τους καταδίκη. 

Φυσικά, όπως φαίνεται η Γερμανία θα επιμείνει σθεναρά στην υποχρέωση έντιμης αποπληρωμής του δημοσίου χρέους μας, με τοκογλυφικά επιτόκια, χωρίς βέβαια να επιδεικνύει την ίδια εντιμότητα για τον εαυτό της – αναφορικά με την πληρωμή των τεράστιων πολεμικών αποζημιώσεων που μας οφείλει, καθώς επίσης των απίστευτα υψηλών υπερτιμολογήσεων της βιομηχανίας της εις βάρος μας (Siemens κλπ). Το να θελήσει όμως κάποιος, η Ελλάδα εν προκειμένω, να αντιμετωπίσει έντιμα τις εκ φύσεως ανέντιμες «αγορές» ή τον ηγετικό, επεκτατικό «πυρήνα» της Ευρωζώνης, είναι μία μάλλον οξύμωρη «παραίνεση», η οποία είναι αδύνατον να λειτουργήσει υπέρ της…»

   Ζοφερό το μέλλον από τον κ Βιλιάρδο αλλά τι χρείαν έχομεν μαρτύρων όταν καθημερινά το ζούμε όλοι από πρώτο χέρι. Η λύση που προτείνεται από τον διακεκριμένο οικονομολόγο είναι η εξής:

« …Ανεξάρτητα από όλες τις δυσλειτουργίες της, η «πολιτική δύναμη» αποτελεί το κλειδί της προστασίας μας, απέναντι στις προσπάθειες της οικονομικής μας υποδούλωσης. Επομένως, η λύση των προβλημάτων μας είναι η πολιτική δύναμη και ο έλεγχος της - αφού κανένας δεν επιθυμεί την απόλυτη κυριαρχία της οικονομικής εξουσίας. Εάν χρειασθεί λοιπόν, η οικονομική δύναμη οφείλει να καταπολεμηθεί, έτσι ώστε να τεθεί κάτω από τον έλεγχο της πολιτικής εξουσίας. Κατ’ επέκταση, το κεντρικό πρόβλημα των ανθρωπίνων κοινωνιών είναι ο έλεγχος της πολιτικής εξουσίας, η οποία είναι η μόνη που μπορεί να «δαμάσει» την οικονομική δύναμη. Από τη στιγμή λοιπόν που θα καταφέρουμε να βρούμε τις μεθόδους ελέγχου της πολιτικής δύναμης, καταπολεμώντας τη διαφθορά της, όλα τα υπόλοιπα προβλήματα της κοινωνικής ζωής είναι πολύ πιο εύκολο να επιλυθούν.

Σε μία Δημοκρατία λοιπόν, οι ελεύθεροι, ενημερωμένοι Πολίτες είναι αυτοί, οι οποίοι κρατούν τα κλειδιά, για τον έλεγχο των «οικονομικών δολοφόνων» - επομένως, οι Πολίτες είναι αυτοί που έχουν τη δυνατότητα να τους «δαμάσουν». Οφείλουν όμως να συνειδητοποιήσουν την τεράστια δύναμη τους, καθώς επίσης να χρησιμοποιήσουν σωστά τα «κλειδιά» που έχουν στη διάθεση τους.»

   Εδώ ακριβώς στα δύσκολα μας εγκαταλείπει ο κ Βιλλιάρδος, αφήνοντάς μας ασυγχρόνιστους απέναντι στις στρατιές των κοινωνικών μηχανικών, με τα μυριάδες μέσα στη διάθεσή τους, που σκοπό έχουν να κόβουν το πάζλ σε μικρά μικρά κομματάκια, ώστε κανείς σχεδόν να μη βγάζει άκρη και να μην μπορεί να δει ότι εν τέλει, καμμιά χιλιάδα οικογένειες σ’ όλον τον κόσμο, χορεύουν τους πάντες κατά το δοκούν στο ταψί.