Είναι άραγε τόσο εκτοξευμένη σε προόδους η εποχή μας;
Όσο τουλάχιστον θέλουν να την παρουσιάζουν τα “φιλελεύθερα” κοινωνικά δίκτυα της Ε.Ε.;
Όλοι οι οικονομικά ή πολιτισμικά υποχείριοι φαλκιδευτές ακόμη χειροκροτούν την πρόσφατη απόδειξη δουλαγωγίας της Ελλάδας μας!
Δώσαμε δείγματα “τέλειου συμβιβασμού” με την υπογείως απαιτητική αλλοτρίωση, κι εκείνοι μας πληρώνουν δημοσίως με σχόλια διαχειριστικού και κατά τούτο σχετλιαστικού “φιλελληνισμού”!
Άραγε έλυσε πλέον η εποχή μας τα τόσα πιστοποιημένα της εγκλήματα είτε αδιαφορίας είτε τελείας καταφρόνησης κατά του ανθρωπίνου είδους;
Που είναι (όχι οι επιστημονικοί παρατηρητές, αλλά) οι μεγαλόστομοι διεθνείς σπόνσορες των δικαιωματισμών απέναντι στα καταβοώντα προβλήματα του διεθνούς αγιάτρευτου άγχους;
Πως βλέπουν η άρχουσα οικονομική ελίτ και οι υπαλληλικές μεγαλοκυβερνήσεις τόσες χοάνες αντι-πολιτισμού και απάνθρωπης δουλαγωγίας;
Η μετασχηματισμένη αποικιοκρατία του 21ου αιώνα αποδεικνύεται στυγνότερη από όλες τις γενοκτονίες και τις δυναστεύσεις που προηγήθηκαν. Είτε ως αδιαφορία στοιχειώδους ανθρωπισμού είτε ως σχεδιασμός της πανανθρώπινης μεταποίησης.
Σε χέρια ελαχίστων ο ολιστικός συστημικός ληστρικός πλούτος από τη μια…
Κι από την άλλη, πείνα και δίψα σε εκατομμύρια ανθρώπων, στοχοποίηση και αμβλώσεις των ανυπεράσπιστων εμβρυικών ανθρώπων, πολεμική και διατροφική θυματοποίηση, εμμονικές διεμβολίσεις της πανανθρώπινης συνύπαρξης, εργασιακή, σεξουαλική, ναρκωτικο-οικονομική και μεταναστευτική εκμετάλλευση, καταπιεστική βία ποικιλοείδειας με τυραννικό στόχο τους ανθρώπους του 21ου αιώνα, εθιστική αποκλειστική πολυδιαφήμιση εγκλημάτων, διαδικτυακή δουλοκτητική αλλοτρίωση, πολυχρηματοδοτημένες καταφρονήσεις της ανθρώπινης φυσικότητας, μεθόρια καταστροφή των φυσικών πλαισίων επιβίωσης, ακόρεστη οικολογική επιμόλυνση, καταμόλυνση του υδροφόρου ορίζοντα, μεγαπυρκαγιές, οικονομικός δημογραφικός πνιγμός, μετακινήσεις και αναχωνεύσεις πληθυσμών στην προοπτική ευκολότερης διαχείρισης, δρομολόγηση εξαλειπτικής απομείωσης του παγκόσμιου πληθυσμού, απειλές νεοπυρηνικών διαστημικών εκρήξεων…
Και όλα αυτά κάτω από μια περίεργη διεθνική διαπολιτική σιωπή, μέσα από μηχανισμούς που υποτίθεται πως υπηρετούν την ανθρωπότητα, κι όμως την καταφρονούν μέσα από τους πολύπλοκους ρυθμούς διαχείρισης, κι έτσι αφήνουν ατημέλητες κι αφρόντιστες τις εξελκώσεις του σημερινού κόσμου. Εκτός κι αν η παρασκηνιακή άρχουσα τάξη το αποφασίσει να εστιάζουν ανά την υφήλιο οι πάντες μόνο σε κάτι που το προπαγανδίζουν χρηματιστικά και ιδεολογίστικα σαν το μοναδικό μεγαπρόβλημα (βλ. Κώστα Γρίβα, καθηγητή Γεωπολιτικής κλπ. στην Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων και στο ΕΚΠΑ, «Το αφήγημα περί ανυπαρξίας φύλων και ο μανδύας περί ισότητας δικαιωμάτων»· https://slpress.gr/idees/to-afigima-peri-aniparxias-filon-kai-o-mandias-peri-isotitas-dikaiomaton/).
Για όλα τα μεθοριακά προβλήματα της συγκύπτουσας οικουμένης, πόσο νοιάστηκαν οι αφανείς ευμέτρητοι κολοσσοί του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος (οι χρηματοδότες νομιμοποίησης και του ανοικτού “δικαιωματισμού”);
Και οι περιφερειακοί αυτορυθμιζόμενοι ή ετερορυθμιζόμενοι ρολοδέκτες; Κάτι σαν απρόσωποι κι άβουλοι ωρολογοδείκτες σε μια διεθνική σκακιέρα, όπως και στις επάλληλες εξαρτηματικές σκακιέρες όπου γης. Για τις τόσες π.χ. ανοιχτές πληγές της χώρας (βλ. κατά την Θεσσαλία και την αγροτιά) οι μεταπτυχιακοί μιμοθιασώτες της “μεγάλης επανεκκίνησης” πως νοιάζονται; Πως συμπονούν το λαό, σαν να ήταν τα βάσανα του λαού επιπλέον και δική τους ατομική απειλή; Που είναι πάλι η στοιχειώδης συλλογική πολιτική σύγκλιση σ᾽ αυτά που μας καίνε και μας πνίγουν και μας λιμαγχονούν και μας απειλούν σαν χώρα και σαν λαό;
Φαίνομαι σαν να υπεραπλουστεύω τις συντεταγμένες μεταξύ λαού, προβλημάτων, εθνικών προβλημάτων και πολιτειακής διαχείρισης. Όμως εσιάζω στις πολιτειακές “ποιότητες”, στην προκλητική πολιτειακή τύφλωση και κώφευση τουλάχιστον προς τις πατροπαράδοτες και δοκιμασμένες καίριες κοινωνικοδομικές σταθερές. Και να τονίσω άλλη μια φορά αυτό που τελικά εισπράττουμε και θα εισπράξουμε οι πάντες ―κυριολεκτικά οι πάντες― από τις γηπεδικές πολιτικές “φωτοβολίδες” στα υπογάστρια των παραδοσιακών κοινωνικοποιητικών δομών. Κυριολεκτικά οι πάντες, καθώς, όταν καίγεται ένα σπίτι με όλους τους ένοικους μέσα, οι πάντες μέλλουν να καούν είτε (το λιγότερο) να συγκαούν…
Τα λύσαμε όλα “τα λάθια και τα πάθια” της πολιτικής δεκαετιών, και μας απέμειναν οι ομοσεξουαλικές και οι πανσεξουαλικές εξισώσεις;
Οικτείρω τους “σχεδιαστές της παγκόσμιας μετανθρωπικής μόδας” και τους 175 εγχώριους νομιμοποιητές της (με αντίθετες τις 125 κάθετες ή έμμεσες διαφωνίες).
Ψάχνω μήπως και ανακαλύψω ιχνοστοιχεία ανθρωπινότητος στις ανομολόγητες διεθνείς χρηματοδοτήσεις εξαγοράς συνειδήσεων και στις πικρότατες εντολές αποδόμησης της ανθρώπινης κοινωνίας, της δεδομένης ανθρώπινης (και ζωικής) φυσικότητας, του ανθρώπινου έλλογου είδους.
Δεν αποτιμώ τους λίγους συνανθρώπους μας.
Μου αρκεί να ζυγίζω την αυτοσυνειδησία μου απέναντι του ζώντος Θεού, της Εκκλησίας μας και του κόσμου, που, έστω κι αν (παρωθείται) να ενεργεί είτε να διαβιώνει και να δικαιοδοτείται εν τω πονηρώ, πάντως υφίσταται από απερινόητη αγάπη του Θεού, μέσα στην ανοιχτή προς όλους κλήση: “ίνα πας ο πιστεύων εις Χριστόν μη απόληται, αλλ᾽ έχη ζωήν αιώνιον” (βλ. Ιωάν. 3:15).
Και, γι᾽ αυτό ακριβώς, συναγωνιών περί πάντας, συνθλίβομαι ακόμη περισσότερο με τις πεισμονές, με τις σοδομιτικές εκρήξεις ευμέτρητων συνανθρώπων μας και οδυνώμαι για την ευρεία “διασπορά νοοτροπίας υπέρ την νομιμοθέτηση” της ηδονι(στι)κης τους προτίμησης!
Δεν είμαι κριτής κανενός. Ο μόνος καρδιογνώστης θα μας κρίνει όλους.
Δεν έχω από Θεού το δικαίωμα να κρίνω, αλλά την πάγια εκκλησιαστική ευθύνη να πάσχω για τις αυτοπαγιδευτικές απώλειες. Απώλειες συνανθρώπων που εθίζονται από το διεθνικό, διαδικτυακό, “διαπαιδαγωγικό”, αντιθρησκευτικό σύστημα να επιμένουν να αγνοούν την υπαρκτική κλήση του “κατ᾽ εικόνα και καθ᾽ ομοίωσιν Θεού”. Απώλειες που τις παγιώνουν οι πεισμονές και οι περηφάνειες και οι νομιμοποιήσεις, οι εθισμοί βαριάς συνειδησιακής υπνηλίας.
Η κοινωνική κατάφαση στους συνανθρώπους μας είναι άλλο πράγμα (είναι ανθρωπιά, συμπάσχουσα ανθρωπιά). Η πολιτειακή κατάφαση σε νομιμοποιήσεις των συνειδητών παθών και των ασυνείδητων βαρών δεν είναι ποτέ “κοινωνική σύναρση βαρών”, είναι αμέτοχη και αδιάφορη κοινωνική κοσμική συγκατάθεση σε βάρη και περισσότερα βάρη που φορτώνουν και φορτίζουν το υποσυνείδητο συνανθρώπων μας με αξεχώριστες μεταλλάξεις ηδονής-ενοχής.
Στο από 20 αιώνων εσχατολογικό διάγραμμα της ενιστορίας, η ορθόδοξη εκκλησιαστική αυτοσυνειδησία είναι το φιλανθρωπότερο υπόδειγμα ανθρωπιάς· διότι βιώνεται ή αγωνίζεται να βιώνεται εν Χριστώ. Εν Χριστώ, η ασκούμενη ανθρωπολογία και η ασκούμενη ηθική της ανάληψης των άλλων ως εαυτών, έχει από αιώνων παγιωθεί ως μία παράδοση που λέει: “Θα ήθελα να βρω ένα λεπρό να του δώσω το σώμα μου και να πάρω το δικό του σώμα»!
Ο Θεός είναι ο μόνος ανενδεής φιλάνθρωπος. Αυτό λέω και αυτό με ενδιαφέρει να τονίσω στις αποκαρωμένες συνειδήσεις. Όταν Τον γνώρισε ο μακαρίτης ο Χαρίλαος Φλωράκης, ώριμος πιά, δεν δίστασε να εξομολογηθεί στον ιερομόναχο Σιμωνοπετρίτη π. Αθανάσιο στον Περισσό (!), επιποθώντας να προσεγγίσει τον αληθινό Θεό. Ήταν ο Χαρίλαος που προσέλαβε το “Χαρίθεος”.
Εύχομαι και προσεύχομαι να αγγίξει ο Κύριός μας τις συνειδήσεις των ανθρώπων μας, έστω και με τις τόσες πανελλήνιες διαμαρτυρίες σαν νύξη αφύπνισης, για να ξαναβρούν τον άνθρωπό τους, την ταυτότητά τους ενώπιον του ζώντος Θεού. Κι από κεί και πέρα, να ανακαλύψουν την ποιότητα της αυτοπαραίτησης και της πραγματικής αγάπης, πέρα από την παθογένεση και την διακοινωνούμενη παραφορά και διαφθορά.
Όσοι πιστοί, το πιστεύουμε, το βιώνουμε, το επιποθούμε, το αποζητούμε μ᾽ εκείνο το συγκλονιστικό διαρκές κι ασταμάτητο “Κύριε ελέησον” υπέρ απάντων και υπέρ του σύμπαντος κόσμου, που κι αυτόν τον αποδομούμε σιγά-σιγά με τους πολιτισμένους παραλογισμούς μας. Και συνιστούμε, στους συνανθρώπους μας που ξέφυγαν, το διαρκές ρεαλιστικό φιλόθεο εκζήτημα: «Φιλάγαθον τέξασα Θεόν, φιλάγαθε Θεοτόκε, τούτον αίτησαι πάσης με ρύσασθαι κακίας και αυτού καρδιώσαι τω έρωτι, σαρκός ηδυπαθείας μισήσαντα, όπως υμνώ σε την Πανύμνητον» (θεοτοκίον θ΄ ωδής Κανόνος του Τιμίου Προδρόμου, Τρίτης δ΄ ήχου).
Κάθε απελευθέρωση προϋποθέτει απόφαση θυσίας και όχι αυτοβαράθρωση συμβιβασμών. Το ίδιο και η σπουδαιότερη απελευθέρωση, η απελευθέρωση από τις αυταπάτες ή τις εξαπατήσεις του αλλοτριοδουλισμού.
Με τέτοια αυτοσυνειδησία ευθύνης και συνεισφοράς, αποτολμά η Εκκλησία τόσον καιρό να επιστηρίξει τα σπαράγματα λεβεντιάς του διαφωνούντος λαού μας, τα ελλείμματα εθελοπιστότητας των απογοητευμένων χριστιανών μας, το πολύθρυπτο και στοχοποιημένο ήθος του σύγχρονου ταλαιπωρημένου Ελληνισμού (που απορρίπτει κατηγορηματικά και με συντριπτική πλειοψηφία την κυβερνητική παρα-νομή της κυρίαρχης λαικής εντολής).
Το λέει και το ξαναλέει η Εκκλησία, με το ήθος αιώνων εθνικής θυσιαστικής ολοπροσφοράς. Τρανό “επίκαιρο” παράδειγμα η εμβληματική μορφή της οσίας Φιλοθέης της Αθηναίας που παρουσίασε στις 19/2 το “Βήμα” (https://www.tovima.gr/2024/02/19/society/agia-filothei-i-athinaia-neomartyras-kai-ti-tin-syndeei-me-filothei-psyxiko-kai-kalogreza/). Ήταν η πρώτη ανά τον νεότερο κόσμο γυναίκα που φρόντισε με δικές της θυσίες για τη μόρφωση και τη διάσωση πολλών γυναικών, για τα δικαιώματα της γυναίκας (αιώνες πριν τα ανακαλύψει ο οπισθοδρομικός κόσμος της αποικιοκρατίας και των δύο Παγκοσμίων Πολέμων και των δικαιωματισμών).
Με αναρίθμητα τέτοια ολοζώντανα πολύσημα ατομικής, κοινωνικής και εθνικής και παγκόσμιας προσφοράς, η Εκκλησία τονίζει:
―αλίμονο σ᾽ εκείνους που επιχειριάζονται τα πιο διαχρονικά και ανθεκτικά κοινωνικά ιδανικά!
―πόσο εξευτελιστικές είναι οι νομιμοποιημένες μεθοδικές ψευδαισθήσεις απέναντι στην ίδια την διαχρονική φυσική πραγματικότητα!
Θα ερωτήσει κάποιος: και τα περιώνυμα “δικαιώματα” των ιδιαίτερων ατόμων;
Αποκρίνομαι στην αφόρητη πιά εμμονική προπαγάνδα της (αντι)κοινωνικής δικτύωσης, με τα στημένα ερωτήματα παγίδευσης ακόμη και της στοιχειώδους λαικής ευθυκρισίας.
Η κατεπείγουσα πολιτική πεισμονή και η ευνοημένη κοινωνική ναρκοθέτηση είναι ανθρωπιστική εξέλιξη (όπως θέλησαν πεισμόνως να την επιβάλουν); Ή συνιστούσε τοπικό στάδιο κοινωνικού διεμβολισμού; Μέσα στους σχεδιασμούς μετασχηματισμού της παγκόσμιας κοινότητας σε χωροθέσιο ασύστολων δικαιωματισμών παντός είδους;
Και που θα φθάσουμε καθησυχάζοντας τις ασύδοτες παθογένειες;
«Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί, τις πόρτες σπάσαν οι οχτροί, κι εμείς γελούσαμε στις γειτονιές την πρώτη μέρα…» (για να θυμίσουμε κάτι κι από τους λεβέντες της μεγαλονήσου).
Αναρίθμητες οι σαφέστατες και τεκμηριωμένες δηλώσεις είτε αναλύσεις και συνεντεύξεις του Οικουμενικού Πατριαρχείου, των Αρχιεπισκόπων Κύπρου και Αλβανίας, της ημετέρας Ιεράς Συνόδου και της Κρήτης, Ιεραρχών και κατά τόπους Μητροπόλεων, του ΙΣΚΕ, της Ιεράς Κοινότητος του Αγίου Όρους, των δύο παλλαικών συνάξεων στο Βελλίδειο και στο Σύνταγμα, νομικών και άλλων επιστημόνων.
Επικαλούμαι ενδεικτικά (παραπέμποντας σε δημόσιες αποτιμήσεις, που καταβοούν στο νομοθετημένο διακύβευμα κοινωνικής ναρκοθέτησης):
(1ον) Την κατάθεση της ειδικής ψυχιάτρου παιδιών και εφήβων Καλλιόπης Προκοπάκη στη Βουλή για την (δρομολογημένη) τεκνοθεσία από ομόφυλα (ομοφυλόφιλα) ζευγάρια. Το παράθεμα αντλήθηκε από την ανάρτηση https://www.capital.gr/arthra/3770426/ti-katethese-i-psuxiatros-k-prokopaki-sti-bouli-gia-tin-teknothesia-apo-omofula-zeugaria/ και την εισαγωγική παρουσίαση: «Μεταξύ άλλων επισημαίνει την ανάγκη των παιδιών να έχουν την φροντίδα δύο ετερόφυλων γονέων, "με τις διαφορετικές συνεισφορές τους στον ψυχισμό του.” Θέτει ως ερώτημα τη σταθερότητα που εγγυάται στο παιδί ένας ομόφυλος "γάμος", παραθέτοντας στοιχεία από τη Σουηδία, την πρώτη χώρα που καθιέρωσε τέτοιους "γάμους", από τα οποία προκύπτει -με βάση μελέτη εικοσαετούς διάρκειας-, ότι οι ομόφυλοι λεσβιακοί γάμοι είναι εξαιρετικά ασταθείς. Επιπλέον, αναφέρει χαρακτηριστικά ότι ως προς την επιστημονική έρευνα για την ψυχική υγεία, σχολική και κοινωνική προσαρμογή των παιδιών που ζουν με ομόφυλα ζευγάρια, τα αποτελέσματα είναι αντικρουόμενα. "Ακόμη κι αν πολλές μελέτες δεν εντοπίζουν κάποιο πρόβλημα, υπάρχουν αρκετές που αναφέρουν προβλήματα όπως άγχος, κατάθλιψη, μειωμένες σχολικές επιδόσεις, δυσκολίες στον ρόλο και στην ταυτότητα φύλου και ομοφυλοφιλικό σεξουαλικό προσανατολισμό” τονίζει.».
Κι από την εμπεριστατωμένη ψυχιατρική της κατάθεση στη Βουλή, που δεν είναι δυνατόν να παρατεθεί εδώ, παραπέμπουμε σε τρεις αυτούσιες παραγράφους: «[Γονεικότητα] … το διαγενεακό κενό στο βίωμα και η διαγενεακή σύγχυση ως προς τα ψυχικά περιεχόμενα των γονεικών ιδιοτήτων, μεταβιβάζεται στο παιδί. Το παιδί παγιδεύεται σε ένα διπλό μήνυμα, μεταξύ αυτού που φαίνεται και αυτού που είναι, όχι μόνο στο ψυχικό επίπεδο, αλλά και στο σωματικό. Η τεκνοθεσία από ένα μόνο άτομο διαφέρει, γιατί διατηρεί ένα κενό στην θέση του δεύτερου γονέα και έτσι η προέλευση του παιδιού από δύο φύλα ούτε διαστρεβλώνεται, ούτε ακυρώνεται. (Christian Flavigny, 2020) …Γνωρίζουμε ότι η διαμόρφωση του ψυχισμού, και των στάσεων ζωής επηρεάζεται βαθύτατα από τις σχέσεις και τα συναισθήματα που δρουν συνειδητά και ασυνείδητα μέσα στην οικογένεια. Πχ. η παιδική αγάπη μέχρι έρωτος προς τον ετερόφυλο γονέα προσδιορίζει ερωτικές επιλογές στο μέλλον, οι ταυτίσεις, οι συγκρούσεις και τα τραύματα επηρεάζουν καθοριστικά τις διαπροσωπικές σχέσεις, τις στάσεις ζωής την διαμόρφωση κοινωνικών ρόλων και την επιλογή συντρόφων. Ο τρόπος ανατροφής και οι μορφές οικειότητας επηρεάζουν τον μελλοντικό ρόλο του ατόμου ως γονέα και σύντροφο… [Συμπέρασμα] …Στις νομοθετικές αποφάσεις πρέπει να είναι σαφές αν η προτεραιότητα δίδεται στις διεκδικήσεις των ενηλίκων, η στο συμφέρον των παιδιών. Αυτοί που αποφασίζουν για θέματα γονεικότητας, θα πρέπει να μην αγνοούν τις πραγματικές διαστάσεις των ζητημάτων που διαχειρίζονται. Τέτοιες αποφάσεις έχουν μεγάλη βαρύτητα καθώς ανατρέπουν τους υπάρχοντες θεσμούς που βασίζονται στην ανθρώπινη φύση και μας οδηγούν σε αχαρτογράφητα νερά».
(2ον) Αναπέμπω στην παραίτηση του Νίκου Αμοργιανού, πολιτικού στελέχους της Ν.Δ. για 30 χρόνια (στελέχους στους Τομείς Παιδείας & Πολιτισμού, τ. αντιδημάρχου Πειραιώς, μέλους της Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων, εκδότη, καθηγητή μουσικής, διευθυντή Ωδείου, ραδιοφωνικού παραγωγού)· η παραίτηση υποβλήθηκε στον Πρωθυπουργό, κοινοποιήθηκε στον Διευθυντή της Ν.Δ. και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και δεν επικαλείται κανέναν άλλο πολιτικό λόγο, παρά μόνο την πρωθυπουργική νομιμοποίηση του αφύσικου δικαιωματισμού (https://koinoniki.gr/2024/02/epistoli-paretisis-nikou-amorgianou-apo-ti-nd/).
(3ον) Παραπέμπω στην εμπεριστατωμένη ανάλυση του Καθηγητή ΑΕΑ Αθηνών Γεωργίου Δ. Παναγόπουλου, Prof. AHOS (CA, USA): «Ομοφυλοφιλία και η ατζέντα του woke αναιρετισμού: Επικαιρικοί στοχασμοί ενός «οπισθοδρομικού» 16/02/2024 (https://www.romfea.gr/katigories/10-apopseis/61724-woke). Τυχαία, από ένα σύνολο τεκμηριωμένης παρουσίασης των διεθνικών δεδομένων (κοινωνικής αποδόμησης και ευχείρωτης ομογενοποίησης), παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα από την καταπληκτική ενημέρωση του Καθηγητή: «…Στην πραγματικότητα, αν εξαιρέσουμε ίσως την τεράστια ισχύ που είχαν αποκτήσει οι ευνούχοι σε κάποια ανακτοβούλια της Αρχαιότητας και του Μεσαίωνα, έχουμε να κάνουμε με δύο πρωτοφανέρωτα εγχειρήματα στην Ιστορία: α) Πρόκειται για ένα διεθνές δίκτυο άσκησης πιέσεων (κοινώς lobby), στο οποίο διαπλέκονται επιχειρηματίες, πανεπιστημιακοί, δημοσιογράφοι, δημοσιολόγοι και πολιτικοί σε νευραλγικές θέσεις παγκοσμίως. β) Για πρώτη φορά μια ανθρώπινη ομάδα όχι μόνον αυτοπροσδιορίζεται από τον τρόπο με τον οποίο τα μέλη της ικανοποιούν τις όποιες ηδονογόνες περιοχές τους, αλλά και απαιτεί να επιβληθούν ως νομικώς προστατευόμενα δικαιώματα μια πλειάδα επιθυμιών-αξιώσεων οι οποίες απορρέουν εξ αυτού. Μάλιστα, αποδεικνύεται ότι διαθέτει τα μέσα να το επιτυγχάνει ταχύτατα, αν σκεφτεί κανείς ότι στην Ελλάδα τα κυριότερα κόμματα διαγκωνίζονται για το ποιο θα ανταποκριθεί πρώτο στις εν λόγω αξιώσεις, τη στιγμή που οι Κυβερνήσεις μας δεν έχουν λύσει ακόμη ζωτικά προβλήματα που μας ταλαιπωρούν ως χαίνουσες πληγές εδώ και δεκαετίες…».
(4ον) Απλώς παραπέμπω και σε δύο συνταρακτικές συνταγματικές, οικογενειακές, κοινωνικές και ηθικές αποτιμήσεις του νόμου, από τις σκοπίμως ελαχιστοποιημένες εκπροσωπήσεις κατά την συζήτηση στη Βουλή, της Δήμητρας Ινέ Αγγελή, Γενικής Γραμματέως της “Ανώτατης Συνομοσπονδίας Πολυτέκνων Ελλάδος” (ΑΣΠΕ), και της Χριστίνας Σκαλαμπούκα, Προέδρου της “Ομοσπονδίας Γυναικών Ελλάδας” (ΟΓΕ). Υπάρχουν αμφότερες σε αρκετές αναρτήσεις
(https://www.newsbomb.gr/ellada/story/1520389/dokoumento-ta-praktika-tis-epitropis-gia-ligous-kai-eklektoys-pou-enekrine-gamo-omofylon). Ενδεικτικά, καταφεύγουμε σε ένα εκτενές απόσπασμα από την δεύτερη παρέμβαση που αποδίδει με κοινωνικό ρεαλισμό τις συνέπειες του νέου νόμου: «… Η διαγραφή των όρων «Πατέρας» και «Μητέρα» ανοίγουν το δρόμο για να τεθούν σε αμφισβήτηση, στο όνομα της ισότητας, τα δικαιώματα προστασίας της μητρότητας και του γυναικείου οργανισμού που αποτελούν κατακτήσεις του γυναικείου κινήματος, συνολικά του εργατικού λαικού κινήματος. Με το μεταμοντέρνο σκοταδισμό του νομοσχεδίου ανοίγει ο δρόμος να αντικατασταθούν οι γυναίκες και οι έγκυες μητέρες από τα άτομα που κυοφορούν η τα άτομα με μήτρα. Τρίτον. Το νομοσχέδιο οδηγεί στον αποκλεισμό είτε της μητρότητας είτε της πατρότητας αφού θεσμοθετεί τη διπλή μητρότητα η τη διπλή πατρότητα, οδηγώντας στην πολλαπλή γονεικότητα, δηλαδή στο «Γονέας-1», «Γονέας-2», «Γονέας-3» κ.λπ.. Διαγράφει την αντικειμενική πραγματικότητα της συμπληρωματικής σχέσης του πατέρα και της μητέρας, στην τεκνοποίηση, όπως και τον κοινωνικό χαρακτήρα της μητρότητας και της πατρότητας που εμπεριέχει και τη βιολογική πλευρά. Η κοινωνική, ψυχική, συναισθηματική ανάπτυξη του παιδιού δεν εξαρτάται μόνο από την αγάπη των γονιών του, αλλά από μια σειρά οικονομικές και κοινωνικές προϋποθέσεις που σήμερα θεωρούνται κόστος για το Κράτος. Τα παιδιά μας δεν χρειάζονται φροντιστές, αλλά έχουν ανάγκη να περνάνε δημιουργικό χρόνο με τους γονείς τους και αυτόν τον δημιουργικό χρόνο τους τον στερεί η πολιτική της Ευρωπαικής Ένωσης και των Κυβερνήσεων που κάνει τη ζωή των εργαζομένων «λάστιχο», υποχρεώνοντάς τους να εργάζονται 12ώρα και Κυριακές. Τέλος, θα ήθελα να επισημάνω, κύριε Πρόεδρε, ότι στη σημερινή συνεδρίαση δεν έχουν κληθεί και άλλες γυναικείες οργανώσεις που τις αφορά άμεσα το θέμα και θα έπρεπε να βρίσκονται εδώ και να διατυπώσουν τις θέσεις τους».
Σκεφθείτε ―παρακαλώ― οι εθελόδουλοι του πολιτικού ναιναιδισμού, κι αν σας ενοχλεί, οι αυθαίρετοι των πολιτικών παιχνιδιών.
Ζούμε στην εποχή ανα-προόδου της επιστήμης (επί παντός επιστητού ή και τεχνητού), της κυβερνητικής, των απρόβλεπτων εξελίξεων του κυβερνοχώρου, του αυτοθαυμασμού των διεθνιστών. Αλλά συνάμα συνυπάρχουμε και σε μια εποχή επιχειριασμού της μεγιστοποίησης προβλημάτων.
Η ανθρωπότητα της σήμερον φαίνεται πως αγωνίζεται όχι τόσο να γνωρίσει τις δυνατότητές της, όσο να "βρεί” τον εαυτό της, να βρεί την ισορροπία ανάμεσα στον πολιτισμό των ασύδοτα απελευθερωμένων μετα-ορίων (όχι των μεθορίων, αλλά των μετα-ορίων) και στον πολιτισμό της στοιχειώδους συνεπιβιώσεως των ανθρωπίνων!
Δεν πιστεύω ότι η σημερινή ανθρωπότητα θα κατορθώσει να “βρεί” την ισορροπία. Η σημερινή ανθρωπότητα ετεροπαγιδεύεται στις αμέτρητες γνώσεις και δυνατότητες, όμως παρωθείται να απωλέσει την αυτογνωσία, το μέτρο, τα όριά της και να καταντήσει “αλγόριθμος” στο χέρι των ολιγίστων.
Γι᾽ αυτό και αποδομείται. Ως προς τα κοινωνιολογικά της δεδομένα, παρωθείται, ώστε να άγεται μαζικότερα από τα απελευθερωμένα ορμέμφυτα και δεν το παίρνει είδηση ότι κυριολεκτικά δουλαγωγείται και δουλοκατευθύνεται και δουλοπρεπίζεται από τους ελάχιστους αλαζόνες της οικονομικής ολιγαρχίας.
Είναι η κοινωνική μόδα που νομιμοποιείται από τέτοιους νόμους, που τελικά στοχοποιούν τους ανθρώπους, τα παιδιά, ακόμη κι αυτούς που υποτίθεται πως ευνοούν.
Η περιρρέουσα ετερομιμητική νοοτροπία και κουλτούρα απέσυρε προ πολλού την εικόνα του αληθινού Θεού απ᾽ εμπρός της, οπότε κατάντησε πάλι να καταπατά και την εικόνα του αληθινού φυσικού ανθρώπου (βλ. Κώστα Γρίβα, καθηγητή Γεωπολιτικής κλπ. στην Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων και στο ΕΚΠΑ, «Έχει σχέση ο Δυτικός Χριστιανισμός με τον “ανθρωπόθεο” και τη woke ατζέντα;» · https://alopsis.gr/έχει-σχέση-ο-δυτικός-χριστιανισμός-με/#more-20670).
Πως να μην οδυνώμεθα γι᾽ αυτήν την αποδόμηση;
Δεν απογοητευόμεθα. Έστω κι αν πάντοτε θα αναφαίνονται οι πειρασμοί της ιστορίας, εμείς κρατιόμαστε από την δοκιμασμένη εμπειρία αιώνων και την κοινωνούμενη βεβαιότητά μας κατ᾽ ενώπιον του Θεού. Δεν χάνουμε ούτε την δύναμη της πίστης ούτε την βεβαιότητα της εκκλησιαστικής κοινωνίας και μεθέξεως του ζώντος Θεού.
Όπως ήδη το πράττει η συντριπτική λαική πλειοψηφία, διαμαρτυρόμαστε κάθετα για κείνους που δεν τίμησαν την ετυμηγορία αυτού του λαού. Μακάρι να ανασκευάσουν την δυσαρμονία τους με το λεβέντικο και ασυννέφιαστο λαικό αίσθημα, αίσθημα κληροδοτημένης αληθινής βιωματικής σχέσης με τον Ήλιο της δικαιοσύνης, τον Σωτήρα και Θεό μας Ιησού Χριστό.
Αλλά και συγχαίρουμε όσους απέδειξαν ότι σέβονται την τιμή των γονιών μας και την ακεραιότητα της δομημένης κοινωνίας μας. Απέδειξαν ότι σέβονται τα παιδιά και τα πρώτιστα ψυχοκοινωνικά τους δικαιώματα. Απέδειξαν ότι τιμούν τις ρίζες και το ριζιμιό μας. Θέλησαν να σταθούν ανάχωμα σε πρακτικές ισοπέδωσης και καταψήφισαν τις προσχηματικές μεθοδεύσεις. Δεν ταυτίστηκαν με τον εντεταλμένο ευτελισμό της Ορθόδοξης Ελλάδας, “της χώρας της Φιλοκαλίας” (πρβλ. σχετικό μήνυμα διαμαρτυρίας του Σεβ. Φλωρίνης κ. Ειρηναίου· https://www.exapsalmos.gr/to-sygkinitiko-minyma-tou-sev-mitropolitou-florinis-prespon-kai-eordaias-k-eirinaiou-gia-ton-kataptysto-nomo/). Πάντως, είτε θρησκεύοντες είτε μη θρησκεύοντες, είχαν την τόλμη και την λεβεντιά και απέρριψαν ένα μόρφωμα μακροπρόθεσμων εθισμών αποδόμησης κάθε κοινωνικής αίσθησης.
Τους εύχομαι να έχουν παντοτινά την ευχή, την προστασία και την έμπνευση του Θεού, στην συναίσθηση και την εκπλήρωση αδιαπραγμάτευτα της κομβικής ευθύνης τους σε καίρια εθνικά προτάγματα.
Κι εύχομαι σε όλη την πατρίδα μας να ξαναβρεί το ειδοποιό της ήθος σαν “χώρα της Φιλοκαλίας”.
Άραγε έλυσε πλέον η εποχή μας τα τόσα πιστοποιημένα της εγκλήματα είτε αδιαφορίας είτε τελείας καταφρόνησης κατά του ανθρωπίνου είδους;
Που είναι (όχι οι επιστημονικοί παρατηρητές, αλλά) οι μεγαλόστομοι διεθνείς σπόνσορες των δικαιωματισμών απέναντι στα καταβοώντα προβλήματα του διεθνούς αγιάτρευτου άγχους;
Πως βλέπουν η άρχουσα οικονομική ελίτ και οι υπαλληλικές μεγαλοκυβερνήσεις τόσες χοάνες αντι-πολιτισμού και απάνθρωπης δουλαγωγίας;
Η μετασχηματισμένη αποικιοκρατία του 21ου αιώνα αποδεικνύεται στυγνότερη από όλες τις γενοκτονίες και τις δυναστεύσεις που προηγήθηκαν. Είτε ως αδιαφορία στοιχειώδους ανθρωπισμού είτε ως σχεδιασμός της πανανθρώπινης μεταποίησης.
Σε χέρια ελαχίστων ο ολιστικός συστημικός ληστρικός πλούτος από τη μια…
Κι από την άλλη, πείνα και δίψα σε εκατομμύρια ανθρώπων, στοχοποίηση και αμβλώσεις των ανυπεράσπιστων εμβρυικών ανθρώπων, πολεμική και διατροφική θυματοποίηση, εμμονικές διεμβολίσεις της πανανθρώπινης συνύπαρξης, εργασιακή, σεξουαλική, ναρκωτικο-οικονομική και μεταναστευτική εκμετάλλευση, καταπιεστική βία ποικιλοείδειας με τυραννικό στόχο τους ανθρώπους του 21ου αιώνα, εθιστική αποκλειστική πολυδιαφήμιση εγκλημάτων, διαδικτυακή δουλοκτητική αλλοτρίωση, πολυχρηματοδοτημένες καταφρονήσεις της ανθρώπινης φυσικότητας, μεθόρια καταστροφή των φυσικών πλαισίων επιβίωσης, ακόρεστη οικολογική επιμόλυνση, καταμόλυνση του υδροφόρου ορίζοντα, μεγαπυρκαγιές, οικονομικός δημογραφικός πνιγμός, μετακινήσεις και αναχωνεύσεις πληθυσμών στην προοπτική ευκολότερης διαχείρισης, δρομολόγηση εξαλειπτικής απομείωσης του παγκόσμιου πληθυσμού, απειλές νεοπυρηνικών διαστημικών εκρήξεων…
Και όλα αυτά κάτω από μια περίεργη διεθνική διαπολιτική σιωπή, μέσα από μηχανισμούς που υποτίθεται πως υπηρετούν την ανθρωπότητα, κι όμως την καταφρονούν μέσα από τους πολύπλοκους ρυθμούς διαχείρισης, κι έτσι αφήνουν ατημέλητες κι αφρόντιστες τις εξελκώσεις του σημερινού κόσμου. Εκτός κι αν η παρασκηνιακή άρχουσα τάξη το αποφασίσει να εστιάζουν ανά την υφήλιο οι πάντες μόνο σε κάτι που το προπαγανδίζουν χρηματιστικά και ιδεολογίστικα σαν το μοναδικό μεγαπρόβλημα (βλ. Κώστα Γρίβα, καθηγητή Γεωπολιτικής κλπ. στην Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων και στο ΕΚΠΑ, «Το αφήγημα περί ανυπαρξίας φύλων και ο μανδύας περί ισότητας δικαιωμάτων»· https://slpress.gr/idees/to-afigima-peri-aniparxias-filon-kai-o-mandias-peri-isotitas-dikaiomaton/).
Για όλα τα μεθοριακά προβλήματα της συγκύπτουσας οικουμένης, πόσο νοιάστηκαν οι αφανείς ευμέτρητοι κολοσσοί του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος (οι χρηματοδότες νομιμοποίησης και του ανοικτού “δικαιωματισμού”);
Και οι περιφερειακοί αυτορυθμιζόμενοι ή ετερορυθμιζόμενοι ρολοδέκτες; Κάτι σαν απρόσωποι κι άβουλοι ωρολογοδείκτες σε μια διεθνική σκακιέρα, όπως και στις επάλληλες εξαρτηματικές σκακιέρες όπου γης. Για τις τόσες π.χ. ανοιχτές πληγές της χώρας (βλ. κατά την Θεσσαλία και την αγροτιά) οι μεταπτυχιακοί μιμοθιασώτες της “μεγάλης επανεκκίνησης” πως νοιάζονται; Πως συμπονούν το λαό, σαν να ήταν τα βάσανα του λαού επιπλέον και δική τους ατομική απειλή; Που είναι πάλι η στοιχειώδης συλλογική πολιτική σύγκλιση σ᾽ αυτά που μας καίνε και μας πνίγουν και μας λιμαγχονούν και μας απειλούν σαν χώρα και σαν λαό;
Φαίνομαι σαν να υπεραπλουστεύω τις συντεταγμένες μεταξύ λαού, προβλημάτων, εθνικών προβλημάτων και πολιτειακής διαχείρισης. Όμως εσιάζω στις πολιτειακές “ποιότητες”, στην προκλητική πολιτειακή τύφλωση και κώφευση τουλάχιστον προς τις πατροπαράδοτες και δοκιμασμένες καίριες κοινωνικοδομικές σταθερές. Και να τονίσω άλλη μια φορά αυτό που τελικά εισπράττουμε και θα εισπράξουμε οι πάντες ―κυριολεκτικά οι πάντες― από τις γηπεδικές πολιτικές “φωτοβολίδες” στα υπογάστρια των παραδοσιακών κοινωνικοποιητικών δομών. Κυριολεκτικά οι πάντες, καθώς, όταν καίγεται ένα σπίτι με όλους τους ένοικους μέσα, οι πάντες μέλλουν να καούν είτε (το λιγότερο) να συγκαούν…
Τα λύσαμε όλα “τα λάθια και τα πάθια” της πολιτικής δεκαετιών, και μας απέμειναν οι ομοσεξουαλικές και οι πανσεξουαλικές εξισώσεις;
Οικτείρω τους “σχεδιαστές της παγκόσμιας μετανθρωπικής μόδας” και τους 175 εγχώριους νομιμοποιητές της (με αντίθετες τις 125 κάθετες ή έμμεσες διαφωνίες).
Ψάχνω μήπως και ανακαλύψω ιχνοστοιχεία ανθρωπινότητος στις ανομολόγητες διεθνείς χρηματοδοτήσεις εξαγοράς συνειδήσεων και στις πικρότατες εντολές αποδόμησης της ανθρώπινης κοινωνίας, της δεδομένης ανθρώπινης (και ζωικής) φυσικότητας, του ανθρώπινου έλλογου είδους.
Δεν αποτιμώ τους λίγους συνανθρώπους μας.
Μου αρκεί να ζυγίζω την αυτοσυνειδησία μου απέναντι του ζώντος Θεού, της Εκκλησίας μας και του κόσμου, που, έστω κι αν (παρωθείται) να ενεργεί είτε να διαβιώνει και να δικαιοδοτείται εν τω πονηρώ, πάντως υφίσταται από απερινόητη αγάπη του Θεού, μέσα στην ανοιχτή προς όλους κλήση: “ίνα πας ο πιστεύων εις Χριστόν μη απόληται, αλλ᾽ έχη ζωήν αιώνιον” (βλ. Ιωάν. 3:15).
Και, γι᾽ αυτό ακριβώς, συναγωνιών περί πάντας, συνθλίβομαι ακόμη περισσότερο με τις πεισμονές, με τις σοδομιτικές εκρήξεις ευμέτρητων συνανθρώπων μας και οδυνώμαι για την ευρεία “διασπορά νοοτροπίας υπέρ την νομιμοθέτηση” της ηδονι(στι)κης τους προτίμησης!
Δεν είμαι κριτής κανενός. Ο μόνος καρδιογνώστης θα μας κρίνει όλους.
Δεν έχω από Θεού το δικαίωμα να κρίνω, αλλά την πάγια εκκλησιαστική ευθύνη να πάσχω για τις αυτοπαγιδευτικές απώλειες. Απώλειες συνανθρώπων που εθίζονται από το διεθνικό, διαδικτυακό, “διαπαιδαγωγικό”, αντιθρησκευτικό σύστημα να επιμένουν να αγνοούν την υπαρκτική κλήση του “κατ᾽ εικόνα και καθ᾽ ομοίωσιν Θεού”. Απώλειες που τις παγιώνουν οι πεισμονές και οι περηφάνειες και οι νομιμοποιήσεις, οι εθισμοί βαριάς συνειδησιακής υπνηλίας.
Η κοινωνική κατάφαση στους συνανθρώπους μας είναι άλλο πράγμα (είναι ανθρωπιά, συμπάσχουσα ανθρωπιά). Η πολιτειακή κατάφαση σε νομιμοποιήσεις των συνειδητών παθών και των ασυνείδητων βαρών δεν είναι ποτέ “κοινωνική σύναρση βαρών”, είναι αμέτοχη και αδιάφορη κοινωνική κοσμική συγκατάθεση σε βάρη και περισσότερα βάρη που φορτώνουν και φορτίζουν το υποσυνείδητο συνανθρώπων μας με αξεχώριστες μεταλλάξεις ηδονής-ενοχής.
Στο από 20 αιώνων εσχατολογικό διάγραμμα της ενιστορίας, η ορθόδοξη εκκλησιαστική αυτοσυνειδησία είναι το φιλανθρωπότερο υπόδειγμα ανθρωπιάς· διότι βιώνεται ή αγωνίζεται να βιώνεται εν Χριστώ. Εν Χριστώ, η ασκούμενη ανθρωπολογία και η ασκούμενη ηθική της ανάληψης των άλλων ως εαυτών, έχει από αιώνων παγιωθεί ως μία παράδοση που λέει: “Θα ήθελα να βρω ένα λεπρό να του δώσω το σώμα μου και να πάρω το δικό του σώμα»!
Ο Θεός είναι ο μόνος ανενδεής φιλάνθρωπος. Αυτό λέω και αυτό με ενδιαφέρει να τονίσω στις αποκαρωμένες συνειδήσεις. Όταν Τον γνώρισε ο μακαρίτης ο Χαρίλαος Φλωράκης, ώριμος πιά, δεν δίστασε να εξομολογηθεί στον ιερομόναχο Σιμωνοπετρίτη π. Αθανάσιο στον Περισσό (!), επιποθώντας να προσεγγίσει τον αληθινό Θεό. Ήταν ο Χαρίλαος που προσέλαβε το “Χαρίθεος”.
Εύχομαι και προσεύχομαι να αγγίξει ο Κύριός μας τις συνειδήσεις των ανθρώπων μας, έστω και με τις τόσες πανελλήνιες διαμαρτυρίες σαν νύξη αφύπνισης, για να ξαναβρούν τον άνθρωπό τους, την ταυτότητά τους ενώπιον του ζώντος Θεού. Κι από κεί και πέρα, να ανακαλύψουν την ποιότητα της αυτοπαραίτησης και της πραγματικής αγάπης, πέρα από την παθογένεση και την διακοινωνούμενη παραφορά και διαφθορά.
Όσοι πιστοί, το πιστεύουμε, το βιώνουμε, το επιποθούμε, το αποζητούμε μ᾽ εκείνο το συγκλονιστικό διαρκές κι ασταμάτητο “Κύριε ελέησον” υπέρ απάντων και υπέρ του σύμπαντος κόσμου, που κι αυτόν τον αποδομούμε σιγά-σιγά με τους πολιτισμένους παραλογισμούς μας. Και συνιστούμε, στους συνανθρώπους μας που ξέφυγαν, το διαρκές ρεαλιστικό φιλόθεο εκζήτημα: «Φιλάγαθον τέξασα Θεόν, φιλάγαθε Θεοτόκε, τούτον αίτησαι πάσης με ρύσασθαι κακίας και αυτού καρδιώσαι τω έρωτι, σαρκός ηδυπαθείας μισήσαντα, όπως υμνώ σε την Πανύμνητον» (θεοτοκίον θ΄ ωδής Κανόνος του Τιμίου Προδρόμου, Τρίτης δ΄ ήχου).
Κάθε απελευθέρωση προϋποθέτει απόφαση θυσίας και όχι αυτοβαράθρωση συμβιβασμών. Το ίδιο και η σπουδαιότερη απελευθέρωση, η απελευθέρωση από τις αυταπάτες ή τις εξαπατήσεις του αλλοτριοδουλισμού.
Με τέτοια αυτοσυνειδησία ευθύνης και συνεισφοράς, αποτολμά η Εκκλησία τόσον καιρό να επιστηρίξει τα σπαράγματα λεβεντιάς του διαφωνούντος λαού μας, τα ελλείμματα εθελοπιστότητας των απογοητευμένων χριστιανών μας, το πολύθρυπτο και στοχοποιημένο ήθος του σύγχρονου ταλαιπωρημένου Ελληνισμού (που απορρίπτει κατηγορηματικά και με συντριπτική πλειοψηφία την κυβερνητική παρα-νομή της κυρίαρχης λαικής εντολής).
Το λέει και το ξαναλέει η Εκκλησία, με το ήθος αιώνων εθνικής θυσιαστικής ολοπροσφοράς. Τρανό “επίκαιρο” παράδειγμα η εμβληματική μορφή της οσίας Φιλοθέης της Αθηναίας που παρουσίασε στις 19/2 το “Βήμα” (https://www.tovima.gr/2024/02/19/society/agia-filothei-i-athinaia-neomartyras-kai-ti-tin-syndeei-me-filothei-psyxiko-kai-kalogreza/). Ήταν η πρώτη ανά τον νεότερο κόσμο γυναίκα που φρόντισε με δικές της θυσίες για τη μόρφωση και τη διάσωση πολλών γυναικών, για τα δικαιώματα της γυναίκας (αιώνες πριν τα ανακαλύψει ο οπισθοδρομικός κόσμος της αποικιοκρατίας και των δύο Παγκοσμίων Πολέμων και των δικαιωματισμών).
Με αναρίθμητα τέτοια ολοζώντανα πολύσημα ατομικής, κοινωνικής και εθνικής και παγκόσμιας προσφοράς, η Εκκλησία τονίζει:
―αλίμονο σ᾽ εκείνους που επιχειριάζονται τα πιο διαχρονικά και ανθεκτικά κοινωνικά ιδανικά!
―πόσο εξευτελιστικές είναι οι νομιμοποιημένες μεθοδικές ψευδαισθήσεις απέναντι στην ίδια την διαχρονική φυσική πραγματικότητα!
Θα ερωτήσει κάποιος: και τα περιώνυμα “δικαιώματα” των ιδιαίτερων ατόμων;
Αποκρίνομαι στην αφόρητη πιά εμμονική προπαγάνδα της (αντι)κοινωνικής δικτύωσης, με τα στημένα ερωτήματα παγίδευσης ακόμη και της στοιχειώδους λαικής ευθυκρισίας.
Η κατεπείγουσα πολιτική πεισμονή και η ευνοημένη κοινωνική ναρκοθέτηση είναι ανθρωπιστική εξέλιξη (όπως θέλησαν πεισμόνως να την επιβάλουν); Ή συνιστούσε τοπικό στάδιο κοινωνικού διεμβολισμού; Μέσα στους σχεδιασμούς μετασχηματισμού της παγκόσμιας κοινότητας σε χωροθέσιο ασύστολων δικαιωματισμών παντός είδους;
Και που θα φθάσουμε καθησυχάζοντας τις ασύδοτες παθογένειες;
«Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί, τις πόρτες σπάσαν οι οχτροί, κι εμείς γελούσαμε στις γειτονιές την πρώτη μέρα…» (για να θυμίσουμε κάτι κι από τους λεβέντες της μεγαλονήσου).
Αναρίθμητες οι σαφέστατες και τεκμηριωμένες δηλώσεις είτε αναλύσεις και συνεντεύξεις του Οικουμενικού Πατριαρχείου, των Αρχιεπισκόπων Κύπρου και Αλβανίας, της ημετέρας Ιεράς Συνόδου και της Κρήτης, Ιεραρχών και κατά τόπους Μητροπόλεων, του ΙΣΚΕ, της Ιεράς Κοινότητος του Αγίου Όρους, των δύο παλλαικών συνάξεων στο Βελλίδειο και στο Σύνταγμα, νομικών και άλλων επιστημόνων.
Επικαλούμαι ενδεικτικά (παραπέμποντας σε δημόσιες αποτιμήσεις, που καταβοούν στο νομοθετημένο διακύβευμα κοινωνικής ναρκοθέτησης):
(1ον) Την κατάθεση της ειδικής ψυχιάτρου παιδιών και εφήβων Καλλιόπης Προκοπάκη στη Βουλή για την (δρομολογημένη) τεκνοθεσία από ομόφυλα (ομοφυλόφιλα) ζευγάρια. Το παράθεμα αντλήθηκε από την ανάρτηση https://www.capital.gr/arthra/3770426/ti-katethese-i-psuxiatros-k-prokopaki-sti-bouli-gia-tin-teknothesia-apo-omofula-zeugaria/ και την εισαγωγική παρουσίαση: «Μεταξύ άλλων επισημαίνει την ανάγκη των παιδιών να έχουν την φροντίδα δύο ετερόφυλων γονέων, "με τις διαφορετικές συνεισφορές τους στον ψυχισμό του.” Θέτει ως ερώτημα τη σταθερότητα που εγγυάται στο παιδί ένας ομόφυλος "γάμος", παραθέτοντας στοιχεία από τη Σουηδία, την πρώτη χώρα που καθιέρωσε τέτοιους "γάμους", από τα οποία προκύπτει -με βάση μελέτη εικοσαετούς διάρκειας-, ότι οι ομόφυλοι λεσβιακοί γάμοι είναι εξαιρετικά ασταθείς. Επιπλέον, αναφέρει χαρακτηριστικά ότι ως προς την επιστημονική έρευνα για την ψυχική υγεία, σχολική και κοινωνική προσαρμογή των παιδιών που ζουν με ομόφυλα ζευγάρια, τα αποτελέσματα είναι αντικρουόμενα. "Ακόμη κι αν πολλές μελέτες δεν εντοπίζουν κάποιο πρόβλημα, υπάρχουν αρκετές που αναφέρουν προβλήματα όπως άγχος, κατάθλιψη, μειωμένες σχολικές επιδόσεις, δυσκολίες στον ρόλο και στην ταυτότητα φύλου και ομοφυλοφιλικό σεξουαλικό προσανατολισμό” τονίζει.».
Κι από την εμπεριστατωμένη ψυχιατρική της κατάθεση στη Βουλή, που δεν είναι δυνατόν να παρατεθεί εδώ, παραπέμπουμε σε τρεις αυτούσιες παραγράφους: «[Γονεικότητα] … το διαγενεακό κενό στο βίωμα και η διαγενεακή σύγχυση ως προς τα ψυχικά περιεχόμενα των γονεικών ιδιοτήτων, μεταβιβάζεται στο παιδί. Το παιδί παγιδεύεται σε ένα διπλό μήνυμα, μεταξύ αυτού που φαίνεται και αυτού που είναι, όχι μόνο στο ψυχικό επίπεδο, αλλά και στο σωματικό. Η τεκνοθεσία από ένα μόνο άτομο διαφέρει, γιατί διατηρεί ένα κενό στην θέση του δεύτερου γονέα και έτσι η προέλευση του παιδιού από δύο φύλα ούτε διαστρεβλώνεται, ούτε ακυρώνεται. (Christian Flavigny, 2020) …Γνωρίζουμε ότι η διαμόρφωση του ψυχισμού, και των στάσεων ζωής επηρεάζεται βαθύτατα από τις σχέσεις και τα συναισθήματα που δρουν συνειδητά και ασυνείδητα μέσα στην οικογένεια. Πχ. η παιδική αγάπη μέχρι έρωτος προς τον ετερόφυλο γονέα προσδιορίζει ερωτικές επιλογές στο μέλλον, οι ταυτίσεις, οι συγκρούσεις και τα τραύματα επηρεάζουν καθοριστικά τις διαπροσωπικές σχέσεις, τις στάσεις ζωής την διαμόρφωση κοινωνικών ρόλων και την επιλογή συντρόφων. Ο τρόπος ανατροφής και οι μορφές οικειότητας επηρεάζουν τον μελλοντικό ρόλο του ατόμου ως γονέα και σύντροφο… [Συμπέρασμα] …Στις νομοθετικές αποφάσεις πρέπει να είναι σαφές αν η προτεραιότητα δίδεται στις διεκδικήσεις των ενηλίκων, η στο συμφέρον των παιδιών. Αυτοί που αποφασίζουν για θέματα γονεικότητας, θα πρέπει να μην αγνοούν τις πραγματικές διαστάσεις των ζητημάτων που διαχειρίζονται. Τέτοιες αποφάσεις έχουν μεγάλη βαρύτητα καθώς ανατρέπουν τους υπάρχοντες θεσμούς που βασίζονται στην ανθρώπινη φύση και μας οδηγούν σε αχαρτογράφητα νερά».
(2ον) Αναπέμπω στην παραίτηση του Νίκου Αμοργιανού, πολιτικού στελέχους της Ν.Δ. για 30 χρόνια (στελέχους στους Τομείς Παιδείας & Πολιτισμού, τ. αντιδημάρχου Πειραιώς, μέλους της Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων, εκδότη, καθηγητή μουσικής, διευθυντή Ωδείου, ραδιοφωνικού παραγωγού)· η παραίτηση υποβλήθηκε στον Πρωθυπουργό, κοινοποιήθηκε στον Διευθυντή της Ν.Δ. και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και δεν επικαλείται κανέναν άλλο πολιτικό λόγο, παρά μόνο την πρωθυπουργική νομιμοποίηση του αφύσικου δικαιωματισμού (https://koinoniki.gr/2024/02/epistoli-paretisis-nikou-amorgianou-apo-ti-nd/).
(3ον) Παραπέμπω στην εμπεριστατωμένη ανάλυση του Καθηγητή ΑΕΑ Αθηνών Γεωργίου Δ. Παναγόπουλου, Prof. AHOS (CA, USA): «Ομοφυλοφιλία και η ατζέντα του woke αναιρετισμού: Επικαιρικοί στοχασμοί ενός «οπισθοδρομικού» 16/02/2024 (https://www.romfea.gr/katigories/10-apopseis/61724-woke). Τυχαία, από ένα σύνολο τεκμηριωμένης παρουσίασης των διεθνικών δεδομένων (κοινωνικής αποδόμησης και ευχείρωτης ομογενοποίησης), παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα από την καταπληκτική ενημέρωση του Καθηγητή: «…Στην πραγματικότητα, αν εξαιρέσουμε ίσως την τεράστια ισχύ που είχαν αποκτήσει οι ευνούχοι σε κάποια ανακτοβούλια της Αρχαιότητας και του Μεσαίωνα, έχουμε να κάνουμε με δύο πρωτοφανέρωτα εγχειρήματα στην Ιστορία: α) Πρόκειται για ένα διεθνές δίκτυο άσκησης πιέσεων (κοινώς lobby), στο οποίο διαπλέκονται επιχειρηματίες, πανεπιστημιακοί, δημοσιογράφοι, δημοσιολόγοι και πολιτικοί σε νευραλγικές θέσεις παγκοσμίως. β) Για πρώτη φορά μια ανθρώπινη ομάδα όχι μόνον αυτοπροσδιορίζεται από τον τρόπο με τον οποίο τα μέλη της ικανοποιούν τις όποιες ηδονογόνες περιοχές τους, αλλά και απαιτεί να επιβληθούν ως νομικώς προστατευόμενα δικαιώματα μια πλειάδα επιθυμιών-αξιώσεων οι οποίες απορρέουν εξ αυτού. Μάλιστα, αποδεικνύεται ότι διαθέτει τα μέσα να το επιτυγχάνει ταχύτατα, αν σκεφτεί κανείς ότι στην Ελλάδα τα κυριότερα κόμματα διαγκωνίζονται για το ποιο θα ανταποκριθεί πρώτο στις εν λόγω αξιώσεις, τη στιγμή που οι Κυβερνήσεις μας δεν έχουν λύσει ακόμη ζωτικά προβλήματα που μας ταλαιπωρούν ως χαίνουσες πληγές εδώ και δεκαετίες…».
(4ον) Απλώς παραπέμπω και σε δύο συνταρακτικές συνταγματικές, οικογενειακές, κοινωνικές και ηθικές αποτιμήσεις του νόμου, από τις σκοπίμως ελαχιστοποιημένες εκπροσωπήσεις κατά την συζήτηση στη Βουλή, της Δήμητρας Ινέ Αγγελή, Γενικής Γραμματέως της “Ανώτατης Συνομοσπονδίας Πολυτέκνων Ελλάδος” (ΑΣΠΕ), και της Χριστίνας Σκαλαμπούκα, Προέδρου της “Ομοσπονδίας Γυναικών Ελλάδας” (ΟΓΕ). Υπάρχουν αμφότερες σε αρκετές αναρτήσεις
(https://www.newsbomb.gr/ellada/story/1520389/dokoumento-ta-praktika-tis-epitropis-gia-ligous-kai-eklektoys-pou-enekrine-gamo-omofylon). Ενδεικτικά, καταφεύγουμε σε ένα εκτενές απόσπασμα από την δεύτερη παρέμβαση που αποδίδει με κοινωνικό ρεαλισμό τις συνέπειες του νέου νόμου: «… Η διαγραφή των όρων «Πατέρας» και «Μητέρα» ανοίγουν το δρόμο για να τεθούν σε αμφισβήτηση, στο όνομα της ισότητας, τα δικαιώματα προστασίας της μητρότητας και του γυναικείου οργανισμού που αποτελούν κατακτήσεις του γυναικείου κινήματος, συνολικά του εργατικού λαικού κινήματος. Με το μεταμοντέρνο σκοταδισμό του νομοσχεδίου ανοίγει ο δρόμος να αντικατασταθούν οι γυναίκες και οι έγκυες μητέρες από τα άτομα που κυοφορούν η τα άτομα με μήτρα. Τρίτον. Το νομοσχέδιο οδηγεί στον αποκλεισμό είτε της μητρότητας είτε της πατρότητας αφού θεσμοθετεί τη διπλή μητρότητα η τη διπλή πατρότητα, οδηγώντας στην πολλαπλή γονεικότητα, δηλαδή στο «Γονέας-1», «Γονέας-2», «Γονέας-3» κ.λπ.. Διαγράφει την αντικειμενική πραγματικότητα της συμπληρωματικής σχέσης του πατέρα και της μητέρας, στην τεκνοποίηση, όπως και τον κοινωνικό χαρακτήρα της μητρότητας και της πατρότητας που εμπεριέχει και τη βιολογική πλευρά. Η κοινωνική, ψυχική, συναισθηματική ανάπτυξη του παιδιού δεν εξαρτάται μόνο από την αγάπη των γονιών του, αλλά από μια σειρά οικονομικές και κοινωνικές προϋποθέσεις που σήμερα θεωρούνται κόστος για το Κράτος. Τα παιδιά μας δεν χρειάζονται φροντιστές, αλλά έχουν ανάγκη να περνάνε δημιουργικό χρόνο με τους γονείς τους και αυτόν τον δημιουργικό χρόνο τους τον στερεί η πολιτική της Ευρωπαικής Ένωσης και των Κυβερνήσεων που κάνει τη ζωή των εργαζομένων «λάστιχο», υποχρεώνοντάς τους να εργάζονται 12ώρα και Κυριακές. Τέλος, θα ήθελα να επισημάνω, κύριε Πρόεδρε, ότι στη σημερινή συνεδρίαση δεν έχουν κληθεί και άλλες γυναικείες οργανώσεις που τις αφορά άμεσα το θέμα και θα έπρεπε να βρίσκονται εδώ και να διατυπώσουν τις θέσεις τους».
Σκεφθείτε ―παρακαλώ― οι εθελόδουλοι του πολιτικού ναιναιδισμού, κι αν σας ενοχλεί, οι αυθαίρετοι των πολιτικών παιχνιδιών.
Ζούμε στην εποχή ανα-προόδου της επιστήμης (επί παντός επιστητού ή και τεχνητού), της κυβερνητικής, των απρόβλεπτων εξελίξεων του κυβερνοχώρου, του αυτοθαυμασμού των διεθνιστών. Αλλά συνάμα συνυπάρχουμε και σε μια εποχή επιχειριασμού της μεγιστοποίησης προβλημάτων.
Η ανθρωπότητα της σήμερον φαίνεται πως αγωνίζεται όχι τόσο να γνωρίσει τις δυνατότητές της, όσο να "βρεί” τον εαυτό της, να βρεί την ισορροπία ανάμεσα στον πολιτισμό των ασύδοτα απελευθερωμένων μετα-ορίων (όχι των μεθορίων, αλλά των μετα-ορίων) και στον πολιτισμό της στοιχειώδους συνεπιβιώσεως των ανθρωπίνων!
Δεν πιστεύω ότι η σημερινή ανθρωπότητα θα κατορθώσει να “βρεί” την ισορροπία. Η σημερινή ανθρωπότητα ετεροπαγιδεύεται στις αμέτρητες γνώσεις και δυνατότητες, όμως παρωθείται να απωλέσει την αυτογνωσία, το μέτρο, τα όριά της και να καταντήσει “αλγόριθμος” στο χέρι των ολιγίστων.
Γι᾽ αυτό και αποδομείται. Ως προς τα κοινωνιολογικά της δεδομένα, παρωθείται, ώστε να άγεται μαζικότερα από τα απελευθερωμένα ορμέμφυτα και δεν το παίρνει είδηση ότι κυριολεκτικά δουλαγωγείται και δουλοκατευθύνεται και δουλοπρεπίζεται από τους ελάχιστους αλαζόνες της οικονομικής ολιγαρχίας.
Είναι η κοινωνική μόδα που νομιμοποιείται από τέτοιους νόμους, που τελικά στοχοποιούν τους ανθρώπους, τα παιδιά, ακόμη κι αυτούς που υποτίθεται πως ευνοούν.
Η περιρρέουσα ετερομιμητική νοοτροπία και κουλτούρα απέσυρε προ πολλού την εικόνα του αληθινού Θεού απ᾽ εμπρός της, οπότε κατάντησε πάλι να καταπατά και την εικόνα του αληθινού φυσικού ανθρώπου (βλ. Κώστα Γρίβα, καθηγητή Γεωπολιτικής κλπ. στην Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων και στο ΕΚΠΑ, «Έχει σχέση ο Δυτικός Χριστιανισμός με τον “ανθρωπόθεο” και τη woke ατζέντα;» · https://alopsis.gr/έχει-σχέση-ο-δυτικός-χριστιανισμός-με/#more-20670).
Πως να μην οδυνώμεθα γι᾽ αυτήν την αποδόμηση;
Δεν απογοητευόμεθα. Έστω κι αν πάντοτε θα αναφαίνονται οι πειρασμοί της ιστορίας, εμείς κρατιόμαστε από την δοκιμασμένη εμπειρία αιώνων και την κοινωνούμενη βεβαιότητά μας κατ᾽ ενώπιον του Θεού. Δεν χάνουμε ούτε την δύναμη της πίστης ούτε την βεβαιότητα της εκκλησιαστικής κοινωνίας και μεθέξεως του ζώντος Θεού.
Όπως ήδη το πράττει η συντριπτική λαική πλειοψηφία, διαμαρτυρόμαστε κάθετα για κείνους που δεν τίμησαν την ετυμηγορία αυτού του λαού. Μακάρι να ανασκευάσουν την δυσαρμονία τους με το λεβέντικο και ασυννέφιαστο λαικό αίσθημα, αίσθημα κληροδοτημένης αληθινής βιωματικής σχέσης με τον Ήλιο της δικαιοσύνης, τον Σωτήρα και Θεό μας Ιησού Χριστό.
Αλλά και συγχαίρουμε όσους απέδειξαν ότι σέβονται την τιμή των γονιών μας και την ακεραιότητα της δομημένης κοινωνίας μας. Απέδειξαν ότι σέβονται τα παιδιά και τα πρώτιστα ψυχοκοινωνικά τους δικαιώματα. Απέδειξαν ότι τιμούν τις ρίζες και το ριζιμιό μας. Θέλησαν να σταθούν ανάχωμα σε πρακτικές ισοπέδωσης και καταψήφισαν τις προσχηματικές μεθοδεύσεις. Δεν ταυτίστηκαν με τον εντεταλμένο ευτελισμό της Ορθόδοξης Ελλάδας, “της χώρας της Φιλοκαλίας” (πρβλ. σχετικό μήνυμα διαμαρτυρίας του Σεβ. Φλωρίνης κ. Ειρηναίου· https://www.exapsalmos.gr/to-sygkinitiko-minyma-tou-sev-mitropolitou-florinis-prespon-kai-eordaias-k-eirinaiou-gia-ton-kataptysto-nomo/). Πάντως, είτε θρησκεύοντες είτε μη θρησκεύοντες, είχαν την τόλμη και την λεβεντιά και απέρριψαν ένα μόρφωμα μακροπρόθεσμων εθισμών αποδόμησης κάθε κοινωνικής αίσθησης.
Τους εύχομαι να έχουν παντοτινά την ευχή, την προστασία και την έμπνευση του Θεού, στην συναίσθηση και την εκπλήρωση αδιαπραγμάτευτα της κομβικής ευθύνης τους σε καίρια εθνικά προτάγματα.
Κι εύχομαι σε όλη την πατρίδα μας να ξαναβρεί το ειδοποιό της ήθος σαν “χώρα της Φιλοκαλίας”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.