Ελληνοϊταλικός Πόλεμος (1940-1941): Μια επιστολή για το θάνατο του Αθανσίου Γκούμα

Επιμέλεια δημοσίευσης:  Νικηφόρος Χριστοφορίδης
«... 5 Απριλίου 1941, ώρα 11 πρωινή. Ο ήλιος ζεσταίνει τα μουδιασμένα μας κορμιά. Απόλυτη ηρεμία. Η γλυκιά τούτη ζεστασιά μας θυμίζει την οικογενειακή μας θαλπωρή. Ευκαιρία να τους γράψουμε πως... είμαστε καλά. Τι κι αν από δευτερόλεπτο σε δευτερόλεπτο μπορεί να μην υπάρχουμε.

» Ο εχθρός δεν μπόρεσε μ’ όλες του τις προσπάθειες να εξουδετερώσει τα πυρά των όλμων μας, στο δεξιό απότομο λοφίσκο «ΓΚΟΥΡΙ ΤΟΠΙΤ» και στέλνει την αεροπορία του, τρία βομβαρδιστικά και 5 καταδιωκτικά τύπου «Στούκας». Είναι από τα 100 που παρέδωσε η Γερμανία στη σύμμαχο της. Πετάνε αριστερά, πίσω από την πανύψηλη κορυφή του «Μνήματος της Γριάς». Σκοπός τους να επιπέσουν εναντίον των θέσεών μας και να μας καταλάβουν εξαπίνης. Κι όταν φθάνουν στο ύψος της κορυφής, επιπίπτουν εναντίον μας, από απόστασιν 500 μέτρων. Πέφτουν οι πρώτες βόμβες. Τρέχομε για τ’ ατομικά μας ορύγματα.

» Ξαφνικά σκεπάζομαι από χώμα. Χάνω για λίγο τις αισθήσεις μου. Συνέρχομαι όμως γρήγορα, για να ζήσω το δράμα του πολυβολισμού από τα αεροπλάνα, που σε τέσσερις συνεχείς κύκλους των σπέρνουν το θάνατο στους Ανδρείους.

» Δεν αντέχω πια στην αγωνία της αγωνίας με σταυρωμένα τα χέρια στο χάρο. Τρέχοντας καταφεύγω στο αριστερό πεύκο. Κλώθομαι γύρω του, ανάλογα με τη θέση του αεροπλάνου... Ίσως γλυτώσω. Ένα γύρω απ’ το πεύκο πολλοί νεκροί. Ένας ετοιμοθάνατος φωνάζει νερό. Πηδώντας του ρίχνω λίγο με τα χέρια μου, που βρήκα δίπλα του από χνάρι μουλαριού. Έχει χρώμα κοκκινωπό και σαν λάδι πάνω πάνω. Είναι από το αίμα του ίδιου, από το κάτουρο του μουλαριού και από λιωμένο χιόνι. Ένα βλέμμα για ευχαριστώ, τίποτε άλλο....

Επί τέλους φεύγουνε δυτικά τα αεροπλάνα. Κατ’ ευθείαν μπροστά διακρίνω το λοχία Γκούμα πεσμένο ανάσκελα. Με λίγες δρασκελιές πηγαίνω κοντά του. Προέχει η διάσωση τώρα των τραυματιών.

— Χτυπήθηκες, Αχιλλέα; τον ρωτώ.

— Ναι Γιώργο, πίσω μου φαίνεται

— Μη φοβάσαι, Αχιλλέα, το χρώμα σου είναι σαν πρώτα.

— Μακάρι, μ’ απαντά με δραματικό ύφος.

— «Δεν με πιστεύει» λέω με το νου μου.

Μια κουβέρτα για πρόχειρο φορείο και τρεις συνάδελφοι κατηφορίσαμε για το γιατρό. Στα μισά του δρόμου, ο τραυματίας άρχισε να χάνει το χρώμα του. «Πονώ» μας λέει.

— Κουράγιο Αχιλλέα και φθάσαμε.
Ο γιατρός έσκυψε για μια στιγμή και την άλλη σηκώθηκε. Μ’ ένα του νεύμα μ’ είπε το «τετέλεσται».

Ο τραυματίας αναδεύει τα χείλη του. Σκύβω επάνω του ν’ απαλύνω τις τελευταίες του στιγμές φωνάζοντας Αχιλλέα, Αχιλλέα. Κάτι σαν ψιθύρισμα του αέρα ανάμεσα στα φυλλώματα ακούεται.

— «Γιώργο φίλησε τον πατέρα και τ’ αδέλφια μου για μένα και γράψε στη Σόνια, ότι έτσι πεθαίνει ο Έλλην Στρατιώτης».

Και σαν αγριολούλουδο μαράθηκε....

Τα λόγια τούτα είναι ευλαβικό μνημόσυνο για όλους που μένουν εκεί ψηλά στα βουνά της Αλβανίας, αναφερόμενα στον Ένα για τους πολλούς.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΥΡΙΑΚΙΔΗΣ
Ελαιοχώρι Παγγαίου

Απόσπασμα από το βιβλίο: Το Ματωμένο ημερολόγιο του Αχιλλέα Α. Γκούμα.
Επιμέλεια κειμένου:
Γαλάτεια Ν. Βασιλοπούλου το Γένος Αθανασίου Κων/νου Γκούμα.

ΕΛΛHΝΟΪΤΑΛΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ (1940-1941)
ΜΙΑ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΓΙΑ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΑΧΙΛΛΕΑ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΓΚΟΥΜΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΥΜΠΟΛΕΜΙΣΤΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΑΚΙΔΗ ΓΕΩΡΓΙΟ ΑΠΟ ΤΟ ΕΛΑΙΟΧΩΡΙ ΚΑΒΑΛΑΣ ΣΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΕΛΑΧΕ ΤΟ ΘΛΙΒΕΡΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΝΑ ΤΟΥ ΚΛΕΙΣΕΙ ΤΑ ΜΑΤΙΑ, ΚΑΙ ΑΝΑΡΤΗΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΤΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ ΠΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣΕ Ο ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΓΚΟΥΜΑΣ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ 5η ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1941