Η Αρχιτέκτονας Τοπίου Μαρίνα Τσιντικίδου, μιλά στη Γνώμη στους Αναστασία Κ. Νικολοπούλου και Μαρκόπουλο Χ. Θωμά

Η Αρχιτέκτονας Τοπίου Μαρίνα Τσιντικίδου, μιλά  στους Αναστασία Κ. Νικολοπούλου και Μαρκόπουλο Χ. Θωμά.
Μια από τις ωραιότερες γυναίκες της Ελλάδος και πιο ένα από τα πιο γλυκά και πλατιά χαμόγελα μιας εποχής μακρινής και πολύ κοντινής συνάμα. Που την θυμούμαστε όλες και όλοι με νοσταλγία και εξαιρετικά καλή διάθεση. Μια γνήσια κυρία, που έχει ύψος σωματικό αλλά κυρίως, ηθικό και συναισθηματικό. Μια μοντέρνα μαχήτρια, μια κάποια άλλη πριγκίπισσα των Αμαζόνων, σίγουρα όμως ένας μικρός ''Οδυσσέας''. Έχει ασχοληθεί με τόσα στην ζωή της, μα πάντα με χαμόγελο και θάρρος. Χώρος του μόντελινκ, τηλεόραση, θέατρο, λίγο με την πολιτική και τώρα, εδώ και κάποια χρόνια, με κάτι πολύ δικό της και αρκετά διαφορετικό, ιδιαίτερο. Και το κάνει καλά, το χαίρεται πολύ.
(Φωτογραφίες κα. Μαρία Χατζηωαννίδου, Μαλλιά-Μακιγιαζ, κος. Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος, Styling κα. Μαρία Τρουμπούκη, Από το περιοδικό "You")

Αρχικά θα μας πεις τα βασικά για σένα αγαπητή Μαρίνα:
Καταγωγή, Οικογένεια, Επάγγελμα, Σπουδές, Χόμπι, τρέχουσα Καθημερινότητα.

Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη. Είμαι μοναχοπαίδι. Οι γονείς μου χωρίσανε πολύ νωρίς και περιπλανήθηκα με τη μητέρα μου σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας αφού εκείνη, ήταν νεοδιορισμένη εκπαιδευτικός. Ἐτσι “εκπαιδεύτηκα” κι εγώ να ταιριάζω σε καινούργια περιβάλλοντα και να κάνω πολύ συχνά νέες γνωριμίες, χάνοντας τις προηγούμενες… Αυτό με έκανε ένα μάλλον μοναχικό παιδί που καταβρόχθιζε τόνους παιδικής λογοτεχνίας και χανόταν στα ταξίδια της φαντασίας του! Λάτρευα τα μαθήματα μπαλέτου, έκανα στίβο, ζωγραφική, κιθάρα, γαλλικά, δε μου έμενε πολύς χρόνος για φίλους.

Τελειώνοντας το σχολείο και μην έχοντας καταλήξει στο τι ακριβώς θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω, επέστρεψα στη Θεσσαλονίκη, γράφτηκα σε κάποιο ιδιωτικό πανεπιστήμιο στο κομμάτι Business Αdministration εργαζόμενη παράλληλα σε διάφορες δουλειές όπως σερβιτόρα, bartender, πωλήτρια σε μαγαζί με αθλητικά, ρεσεψιόν σε εταιρία κ.α.

Κάπου εκεί ήρθε ο διαγωνισμός ομορφιάς του Antenna το 1992 και εμπνεύστηκα για ένα περιπετειώδες ταξίδι στην Αθήνα. Δίχως προσδοκίες, με τεράστια άγνοια κινδύνου και άγνοια γενικότερα… τα υπόλοιπα ανήκουν στην αρχαία ιστορία... κάποιοι μεγαλύτεροι ίσως και να θυμούνται!

Δεν παντρεύτηκα ποτέ, επειδή δεν βρήκα ποτέ το λόγο... Χρειάζομαι τη συντροφικότητα, την τελετή του γάμου, όχι.-προσωπική άποψη. Ὀχι δεν το μετάνιωσα. Λατρεύω τα παιδιά όμως δικά μου δεν ήθελα να έχω. Ξεκάθαρα. Από μικρή. Με τρόμαζε αυτός ο κόσμος. Όχι δεν το μετάνιωσα, αντιθέτως δικαιώνομαι – ο κόσμος αυτός τρέχει εκτός ελέγχου Προσωπική άποψη.

Μετά από τόση περιπλάνηση - κυριολεκτικά και μεταφορικά – φτάνουμε, αισίως στο σήμερα, που ζω τη ζωή που συνειδητά επέλεξα μέσα από μακρές και δύσκολες -εσωτερικές και μη, διαδρομές-κάνω το επάγγελμα που λατρεύω και τον χρόνο που μου απομένει τον επενδύω σε ότι αγαπώ. Περπάτημα για φωτογραφία στη φύση, γυμναστική, μαγειρική, ταινίες, τα φυτά μου, τις δύο γάτες μου, τους ανθρώπους μου! Όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά...

Αν κάποια/κάποιος κάνει μια βόλτα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σου παρατηρεί ότι ασχολείσαι με πολλά και ποιοτικά, πολύ όμορφα πράγματα. Μίλησε μας για αυτό.

Πριν έξι χρόνια περίπου, αποφάσισα τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω, όταν βρέθηκα για την παρουσίαση κάποιων εκδηλώσεων στην Ανθοκομική έκθεση της Κηφισιάς και έπαθα ξαφνικό έρωτα με τα χρώματα και τα αρώματα το πράσινο και τα δένδρα. Μαγεύτηκα κυριολεκτικά. Μάλλον θυμήθηκα τη μαγεία των παιδικών και νεανικών μου χρόνων που ζούσα τα καλοκαίρια στους αγρούς μιας και οι λατρεμένοι μου παππούδες ήταν αγρότες και τις πιο αγαπημένες μου αναμνήσεις με τη γιαγιά και την αφεντιά μου σε ρόλο βοηθού κηπουρού. 

Είναι δύσκολο να το περιγράψω και ίσως θεωρηθώ υπερβολική, όμως, αλήθεια, έπαθα συμπτώματα κεραυνοβόλου έρωτα με χτυποκάρδι, εμμονές, χάζεμα στα αντικείμενα του πόθου φυτά κάθε είδους, όγκου, χρώματος, άγρια, καλλωπιστικά, ταπεινά, εντυπωσιακά, ότι φύεται. Σαν να τα έβλεπα για πρώτη φορά κι έπρεπε να μάθω τα πάντα! Ανυπομονούσα να μάθω γρήγορα για να κερδίσω το χαμένο χρόνο της αναζήτησης αυτής της συγκίνησης. Σαν να επανασυνδέθηκα με τον εαυτό μου αν μπορώ να το πω έτσι.

Η πρώτη μου ενθουσιώδης σκέψη ήταν να ξαναδώσω πανελλήνιες για να μπω στη Γεωπονική έστω και τώρα. Ζυγίζοντας, όμως τις συνθήκες τη δεδομένη στιγμή κατάλαβα πως αυτό, πρακτικά, ήταν αδύνατο άρα βρήκα τον επόμενο καλύτερο τρόπο, που ήταν να καθίσω στα θρανία της Σχολής Αρχιτεκτονικής Τοπίου στο κτήμα Συγγρού, στο Μαρούσι. Διετούς φοίτησης με αρκετή πρακτική και πολλή μελέτη. Ο έρωτας κάθε μέρα φούντωνε… 

Αποφοίτησα με Αριστείο, παρακολούθησα σεμινάρια, εκπαιδεύτηκα κοντά σε μια κορυφαία Αρχιτεκτόνισσα Τοπίου/Γεωπόνο για πολλούς μήνες, εργάστηκα, μελέτησα, μελέτησα όσο ποτέ άλλοτε. Σήμερα δηλώνω Αρχιτέκτονας Τοπίου και δεν επιτρέπω αμφισβήτηση ως προς τις γνώσεις και τις ικανότητές μου στο να σχεδιάζω και να διαμορφώνω εξωτερικούς χώρους που ομορφαίνουν τις ζωές των ανθρώπων. 

Είτε πρόκειται για δημόσιο χώρο, είτε για κήπο,για φυτεμένο δώμα, για μπαλκόνι, για χώρο εργασίας, ακόμα και για ένα φυτό στο καθιστικό μας, το πράσινο φωτίζει τη ζωή μας, καθαρίζει την ατμόσφαιρα, κρύβει άσχημες θέες, πλαισιώνει και καδρἄρει τις ωραίες, σκορπά αρώματα που δημιουργούν αναμνήσεις, ηχομονώνει, απομονώνει, σε μεγαλύτερες κλίμακες βελτιώνει το οικοσύστημα. 

Είναι καταπληκτικό συναίσθημα να φαντάζεσαι τρόπους να ομορφύνεις κάποιο χώρο, μικρό ή μεγάλο, η φαντασία να γίνεται σχέδιο, το σχέδιο εικόνα και η εικόνα πραγματικότητα! Να υπολογίζεις πως θα αλλάζουν τα μεγέθη, τα χρώματα, τα σχήματα ανά εποχές και έτη! Αυτό ήταν το ταπεινό μου όνειρο και το πραγματοποίησα και είμαι περήφανη γι΄ αυτό. Τελικά η αγάπη ανταποδίδει... χαμογελάω!

Τι θα συμβούλευες ένα ανερχόμενο μοντέλο;

Θεωρώ -μιλά η πείρα τώρα πια- ότι η μόρφωση είναι απαραίτητη. Μεγάλο προσόν, επίσης, είναι να παίρνουμε στα σοβαρά τη δουλειά μας αλλά όχι τον εαυτό μας. Τέλος, ανεκτίμητο εφόδιο είναι η καλή, υγιής σχέση με τη μανούλα. Αν αυτό δεν είναι εφικτό, με μια μεγαλύτερη γυναίκα που μας αγαπά! Ἑνα δυνατό παράδειγμα σοβαρής, μορφωμένης έξυπνης και δυναμικής γυναίκας που μετά από υπερπετυχημένη καριέρα super model εξέλιξε και εξελίχθηκε μέσα από το αντικείμενό της είναι η Βίκυ Καγιά! Κορίτσια ακολουθήστε το παράδειγμά της. Συγκέντρωση και καθημερινή εξέλιξη μόνο έτσι ξεχωρίζεις!

Τι είναι αυτό που έχει αλλάξει στην σημερινή κοινωνία και άνοιξε το θέμα της σεξουαλικής κακοποίησης στη χώρα μας;

Βρέθηκε μια υπέροχη, θαρραλέα γυναίκα που σέβομαι και θαυμάζω απεριόριστα για τη γενναιότητα και την αξιοπρέπειά της, να πάρει επάνω της τον σεισμό που γνώριζε καλά πως θα γινόταν, “αποκαλύπτοντας” όλα τα σοκαριστικά που οι υποκριτική κοινωνία μας πάντα γνώριζε! Μπράβο Σοφία και Μπράβο σε όλες τις δυνατές γυναίκες και άνδρες που ακολούθησαν!...για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή... Είστε σύγχρονες ηρωίδες και ήρωες.

Πως βίωσες και βιώνεις τον sars - covid 19 και τα αποτελέσματα του;

Λίγο-πολύ όπως όλος ο κόσμος, όμως έχω να παρατηρήσω το εξής πολύ θετικό: βγήκαμε έξω, στη φύση, καθίσαμε στα μπαλκόνια, βάλαμε στην καθημερινότητά μας τη βόλτα, το τρέξιμο, το ποδήλατο και αρχίσαμε να παρατηρούμε το πράσινο και τις αλλαγές που συμβαίνουν στη φύση. Χωρίς το θόρυβο των αυτοκινήτων αρχίσαμε να ακούμε. Ακούμε τα πουλιά, τον αέρα. Μυρίζουμε αρώματα παντού ήρθε η άνοιξη και ανθίζουν οι λεμονιές.

Σου δίνουμε ένα τζίνι με 3 ευχές… ποιες ευχές κάνεις

Αφού πρόκειται για τζίνι θα κάνω 3 εξωφρενικές ευχές: να πετάω, να γυρίζω το χρόνο πίσω και να μπορώ να θεραπεύω!

Μια θετική - ελπιδοφόρα σκέψη σου για το αύριο; Ποιο είναι το προσωπικό σου Μότο; Η φράση που σε παρακινεί, αν θες, που σε εμπνέει.

Πιστεύω πως το μεγαλύτερο δώρο που μπορεί να έχει ο άνθρωπος είναι κάνει εργασία το αντικείμενο που αγαπάει. Έτσι δεν θα χρειαστεί να δουλέψει ούτε μια μέρα!