Ο υποψήφιος ευρωβουλευτής Γρηγόρης Ζαρωτιάδης (ψηφοδέλτιο του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος – ΠΑ.ΣΟ.Κ.) και καθηγητής Οικονομικών στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης χρησιμοποιεί συχνά στις ομιλίες του και σε ανακοινώσεις του για τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη τον χαρακτηρισμό του “γραμματοκομιστή ξένων σχεδιασμών” ή του “γραμματοκομιστή ξένων συμφερόντων”.
Δεν νομίζω ότι ο χαρακτηρισμός είναι υπερβολικός. Η χώρα έχει πάψει να έχει κάποιον εθνικό σχεδιασμό στην εξωτερική πολιτική της. Περί ανεξάρτητης πολιτικής, φυσικά, δεν μπορεί να γίνεται λόγος. Η εξάρτηση έχει αποκτήσει, πλέον, χαρακτηριστικά πολιτικού εθισμού. Η υποτέλεια είναι το διεθνοπολιτικό όπιο του καθεστώτος Μητσοτάκη. Είναι πολύ πιο πιθανό να βρεθεί υπερασπιστής των ελληνικών μακροπρόθεσμων συμφερόντων στην Ουάσινγκτον παρά στην μητσοτακική αυλή.
Στη συνέχεια θα προσπαθήσω να “αποδείξω” πως ακόμη και ένα εσωτερικής φύσεως ζήτημα, όπως ο γάμος των ομόφυλων ζευγαριών, υπαγορεύτηκε στον Κ. Μητσοτάκη και την κυβερνητική παρέα του “έξωθεν”. Για διεθνοπολιτικούς λόγους.
Θα αρχίσω από τα “εύκολα”. Ο Δ. Καιρίδης είναι ένας “μαρτυριάρης” πολιτικός. Τα λεγόμενά του είναι πάντοτε αποκαλυπτικά σκέψεων, πρακτικών και προθέσεων. Σε πάρα πολλά ζητήματα. Είναι ιδανική περίπτωση αφελούς φλύαρου ατόμου, το οποίο “προδίδει” προθέσεις και στοχεύσεις, εκεί που είναι κρίσιμο και χρήσιμο να μην λέγονται δημοσίως κάποια πράγματα. Ο προπέτης, λοιπόν, Δ. Καιρίδης συνέδεσε την ψήφιση του νομοσχεδίου για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών με τη διεθνή κατάσταση. Συγκεκριμένα με τον πόλεμο στην Ουκρανία και την αντιπαράθεση Δύσεως και Ρωσίας. Και δέχτηκε “επιθέσεις” για αυτή του την τοποθέτηση. Του ασκήθηκε κριτική (κυρίως από τμήματα της ευρύτερης Αριστεράς) για τον συγκεκριμένο ισχυρισμό του. Κακώς. Ο “μαρτυριάρης” Δ. Καιρίδης εξέθεσε το πραγματικό υπόβαθρο της επίσπευσης της ψήφισης του νομοσχεδίου για τα ομόφυλα ζευγάρια.
Θα επανέλθω σε αυτό το ζήτημα μετά από μια σύντομη παρέκβαση στο ερμηνευτικό πλαίσιο των αναλύσεων στον χώρο του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. για τις “ικανότητες” του Κ. Μητσοτάκη. Ο δημοσιογράφος της “συριζέικης” οργανικής διανόησης Θανάσης Καρτερός σε ένα άρθρο του, θεώρησε, με αφορμή τον χειριστικό τρόπο του ζητήματος του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών, ότι ο Κ. Μητσοτάκης διαθέτει κάποιες ικανότητες. Βλέπει σε αυτόν έναν “πολιτικό από τζάκι, με κληρονομημένη, επεξεργασμένη και συστηματικά καλλιεργημένη την ικανότητα να εξαπατά, να παίζει εν ου παικτοίς, με μόνο στόχο το δικό του όφελος […] Εξοπλισμένο εν ολίγοις με έναν κυνισμό, που στη στρεβλή Δημοκρατία μας, του προσδίδει την ικανότητα να βγάζει το μαύρο άσπρο, να εκμεταλλεύεται χωρίς επιζήμιους δισταγμούς καταστάσεις και ανθρώπους, να περνάει κάθε φορά το “δικό του”…” Κατά τον Θανάση Καρτερό στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. “κάποια στιγμή πρέπει να παραδεχτούν ότι υποτίμησαν τον Μητσοτάκη”.
Έχω αναφερθεί σε άλλο κείμενό μου, για την ανεπάρκεια και τη βλακεία του Κ. Μητσοτάκη (“Περί βλακών”), αλλά στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α δυσκολεύονται να παραδεχτούν ότι οδήγησαν τα λαϊκά στρώματα, που τους ακολούθησαν και στάθηκαν τόσο γενναιόδωρα απέναντί τους, σε μια εκλογική και κοινωνική συντριβή από έναν απίθανο τύπο, όπως ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Τώρα αναζητούν άλλοθι για την πολιτική ανικανότητά τους, όπως η αναγνώριση κάποιων ικανοτήτων στον ανεπαρκέστατο Κυριάκο Μητσοτάκη.
Επιστρέφω στο ζήτημα της συσχέτισης του γάμου των ομοφύλων ζευγαριών με την εξωτερική πολιτική. Η επίσπευση δεν οφειλόταν στην εκλογή του Στέφανου Κασσελάκη στην ηγεσία του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και στην προσπάθεια της κυβέρνησης να καλύψει το έδαφος επιρροής στο χώρο της συγκεκριμένης πληθυσμιακής ομάδας. Η επίσπευση έγινε, κατ΄ επιταγή, των φίλων και συμμάχων. Ο Δ. Καιρίδης με τη φλυαρία του και την τάση του να παριστάνει τον έξυπνο και τον “ξερόλα”, “ξέρασε” τα πραγματικά αίτια της εσπευσμένης αναγνώρισης του … “και έσονται οι δύο εις σάρκαν μίαν” και των ομόφυλων ζευγαριών.
Και γιατί οι “έξωθεν” φίλοι και σύμμαχοι να απαιτήσουν, να παρασύρουν, να οδηγήσουν τεχνηέντως ή και επιτακτικά τους παράγοντες του καθεστώτος Μητσοτάκη σε μια τέτοια ενέργεια; Τι σχέση μπορεί να έχει η αναγνώριση του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών στην Ελλάδα με το ενδεχόμενο κάποιων πιέσεων “έξωθεν” προς τους κυβερνώντες στην Αθήνα;
Μεγάλη. Πρόκειται για πολιτική κίνηση συμβολισμού τεράστιας πολιτικής σημασίας. Όπως έχει και η αντικατάσταση του παλαιού ημερολογίου από την ουκρανική εκκλησία με το νέο ημερολόγιο και η διάκρισή της, πλέον, από τη ρωσική σε ένα κρίσιμο ζήτημα, όπως έχουν οι καταστροφές των μνημείων στην Ουκρανία που θυμίζουν κάποιο κοινό παρελθόν Ουκρανών και Ρώσων.
Τέλος, το κλειδί για την κατανόηση της σημασίας του γάμου των ομοφύλων στην Ελλάδα είναι η ρωσική αντι-ΛΟΑΤΚΙ ιδεολογία. Το ρωσικό εθνικιστικό καθεστώς και από κοντά του η ρωσική ορθόδοξη εκκλησία - της οποίας ο κοινωνικός και πολιτικός ρόλος είναι, ωστόσο, περιορισμένος – έχουν αναγάγει την αντι-ομοφυλοφιλία σε καθοριστικό πολιτιστικό παράγοντα διάκρισης ανάμεσα στην παρακμιακή Δύση και στην χριστιανική Ρωσία που καλείται να σώσει τον κόσμο!
Δεν θα επεκταθώ στα παράλογα του ρωσικού εθνικισμού, αλλά, για την κατανόηση της όλης συνάφειας, σημειώνω ότι η χριστιανική ορθοδοξία είναι ένα μέσο με το οποίο προσπαθεί το ρωσικό καθεστώς να επηρεάσει τις εξελίξεις σε χώρες, όπως η Ρουμανία (εδώ υπάρχει και δραστηριοποιείται φιλορωσικό πολιτικό κόμμα) ή η Σερβία. Οι άμεσες σχέσεις του δικού μας γραφικού clown και του κόμματός του με το ρωσικό καθεστώς είναι προς εξέταση και υπόθεση των υπηρεσιών ασφαλείας της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Όσο και αν ακούγεται παράξενο οι σχέσεις ελληνικής και ρωσικής ορθοδοξίας δεν ήσαν ποτέ ομαλές. Αυτό έχει να κάμει και με την διαφορετική σχέση των δύο λαών με την Δύση και τον Διαφωτισμό. Οι Ρώσοι συνδέονται με τα νεωτερικά διανοητικά ρεύματα της Δύσεως με μεγάλη καθυστέρηση. Όταν η ελληνική εθνική επανάσταση είχε, ήδη, διατυπώσει το πρώτο της δημοκρατικό επαναστατικό σύνταγμα στην Ρωσία ήταν ακόμη άγνωστη η προβληματική του δυτικού διαφωτισμού.
Η σημασία που έδωσε ο ξένος παράγοντας στην επίσπευση της ψήφισης του νόμου για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, αναδεικνύεται και από τους χαρακτηριστικούς τίτλους, με τους οποίους φιλοξένησαν την είδηση έγκριτα φύλλα στις μεγάλες χώρες της Δύσεως. Δεν ήταν το κοινοβούλιο μιας δημοκρατικής χώρας που αποφάσιζε για την ψήφιση του νόμου, αλλά μια “ορθόδοξη χώρα” που προχωρούσε σε κάτι τέτοιο. Έτσι, η Ελλάδα εμφανιζόταν ως η πρώτη ορθόδοξη χώρα που αναγνώριζε τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών.
Ενδεικτικό είναι το σχετικό δημοσίευμα των New York Times αμέσως μετά την ψήφιση του νόμου. Ανάλογα δημοσιεύματα υπήρξαν και στον γερμανόφωνο τύπο. Η ψήφιση του νόμου οριοθετούσε την “ορθόδοξη Ελλάδα” στον χώρο του δυτικού πολιτισμού, σε αντίθεση με την ασιατική ρωσική ορθοδοξία και το ρωσικό καθεστώς.
Και, κατά σύμπτωση (;), το αμέσως επόμενο ταξίδι του έλληνα πρωθυπουργού στο εξωτερικό, αμέσως μετά την ψήφιση του εν λόγω νόμου, ήταν στην “ορθόδοξη Σερβία”, στο Βελιγράδι.
Αν παρακολουθήσει κανείς διάφορα ταξίδια του πρωθυπουργού στο εξωτερικό, σε τρίτες χώρες, ή της προέδρου της Δημοκρατίας και αν διαθέτει τη σχετική πληροφόρηση και επαρκείς γνώσεις των διεθνοπολιτικών δεδομένων στην ευρύτερη περιοχή της επίσκεψης, εύκολα θα διαπιστώσει ότι η αναφορά του υποψηφίου ευρωβουλευτή του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος (ΠΑ,ΣΟ.Κ.) Γρηγόρη Ζαρωτιάδη, ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω, διαθέτει ικανή διεθνοπολιτική εμπειρία και δράση, ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.
Κυρίως ο πρωθυπουργός, αλλά και άλλοι πολιτειακοί παράγοντες και κυβερνητικοί αξιωματούχοι λειτουργούν ως “γραμματοκομμιστές ξένων σχεδιασμών”, είτε πρόκειται για κάποιο ταξίδι της προέδρου της Δημοκρατίας στο Βιετνάμ, είτε πρόκειται για την επίσκεψη του πρωθυπουργού στην Ινδία ή του υπουργού επί των Εξωτερικών στην Ουκρανία.
Η χώρα έχει πάψει, προ πολλού, να έχει εξωτερική πολιτική, δεν έχει ευρωπαϊκή πολιτική, δεν έχει σχέδιο, δεν έχει κυβερνητικό επιτελείο. Μια παρέα ετερόκλητη, εμμονική, καιροσκοπική, κυνική και ανεπαρκέστατη. Μόνιμη μέριμνα της να παραμείνει στην εξουσία. Το μέλλον του ελληνισμού προδιαγράφεται αβέβαιο όσο αυτή η παρέα επιβεβαιώνεται στην εξουσία της…
*Ο Όμηρος Ταχμαζίδης είναι οργανωτικός γραμματέας της ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΠΡΟΟΠΤΙΚΉΣ (www.sopro.gr)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.