ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΩΝ ΤΕΧΝΙΚΗΣ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ: Με «στόχο την Παιδεία» ή … «στοχοποίηση» του Έλληνα Εκπαιδευτικού; (Η Κυβέρνηση σπέρνει τους ανέμους και η Κοινωνία θερίζει τις θύελλες)

Η στοχοποίηση του χώρου της Παιδείας τα τελευταία χρόνια της μνημονιακής πολιτικής φαίνεται ότι συνεχίζεται δυστυχώς και με τη νέα τρικομματική κυβέρνηση. Ως αντικείμενο στόχευσης έχει τοποθετηθεί καθαρά πλέον ο Έλληνας Εκπαιδευτικός, ο οποίος βάλλεται συνεχώς και ανηλεώς από παντού.
Το πρώτο κτύπημα ήρθε με τη συγχώνευση και την κατάργηση εκατοντάδων σχολικών μονάδων που είχε αρνητικά αποτέλεσμα εις βάρος της εκπαίδευσης, των μαθητών και των οικογενειών των τοπικών κοινωνιών. Παράλληλα χάθηκαν χιλιάδες θέσεις εργασίας εκπαιδευτικών, μετατρέποντας το εργασιακό περιβάλλον τους σε πεδίο κινούμενης άμμου, αυξάνοντας την ανασφάλεια των εργαζόμενων με την απειλή της κατάργησης οργανικών θέσεων, αλλά και με μετακινήσεις σε σχολικές μονάδες μακριά από τους τόπους κατοικίας τους.
Το δεύτερο κτύπημα αφορά στους μισθούς και τις συντάξεις των εκπαιδευτικών. Η περικοπή των μισθών, η κατάργηση των επιδομάτων, η εφαρμογή του νέου άδικου μισθολογίου, η αύξηση της φορολογίας, η επιβολή αυξημένων κρατήσεων - εισφορών, η καταβολή έκτακτων εισφορών - χαρατσιών, η ουσιαστική κατάργηση των δώρων Χριστουγέννων, Πάσχα, του Επιδόματος αδείας, αλλά και η υποτυπώδης έως αστεία ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, οδήγησαν τους εκπαιδευτικούς σε τεράστια οικονομική δυσχέρεια με τους περισσότερους από αυτούς να αναγκάζονται να επιβιώνουν με μισθούς κάτω από το όριο της φτώχειας, αναζητώντας την υφαρπαχθείσα αξιοπρέπειά τους.
Οι κύριες συντάξεις περικόπτονται συνεχώς και μετατρέπονται σε «επιδόματα», χωρίς να διαφαίνεται η πρόθεση από τους κυβερνώντες να βάλουν επιτέλους κάποια όρια (προς τα κάτω εννοείται …). Οι επικουρικές συντάξεις αντιμετωπίζονται ως «περιττή πολυτέλεια» και με κάθε νέο κυβερνητικό μέτρο κουρεύονται τόσο άγρια, σε βαθμό που το μέλλον τους να διαγράφεται αβέβαιο.
Το εφάπαξ μειώνεται συνεχώς και ήδη θα έχει περικοπεί σχεδόν στο μισό με τα τελευταία επερχόμενα μέτρα, με απώτερο σκοπό – από ότι φαίνεται από τις διαθέσεις των κυβερνώντων – τη σταδιακά ολική κατάργησή του.
Τώρα, ύστερα από όλα αυτά τα αρνητικά μέτρα κατά των εκπαιδευτικών, ήρθε η σειρά της «αξιολόγησής» τους και της αύξησης του διδακτικού τους ωραρίου.
Με το πρόσχημα της αναβάθμισης της ποιότητας της εκπαίδευσης θέλουν να «αξιολογήσουν» τον εκπαιδευτικό με σκοπό τη χειραγώγησή του κάτω από την απειλή της οικονομικής και βαθμολογικής στασιμότητας, αλλά και της ενδεχόμενης μελλοντικής απόλυσής του, λόγω της μείωσης των οργανικών θέσεων στην οποία οδηγούν μεθοδικά με τις καταργήσεις των σχολικών μονάδων και την επιχειρούμενη αύξηση του διδακτικού ωραρίου των εκπαιδευτικών. Χωρίς οι ίδιοι να έχουν θέσει στόχους και να υλοποιούν πολιτικές για την αναβάθμιση της Εκπαίδευσης, επιβάλουν την «αξιολόγηση» του έργου του Εκπαιδευτικού με βάση την επίτευξη εξατομικευμένων «στόχων», «μοιράζοντας» έτσι σε καθένα από αυτούς το συλλογικό «Χρέος» προς την Παιδεία, το οποίο όφειλε να προδιαγράφει και να υλοποιεί η ίδια η Πολιτεία. Το «ωραιότατο» αυτό σύστημα αξιολόγησης, όπως ακριβώς το έχουν δομήσει για τους εκπαιδευτικούς, θα πρέπει πρώτα να το υποστεί η Πολιτική Ηγεσία και οι κεντρικές υπηρεσίες των Υπουργείων, και μετά θα έχουν το δικαίωμα να το ζητούν και από τον …τελευταίο τροχό της άμαξας! Δεν μπορεί να έχουν παρατήσει τον εκπαιδευτικό μόνο του μέσα σε «εργασιακή έρημο», χωρίς να του δίνουν Όραμα, Στόχους και Προοπτική, χωρίς να του παρέχουν μέσα, με διαλυμένες θεσμικές και διοικητικές δομές, με συνεχή και συστηματική απαξίωση του λειτουργήματός του και με διαρκή εργασιακή επισφάλεια, και μετά να του ζητούν αναλυτική έκθεση για την ποιότητα του εκπαιδευτικού του έργου!
Το ότι κανένας Ιθύνων Νους δεν ενδιαφέρεται πραγματικά για την αναβάθμιση του εκπαιδευτικού έργου, αποδεικνύεται από την επιχειρούμενη αύξηση του διδακτικού ωραρίου των Εκπαιδευτικών. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να μειώσουν τον αριθμό των εργαζομένων, γιατί σύμφωνα με το ωράριο καθορίζεται και ο αριθμός των εργαζόμενων εκπαιδευτικών, και οι ανάγκες για νέους διορισμούς και για αναπληρωτές. Αποτελεί δηλαδή επιλογή καθαρά λογιστικού υπολογισμού, σε εφαρμογή των μνημονιακών επιταγών για μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων και των εκπαιδευτικών, σε βάρος της ποιότητας των δεικτών της εκπαίδευσης, και τελικά σε βάρος του μέλλοντος της Χώρας.
Οι Τροϊκανοί λογιστές που εισηγούνται τέτοια μέτρα ενδεχομένως να έχουν υπόψη τους τα σχολεία των χωρών τους. Οι Εγχώριοι όμως Ιθύνοντες, ακόμη και αν ο νοητικός τους ορίζοντας και το πολιτικό τους όραμα εξαντλείται στην (καθόλα σεβαστή) λογιστική, όφειλαν να γνωρίζουν το συνολικό εργασιακό καθεστώς των εκπαιδευτικών, που δεν αφορά βέβαια μόνο στο «διδακτικό τους ωράριο» !!
Είναι γνωστό στους πάντες ότι ο εκπαιδευτικός είναι επιφορτισμένος με πλήθος εξωδιδακτικών εργασιών ΕΝΤΟΣ του σχολείου, που αθροιζόμενες με τις διδακτικές αγγίζουν τις τριάντα ώρες την εβδομάδα. Εκτός από χώροι μόρφωσης και παιδείας, τα σχολεία είναι Δημόσιες Υπηρεσίες οι οποίες, εκτός από τις αυτονόητες ανάγκες εσωτερικής λειτουργίας, έχουν συνεχή, μεγάλη και άμεση επαφή με το Κοινό το οποίο οφείλουν να εξυπηρετούν. Τα σχολεία όμως λειτουργούν με παντελή έλλειψη διοικητικού προσωπικού που να υποστηρίζει τη λειτουργία τους !!. Ο εκπαιδευτικός λοιπόν ασκεί τα διδακτικά του καθήκοντα και παράλληλα οφείλει να διεκπεραιώσει και δεκάδες εργασίες διοικητικής φύσης που για να απαριθμηθούν χρειάζεται ειδικός Τόμος.
Παράλληλα όμως, για να σταθεί ο εκπαιδευτικός με αξιοπρέπεια στο επάγγελμά του και να τιμήσει τον όρκο που έχει δώσει, είναι υποχρεωμένος από τη φύση της δουλειάς του να παίρνει καθημερινά δουλειά για το σπίτι. Δεν είναι ο τυπικός υπάλληλος που «χτυπάει ωράριο» στην υπηρεσία του και μόλις σχολάσει (και μέχρι να ξαναπιάσει δουλειά) αποστασιοποιείται πλήρως από το αντικείμενο της εργασίας του! Οι εξωδιδακτικές ώρες που αφιερώνει ο κάθε εκπαιδευτικός ΕΚΤΟΣ σχολείου για την διδακτική του προετοιμασία, για την επίβλεψη των εργασιών, των διαγωνισμάτων, των τεστ των μαθητών είναι εξαιρετικά δύσκολο να αποτιμηθούν σε συγκεκριμένο αριθμό, αλλά σίγουρα ΕΙΝΑΙ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΠΟΛΛΕΣ !!.
Δεν είναι όμως μόνο η «ποσότητα» της εργασίας μεγάλη, αλλά και το «είδος» της εξαιρετικά δύσκολο. Μόνο όποιος έχει διαβεί το κατώφλι της αίθουσας διδασκαλίας μπορεί να κατανοήσει την ένταση, την απαίτηση σε διαύγεια και την κατανάλωση ψυχικού αποθέματος που απαιτούνται για την διεξαγωγή του μαθήματος. Ανάλογα με τις καταστάσεις που αντιμετωπίζει καθημερινά, ο εκπαιδευτικός βιώνει στο τέλος της ημέρας πλήρη ψυχική και σωματική εξάντληση. Είναι νωπές άλλωστε ακόμα οι δηλώσεις όλων σχεδόν των υπουργών παιδείας μέσα στη βουλή, ότι μια διδακτική ώρα ισοδυναμεί με τρείς ώρες διοικητικού έργου! Όλοι μας καταλαβαίνουμε λοιπόν τι σημαίνει η οποιαδήποτε αύξηση του διδακτικού ωραρίου των εκπαιδευτικών και τι αρνητικές επιπτώσεις θα επιφέρει στην παρεχόμενη ποιότητα της εκπαίδευσης. Το σχολείο δεν είναι ο χώρος που «παρκάρουμε» τα παιδιά και οι εκπαιδευτικοί δεν είναι αυτοί που απλώς τα «απασχολούν» τις ώρες αυτές!
Αντίστοιχα, σε λίγο θα ζητήσουνε από τον χειρούργο να χειρουργεί σπλήνες, μάτια και καρδιές συνεχώς επί οκτάωρο, χωρίς να διακόπτει ούτε για να συμβουλευτεί τα βιβλία του για τη εγχείρηση που κάνει, και από τον αστυνομικό να κυνηγάει ένοπλος όλη τη μέρα κλέφτες, και την έκδοση των …ταυτοτήτων να την κάνει από τον προσωπικό του υπολογιστή το βράδυ στο σπίτι!! Μήπως και οι πιλότοι των μαχητικών θα πρέπει να αναχαιτίζουν επί οκτάωρο εχθρικά αεροσκάφη, και μετά το …ωράριό τους να κάνουν και τη …συντήρηση του αεροπλάνου; Και για να το κάνουμε αναλογικότερο, οι εκπαιδευτικοί υποχρεούνται πολλές φορές να φέρνουν και το προσωπικό τους …αεροπλάνο (φορητό υπολογιστή, προβολέα, βιβλία, σημειώσεις, αναλώσιμα και λοιπά υλικά) επειδή η Υπηρεσία δεν διαθέτει ούτε χαρτί για φωτοαντίγραφα !! Και επιπλέον οφείλουν να μετεκπαιδεύονται σε όλες της εξελίξεις της «αεροπλοΐας» με δικά τους μέσα, έξοδα και στον προσωπικό τους χρόνο, γιατί η Υπηρεσία απαιτεί να είναι ετοιμοπόλεμοι (αλλιώς θα τους … «αξιολογήσει»), αλλά δεν προβλέπει, δεν ενδιαφέρεται, ούτε καλύπτει την επιμόρφωσή τους …
Ακόμη όμως και εάν κάποιος θελήσει να αντιμετωπίσει το θέμα του εργασιακού ωραρίου των εκπαιδευτικών εντελώς λογιστικά, όλες μαζί οι ώρες εργασίας του (διδακτικές, εξωδιδακτικές - διοικητικές και εξωσχολικές στο σπίτι) ξεπερνούν κατά πολύ ακόμα και σε απόλυτους αριθμούς κάθε τυπικό ωράριο εργαζόμενου.
Και πάνω σε όλα αυτά, μπήκε τελευταία και το …κερασάκι στην τούρτα, με την άρση του δικαιώματος των εκπαιδευτικών να επισκέπτονται ελεύθερα τα μουσεία και τους αρχαιολογικούς χώρους της χώρας τους. Στερείται σήμερα ο εκπαιδευτικός του δικαιώματος (αλλά και της υποχρέωσης) της αυτοεπιμόρφωσής του προς όφελος του παρεχόμενου εκπαιδευτικού έργου προς τους μαθητές που καλείται να παράγει στις σχολικές αίθουσες. Πρέπει λοιπόν να καταβάλλει για την είσοδο στους χώρους πολιτισμού τον οβολό του, αυτόν που η πολιτεία σήμερα του απομειώνει κάθε μέρα όλο και περισσότερο. Βέβαια, είναι απολύτως σίγουρο ότι με αυτή τη ρύθμιση θα «αναστηλωθούν» οικονομικά τα Μουσεία, διότι ήταν τέτοιο το πλήθος των …τζαμπατζήδων εκπαιδευτικών που τα επισκεπτόντουσαν ώστε δεν χωρούσαν να μπουν οι τουρίστες που πλήρωναν !! Από το μένος των περικοπών διέλαθαν ευτυχώς οι πτυχιούχοι Φιλοσοφικής, Αρχιτεκτονικής, Καλών Τεχνών, καθώς και οι …αρχαιολόγοι (με τον όρο να βεβαιώνεται ότι εισέρχονται για να εργασθούν!) Προεκτείνοντας αυτή τη συλ-Λογιστική, δεν θα πρέπει να εκπλαγεί κανείς όταν επιβληθεί εισιτήριο ακόμη και για την είσοδο στα …σχολεία !!
Το τραγικότερο όλων είναι η συγκυρία να ληφθούν οι αποφάσεις αυτές από το Υπουργείο που για πρώτη φορά στην Ελληνική Ιστορία στεγάζει ταυτόχρονα την Παιδεία και τον Πολιτισμό! Δύο ενδεχόμενα υπάρχουν για να εξηγήσουν το φαινόμενο: αυτός που αποφάσισε αυτή τη συγχώνευση είχε πολιτικό Όραμα και εμπνευσμένη άποψη για την οργανική συνάφεια Πολιτισμού και Παιδείας, την πρόθεσή του όμως αυτή υποσκάπτουν στην πράξη κάποιοι λογιστές, ή ήταν ο ίδιος …Λογιστής και απλά συγχώνευσε τυχαία δυο Υπουργεία που του φάνηκε ότι δεν είχαν εντελώς …παράταιρο αντικείμενο…
Με όλη αυτή την αντιμετώπιση, ο εκπαιδευτικός αισθάνεται σήμερα ότι απαξιώνεται συστηματικά και ότι απειλείται πρώτα και κύρια από την Πολιτεία, η οποία με τη στάση και τα έργα της (μέσω των εκπροσώπων της) αποδομεί συστηματικά την εμπιστοσύνη και τη συνεργατικότητα, που είναι απαραίτητα στοιχεία για τη σύμπνοια και ομοψυχία στις δύσκολες στιγμές που περνά σήμερα η Ελληνική κοινωνία, η οποία βλέπει να γκρεμίζονται αξίες, όνειρα και κατακτήσεις πολλών ετών.
Ο χώρος της Παιδείας και ο Εκπαιδευτικός χρειάζονται σήμερα τη στήριξη της πολιτείας και της κοινωνίας όσο ποτέ άλλοτε, γιατί αν γκρεμιστεί το εκπαιδευτικό σύστημα και απαξιωθούν οι εκπαιδευτικοί, το μέλλον στον τόπο μας θα είναι ζοφερό.
Η Πολιτεία οφείλει να θέσει Στόχους και να υλοποιεί πολιτικές για την αναβάθμιση της Παιδείας και όχι να «στοχοποιεί» άκριτα τον Έλληνα Εκπαιδευτικό, επειδή εκείνη δεν θέλει να αντιμετωπίσει τις δικές της ευθύνες και να διαχειριστεί τα κοινά με Όραμα, με Οργάνωση, με Νοικοκυροσύνη και με Οικονομία!!
Από το Διοικητικό Συμβούλιο της Ο.Λ.Τ.Ε.Ε.