Τα σύννεφα είναι παγίδες

Του Φώτη Μισόπουλου

''Τώρα θα ζούμε μαζί! Θ' απατούμε τον Δορυμέδοντα''
MAXIM GORGY [1]

.......έτσι, με μια γρήγορη κίνηση του ψαλιδιού της έκοψε το κλαράκι της κληματίδας κι εκείνο έπεσε στο έδαφος Καθώς εκείνο πέφτει, σίγουρα λίγο φως μπήκε μέσα της Ίσως εισχωρεί λίγο περισσότερα στην ύπαρξη [της] Μάτια που δεν μπορώ ν' αντικρίσω στα όνειρα Στη βασιλεία των ονείρων Αυτά, δε φανερώνονται: Κάπου τα μάτια είναι Ήλιος σε σπασμένη στήλη Ένα δέντρο που σείεται ή οι φωνές πιο απόμακρες πιο επίσημες από το άστρο που σβήνει Εκείνος ζαλισμένος νόμισε πως ονειρευόταν, εκείνη γελούσε και του είπε:

''Τώρα θα ζούμε μαζί! Θ' απατούμε τον Δορυμέδοντα''
''Κι αν το μάθει;''
''Φύγε! Δειλέ!'
'Τι σοβαρός που είναι!''
Είμαι στην κάμαρα της μάνας μου Εγώ τώρα μένω σ' αυτή Δεν ξέρω πώς ήρθα εδώ Με το αυτοκίνητο των πρώτων βοηθειών, μπορεί.....Θα με βοήθησαν Μονάχος δεν θα μπορούσα ναρθώ Ετούτος ο άνθρωπος που έρχεται κάθε βδομάδα θα με βοήθησε Χάρη σ' αυτόν, μάλλον, είμαι δω: Λέει, ότι όχι
Το μυαλό της τότε γύρισε με τρυφερότητα και θλίψη Το γεγονός πως κλάδεψε ένα ξεραμένο κλαδί της έφερε δάκρυ, επειδή κι αυτή είχε κάποτε ζήσει, αλλοιώς, κι η ζωή είναι πολύτιμη Η πτώση του κλαδιού έφερνε στο μυαλό όλη τη θνητή ματαιότητα και το εφήμερο των πραγμάτων Κι έπειτα πάλι προλαβαίνοντας διαισθητικά τη σκέψη μονολόγησε: ''Η φύση φέρθηκε καλά ακόμα κι όταν επρόκειτο να πέσω στη γη και να σαπίσω'' Μελετημένα μασκαρέματα: ποντικού τομάρι, κόρακα πετσί, σταυρωτά ραβδιά στο χωράφι, κάνοντας όπως κάνει ο άνεμος, του κάκτου η χώρα με τα πέτρινα ομοιώματα όταν υψώνουν τα χέρια τους για ικεσία στο παιχνίδι της ψυχής που ανεβαίνει
''Τώρα πρέπει να φύγω σ' άλλη πόλη, αλλά δεν θέλω'', έλεγε, με ισχυρογνωμοσύνη Έφερε νερό κι έβγαλε τα παπούτσια του Δορυμέδοντα
Μια μέρα ξαναήρθε Είναι άγνωστος ή κάποιος που δεν τον θυμάμαι Μου δίνει λίγα λεφτά και παίρνει ο,τι έγραψα Δουλεύω όπως άλλοτε, μα δεν ξέρω να το κάνω καλά, η δουλειά μένει μισή Κάθομαι στο δωμάτιο της μητέρας Έχω πάρει τη θέση της.-

........στεκόταν χωρίς να σκέφτεται κάτι συγκεκριμένο Άνθρωποι σιωπηλοί που το μυαλό τους συγκρατεί παγιδευμένους συνειρμούς σε σύννεφα πανικού Το δωμάτιό της ήταν σαν όπως ανάβοντας το φως, και σβήνοντάς το, οι σκιές άπλωναν τις ουρές τους μ' ένα τρόπο ένοχο, ραμφίζοντας το γύρω Απλά ξυπνάς μοναχός την ώρα εκείνη που τρέμεις Χείλια ανύπαρκτα που θα φιλούσαν τη λιωμένη πέτρα- σπασμένη σιαγόνα απ' τις χαμένες βασιλείες μας, τις νοθευμένες πολιτείες μας: τελευταίο συναπάντημα αποφεύγοντας τα λόγια στο φουσκωμένο ποτάμι
''Θα σε αναγκάσω, θέλεις δε θέλεις!''
''Καληνύχτα Πάω να κοιμηθώ!''
''Δεν χρειάζεσαι τίποτα;''
Όπως ο άλλος που αναγκάζεται να τυπώσει στο μυαλό σταθερά σημεία, γιατί, σκέφτεται, πως μια μέρα ίσως χρειαστεί να επιστρέψει από κει, και δεν ξέρει ποτέ κανείς τι του φέρνει η τύχη
Ο καθρέφτης αντικατόπτριζε το τραπέζι, τα ηλιοτρόπια, το μικρό δρόμο του κήπου με τόση ακρίβεια και σταθερότητα, ώστε φαινόταν να χωρούν μέσα τα πάντα, σε μια άλλου είδους μοναξιά, χωρίς ελπίδα διαφυγής Χωρίς βλέμμα Εκτός αν ξαναφανούν τα μάτια Ανάμεσα στον πόθο και στο σπασμό Ανάμεσα στη δύναμη και στην ύπαρξη Ανάμεσα στην ουσία και στη σύλληψη Πέφτει η Σκιά
Έτσι τελειώνει ο κόσμος Όχι μ' ένα βρόντο μα μ' ένα λυγμό.....
''Κάνει ζέστη κι ας έχουμε φθινόπωρο''
''Ποιος είναι ο εχθρός μας και ποιο τ' όνομά του; Ποιος;''
Από κει έπρεπε να τα βλέπει όλα Τον κάμπο, τη θάλασσα, αυτούς τους ίδιους λόφους που μερικοί τους λένε βουνά Άλλαξαν μερικές κουβέντες και μετά ο καθένας πήρε το δρόμο του Ήταν μεσάνυχτα.-

........οι άνθρωποι δεν θα 'πρεπε ν' αφήνουν καθρέφτες κρεμασμένους στα δωμάτιά τους, όπως δεν θα έπρεπε ν' αφήνουν ανοιχτές επιστολές που ομολογούν κάποιο ειδεχθές έγκλημα Κανείς δεν θα μπορούσε να μην κοιτάξει στο μακρύ καθρέφτη που κρεμόταν έξω στον μεγάλο τοίχο, να καθρεφτίζονται ένα κομμάτι κήπου και το μεγάλο μαρμάρινο τραπέζι Ψιθυρισμοί και ψιλά γέλια ανάμεσα σε φύλλα και πόδια βιαστικά στα βάθη του ύπνου, όπου σμίγουν όλα τα νερά Ανάμεσα σ' έναν Ιούνιο κι έναν άλλο Σεπτέμβρη......
''Θα πάμε στο κάτεργο γι' αυτό;''
''Δεν θα πω τίποτε σε κανένα.....Έχω ανάγκη όλων αυτών κι εγώ..... Σας είχα πει πως τα πάντα μπορούν να διορθωθούν!''
''Αυτό είναι ενοχλητικό!''
Σκέφτηκα τι θα έπρεπε να κάνω στην περίπτωση που το γόνατό μου καλυτέρευε ή χειροτέρευε Θωρούσα μέσα απ' τα κλαριά τον ουρανό να χαμηλώνει Ο ουρανός χαμηλώνει το πρωί: δεν το έχουν προσδιορίσει καλά αυτό το φαινόμενο
Mπορουσες να δεις το μακρύ χορτάρινο δρομάκι που περνούσε τα ψηλά λουλούδια μέχρι που αφαιρώντας του μια γωνιά, το έκοβε η χρυσή κορνίζα του καθρέφτη Ας αφήσω τη ζωή μου γι' αυτή την ζωή Τον λόγο μου γι' αυτόν τον ανείπωτο Σε ποια πέλαγα; ποια νησιά γρανίτες; .....η πρόσκληση του νέου πουλιού απ' την καταχνιά που φεύγει......
''Πετάς το καπέλο σου βρεγμένο πάνω στο κρεβάτι μου;''
''Ο Θεός να το κάνει κρεβάτι''
''Το ομολόγησες μόνος σου και το σημείωσα''
Ζυγώνει σαν για να δει.... Εξόν κι αν είναι η γη που ανεβαίνει, - ανεβαίνει, για να πάρει το ''έχει καλώς'' Προτού φύγει οριστικά και ξάφνου.-

ΤΕΛΟΣ

ΑΝΑΦΟΡΕΣ-ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ-ΦΩΤΟ

[1] MAXIM GORGY, Ο ΧΑΦΙΈΣ, μτφρ. Ορέστης Ορλώφ, [AERS BREVIS] ΠΑΡΑ ΠΕΝΤΕ, αχρονολόγητο

ΑΝΑΦ.-ΣΗΜ.: πάνω στα ποιήματα ΟΙ ΚΟΥΦΙΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ και ΜΑΡΙΝΑ του Τ.Σ. ΕΛΛΙΟΤ στον τόμο Η ΕΡΗΜΗ ΧΩΡΑ, μτφρ. Γ. Σεφέρη, ΙΚΑΡΟΣ 1997//// ΒΙΡΤΖΙΝΙΑ ΓΟΥΛΦ, Η ΚΥΡΙΑ ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ, μτφρ. Βάνια Σύρμου-Βεκρή, ΟΚΤΑΣΕΛΙΔΟ του Μπιλιέτου 2006

https://encrypted-tbn0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcTYa8q4u_w-scVm1bRpF41D-lO6LtIA4crV1w&usqp=CAU

https://www.tip-berlin.de/wp-content/uploads/2019/08/herzstueck_mg_1197c_ute_langkafel_maifoto-Kopie.jpg