Δημοσιογράφος
Ζούμε σε έναν κόσμο όπου οι εικόνες βίας και καταστροφής μας κατακλύζουν καθημερινά. Ο πόλεμος στην Ουκρανία, στη Γάζα, στην Αφρική ή σε κάθε γωνιά του πλανήτη γίνεται συχνά «κανονικότητα» στα δελτία ειδήσεων. Όμως, απέναντι σε αυτή τη φρίκη, δεν είμαστε απλώς θεατές.
Μέσα μας γεννιούνται ενδορήξεις: μικρές, αθόρυβες επαναστάσεις του νου και της καρδιάς. Είναι η στιγμή που αρνούμαστε να συνηθίσουμε τον θάνατο. Είναι η στιγμή που λέμε «όχι» στη λογική της βαρβαρότητας, όταν μέσα μας φουντώνει η ανάγκη να προστατεύσουμε τον άνθρωπο, την αλήθεια, την ειρήνη.
Οι ενδορήξεις είναι πολιτικές πράξεις, έστω κι αν δεν φαίνονται. Είναι οι σιωπηλές μας αντιστάσεις απέναντι σε όσους μας θέλουν μουδιασμένους και απαθείς. Είναι η μνήμη που αντιστέκεται στην αμνησία. Είναι το βλέμμα που δεν σκύβει μπροστά στη βία. Είναι η πίστη ότι ο κόσμος μπορεί και πρέπει να οργανωθεί σε αξίες δικαιοσύνης, ισότητας και αλληλεγγύης.
Και κάθε ενδορήξη μπορεί να γίνει συλλογικό ρεύμα. Από την εσωτερική μας εξέγερση γεννιέται η δημόσια φωνή, η κοινωνική διεκδίκηση, το αίτημα για έναν πιο ειρηνικό και ανθρώπινο κόσμο. Στην καθημερινότητα, αυτό σημαίνει να μην αφήνουμε τη ρητορική του μίσους να κυριαρχεί, να υπερασπιζόμαστε τα δικαιώματα των προσφύγων, να απαιτούμε πολιτικές που χτίζουν γέφυρες και όχι τείχη.
Γιατί η πραγματική αλλαγή δεν αρχίζει πάντα «εκεί έξω», αρχίζει μέσα μας. Στις ενδορήξεις που μας θυμίζουν ότι η σιωπή δεν είναι επιλογή, ότι η αδιαφορία δεν είναι ουδετερότητα αλλά συνενοχή.
Απέναντι στους πολέμους του κόσμου, η δική μας απάντηση είναι να τους αμφισβητούμε μέσα μας και να τους πολεμάμε με τις αξίες της ζωής.
Ας αφήσουμε τις ενδορήξεις μας να γίνουν ρωγμές στο τείχος της βαρβαρότητας.
Ζούμε σε έναν κόσμο όπου οι εικόνες βίας και καταστροφής μας κατακλύζουν καθημερινά. Ο πόλεμος στην Ουκρανία, στη Γάζα, στην Αφρική ή σε κάθε γωνιά του πλανήτη γίνεται συχνά «κανονικότητα» στα δελτία ειδήσεων. Όμως, απέναντι σε αυτή τη φρίκη, δεν είμαστε απλώς θεατές.
Μέσα μας γεννιούνται ενδορήξεις: μικρές, αθόρυβες επαναστάσεις του νου και της καρδιάς. Είναι η στιγμή που αρνούμαστε να συνηθίσουμε τον θάνατο. Είναι η στιγμή που λέμε «όχι» στη λογική της βαρβαρότητας, όταν μέσα μας φουντώνει η ανάγκη να προστατεύσουμε τον άνθρωπο, την αλήθεια, την ειρήνη.
Οι ενδορήξεις είναι πολιτικές πράξεις, έστω κι αν δεν φαίνονται. Είναι οι σιωπηλές μας αντιστάσεις απέναντι σε όσους μας θέλουν μουδιασμένους και απαθείς. Είναι η μνήμη που αντιστέκεται στην αμνησία. Είναι το βλέμμα που δεν σκύβει μπροστά στη βία. Είναι η πίστη ότι ο κόσμος μπορεί και πρέπει να οργανωθεί σε αξίες δικαιοσύνης, ισότητας και αλληλεγγύης.
Και κάθε ενδορήξη μπορεί να γίνει συλλογικό ρεύμα. Από την εσωτερική μας εξέγερση γεννιέται η δημόσια φωνή, η κοινωνική διεκδίκηση, το αίτημα για έναν πιο ειρηνικό και ανθρώπινο κόσμο. Στην καθημερινότητα, αυτό σημαίνει να μην αφήνουμε τη ρητορική του μίσους να κυριαρχεί, να υπερασπιζόμαστε τα δικαιώματα των προσφύγων, να απαιτούμε πολιτικές που χτίζουν γέφυρες και όχι τείχη.
Γιατί η πραγματική αλλαγή δεν αρχίζει πάντα «εκεί έξω», αρχίζει μέσα μας. Στις ενδορήξεις που μας θυμίζουν ότι η σιωπή δεν είναι επιλογή, ότι η αδιαφορία δεν είναι ουδετερότητα αλλά συνενοχή.
Απέναντι στους πολέμους του κόσμου, η δική μας απάντηση είναι να τους αμφισβητούμε μέσα μας και να τους πολεμάμε με τις αξίες της ζωής.
Ας αφήσουμε τις ενδορήξεις μας να γίνουν ρωγμές στο τείχος της βαρβαρότητας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.