Το Χιόνι Ανήκει στα Πρόσωπα

Του Φώτη Μισόπουλου

prose en attente entre le silence et le néant

............μέσα στο δειλινό καθρέφτη του παράθυρου, όταν πήγαινε
ΓΙΑΣΟΥΝΑΡΙ ΚΑΒΑΜΠΑΤΑ[1]

.................όταν ο δρόμος ξανοίχτηκε ανάμεσα στα σπίτια ένοιωσε σαν να τον περιέλουζαν σταλακτίτες από λεπτή βροχή και είδε τα μικρά κομμάτια πάγου που στόλιζαν τον περίγυρο και τις μετώπες στις άκρες των στέγών ψηλά σαν λεπτοδουλεμένο κέντημα που κατέρρεε και τέλειωνε σε σταγόνες από διαμάντια Έμεινα πολλές μέρες Δεν ξέρω πόσες Στο ίδιο μέρος που είχα παραιτηθεί να κουνώ ακόμα και τα δάχτυλα, τρώγοντας τις τελευταίες προμήθειες, ανίκανος να κάνω οτιδήποτε ή τέλος πάντων αρκετά δυνατός να μην κάνω πια τίποτα. ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ. Μια λίγο πολύ περιλάλητη χαρτορίχτρα, η παρωδία αυτή του Τειρεσία στη θέση του προφήτη, παρουσιάζεται καθώς ρίχνει τα χαρτιά ως γριά διευθύντρια θιάσου σαλτιμπάγκων στην είσοδο της παράγκας της- με ΤΑ ΘΗΡΙΑ του δράματος: το Φοίνικα Θαλασσινό, τη Μπέλλαντόνα, τον άνθρωπο με τα τρία μπαστούνια, τον μονόφθαλμο έμπορα, τον Κρεμασμένο. Το ''πλήθος''.
ΑΛΙΟΝΑ ΙΒΑΝΟΒΝΑ: ......το ποδηλατικό δυστύχημα που χάσαμε τα ποδαράκια μας [γελάνε]
ΣΟΝΙΑ: .....ήταν στις Αρδέννες [γελάνε λιγότερο δυνατά]
ΜΕΓΑΛΗ ΣΚΙΑ: .......μια που είσαι δω [ακούστηκε η φωνή πίσω], δεν κάνεις τον κόπο να λευτερώσεις και τη δική μας σκεπή;
Το παράθυρο του βαγονιού, που η νύχτα είχε μετατρέψει σε καθρέφτη ή ο καθρέφτης που τον είχε κάνει κάτασπρο το χιόνι, ούτε το ένα ούτε ο άλλος δεν ήταν πια αντικείμενα κατασκευασμένα απ' το χέρι ενός ανθρώπου Γιατί ήμουνα ήσυχος; Ήξερα πως όλα θα τέλειωναν ή θα ζωντάνευαν, λίγη σημασία είχε με τι τρόπο θα χάνονταν ή θα ξανάρχιζαν Δεν είχα παρά να περιμένω Για τα πρόσωπα υπάρχει σημείωση του ποιητή. Καθοδηγητική. Πληροφορεί ότι η σημαντικότερη προσωπικότητα του ποιήματος είναι ο Τειρεσίας και όλα τα πρόσωπα ενώνονται σ' αυτόν, που, όπως τον περιγράφει ο Οβίδιος, είχε γνωρίσει την ηδονή σαν άντρας και σαν γυναίκα
ΑΛΙΟΝΑ ΙΒΑΝΟΒΝΑ: ......βγαίνοντας απ' το Σεντάν [Γελάνε ακόμα σιγανότερα. Παύση] Κρυώνεις;
ΣΟΝΙΑ: ......ναι, πολύ. Κι εσύ;
ΑΛΙΟΝΑ ΙΒΑΝΟΒΝΑ: ......έχω ξυλιάσει [παύση] Θες να μπεις μέσα;
ΣΟΝΙΑ: .....ναι
ΑΛΙΟΝΑ ΙΒΑΝΟΒΝΑ: .....τότε μπες [Η ΣΟΝΙΑ μένει ακίνητη] Γιατί δεν μπαίνεις;
ΣΟΝΙΑ: ......δεν ξέρω [παύση]

................ήταν κάτι που προερχόταν κατά το ένα μέρος από την ίδια τη φύση, και κατά το άλλο μισό, από ένα κόσμο διαφορετικό και μακρινό. Από ένα κόσμο που υπήρχε αλλού, και στον οποίο ανήκε επίσης κι αυτή η κάμαρα, απ' την οποία μόλις πριν λίγο είχα βγει Διασκέδαζα μάλιστα πότε-πότε αφήνοντας να μεγαλώνουν μέσα μου, παιδιάστικες ελπίδες, για να τις κάνω θρύψαλα πιο εύκολα, πως λόγου χάρη θα γύριζαν όλα κοντά μου τα ευτυχισμένα χρόνια από λύπηση αφού είχε περάσει ο θυμός τους Ή πως ο τόπος των ήταν εδώ, θα ερχόταν σε μένα, μια κι εγώ δεν ήξερα να πάω εκεί, θα μ' έκαναν φίλο, πατέρα- θα με βοηθούσαν να κάνω ο,τι έπρεπε, ώστε μα μη θυμώνει κανείς Και η ουσία είναι οι αντιδράσεις της ψυχής σε μια χώρα που έχασε τη γονιμότητα, που ο νεκρός Υάκινθος αρνιέται ν' αναστηθεί,- όπου το νερό ζεσταίνει το θάνατο αιώνες
ΣΟΝΙΑ: .....σου αλλάξανε το πριονίδι σου;
ΑΛΙΟΝΑ ΙΒΑΝΟΒΝΑ: ......δεν είναι πριονίδι [παύση-, απαυδισμένη] Γιατί δεν ακριβολογείς, Σόνια;
ΣΟΝΙΑ: ....καλά την άμμο σου. Τι σημασία έχει;
ΑΛΙΟΝΑ ΙΒΑΝΟΒΝΑ: ......έχει [παύση]
ΣΟΝΙΑ: .....άλλοτε ήταν πριονίδι
ΑΛΙΟΝΑ ΙΒΑΝΟΒΝΑ: ......σωστά
ΣΟΝΙΑ: .....και τώρα είναι άμμος [παύση] Από την αμμουδιά [παύση. Πιο δυνατά] Τώρα είναι άμμος που κουβαλάνε απ' την αμμουδιά
ΑΛΙΟΝΑ ΙΒΑΝΟΒΝΑ: ......σωστά


Στη σιωπή ακούστηκε το μακρινό τραγούδι
Ο ΑΛΛΟΣ: ......Όταν βρέχει, τότε έρχεται κάποιος και με παίρνει, με συνοδεύει μέχρι εδώ
Η ΣΚΙΑ[με θαυμασμό].....είναι πραγματικά καταπληκτικό που μπορείτε να διαβάσετε την ώρα αν και τυφλός
Ο ΑΛΛΟΣ: ......το ρολόι μου δεν έχει τζάμι και δεν έχει παρά να ψηλαφήσω τους δείκτες

Μάλιστα. Άφησα τις ελπίδες να φουντώνουν μέσα μου και να πληθαίνουν, ν' αστράφτουν και να στολίζονται κι ύστερα τις έδιωχνα γενναία κοιτάζοντας με ικανοποίηση το κενό που είχαν πιάσει Και το βράδυ κατά την πόλη τα φώτα φαινόταν να λάμπουν ζωηρά, έπειτα να σβήνουν σχεδόν όλα μαζί λίγο πριν τρεμοπαίξουν, όπως οι τρομαγμένοι άνθρωποι πριν χαθούν απ' τις γήινες ματιές τους. Για πάντα. Έρημη Χώρα όπως θέλει ο Θρύλος- η γενετήσια πράξη στείρα, τα πρόσωπα συνωστίζονται σε κάθε συνεύρεση χωρίς παλμό- ''τρία πράγματα και τίποτε άλλο, γέννηση και συνουσία και θάνατος''
ΣΟΝΙΑ: ....όχι [παύση] Τι είναι;
ΑΛΙΟΝΑ ΙΒΑΝΟΒΝΑ: ......Παξιμάδι Κράτησα το μισό για σένα [το κουνάει με περηφάνια] Τα τρία τέταρτα Να δεν το θε; [παύση] Δεν αισθάνεσαι καλά;

Η ΣΚΙΑ: .....ναι, αλλά με τους αριθμούς;
Ο ΑΛΛΟΣ: ........όχι δεν είναι ανάγκη......με τα τρία μου δάχτυλα ακουμπισμένα στους δείκτες πάνω στο 12, στο 6 και στο 3 μπορώ να δω την ώρα με αρκετή ακρίβεια, κι αν κάνω λάθος θα είναι ένα λεπτό μπροστά ή πίσω Όμως ποτέ περισσότερο από δυο λεπτά οπωσδήποτε
Μα ολόκληρο το κορμί μου είχε ταρακουνηθεί, ίσαμε τις κνήμες, έτσι που αναγκάσθηκα ν' ακουμπήσω σ' ένα δέντρο ή σ' ένα χαμόδεντρο, αν αυτό μ' έφτανε όρθιο, γιατί η ομπρέλα δεν έφτανε να με κρατάει ισορροπία Τρία πράγματα αραδιασμένα χωρίς συνοχή, αλήθεια, πάνω σε μια γραμμή που δεν μπορεί να γίνει κύκλος- κι εγώ ο Τειρεσίας υπόφερα απ' τα πριν για όλα- σ' αυτόν τον γεωμετρικό τρόπο της εξάντλησης
ΑΛΙΟΝΑ ΙΑΒΑΝΟΒΝΑ: ........τα τρία τέταρτα να δεν το θες; [παύση] Δεν αισθάνεσαι καλά;
ΦΩΝΗ [απ' τα παρασκήνια] .........μα σωπάστε πια, σωπάστε, δε μ' αφήνετε να κοιμηθώ [παύση] Μιλάτε αργότερα [μουρμουρητά]
Από καιρό σε καιρό, έφθανε κάποιος καθυστερημένος Του απαντούσαν πότε από δω πότε από κει και οι φωνές πότε καλούσαν πότε αντάλλασσαν χαρούμενες επικλήσεις, ή διαδέχονταν την ανησυχία Μόνο αυτές οι φωνές μαρτυρούσαν πως υπήρχε ζωή και παρουσία Η αδημονία του συναγερμού είχε σωπάσει Μ' αναγνωρίζετε; του φωνάζω Αν σας αναγνωρίζω ; λέει Σκέφτηκε Ήξερε τι έκανε, γύρισε τη φράση την πιο καλοφτιαγμένη για να με πληγώσει Παραπατούσα από την ανημποριά Κι αν είχα ξεψυχήσει στα πόδια του τα ίδια θάλεγε Στοπ Τα άλλα αρσενικά πρόσωπα; Ακαθόριστα, ίσκιοι ή απουσίες Η Κα Σόζοστρις, ρίχνοντας τα χαρτιά θα πει: Δε βρίσκω τον Κρεμασμένο Να φοβάστε τον πνιγμό! Μόνο μια φορά γίνεται νύξη για την Ανάσταση Του Νεκρού Θεού...... Ο Κρεμασμένος θάναι ο Νεκρός Θεός
ΦΩΝΗ [απ' τα παρασκήνια]: ..........αν κοιμόμουνα, θα έκανα ίσως έρωτα, θα πήγαινα στο δάσος, θα έβλεπα τον ουρανό, τη γη Θα έτρεχα θα με κυνηγούσαν Θα ξέφευγα [παύση] Φύση! [παύση] Έχω μια σταγόνα νερό μες στο κεφάλι μου [παύση] Μια καρδιά, μια καρδιά μες στο κεφάλι [μεγάλη παύση]
ΑΛΙΟΝΑ ΙΒΑΝΟΒΝΑ: [χαμηλόφωνα] .....μια καρδιά μες στο κεφάλι του! Άκουσες; [γέλια πνιχτά προσέχοντας μην ακουστεί][Ησυχία- Λίγο φως]

ΑΥΛΑΙΑ

ΑΝΑΦΟΡΕΣ-ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ-ΦΩΤΟ

[1] βλ. παρακ. ΓΙΑΣΟΥΝΑΡΙ ΚΑΒΑΜΠΑΤΑ
ΣΑΜΟΥΕΛ ΜΠΕΚΕΤ, ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ, μτφρ. Κωστής Σκαλιόρας, ΥΨΙΛΟΝ ΘΕΑΤΡΟ 2000///// Θ.Σ. ΕΛΛΙΟΤ, Η ΕΡΗΜΗ ΧΩΡΑ, μτφρ. ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΕΦΕΡΗ, φιλολογική επιμέλεια Γ.Π. ΣΑΒΒΙΔΗ, ΙΚΑΡΟΣ 1997///// ΣΑΜΟΥΕΛ ΜΠΕΚΕΤ, ΜΟΛΛΌΥ, μτφρ. Β & Λιλίκας Γεωργίου, ΔΩΡΙΚΟΣ 1970///// ΓΙΑΣΟΥΝΑΡΙ ΚΑΒΑΜΠΑΤΑ, ΗΧΩΡΑ ΤΟΥ ΧΙΟΝΙΟΥ, μτφρ. Πολύβιου Βοβολίνη, ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ 1968

https://thetheatretimes.com/wp-content/uploads/2018/06/Alexandrinsky-Theater2-1024x683.jpg


https://encrypted-tbn0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcTYa8q4u_w-scVm1bRpF41D-lO6LtIA4crV1w&usqp=CAU