Επισκέψεις ένστολων θεσμικών στη Μητρόπολη Γουμενίσσης

†Ο Γουμενίσσης, Αξιουπόλεως & Πολυκάστρου ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
Διήλθομεν αρκετά από τις πλέον επίζηλες βαθμίδες εκκλησιαστικής θεσμικότητος. Διά τούτο και (διαμνημονεύοντες πάντων των θεοκλήτων είτε θεοπρονοουμένων του ιερού σώματος) πρωτίστως σεβόμεθα τον κοινόν και ενοποιόν κεντρομόλον προσανατολισμόν της λειτουργηματικής εκκλησιαστικότητος. Έχουμε την αίσθηση πως εδώ επικεντρώνεται η ειλικρινέστερη ειλικρίνεια της αληθινότητας του καθενός μας και από εδώ προσφέρεται πληρέστερη στην χριστοφόρο συμμελία της ισόβιας άθλησής μας και της θεόδεκτης καταξίωσης. Πέρα από πρωτόκολλα και εθιμοτυπίες συμβατικότητος, που άλλα προφέρουν με τα χείλη κι άλλα λαλούν με την καρδιά, όμως “εισπράττονται” κατοπτικά από την βαθύτερη διερώτηση ή και διαίσθηση παρ᾽ αλλήλων.

Μέσα σε τρεις μόλις μέρες, επάλληλες επισκέψεις ένστολων θεσμικών στη Μητρόπολη μας έδωσαν και πάλι την ευκαιρία να φιλοσοφήσουμε τις ισορροπίες μεταξύ εθιμοτυπίας και πλασματικότητας πρωτοκόλλου (από την μια) και εγκάρδιας συνειδητότητας κι ειλικρίνειας του έσω ανθρώπου (από την άλλη). Τα οροθέσια των δύο στάσεων σε άλλους είναι παγιωμένα, σε άλλους κυμαίνονται, σε άλλους συγχέονται, σε άλλους ανατρέπονται διασκεδαστικά, σε άλλους δραματικά.

Για τα κοσμικά δεδομένα, η διά βίου εξισορρόπηση αυτών περίπου των οροθεσίων συνεπάγεται (σε γενικές γραμμές) μιάν ωριμότητα κοινωνικοποίησης, ένα συμβιβασμό είτε ενεργητικό (και αφομοιωτικό) είτε παθητικό (και αφομοιωμένο) με τα κρατούντα κοινωνικά προτάγματα. Η διά βίου υπέρβαση των οροθεσίων προς την ειλικρίνεια και προπαντός προς την αληθινότητα επάγεται ωδίνες αυθυπέρβασης.

Η εκκλησιαστικότητα μας μαθαίνει (υποτίθεται εξ ορισμού πως πρέπει να μας μαθαίνει) στην αληθινότητα. Είναι το δρομολόγιο της μακροθυμίας του Θεού επί του βίου μας. Είναι το ημεροδρόμιο της εναθλήσεως του βίου μας επί της εκκλησιοπρέπειας, όπως μας την δίδαξε με χίλιες-δυό φράσεις ο Θεός της αγάπης ως συγκατάβαση και ενανθρωπισμένη σταυρανάσταση, ο Θεός όσων ενήθλησαν (είτε εναθλούνται) μιμούμενοι την αγάπη και την συγκατάβασή Του, τα δικά Του σταυροαναστάσιμα σε “έκδοση ανθρώπου”.

Με τέτοια διάθεση, πραγματικά ανανεωμένη από τις επικοινωνίες της παρελθούσης εβδομάδος, καταλυτικά δε επιβεβαιωμένη από την κοίμηση δύο πολύ σεβαστών και αγαπητών, πολιών και εμβληματικών Ιεραρχών, θέλησα να καταγράψω νηφαλιότερα την αίσθηση που μου προκάλεσαν οι συνομιλίες με τρεις ένστολους θεσμικούς.

Την Τρίτη 11/3 μας επισκέφθηκε ο Περιφερειακός Διοικητής Μακεδονίας της Πυροσβεστικής Υποστράτηγος κ. Παναγιώτης Μπαθρέλος, συνοδευόμενος κι από τον Διοικητή Πυροσβεστικών Υπηρεσιών Κιλκίς Πύραρχο κ. Χρήστο Γκαντίδη. Μιλήσαμε τελικά για “κοινά” θέματα και καυτά προβλήματα, καθώς οι δικές τους ειδικές υπηρεσιακές ευθύνες συναντώνται με του καθενός μας την κοινωνική και οικολογική ευθύνη. 

Η ευαισθησία της προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος και της πρόληψης δεινών (είτε από πυρκαγιές είτε από πλημμύρες) εναπόκειται ως χρέος κοινωνικό (και εθνικό) και ως συνευθύνη χριστιανική στον καθένα μας. Όμως, στον ελάχιστο διαθέσιμο χρόνο που διέθετε ο κ. Μαθρέλος (εξαιτίας έκτακτης τηλεδιάσκεψης με τον Υπουργό Πολιτικής Προστασίας), κι εκείνος κι εμείς συμφωνήσαμε σε κάτι που η διαρρέουσα κοσμοαντίληψη έπαψε προ πολλού να το νιώθει, να το αντιλαμβάνεται και να το πιστεύει: στις προσευχές και τις ικέσιες λιτανείες και λειτουργικές δεήσεις, για την προστασία του Θεού επί της κτίσεως όλης και ειδικά των διακινδυνευόντων συνανθρώπων μας και των ανθρώπων που προασπίζονται την συνεπιβίωσή μας με τόσην ένταση και αυταπάρνηση έναντι των βιαίων οικολογικών καταστροφών. 

Η ίδια η ζωή μας (όσων ζούμε στα μετόπισθεν της γραμμής κινδύνου) μπορεί να γίνεται καθημερινά ήθος και λαλιά προσευχής, συνήχηση καθημερινή της τόσο γνωστής δεήσεως από την λιτή και την αρτοκλασία, εναγώνια δέηση και γι᾽ αυτούς που διακινδυνεύουν την ζωή τους προασπιζόμενοι τους κινδυνεύοντες. Του είπαμε πως δεν παύουμε σε κάθε Αρχιερατική λειτουργική αναφορά να δεόμεθα κι εμείς μνημονεύοντες στη Μεγάλη Είσοδο: “…πάντων των ταίς χρείαις της κοινωνίας φιλαδέλφως διακονούντων”.

Την Τετάρτη 12/3 μας επισκέφθηκε ο Διοικητής της 33ης Μ/Κ Ταξιαρχίας Συνταγματάρχης κ. Μενέλαος Νικολαίδης. Τον γνωρίζαμε κι από παλαιότερα ως Διοικητή Μονάδος και ως Επιτελάρχη το τελευταίο διάστημα της άλλοτε μείζονος αριθμητικά Ταξιαρχίας. Μιλήσαμε διά μακρών με ειλικρίνεια και ευθύτητα και διαπίστωσα πως (πέρα από τις ικανότητες που επάγεται ο στρατιωτικός βαθμός και τις κομβικές ευθύνες που συνεπάγεται η διοίκηση) ο κ. Διοικητής είναι άνθρωπος σωφροσύνης και προσήνειας, διατηρώντας την πατροπαράδοτη εμπειρική αίσθηση της βιωματικής πίστης στον Θεό και τους Αγίους. Ένας τέτοιος άνθρωπος επιδοτείται με ακεραιότητα και ευαισθησία στην επιτέλεση του καθήκοντος, μεταδίδοντας την ίδια συναίσθηση στους συνεπιτελείς και τους στρατευμένους.

Την Πέμπτη 13/3 μας επισκέφθηκε ο νέος Αστυνομικός Διευθυντής Κιλκίς κ. Δημήτριος Ντέντας. Προηγήθηκε βεβαίως μια πρώτη επικοινωνία με την ευκαιρία εορτασμού της ενανευρέσεως και επανενθρονίσεως της εικόνος της Παναγίας Γουμένισσας προ δεκαημέρου, αλλά η πρώτη εκείνη συνάντησή μας έγινε μετά την θεία Λειτουργία και την μικρή λιτανεία λόγω της βροχής, στη δεξίωση με τους άλλους επισήμους στο Γραφείό μας. Τώρα υπήρχε περισσότερη αμεσότητα και άνεση χρόνου. Μιλήσαμε διεξοδικά για την βασική σημερινή νεοελλαδική κρίση που αφορά στους νέους, στο σήμερα και το αύριο της πατρίδας μας. 

Οι νέοι μας σήμερα είναι διαρκής στόχος της γενικής κοινωνικής αδιαφορίας, της παιδαγωγικής άγνοιας και αμέλειας των οικογενειών, της αντικοινωνικότητας ως μοντέλου ήθους και άμυνας, της πνευματικής αλλοτρίωσης και αφροντισιάς. Συμπέσαμε στην διαπίστωση πως η σημερινή εποχή διαθέτει και στηρίζεται σε μιάν εθιμοτυπία κατοχύρωσης ατομισμών και αυτό διαθέει όλη την τοπική και την διεθνή κοινωνική διαστρωμάτωση. Τι έχουμε να αντιπροτείνουμε ως λύση; Την δική μας ευαισθησία ανθρωπιάς και ευθύνης και προσφοράς στοργής, όπως τις κατεργάζεται η πίστη μας με την φιλοθεία και την φιλανθρωπία της. Ο κ. Διοικητής έχει και αίσθηση ευθύνης μεγάλη και δύναμη ψυχής και κριτήρια πίστης και εκκλησιαστικότητας.

Σύντρεις οι ένστολοι θεσμικοί που μας επισκέφθηκαν ούτε μας επέδειξαν ούτε πάλιν εισέπραξαν από μας πρωτόκολλα εθιμοτυπίας. Αυθόρμητα και εγκάρδια τους ευχηθήκαμε να αποζητούν και να έχουν και να ζούν την προστασία και έμπνευση του ζώντος Θεού, με τις πρεσβείες της Παναγίας και όλων των Αγίων.