Κιλκίς 2039 μ.Χ. (Όγδοο μέρος) - «Από το Κιλκίς»

Γράφει ο Πάνος Μαύρος

Είμαι βιαστικός. Πρέπει να πάω στο μικρό αεροδρόμιο του Κιλκίς για να υποδεχθώ ένα φίλο μου από την Ξάνθη. Αύριο αρχίζει το παγκόσμιο πρωτάθλημα Σκάκι στο Κιλκίς. Πασίγνωστο εδώ και 20 χρόνια έχει γίνει θεσμός. Εκατοντάδες σκακιστές αλλά και φίλοι του αθλήματος, έρχονται απ’ όλο τον κόσμο για το ετήσιο ραντεβού τους στο Κιλκίς. Πριν πω για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Σκάκι θα ήθελα να αναφέρω για το εθνικό αεροδρόμιο του Κιλκίς που λειτούργησε πριν 10 χρόνια. Στο χώρο αυτό ήταν παλιά το Στρατιωτικό αεροδρόμιο απέναντι από το Μαρινόπουλο. 

Εγκαταλειμμένο και χωρίς χρήση, χρησίμευε μόνο για καρδιοπαθείς βαδιστές ή για κανένα ερωτευμένο ζευγαράκι αφού σκοτείνιαζε. Ο αεροδιάδρομος και κάποιες εγκαταστάσεις έστω και φθαρμένα υπήρχαν. Λίγο η συμφόρηση στο Διεθνές αεροδρόμιο στο Γαλλικό, λίγο οι αυξημένες ανάγκες για συχνή μετακίνηση των πολιτών (100.000 ψυχές είμαστε) έγινε τελικά ένα μικρό, μοντέρνο, τοπικό αεροδρόμιο για μικρά αεροπλάνα 20-50 θέσεων. Η αρχή είχε γίνει αλλού το 2006 με μικρά υδροπλάνα σε λίμνες και νησιά της χώρας. Έτσι το Κιλκίς πρωτοπόρο και πάλι, παρέσυρε και τις άλλες πόλεις να δημιουργήσουν μικρά αεροδρόμια για εσωτερικές πτήσεις.

 Έτσι από το Κιλκίς στην Ξάνθη είσαι σε 20΄ και Λάρισα σε 18΄. Αλλά εκεί που βγάζω το καπέλο, είναι το Μουσείο αεροπλάνων που είναι δίπλα στο αεροδρόμιο. Κάποιοι Κιλκισιώτες αποφάσισαν το 2012 να μαζέψουν παλιά αεροπλάνα απ’ όλο τον κόσμο (εμπορικά και μαχητικά) τα οποία ήταν σε αχρηστία και να τα φέρουν στο Κιλκίς. Τα έβαψαν, τα συντήρησαν με την αρωγή των ίδιων των αεροπορικών εταιρειών (θα έμεναν τα λογότυπά τους και έτσι θα είχαν διαφήμιση) και έτσι έγινε ένα απίθανο υπαίθριο μουσείο. 

Επίσης σε 2-3 αεροπλάνα έβαλαν εξομοιωτές και έτσι ένιωθες ότι πραγματικά πετούσες σε μαχητικό ή εμπορικό αεροπλάνο είτε σαν πιλότος είτε σαν επιβάτης. Άλλο αεροπλάνο έγινε εστιατόριο – άλλο καφέ, άλλο με Η/Υ με παιχνίδια τύπου flight simulator κτλ. ), ενώ σ’ ένα άλλο πουλούσαν συναρμολογούμενα αεροπλανάκια όπου υπήρχε και αίθουσα εκμάθησης αερομοντελισμού. Τα πιτσιρίκια είχαν τρελαθεί. Είχε τόσο πολύ κόσμο, και κυρίως με σχολεία απ’ όλη την Ελλάδα, Σκόπια, Βουλγαρία κτλ. που σε συνδυασμό με το παγκόσμιο πρωτάθλημα Σκάκι έχουμε πρόβλημα με τα ξενοδοχεία. Μέχρι και τα σαλέ του Πάικου Γουμένισσας και Κρουσίων γέμισαν. Κάτι δωμάτια έμειναν, στα ξύλινα κουκλίστικα σπιτάκια σκανδιναβικού τύπου που χτίστηκαν μέσα στα χίλια δένδρα στις Μουριές. Αλλά είναι φυσιολογικό, γιατί είναι πανάκριβα αυτά. 

Τέτοιο υπέροχο δάσος με πλατάνια θα το χρυσοπληρώσεις φίλε. Στο Πάικο Γουμένισσας επίσης υπάρχει χιονοδρομικό κέντρο, αλλά επειδή το υψόμετρο είναι σχετικά χαμηλό είναι το μοναδικό χιονοδρομικό κέντρο στον κόσμο που λειτουργεί μόνιμα και με τεχνητό χιόνι. Σχετικά με Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Σκάκι τώρα. Άκουσα πως το εμπνεύστηκαν το 2008 δύο «εραστές» αυτού του αθλήματος ο Λευτέρης Ναβροζίδης και ο Στέλιος Κωνσταντινίδης. Άνθρωποι με αγάπη για το άθλημα αυτό.

 Ένα άθλημα που εξασκεί και ακονίζει μόνιμα το μυαλό. Έτσι σε συνεργασία Δήμου – Νομαρχίας και άλλους φορείς κατάφεραν μέσα σε λίγα χρόνια να γίνει θεσμός στο Κιλκίς το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Σκάκι μαζί με το Φεστιβάλ Κουκλοθεάτρου. Η ηρεμία της πόλης, η αρμονία της, η αγάπη, ζεστασιά και φιλοξενία των Κιλκισιωτών άφησαν άφωνους τους ξένους παίκτες ειδικά οι διεθνώς γνωστοί Κασπάρωφ, Καρπώφ είπαν κατ’ ιδίαν στον Στέλιο και τον Λευτέρη: «Όταν ερχόμαστε στο Κιλκίς για να παίξουμε, είναι σαν να πηγαίνουμε στο σπίτι μας». Δύο ακόμα θέματα που κάνουν θραύση και τραβούν πολύ κόσμο είναι το Μουσείο σιταριού και η εξομοίωση της Μάχης Κιλκίς στο Πολεμικό Μουσείο με κέρινα ομοιώματα και φωτοηχητικά εφέ.

Το μουσείο σιταριού έγινε εκεί που ήταν η παλιά νομαρχία. Ένα υπέροχο κτίριο που ανακαινίσθηκε αλλά δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ. Το σιτάρι ήταν πάντα αναπόσπαστο μέρος της πόλης του Κιλκίς. Και οικονομικά και αισθητικά και κοινωνικά. Έτσι φτιάχτηκε ένα υπέροχο μουσείο το οποίο περιλάμβανε από ομοιώματα χωραφιών σε όλα τα στάδια ανάπτυξης ανά εποχή μέχρι εργαλεία, μηχανήματα από το 1920 ως σήμερα, φωτογραφίες κτλ. Επίσης υπήρχε η διαδικασία επεξεργασίας του σιταριού καθώς και τα παράγωγά του δηλ. αλεύρι, πίτουρο, σιμιγδάλι, αλλά και παράγωγα αυτών δηλ. άρτος, μπισκότα, ζυμαρικά κτλ. Ειδικά για τον άρτο υπήρχε ειδική αίθουσα λόγω της μοναδικότητας του ονομαζόμενη ως: «Άρτος: το άρτιον παρασκεύασμα εκ του σίτου». 

Στο Πολεμικό Μουσείο δημιουργήθηκε μια τεράστια αίθουσα όπου φτιάχτηκε ένα εικονικό σκηνικό με κέρινα ομοιώματα στρατιωτών σε ώρα μάχης (τα έφτιαξε ο Παύλος Βρέλης από τα Ιωάννινα) με σκηνικό από πραγματικούς καπνούς, φωτιές, φωτοηχητικά εφέ με φωνές – πυροβολισμούς – βογκητά τραυματισμένων στρατιωτών, την πραγματική βλάστηση εκείνης της εποχής κτλ. Το συγκλονιστικότερο ήταν ότι περπατούσες ανάμεσα σε ειδικό μονοπάτι και πραγματικά ένιωθες τη μυρωδιά και τον ήχο του θανάτου. 

Όλα αυτά βλέπουν οι γύρω πόλεις και κοντεύουν να σκάσουν από τη ζήλια τους, για όλα όσα έχουμε κάνει τα τελευταία 25 χρόνια. Γελούσαν όλοι μαζί μας (και είχαν δίκιο). Σε όλα ήμασταν τελευταίοι. Αλλά γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος. Το 2010 ήμασταν πλέον στον πάτο. 

Τι να κάναμε; Βάλαμε κάτω το κεφάλι και με δουλειά, υπομονή, επιμονή, μεράκι, προσπάθεια όλοι μαζί κάναμε το Κιλκίς κόσμημα διαβίωσης, καθημερινότητας, ανάπτυξης, ψυχαγωγίας, πνεύματος, παραδείγματος. Ναι σήμερα 2039 μ.Χ. όταν πηγαίνω κάπου με ρωτάνε από πού είμαι, απαντώ: «Από το Κιλκίς» και δεν χορταίνω να ακούω τα επιφωνήματα θαυμασμού τους για τον τόπο καταγωγής μου, αλλά και τα επίμονα ερωτήματά τους γα την συνταγή της επιτυχίας μας. Όχι όπως το 2006 που οι περισσότεροι ξένοι ήξεραν το: «Α σον Κιλκίς»; και έπεφταν κάτω από τα γέλια ειρωνείας.

Η ιστορία μας έχει διδάξει ότι πολλές φορές η πραγματικότητα ξεπερνά την φαντασία και χρονικά και από άποψη γεγονότων….

Διαβάστε το έβδομο μέρος

Διαβάστε το έκτο μέρος

Διαβάστε το πέμπτο μέρος

Διαβάστε το τέταρτο μέρος

Διαβάστε το τρίτο μέρος

Διαβάστε το δεύτερο μέρος

Διαβάστε το πρώτο μέρος