Η αριστερή εφημεριδογραφία διανύει και πάλι περίοδο αντισημιτικής έξαρσης. Φαινόμενο τακτικό σε φάσεις ανάφλεξης της ισραηλινοπαλαιστινιακής σύγκρουσης.
Ένα σκίτσο, μια “επισήμανση”, τρία άρθρα στην “Εφημερίδα των Συντακτών” (φύλλο του Σαββατοκύριακου 7 και 8 Ιουνίου 2025) και ένα στο ένθετο πολιτιστικού περιεχομένου “νησίδες” έρχονται να υπενθυμίσουν την θαλερότητα και τις βαθιές ρίζες του φαινομένου στον εγχώριο αντιεθνικιστικό χώρο.
Συγχρόνως φανερώνουν την ικανότητα του αντισημιτικού λόγου να ανανεώνει, να επεκτείνει και να οξύνει την κριτική του. Η τελευταία ερωτοτροπεί πλέον ανοικτά με την άρνηση στον εβραϊσμό κάθε δικαιώματος μιας διακριτής εθνικής εστίας. Η επιθυμία εθνοκρατικής εξόντωσης του ισραηλιτισμού έχει ήδη αποκτήσει το νομιμοποιητικό ηθικώς και πολιτικώς αναστοχαστικό υπόστρωμα με την θεωρητική αναγόρευση της συγκεκριμένης οντότητας σε ευρωαποικιακό φαινόμενο και το οργανωμένο πολιτικοκοινωνικό καθεστώς του σε “άπαρτχάιντ”.
Σε τούτη την κατεύθυνση του μετα-αποικιακού αφηγήματος κινείται το κείμενο του Νικόλα Κοσματόπουλου. Πρόκειται για ένα ολοσέλιδο άρθρο της εφημερίδας υπό τον τίτλο “Ο συγκολλητικός ρατσισμός του σιωνισμού”. Ο αρθρογράφος του συστήνεται ως κοινωνικός ανθρωπολόγος, αναπληρωτής καθηγητής στα τμήματα Πολιτικής και Ανθρωπολογίας του αμερικανικού πανεπιστημίου της Βυρηττού.
Το κεντρικό επιχείρημα του κειμένου συνοψίζεται στον ισχυρισμό ότι “ο σιωνισμός … ως ένας συγκολλητικός ρατσισμός (sic!) … αποτελεί απαύγασμα, ανώτατο στάδιο του δυτικού ρατσισμού, συγκεντρώνοντας σε ένα γενοκτονικό συμπαγές παλιές και νέες εκφάνσεις του”. Παρά το λενινιστικό ηχόχρωμα (“Ο ιμπεριαλισμός ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού” αποφαινόταν ο Β.Ι. Λένιν) η επιχειρηματολογία του Νικόλα Κοσματόπουλου πλησιάζει περισσότερο την παλαιά αντισημιτική ρητορεία περί αιωνίου Εβραίου ακροδεξιού τύπου με την διαφορά ότι τώρα τούτη η προσωποποίηση του κακού αντικαθίσταται από το κράτος του Ισραήλ και την σιωνιστική ιδεολογία του, η οποία λειτουργεί συγκολλητικά για την Ακροδεξιά όλου του κόσμου!!!
Σε άλλες εποχές ήσαν οι Ακροδεξιοί κάθε είδους οι οποίοι θεωρούσαν τους Αριστερούς προϊόντα και φερέφωνα του Εβραϊσμού, τώρα ένας τύπος Αριστεράς και στα καθ΄ ημάς θεωρεί τον ιουδαϊσμό συγκολλητική ουσία της παγκόσμιας Ακροδεξιάς: “Από την Ινδία του ακροδεξιού Μόντι μέχρι την Αργεντινή του παρανοϊκού Μιλέι ο σιωνισμός συνενώνει και συγκολλάει ένα αλλόκοτο μείγμα εθνικιστικών, ισλαμοφοβικών, αντικομμουνιστικών, αυταρχικών ιδεολογιών και πρακτικών.”
Τούτη η ψευδεπιστημονική εκδοχή του νέου αριστερού αντισημιτισμού φέρει τα βασικά χαρακτηριστικά της ακροδεξιάς σκέψης και υποσκάπτει εκ των έσω κάθε είδους παραδοσιακής κομμουνιστικής ή σοσιαλιστικής κριτικής στο κράτος του Ισραήλ, η οποία ακόμη και όταν εμπεριέχει αντισημιτικά στοιχεία, αυτό συμβαίνει σταθερά και ανελλιπώς, συνεχίζει να αποδέχεται το δικαίωμα του ισραηλιτισμού για δική του εθνική εστία.
Ο ελληνικός αντι-εθνικιστικός χώρος συγκροτεί μια ιδιαίτερη περίπτωση ερμηνευτικών υπεργολαβιών επί διαφόρων ιστορικών φαινομένων. Τώρα κάποιοι αναλαμβάνουν υπεργολαβικά την εισαγωγή στην ελληνική δημόσια συζήτηση του αποικιακού αφηγήματος και της “λευκοφοβίας” του, αν μου επιτρέπεται εδώ η επιτυχημένη έκφραση για την συγκεκριμένη συνάφεια του γερμανού φιλοσόφου Peter Sloterdijk, στο τελευταίο του βιβλίο “Η ήπειρος χωρίς ιδιότητες” (στα γερμανικά).
Ενώ ο καινοτόμος του αριστερού αντισημιτισμού επιχειρεί από την Βηρυτό να ανανεώσει τα επιχειρήματα του αριστερού αντισημιτικού λόγου και να προσδώσει επιστημονικό κύρος σε διαχρονικά στερεότυπα και προκαταλήψεις ο Γιώργος Σταματόπουλος συνεργάτης (;) της εφημερίδας στο άρθρο του “Αλληλεγγύη” μας προσγειώνει ανώμαλα στο έδαφος της πεζοδρομιακής οχλοκρατίας και της αντισημιτικής αγανάκτησης της.
Η λεκτική βία του κινείται στον προθάλαμο της προτροπής σε πογκρόμ: “Τέτοιος εξευτελισμός του ανθρώπινου σώματος μόνο από τέρατα μπορεί να γίνει, όχι από συνανθρώπους – οι Ισραηλινοί βεβαίως είναι κτήνη …” ή “… αυτό όμως που γίνεται στην Παλαιστίνη από τους αιμοσταγείς Εβραίους ξεπερνά κάθε όριο απανθρωπιάς.”
Μάλιστα! Ως γνωστόν “εξαπανέκαθεν” οι Εβραίοι έπιναν το αίμα αλλόθρησκων παιδιών…
Πιο κομψός στην επιχειρηματολογία του “ο πρώην ευρωβουλευτής – συντονιστής” του κόμματος “Πράσινοι-Οικολογία” (ειρήσθω εν παρόδω ότι ο συγκεκριμένος μικροκομματικός φορέας επέλεξε σε δημόσια ανακοίνωση-πρόσκληση του στα υπόλοιπα κόμματα να χρησιμοποιήσει για την περίπτωση της Γάζας τον ναζιστικό όρο “τελική λύση”, σχετικοποιώντας και ταυτίζοντας το Ολοκαύτωμα με υπαρκτά και ανύπαρκτα εγκλήματα της ισραηλινής μιλιταριστικής πολεμικής μηχανής στην συγκεκριμένη περιοχή) Μιχάλης Τρεμόπουλος στο άρθρο του “Και πόλεμος της δίψας στη Γάζα και στο Γκολάν” ομιλεί για “οικοκτονία” και “πολιτική λιμοκτονίας”.
Στην ίδια κατεύθυνση κινείται και ο Παύλος Μεθενίτης στο πολιτιστικό ένθετο “νησίδες”, το οποίο περιλαμβάνεται στην συσκευασία του κυριακάτικου φύλλου και φέρει τον τίτλο “Τι σημαίνει: ο λιμός, ο λοιμός και οι λιμοκοντόροι”. Αυτός μας ταξιδεύει στην σφαίρα της ετυμολογίας των λέξεων, αναφέρει ακόμη και το Θέατρο Σκιών και τον Καραγκιόζη ενδεχομένως χάριν … ευθυμίας, για να καταλήξει στην Γάζα και φυσικά να διαγνώσει πρόθεση γενοκτονίας εκ μέρους των Ισραηλινών: “Όμως, η πείνα είναι πείνα, ο λιμός είναι λιμός και είναι αδύνατο να αστειευτείς μ΄ αυτόν, ειδικά όταν χρησιμοποιείται ως μέσο αφανισμού ενός ολόκληρου λαού. Δεν υπάρχει ειδεχθέστερο ανοσιούργημα από την καταστροφή σακιών με αλεύρι, που θα μπορούσαν να σώσουν παιδιά από την πείνα καθώς κάποιοι κομψευόμενοι γελοίοι, κάποιοι καταγέλαστοι Ευρωπαίοι λιμοκοντόροι, παρατηρούν απαθείς χωρίς να επεμβαίνουν.”
Ο Ηλίας Καραβόλιας υπογράφει ένα τέταρτο άρθρο με τίτλο “Μέχρι το επόμενο γεγονός”, όπου αν και δεν είναι η ισραηλινοπαλαιστινιακή σύγκρουση το θέμα του εκκινεί με την ακόλουθη δηλωτική φράση: “Τα γεγονότα-γενοκτονία στη Γάζα…”. Και ο συντάκτης δηλαδή του συγκεκριμένου κειμένου αποφαίνεται ρητώς και κατηγορηματικώς, ότι εδώ έχει συντελεστεί γενοκτονία.
Πρόθεση γενοκτονίας καταλογίζουν και οι άλλοι αρθρογράφοι με την χρήση παραπλήσιων όρων ή σχετικών με την γενοκτονική πράξη, όπως οικοκτονία και λιμοκτονία.
Το μοτίβο αυτό επανέρχεται κάθε φορά που κοχλάζει η κόλαση του ισραηλινοπαλαιστινιακού. Και το μοτίβο αυτό έχει διαμορφωθεί ιστορικά ήδη από την πρώτη αραβο-ισραηλινή σύγκρουση με την συγκρότηση της παλαιστινιακής αντίστασης. Στην πορεία μετεξελίχθηκε σε μια νέα μορφή αντισημιτισμού. Το κράτος του Ισραήλ αντικατέστησε στο φαντασιακό των αντισημιτών τον κακό και επικίνδυνο συλλογικό Εβραίο του θρησκευτικού και πρώιμου πολιτικού αντισημιτικού στερεοτύπου…
Η εθνική εστία του περιπλανώμενου Ιουδαίου κρίθηκε και αυτή ύποπτη και κρυφή για τους “αδιαφώτιστους” συλλογική πηγή δεινών για την ανθρωπότητα με ή χωρίς συγκολλητικές ουσίες…
Υ.Γ.: Θα ακολουθήσει εντός των ημερών και μία κριτική μου (“Η αισθητική απόλαυση του αντισημιτικού σκίτσου”) για την αντισημιτική σκιτσογραφία του συγκεκριμένου φύλλου, αλλά και γενικότερα της διαχρονικής σκιτσογραφικής χρήσης του αντισημιτικού στερεοτύπου στον αριστερό Τύπο σε σχέση με το κράτος του Ισραήλ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.