Τι Κόσμος! Εικόνες, ήχοι, χρώματα. Καρποί, λουλούδια, δέντρα. Ποτάμια με γάργαρο νερό. Πανύψηλα βουνά και λιβάδια απέραντα με χλόη δροσερή. Ο άνεμος, η ανάσα μου. Κι ο ουρανός. Αχ αυτός ο ουρανός με το ζωοδότη ήλιο του, που άλλοτε Θεό τον είπαν κι άλλοτε βασιλιά. Τι θαλπωρή, τι θαυμασμός, τι πανδαισία!
Και πόσα είναι εκείνα που δεν έχεις δει ακόμη. Πρέπει να αρχίσεις όμως από κάτι, ώστε το κουβάρι του θαυμασμού σου να μπορέσεις να το ξετυλίξεις. Πρέπει να ξεκινήσεις, με άλλα λόγια, από κάπου την περιήγησή σου. Πες μου λοιπόν, ποιο είναι αυτό που σου αρέσει πιο πολύ; Τι σε αγγίζει πιο βαθειά, ή, αν το θες, τι γλυκαίνει την ψυχή σου; Πρόσεξε, η αρχή είναι πολύ σημαντική.
Τα χρώματα. Τα χρώματα αγαπώ, πιο πολύ απ’ όλα τα άλλα. Θαρρώ, μάλιστα, πως θέση εξέχουσα κατέχουν μέσα σ’ όλα.
Μέσα σου ζουν τα χρώματα. Εσύ τα δημιουργείς και με αυτά τον κόσμο ντύνεις. Είναι ο τρόπος που εσύ μπορείς και βλέπεις.
Πόσο θα ήθελα, τότε, να δω τα πράγματα όπως πράγματι είναι.
Δεν είναι παρά όπως εσύ τα βλέπεις. Με τούτο συμβιβάσου.
Μα ζω εγώ μέσα στον κόσμο ή ο κόσμος ζει μέσα σ’ εμένα;
Και τα δύο εξίσου, αν θα μπορούσε μια τέτοια ερώτηση νόημα να ‘χει. Συνεχώς αναδημιουργείς μία σκηνή που από σένα προϋπάρχει και που φιλοξενεί κάθε στιγμή την ύπαρξή σου.
Είπες «φιλοξενεί»; Μα αυτό είναι το σπίτι μου το αγαπημένο.
Ένα σπίτι σου προσωρινό μονάχα είναι. Είσαι ένας ταξιδευτής, μην το ξεχνάς. Είναι το σπίτι μίας πρόσκαιρης πλευράς –μιας προβολής θα ήταν πιο σωστό- του εαυτού σου.
Ποιος είναι αυτός; Ποιος είμαι εγώ; Ποιοι είναι οι άλλοι;
Τι παράξενο στ’ αλήθεια το φάσμα του ονείρου να αναρωτιέται.
Το φάσμα; Ποιου ονείρου; Ποιου ονειρευτή;
Αυτό καλείσαι να ‘βρεις.
Η εικόνα, βλέπω, ολοένα και βαθαίνει. Πόσο απλά ήταν όλα στην αρχή. Τώρα το νοιώθω πως βαδίζω στο κενό.
Είναι ο δρόμος του παντός και τούτο είναι το ταξίδι σου.
Και τότε του κενού ποιο είναι το νόημα;
Το όλον, σου το ‘πα. Αυτό που εσύ κενό ονομάζεις, είναι πλήρες ουσίας. Το άχωρο είναι το άπειρο και το άχρονο, το αιώνιο.
Ύστερα, πώς μπορεί –ξαναγυρνώ στο θέμα των χρωμάτων- όλη αυτή η ομορφιά, η άγνωστη σε μένα, μέσα μου να γεννιέται, καθώς μου είπες λίγο πριν; Πώς είναι δυνατόν να δημιουργώ κάτι που δε γνωρίζω;
Δε δημιουργείς. Συνδημιουργείς αέναα, μαζί με άλλους, αυτό που προϋπάρχει. Και τώρα ήρθε η ώρα για να βρεις το δρόμο σου.
Δρόμο για πού;
Για την Πηγή της ομορφιάς και της ζωής.
Και ποιοι είναι οι οδοδείκτες;
Ο θαυμασμός, ο ενθουσιασμός και η αγάπη. Ο πρώτος αναπόφευκτα στο θαύμα σε οδηγεί. Στο δεύτερο σαν φτάσεις, βρίσκεσαι ήδη «εν Θεώ». Και όταν φτάσεις στην αγάπη, παύεις να είσαι μόνο δέκτης. Εκπέμπεις πια, εκπορεύεις και συνδημιουργείς. Τότε αγγίζεις πια και την Πηγή της ομορφιάς και της ζωής. Κάτι άλλο δεν έχω να σου πω. Τα υπόλοιπα μόνος σου πρέπει να γνωρίσεις. Μονάχα προσοχή στους άλλους συνταξιδιώτες σου. Η βοήθειά σου προς αυτούς και η συμπόνοια για τα βάσανά τους, είναι ο τρόπος και το τελικό κλειδί για να ανοίξεις τη θύρα της ζωής.
Και πού βρίσκεται αυτή;
Στο ύψιστο σημείο της αγάπης…
Η σιωπή σου μου δείχνει πως έφτασε η ώρα να σε χαιρετήσω, μα ακόμη το όνομά σου δε μου είπες. Πώς να σε προσφωνώ;
Είμαι ο Φύλακας των Θησαυρών. Καλός να ‘ναι ο δρόμος σου ταξιδευτή και αίσιο το πέρας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.