Επιμύθιο

Του Φώτη Μισόπουλου

''......σαν σήμερα ήρθες στον κόσμο.....Η Γκάμπι σοκαρίστηκε''
R. W. FASSBINDER

πάνω σε μια ιδέα του R.W. Fassbinder
[1]

α.
.......γιατί σε μένα, μέσα μου υπάρχουν πάντα δυο παλιάτσοι, ανάμεσα σ' άλλους, αυτός που δε ζητάει άλλο παρά να μείνει εκεί που είναι και βρίσκεται, κι ο άλλος που φαντάζεται πως θα ήταν κάπως λιγότερο άσκημα πιο μακριά δεν ξέρω ναι δεν ξέρω κάθισα στην όχθη μετά κατάλαβα: τα παπούτσια μου ήταν μουσκεμένα Βγες απ' το νερό τρελάθηκες; Όμως έμενε ακίνητη σαν άσπρο νεφέλωμα που ξέκοβε πάνω στη σκοτεινή άμμο χάρη στο πλαίσιο των μαλλιών που είχε- αυτό που συγκινεί το βράδυ του Νοέμβρη για παράδειγμα: Γεωμετρία κάθετα τοποθετημένων τοίχων Της πίσω
αυλής Είτε η σιωπή Μόλις λίγος αέρας στα τελευταία φύλλα Για το φορτηγό που περνάει Κι έτσι ήμουν πάντα σερβιρισμένος, κατά κάποιο τρόπο ο,τι και να έκανα σ' αυτόν τον τομέα Κι υποχωρούσα πότε στον ένα και πότε στον άλλο, στους θλιμμένους αυτούς κομπάρσους, για να δώσω να καταλάβουν το λάθος τους Βγες έξω πια.......το νερό μ' ελαφρύ κυματισμό σαν ύφασμα που ανακρατεί ακόμα λίγο φως όταν έχει ταξιδέψει σ' όλους τους ωκεανούς του κόσμου Και μετά θα πεθάνω για χάρη του, ναι, το είπε, για χάρη του πεθαίνω ξανά και ξανά ένας κύκλος λευκός γύρω απ' τις
κόρες των ματιών της , καθώς άφηνα το χέρι ένοιωθα ακόμα ανακατεμένα ξερόκλαδα και χόρτα να μου καίνε τα δάχτυλα Η φυσιογνωμία του μπαλκονιού με τα πλυμένα εσώρουχα με σινική μελανωμένος ο ουρανός Φωνές απόμακρα χωρίς κορμί Καρέκλες δεμένες στην αλυσίδα κάτω απ' τα δέντρα ακαθαρσίες σκύλου λασπόνερα Μόνο ίχνη ποδηλάτου από την πύλη του κήπου μέχρι την πόλη Και τούτη δω τη νύχτα δεν ήταν λόγος για το
φεγγάρι, μήτε για άλλο φως, μα ήταν μια νύχτα για άκουσμα, μια νύχτα δοσμένη στους παραμικρούς θορύβους που ταράζουν τα μικρά ευχάριστα περιβόλια ναι αυτή τη νύχτα ή κάθε τέτοια νύχτα, περιστατικά που σημαδεύουν τα ντροπαλά πέταλα που ανθούνε πρόωρα- περίμενέ με στο ρέμα θαρθώ σύντομα περίμενέ με να περιμένεις θα κόψω απ' το δάσος Η μπάλα από φτερά σπουργιτιών, παρηγοριά ορατότητας, που πέφτει με δύναμη.-

β.
.......κι ο αγέρας κυκλοφορεί αλλιώτικα απ' αλλού, όπου υπάρχει λιγότερος καταναγκασμός- διαφορετικά από τη μέρα που εξιστορείς ή ονειρεύομαι
Ίσως είναι ο θόρυβος αλάργα που κάνει η γης και που τον κρύβουν οι άλλοι θόρυβοι, μα όχι για πολύ καιρό έγειρα στα κάγκελα άκουσα να λύνει το άλογο και να φεύγει και μετά από λίγο δεν άκουγα τίποτα παρά μόνο το νερό και το πουλί έκλεισα τα μάτια κι ένα κομμάτι ήλιος πέρασε τα κλαδιά
-''Κοιμάσαι, κιόλας, ξαγρύπνα φίλε μου, κάντε κάτι ανώφελο, τραγουδήστε τα τραγούδια που κανείς δεν περιμένει ν' ακούσει από το στόμα σας''
Είμαστε άβολοι, άμμος κι όχι λάδι στη μηχανή του κόσμου Αυτή είναι η θέση που στέκομαι και περιμένω τους παλιάτσους Μένουμε όντα άγνωστα - είναι απλό- για κείνους που διαβάζουν ονόματα κι οι ποιητές σαν τον άνεμο θα είναι αιώνιοι ανάμεσα και σε ο,τι χάθηκε Αδύνατο να ζήσεις χωρίς να ξεχνιέσαι: μετρημένα ή όχι δεν μπορεί να συνεχίσεις έτσι: χρειάζεται κι άλλο φως κι άλλες συλλαβές κι άλλα γράμματα μια υπόσχεση ακόμα νέα
Κάθε βήμα μπορεί να είναι λανθασμένο Για πού μέσα σ' αυτό το παντού; Ας πούμε πως τόθελα, από πού ν' αρχίσω;- στίχος σκοτεινός στο βιβλίο
Γιατί δε λογαριάζουν πως αυτόν τον θόρυβο τον ακούμε στ' αλήθεια, όταν όλα φαίνονται σιωπηλά Κι ήταν κι ένας άλλος θόρυβος της ζωής που την έκανε δική του αυτό το περιβόλι καβαλικεύοντας τη γη πάνω σε γκρεμούς κι ερήμους Ναι μου τύχαινε να λησμονήσω όχι μονάχα ποιος ήμουν, μα τι ήμουν, να ξεχνώ πως υπάρχω Ώστε λοιπόν δεν ήμουν αυτό το κλειστό κουτί που έπρεπε να διατηρούμαι καλά, μα ένα μεσοτοίχι που γέμιζε ρίζες και
βλαστάρια γόνιμα- τότε άδειασαν τα μάτια και ήταν σαν τα μάτια των αγαλμάτων τυφλά και γαλήνια ''Βάλε το χέρι σου στο λαιμό μου''- το πρώτο κύμα απ' το αίμα χτυπούσε δυνατά κι επιτάχυνε τη ροή του Το αίμα χτυπούσε ακανόνιστα όπως τα πουλιά Ο ήλιος- στα ''Πικρά δάκρυα της Πέτρας φον Καντ'' [πέφτει στα γόνατα, θέλει να την φιλήσει]: Όχι, ας καθίσουμε [κάθονται]: Τώρα μίλησέ μου για σένα [σηκώνεται αργά Κλείνει το φως].-

γ.
ΓΙΑΤΡΟΣ: .....διαγνωστικά θα έλεγα πως κάτι δεν πάει καλά εδώ πέρα.....
Β.: .......κάποιος άφησε λουλούδια Δεν ξέρω ποιος Αυτό έγινε δυο φορές
ΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ: ......καμιά φορά ξυπνάω μέσα στη νύχτα και περιμένω ν' ακούσω χτυπήματα στον τοίχο [ακούγονται χτυπήματα συνθηματικά στον τοίχο [Τρεις φορές, έξι, τέσσερις, μία][σκοτάδι- σκιές].-
Μικρά παλούκια από καιρό σάπια και θα τα έκαιγαν σε λίγο, από την ηρεμία της νύχτας και την προσδοκία του ήλιου, κι ύστερα από το τρίξιμο του πλανήτη που είχε καλή ράχη, γιατί γύριζε κατά τον χειμώνα, κι ο χειμώνας θα με γλύτωνε. Και συνεχίστηκε το γέλιο πολύ ώρα ακόμη, όμως το πρόσωπό μου το ένοιωθα παγωμένο αρκετή ώρα και κάπως σα νεκρό, και το μάτι μου, και το κόψιμο στο δάχτυλο μ' έτσουζε πάλι Μπορούσα και άκουγα, ύστερα γύρισε με τη λεκάνη όπου μέσα κολυμπούσαν ένα στρογγυλό κομμάτι ηλιοβασίλεμα και δίπλα του το είδωλό μου Προσπάθησα να βρω το σώμα της ή ένα κομμάτι μου, μέσα εκεί- δοκίμασε να ξεκολλήσει απαλά το χέρι- ''Αυτό το κάνω και μόνος'', είπα- ο ουρανός μπλε, ξεθώριαζε πίσω απ' τις στέγες, καθόμουν ακουμπισμένος στο δέντρο Το καπέλο έστεκε ακέφαλο:
ΑΣΘΕΝΗΣ: ......κλειδαριά
ΓΙΑΤΡΟΣ: .....δέντρο
ΑΣΘΕΝΗΣ: .......οδοντογλυφίδες
ΓΙΑΤΡΟΣ: .....φράχτης
ΑΣΘΕΝΗΣ: ......Ήλιος
ΓΙΑΤΡΟΣ: ....Φεγγάρι.-
Όταν δεν ακούγεται χτύπημα σκέφτομαι τη νύχτα που δεν ακούγεται τίποτε στον τοίχο Σηκώνομαι και πηγαίνω αργά στο τηλέφωνο Παίρνω το ακουστικό Έπειτα από ένα λεπτό βάζω μουσική Ακούω τη μουσική όρθιος Μιλάω στο τηλέφωνο Η μουσική τελειώνει Όλα είναι κοίμηση Ή ήμουν αυτού του χειμώνα η πρόωρη γαλήνη ή κάτι εμπόδιζε να βρω το νήμα του Ονείρου Έβαζα ερωτήσεις στον εαυτό μου, τη μια μετά την άλλη απλά και μόνο για να τις βλέπω μέσα μου καρφιτσωμένες Σ' αυτό χρωστούσα ίσως λίγη αθωότητα Οι λέξεις αποτυπώθηκαν στο μνημονικό μου για πάντα Το ίδιο παράθυρο με χίλιους τρόπους ανοιχτό στο Σύμπαν που προχωράει μεγαλόπρεπα Το σπίτι ακίνητο- Να, τι θέλω να πω για ο,τι χάθηκε.....

ΤΕΛΟΣ

ΑΝΑΦΟΡΕΣ-ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ-ΦΩΤΟ

[1] Reiner Werner Fassbinder, βλ. παρακ.
ΑΝΑΦ.: Reiner Werner Fassbinder, ΤΑ ΠΙΚΡΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΗΣ ΠΕΤΡΑΣ ΦΟΝ ΚΑΝΤ, μτφρ. Μάκης Λαχανάς, Πέντε σύγχρονοι Γερμανοί θεατρικοί συγγραφείς, περ. η λέξη τ. 40/1984 & Peter Weiss, ΠΏΣ ΛΥΤPΩΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΑ ΒΆΣΑΝΆ ΤΟΥ Ο κ. ΜΟΛΙΝΠΟΤ, όπως προηγ.

https://thetheatretimes.com/wp-content/uploads/2019/02/Guskov-1b-e1550974324654.jpg

https://encrypted-tbn0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcTYa8q4u_w-scVm1bRpF41D-lO6LtIA4crV1w&usqp=CAU