Η γραφή απαιτεί προκλητικά την αποκρυπτογράφησή της. Επιζεί σαν παλίμψηστο μέσα σε μια ατελεύτητη μεταφορολογία γεννώντας τη λευκή μυθολογία, που σβήνει μέσα της τη μυθική σκηνή (1): Ο κατακερματισμός επεξηγεί το όλον. Το κάθε τι- το κάθε διήγημα, μετέχει μιας συνολικής κραυγής, όπως “η ψυχή κατέχει τον Θεό κατά το μέτρο που μετέχει του απολύτου”(2): Αισθάνθηκα το χρέος της σύνθεσης μιας ιδέας που διαποτίζει το σύνολο, την εσωτερική μυστική κλωστή του βιβλίου, κάτι σαν από το λεξικό του Πολύφιλου στον “Κήπο του Επίκουρου”: θα μπορούσε να αναγνωσθεί, ένας “κέντρωνας” [ένα ποίημα απ' τα ποιήματα άλλων ποιητών], ένα ποίημα, από φράσεις κλειδιά μιας “προσωπικής εκδοχής” των διηγημάτων του συγγραφέα:
