O λήθαργος ας μείνει αλλού

Του Φώτη Μισόπουλου

........όλα αυτά τα πράγματα των ποιητών- κάτι που εγώ ονομάζω άνοιξη.......
ARTHUR RIMBAUD [1]

............προσεχτικά απελευθερώνεις τα χέρια σου που αποκοιμήθηκαν κάτω απ' το κεφάλι μου Βαρύ απ' τον διπλό ύπνο Γλιστράς έξω ήσυχα Στον Georges Tzambard: Αγαπητέ Κύριε, - Να που και πάλι σας βρίσκω, έχουμε χρέος απέναντι στην κοινωνία, μου είχατε πει Ανήκετε στο σώμα εκείνων που ακολουθούν τον καλό δρόμο Μα κι εγώ ακολουθώ κάποιες αρχές: επιδίδομαι κυνικά στη συζήτηση Ξεθάβω κουβεντιάζοντας με τους αρχαίους οτιδήποτε σε πράξη και λόγο, και τους το παραδίδω Ξεπληρώνουν με τεράστια ποτήρια κρασί και μπίρα ''Αυτό δεν ήταν για κείνον'' μούλεγε ''ήταν βαριά δουλειά Κι έδειχνε την τελευταία φωτογραφία πριν πάει στρατιώτης, ντυμένος με τη στολή του εισπράκτορα δίπλα σ' ένα βαγόνι στο τέρμα της γραμμής 9 Πιο εκεί απλώνεται ο ουρανός Με σημαδεύει πάνω απ' το κεφάλι σου Πώς δεν το είχες σκεφτεί; Κάποτε θα πετύχει το στόχο Δικαιοσύνη
Ξυπνάω αργότερα Εκείνη τη στιγμή όλα είναι αναπάντητα Ο χρόνος της οσμής και της βιασύνης, η πόλη δεν μπορεί να κάνει τίποτε άλλο Ονειρεύτηκα και κοιμήθηκα το όνειρό μας Το φεγγάρι διαχέει ένα απειλητικό ροζ Παρελθόν: Η αλγούσα μήτηρ μου ίσταται ορθή: κρεμάμαι επί ξύλου Είμαι ανύπαρκτος Κατά βάθος πιστεύω τόσο στην αντικειμενική ποίηση Όπως και άλλοι δυστυχισμένοι '''Ίσως να τον είχατε παρ' όλ' αυτά γνωρίσει Ήταν νόστιμη κι αυτή, χλωμή, με σχιστά μάτια, έμπαινε επίσης στο τέρμα του 9'', το στρίγγλισμα στις γραμμές, η λεμονάδα το καλοκαίρι, η αφίσα με τα τσιγάρα που κάπνιζε Στον μεσότοιχο ανοίγουν τα παράθυρα Στέλνεις σήματα απανωτά, μα λείπει το μικρό κερί και το λάλον ύδωρ Λαβύρινθος.-

...........κι όμως δεν είμασταν παιδιά ή ποιμενικά πλάσματα Η ανάλαφρη αγάπη όταν διαδραματίζεται σε δωμάτια που αρνούνται το μπαρόκ: Τα μεγάλα παράθυρα κοιτάζουν στο ποτάμι Κυματιστά λευκά σύννεφα στις αγωνίες της πόλης Αμίλητοι σερνόμαστε σ' εναλλασσόμενες θέες, σαν θεοί και θεές Ελπίζω μια μέρα να υπάρχει η αρχή μιας υποκειμενικής ποίησης Για το λεπτό, ασωτεύω όσο το δυνατό περισσότερο Έπιασα δουλειά σαν οραματιστής παλιών ανομολόγητων ερώτων ''Ήθελα να ξεχάσω τον πόλεμο'', είπε, κι έριχνε τη στάχτη του τσιγάρου πίσω απ' το κρεβάτι σε μια απύθμενη θαλπωρή Οι πόρτες όλες στη σειρά γνωρίζουν το μεγάλο μήνυμα Γι' αυτό κλειδαμπαρώνονται φυλακίζοντας ανθρώπους κάθε βράδυ
Ο χρόνος της ορμής και της βιασύνης, τα φορτηγά που περνούν μέσα από το άδειο κρύο Συνήθως έρχεται το πρωί κι εγώ ξυπνώ μετά το θάνατό μου Στενό μισόφωτο πίσω από μια σταλιά κρασί Διανύουμε τους μήνες του κεκρυμμένου Εγώ είμαι ένας άλλος Τόσο το χειρότερο για το ξύλο που έγινε βιολί περιφρονώντας το δάσος Αλλά εγώ δεν είχα ακούσει ποτέ για ένα μέρος που το λέγαν Κ. στο τέλος του 9 Στρεφόμουν πίσω κι έλεγα: ''Δεν μπορώ να θυμηθώ, δεν θυμάμαι πώς ήρθα μέχρι εδώ Ήμουν ο άλλος'' Οι λέξεις γράφουν περιγράμματα στο χρώμα της σκουριάς, οι κινήσεις σπρώχνουν το χνώτο στα πρόσωπα Νυχτώνει.-

...............δεν λαχταράω τίποτε περισσότερο απ' τις κομψές μορφές των μπουκαλιών Των ποτηριών Η λύπη σπέρνει μακριά τις διεφθαρμένες
χάρες της Δεν κλαίω για τίποτε Για κανένα Καμία Η εποχή αναζητά κενή αρμονία: σκοπούς για μέλλον αόρατο και ορατό
RIMBAUD: .......αν αυτοί οι στίχοι έβρισκαν κάποια θέση στον ''Σύγχρονο Παρνασσό'' - μα δεν αφορούν την πίστη των ποιητών Τι πειράζει; Οι ποιητές είναι αδέρφια Αυτοί οι στίχοι πιστεύουν, αγαπούν, ελπίζουν Αγαπητέ Δάσκαλε, παρακαλώ, ανασηκώστε με......Ο λήθαργος ας μείνει αλλού
Για πρώτη φορά κοίταξα καλύτερα τη φωτογραφία και είδα πως είχε φωτογραφηθεί μαζί του ένα γελαστό λιπόσαρκο κορίτσι:
- Σε είδα χτες βράδυ να επιδεικνύεις το κουστούμι- σου- με έκπτωση. Στοπ.
ΦΩΝΗ ΑΠ' ΤΟ ΥΠΟΒΟΛΕΙΟ: ........ανάμεσα στο τέλος ενός πολιτισμού και την αρχή ενός άλλου θα βολτάρω μαζί σου στο ηλιόλουστο γρασίδι εκείνης της άγνωστης λίμνης
RIMBAUD: .......δεν θέλει να πει τίποτα. ΑΠΑΝΤΗΣΤΕ ΜΟΥ στη διεύθυνση κ. Deverriere, για τον A.R.
- Όχι, είπα, - κι αυτή άφησε τα μπιζέλια να κυλήσουν στο πιάτο, άνοιξε τη βρύση, κι έβλεπα μόνο την αδύνατη πλάτη της Σε τόσο θόρυβο και ομίχλη, για να κοιτάξω, ζωγράφισα τρύπες στο τζάμι.-

ΤΕΛΟΣ

ΑΝΑΦΟΡΕΣ-ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ-ΦΩΤΟ

[1]Arthur Rimbaud, ΕΠΙΛΟΓΗ ΑΠΟ ΓΡΑΜΜΑΤΑ, εισαγ.-μτφρ. Στρατής Πασχάλης
[περιεχόμενα στο περ. Η ΛΕΞΗ/τ. 8/1981]: [Arthur Rimbaud, ΕΠΙΛΟΓΗ ΑΠΟ ΓΡΑΜΜΑΤΑ, εισαγ.-μτφρ. Στρατής Πασχάλης///// Heinrich Βoell, Η ΧΛΩΜΗ ΑΝΝΑ, μτφρ. Μάγια Wassely Βαλαβανίδη///// Gyrgi Petri, ΤΟ ΛΙΠΟΣΑΡΚΟ ΚΟΡΙΤΣΙ- ΣΥΝΗΘΩΣ ΕΡΧΕΤΑΙ ΤΟ ΠΡΩΙ, μτφρ. Ρούλα Κακλαμανάκη///// Μαρία Κυρτζάκη, 10 ΜΙΚΡΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ]

https://encrypted-tbn0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcTYa8q4u_w-scVm1bRpF41D-lO6LtIA4crV1w&usqp=CAU