Ο ορίζοντας

Του Κώστα Μπούζα
Είμαι ο άνθρωπος, ο κάθε άνθρωπος. Εφοδιασμένος με πνεύμα και με νου, κάποτε αναρωτήθηκα για τον σκοπό μου και την αλήθεια αναζήτησα.

Μέγιστη αποκάλυψη αυτή που μου προσφέρθηκε στο γύρισμα του χρόνου, σαν έλαβα τη χάρη κι αξιώθηκα, ή σαν δέκτης εκπορεύσεων αέναων, που μόνο τότε αντιλήφθηκα. Ίσως και να μην έχει σημασία, αφού μέσα μου ένοιωσα σαν έτοιμος από καιρό γι’ αυτήν. Έτσι αφέθηκα στο χάδι της, μα και στο συγκλονισμό της.

Και γνώρισα: Μάνα μου είναι η Γαία η πολύκαρπη. Η ζωοδότρα, η γεννήτρα. Κι εγώ, παιδί της, τις πέντε αισθήσεις μου τις νοιώθω σαν ρίζες να ξεκινούν από το σώμα της, και το κορμί μου χυμούς ν’ αντλεί από το σώμα της και να σηκώνεται ορθό. Και ν’ αμολάω πάλι τις αισθήσεις μου, τώρα σαν κλαδιά, που με υπερένταση τεντώνονται, διψασμένα, αχόρταγα, να μεταλάβουν του κόσμου την ουσία. Κι αφού την πεμπτουσία δοκιμάσουν, της ομορφιάς την έννοια ν’ αγγίξουν και να την μεταπλάσουν. Και το κορμί να σπαρταράει και να αναρωτιέται τι είναι αυτό που λέγεται ζωή.

Και γνώρισα: Πατέρας μου είναι ο Ουρανός. Πάντοτε το ψυχανεμιζόμουν σαν κοίταζα ψηλά. Χαριτωμένοι ιριδισμοί φωτός με συγκινούσαν. Σπασμωδικές ριπές αέρα μ’ αναστάτωναν. Για κάτι άλλο προϊδέαζαν. Για κάτι παραπέρα. Κι ο νους μου, ο άρχοντας τούτου του κορμιού, έψαξε. Ερεύνησε, συμπέρανε, φαντάστηκε, διδάχτηκε. Κι έκπληκτος βυθίστηκε στην έννοια του άκτιστου φωτός που εκ των άνω εκπορεύεται, μα και στην έννοια του ανέμου της ψυχής, που ακολουθώντας αντίθετη πορεία, ορμά γεμάτη λαχτάρα προς τα πάνω, θαρρείς για να το συναντήσει.

Κι είπα: “Είμαι ο Ορίζοντας. Η μεθόριος εκείνη όπου συναντιούνται η Γη κι ο Ουρανός και ερωτεύονται. Κι αυτής της ένωσής τους ο γόνος είμαι εγώ”. Και ακόμη παρά πέρα συνειδητοποίησα: “Είμαι ένας ορίζοντας. Κι ο διπλανός μου άνθρωπος, ορίζοντας κι αυτός. Ο καθένας μας και ένα σύνορο, ένας τόπος, όπου καρπίζει ο έρωτας του Ουρανού με τη Γη”.

Τώρα πλέον είμαι σίγουρος γι’ αυτό. Ισορροπούμε, όλοι μας, σ’ έναν ορίζοντα συμβάντων, του Θείου Έρωτος εκδήλωση. Τα ίχνη τούτου του ορίζοντα με έξαρση αγγίζουμε. Του χρόνου τον ορίζοντα με δέος ατενίζουμε. Ανοίγουμε ορίζοντες στο Νου. Ναι, ο άνθρωπος, με κοσμικό μα κι υπερκόσμιο στοιχείο καμωμένος, απόγονος της Γης και τ’ Ουρανού, αναγνωρίζει, ερευνά, αγγίζει, υπερβαίνει. Και σαν αξιωθεί τη χάρη είναι αληθινός, γίνεται ελεύθερος, στέκεται όρθιος, παραμένει δυνατός...