Κατόψεις προβληματισμού για τις επίμαχες νομιμοποιήσεις

† Ο Γουμενίσσης, Αξιουπόλεως & Πολυκάστρου Δημήτριος
(πρώτον)
ΕΙΝΑΙ ένα ΘΕΜΑ ―καταρχήν― που προχωρεί σε νομοθέτηση πολύ βεβιασμένα και σχεδόν πολύ ξαφνικά. Αυτό το λένε νηφάλιοι πολιτικοί παράγοντες. Δεν ετέθη σε διαβούλευση, αλλά προτιμήθηκε μια άλλη μέθοδος, προβλήθηκε με μηχανισμούς “προπαγάνδας” και επιρροής της κοινής γνώμης. Αποσπασματικές συνεντεύξεις, φωτογραφίες πάνω σε φωτογραφίες με ομόφυλα ζευγάρια, όλα με μηχανισμούς προπαγάνδας.

Οπότε ―με την προπαγάνδα― ασκείται πείσμων “φαντασιακή” επιρροή στο ασυνείδητο και στις συνειδήσεις των ανθρώπων, ενώ υποβαθμίζεται συστηματικά κάθε άλλη νηφάλια και υπεύθυνη γνώμη, (το λιγότερο) οντολογικά θεμελιωμένη. Σε μια κοινωνία ενοχικής συμπλεγματικότητας και φορτισμένου ασυνειδήτου, σε μια κοινωνία που απεχθάνεται τους υποκριτικούς ηθικισμούς σαν μηχανισμούς καταστολής της ελευθερίας, σε μια εποχή που με τόσα καθημερινά ακραία παραδείγματα φόνων και βίας και προστυχιάς έμαθε πλέον να καταφρονεί τη συνείδηση και για τα σπουδαία και για τα μικρά, σ᾽ αυτήν την σπρωγμένη και παρωθημένη “κοινωνία” επισήμως διαδηλώνεται πως “η ομοφιλοφυλία δεν είναι αμαρτία, αλλά μια επιλογή”.

Πόση θλίψη θα ένιωθε ο μέγας εκείνος απόστολος Παύλος, αν ζούσε στην εποχή μας και χρειαζόταν να ξαναγράψει το πρώτο κεφάλαιο της προς Ρωμαίους επιστολής του! Αναγορεύουν τους ανακυκλούμενους παρακμιακούς μεταβολισμούς σε φυσικότητα, ερήμην και αυτής της βροντόφωνης φυσικότητας.

Διότι χάνουμε (ή θέλουμε να χάνουμε) αίσθηση της οντολογίας της ζωής, της οντολογίας του ήθους, της οντολογίας τουλάχιστον του συμμαζεμένου βίου, και μας έχουν προ πολλού εθίσει στην παρισιτική “οντολογία” της ασυδοσίας, της αυταρέσκειας, του ατομισμού, της ελευθεριότητας, του παραφορτωμένου υποσυνειδήτου, των λογής-λογής μικρών ή μεγάλων παθών, ακόμη και του δημόσιου ερμαφροδιτισμού. Χωρίς οντολογικό φραγμό. Οπότε, προς τι να θυμόμαστε ηθικές της οντολογίας και ηθικισμούς της δεοντολογίας;

Δηλώσεις επί δηλώσεων τυπικής δημόσιας ευγένειας στο στυλ συγκρατημένων Κοινοβουλευτικών διαλόγων, υποβαλλόμαστε δημοσίως σε παρουσιάσεις “σκληρής προπαγάνδας”, σχεδιασμένης και μεθοδευμένης κεντρικά. Υφιστάμεθα την προπαγάνδα (και την ανελευθερία) της φίμωσης. Μέγα δημοκρατικό δικαίωμα κεντρικής μονογνωμικής διαχείρισης των λαικών συνειδήσεων.

Για να αποκλεισθεί ο αντίλογος του ρεαλισμού και ο αντίλογος της κοινωνικής δεοντολογίας (αφήνω κατά μέρος την εθνική προοπτική και τις εθνικές παρακαταθήκες σαν όρια πολιτικής είτε δημόσιας δεοντολογίας).

(δεύτερον)

Η νέα πολιτειακή απόφαση ΔΕΝ υπήρχε ξεκάθαρα στην πολιτική “ατζέντα” του κ. Πρωθυπουργού προεκλογικά. Όπως αποκάλυψε ο κ. Κοττάκης σε εκπομπή του Πάνου Παναγιωτόπουλου― στην προεκλογική ατζέντα της Ν.Δ. υπήρχε μόνον μια ενημερωτική Ευρωπαική “κάτοψη” με τις διάφορες σχετικές επιλογές των άλλων Ευρωπαικών χωρών, όπου δεν έχουμε ταύτιση νομοθεσίας σ᾽ αυτό το θέμα. Οπότε προεκλογικά δεν προέκυπτε ούτε Ευρωπαική υποχρέωση ενιαίας νομοθεσίας στο θέμα αυτό ούτε ξεκάθαρη πολιτική προαναγγελία.

Ένα θολό προεκλογικό πεδίο, από όπου μπορούσε ο καθένας να συμπεράνει ο,τι εξυπηρετούσε το συνηθισμένο προεκλογικό “ήθος”. Καμιά αποσαφήνιση πολιτικών προθέσεων. (Δεν νομίζω πως τελικά θα άλλαζε τίποτε, αλλά πάντως είχαμε “προεκλογικό δισταγμό ειλικρίνειας”).

Ξαφνικά, με το 42 % των ψηφισάντων και την συστημική-Συνταγματική δικαίωση της αναλογικής επιδότησης ψήφων στην πλειοψηφία με τις επαναληπτικές εκλογές, βλέπουμε ξαφνικά να αναδύεται μια κυριαρχική μονογνωμική απαίτηση για το συγκεκριμένο θέμα. Χωρίς κοινωνικό διάλογο. Χωρίς παρουσίαση όλων των ισχυρών πιθανοτήτων (έως και βεβαιοτήτων) πάνω στις βάσιμες κοινωνικές και κοινωνιολογικές και ανθρωπολογικές συνέπειες της συγκεκριμένης “μονογνωμίας”.

(τρίτον)

Όσον αφορά την χώρα μας (για να μην την ονομάζω “πατρίδα μας Ελλάδα”, που τόσο πολύ ξενίζει την σημερινή πολιτειακή και δημοσιογραφική και συγχρονιστική νομενκλατούρα),

στο αναμενόμενο νομοσχέδιο της Πρωθυπουργικής εξαγγελίας η ισχύουσα επίσημη νομοθετική κάτοψη και οροθεσία του οικογενειακού χώρου πάσης φύσεως (της φυσιολογικής και παραδοσιακής, και κυρίως της συμβολαιογραφικής και συμφωνογνωμικής, και τέλος της ομοφυλικής) και η νηφάλια νομική ανάλυση αποδεικνύουν ξεκάθαρα ότι τελικά ―έναντι της νομικής εξασφάλισης ψυχολογικής πληρότητας στα ομοφυλόφιλα ζευγάρια― “παραθεωρούνται” σε βάθος χρόνου και “αδικούνται” κατάφωρα τα παιδιά της προωθούμενης και μεθοδευόμενης τεκνοθεσίας,

[ βλ. Γεωργίου Μάτσου, Δ.Ν., Δικηγόρου, Απορίες από την εξαγγελία περί τεκνοθεσίας ομοφύλων ζευγαριών· https://www.capital.gr/me-apopsi/3762333/apories-apo-tin-exaggelia-peri-teknothesias-omofulon-zeugarion/

και https://www.google.com/search?client=firefox-b-e&q=Ραδιοφωνικός+Σταθμός+Εκκλησίας+της+Ελλάδος%2C+Πρόγραμμα+Πέμπτης+18%2F01%2F2024 (συγκεκριμένα την εκπομπή 22.00 «Ιατρική υψηλής τεχνολογίας. Τα ηθικά ζητήματα που προκύπτουν» Ο Αντ. Γιαννακόπουλος συζητά το θέμα με τον κ. Ανδρέα Καραμπίνη, Ομότιμο Καθηγητή Ε.Κ.Π.Α., Μέλος της Επιτροπής Βιοηθικής της Εκκλησίας της Ελλάδος και Εκπρόσωπο της Ελλάδος σε θέματα Βιοηθικής και Βιοτεχνολογίας στο Συμβούλιο της Ευρώπης στο Στρασβούργο)].

(τέταρτον)

Η πολιτειακή μεθόδευση δεν είναι τίποτε περισσότερο, από ένα ΘΕΜΑ πολιτειακού σχεδιασμού (ή και ναιναιδισμού), που σκοπίμως προπαγανδίζεται αποκλειστικά τόσες μέρες, τόσον καιρό, τόσους μήνες. Μετεκλογικά βεβαίως.

Ο όρος “θέμα” προέρχεται εκ του “τίθημι”, είναι κάτι που “τίθεται”, κάτι που φτιάχνεται. Δεν υπάρχει ως ζήτημα, αλλά σχεδιάζεται και φτιάχνεται. Και μάλιστα με τέτοιο τρόπο ώστε να φαίνεται σαν πρόβλημα και σαν ζητούμενο!

Γι᾽ αυτό ενεργοποιείται ως πολιτειακό σχεδιάσμα με την μονοφωνική επικοινωνιακή σύγκλιση, με την “πρακτική της προπαγάνδας”.

Ένα “θέμα” κεντρικής πολιτειακής επιλογής, ξαφνικά, έρχεται στην επιφάνεια και με την προπαγάνδα και παρουσιάζεται μεγενθυμένο τεχνητά ως μεγάλο ΖΗΤΗΜΑ (ζητούμενο), ως ΠΡΟΒΛΗΜΑ (προβάλλεται).

Δυστυχώς, κανένας δημόσιος παράγοντας ΔΕΝ τολμά να πεί ότι είναι ένα “περιορισμένης εκτείνειας θέμα ατομικών δικαιωματισμών”.

ΔΕΝ είναι ΠΡΟΒΛΗΜΑ Κοινωνικό.

Τόσα βοώντα και καταβοώντα ζητήματα έχουν κατεπείγουσα προτεραιότητα σήμερα στην χώρα μας, χωρίς να ανησυχούν μια στοιχειώδη βάση πολιτικών και πολιτειακών προτεραιοτήτων: η τρομερή έλλειψη εργασίας και στέγης· η συρρίκνωση των επιχειρηματικών κλάδων και της βιομηχανικής ανάπτυξης· οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί· η μείωση του ελάχιστου εισοδήματος των σημερινών Ελλήνων και η ανεξέλεγκτη εκτόξευση των τιμών· η συνακόλουθη δημογραφική στειρότητα του σύγχρονου Ελληνισμού· η έλλειψη σωστής και υγιούς και φιλότιμης κοινωνικής αγωγής (από τα κανάλια, από το διαδίκτυο, από τα σχολεία, από κάθε χώρο ομαδικής συμμετοχής)· η καταφρόνηση της στοιχειώδους παρουσίασης υποδειγμάτων ζωής αποδεδειγμένης κοινωνικής προσφοράς και ανταποδοτικότητας· η ασύδοτη κι αχαλίνωτη σεξουαλικότητα από κάθε δίαυλο επικοινωνίας δίχως σεβασμό των ορίων· η μεταδοτικότερη αντικοινωνική πανδημία βίας των παιδιών και των ωρίμων (καρπός τέτοιων αντιπροτύπων)· η αχαλίνωτη εκμετάλλευση ευκαιριών χωρίς την παραμικρή ευαισθησία ανθρωπιάς· η παράδοση Ελληνικής υπηκοότητας σε ξένους μετανάστες και η εργασιακή μετανάστευση των Ελλήνων γόνιμης ηλικίας στο εξωτερικό· οι συνέπειες της πολιτικής κατάργησης της εθνικότητας στην ταυτοποίηση· η κατάλυση των στοιχειωδών ορίων σύγχρονης Ελληνικής ταυτοποίησης με την εύκολη “ρετσέτα” του ρατσισμού και του ξενοφοβισμού· η επίμονη εκπαιδευτική προβολή του δικαιωματισμού και ο τεχνήεις στιγματισμός της σεξουαλικής φυσικότητας ως ομοφοβικής· ο οδοστρωτήρας της θρησκειακής μεταποίησης της χώρας κ.π.α.

(πέμπτον)

Υπάρχει το “σύμφωνο συμβίωσης”.

(Μέσα στη σωτηριολογική ανθρωπολογία, που δεν είναι επινόημα, αλλά αποκάλυψη της αλήθειας και της οντολογίας περί του ανθρώπου και των ανθρωπίνων) η Εκκλησία δεν το υιοθετεί. Ειδάλλως θα καταφρονούσε την οντολογία, την σωτηρία και την εσχατολογία του ανθρώπου εν Χριστώ. Θα καταπρόδιδε κάθε άνθρωπο (ακόμη και τον κάθε δικαιωματιστή).

Το “σύμφωνο συμβίωσης” είναι μια πολιτειακή “λύση”. Υπάρχει σαν “μόρφωμα” που το καθιέρωσε μια νεότερη πολιτειακή διεθνιστική συμμόρφωση “προοδευτισμού”.

Το “σύμφωνο συμβίωσης” αντιμετωπίζει τα προβλήματα νομικής αναγνώρισης των ζευγαριών αυτών. Κι αν δεν τα λύνει, να βρούν τρόπο να τα λύσουν, χωρίς “καμπάνιες” από τα ΜΜΕ. Και χωρίς να προκαλέσουν δομική κοινωνική και πολιτική αναστάτωση.

Γιατί να ανοίξουν τον δρόμο της μελλοντικής υιοθεσίας ή τεκνοθεσίας ή της παρένθετης μητρότητας στους ομοφυλόφιλους, ονοματίζοντας το “σύμφωνο…” σαν “γάμο”; Γιατί να πάνε νομοθετικά από τον συμβολαιογράφο στον δήμαρχο… με “κουμπάρο” μια βεβιασμένη και περίεργη νομοθεσία μιάς Κυβέρνησης;

Αφού ΔΕΝ είναι γάμος. Και οι ίδιοι οι ομοφυλόφιλοι το ξέρουν ότι δεν είναι φυσιολογία σχέσης. Δεν αποκλείεται ―υποσυνείδητα― οι πρακτικές “παρένθετης μητέρας” να κρύβουν υποσυνείδητα μια ψυχολογία “αποενοχοποίησης” από την γενετική φυσιολογική σεξουαλική σχέση, εκ της οποίας γεννώμεθα οι πάντες, και εκείνοι (ή εκείνες).

Το Ρωμαικό Δίκαιο διαχρονικά και το ΔΙΕΘΝΕΣ δίκαιο, πριν μερικές δεκαετίες, μιλούσαν ξεκάθαρα για την νομική κατάφαση του φυσιολογικού ΓΑΜΟΥ. Γάμος είναι “νομικά” (και φυσιολογικά) η νόμιμα αναγνωρισμένη σχέση ενός άνδρα και μιάς γυναίκας. Από τέτοιον προήλθαν και οι σοφοί “πολιτικοί εγκέφαλοι”· ή μήπως κάνουμε λάθος; Μιλάμε για νομική τεκμηρίωση της φυσιολογίας.

[βλ. Θεοδώρου Παπαγεωργίου, Ειδικού Νομικού Συμβούλου της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλλάδος, Γάμος και υιοθεσία ομοφύλων ζευγαριών (Γνωμοδότηση προς τη Σύνοδο) - Poimin.gr· https://www.orthodoxianewsagency.gr/aytokefales_ekklisies/ekklisia_ellados/ekklisia-tis-ellados-diafonei-me-omofyli-goneikotita-kai-gamo-egkyklios-me-synoptikes-theseis-gia-to-zitima/ και Μητροπολίτης Μάνης: Γάμος-Οικογένεια-Ομοφυλοφιλία, https://www.romfea.gr/epikairotita-xronika/61200-mitropolitis-manis-gamos-oikogeneia-omofylofilia]

Γιατί λοιπόν να νομοθετούνται διευκολύνσεις, καταφάσκοντας σε “δικαιωματισμούς” που δεν έχουν φυσιολογία, αλλά “γνωμολογία”; ΔΕΝ είναι της φύσης, είναι της γνώμης, είναι του γούστου (που μας πάνε στο ασυνείδητο και στο υποσυνείδητο περισσότερο και σε ένα παρωθημένο συνειδητό). ΓΙΑΤΙ να νομοθετήσουν μια ισονομική φόρμουλα “ΓΑΜΟ της γνώμης”, ως νομοθετικό παράλληλο, αλλά και ριζικά αντίθετο με τον αληθινό “ΓΑΜΟ της φύσης (της φυσιολογίας)”; Γιατί να σπεύδουν σε μια νομοθεσία υπέρ της γνώμης και του επιθυμισμού, ενάντια στην νομοθεσία της φύσης;

(έκτον)

ΤΩΡΑ, να πω για την δρομολογούμενη “τεκνοθεσία”, που είναι και ο απώτερος στόχος του νέου νομοσχεδιασμού.

Σε τελική ανάλυση, μας ενδιαφέρουν τα παιδάκια ή τα ομοφυλόφιλα ζευγαράκια;

Μας ενδιαφέρει ως κράτος (και πρωτίστως ως κοινωνία) η σωστή ακεραιότητα των παιδιών ή “ψηφίζουμε” αποκλειστικά την ικανοποίηση της γνώμης των ομοφύλων ζευγαριών;

Προβάλλονται προπαγανδιστικά αντίλογοι “αγαπισμών” και “εντυπωσιασμού” από τους ενδιαφερόμενους, και για τη θεσμοθέτηση του γνωμικού γάμου των ομοφύλων” και για την… ευτυχία των παιδιών. Και για μεν τους θεωρητικούς “αγαπισμούς” τοποθετήθηκε δημόσια και κριτικά ο σύγχρονος στοχαστής Στέλιος Ράμφος (Στέλιος Ράμφος: Παρέμβαση-μήνυμα για την τεκνοθεσία των ομοφύλων: https://www.dimokratia.gr/politiki/572688/stelios-ramfos-paremvasi-minyma-gia-tin-teknothesia-ton-omofylon/).

Για δε την ευτυχία των παιδιών μιάς διευκολυνόμενης τέτοιας υιοθεσίας (είτε με άμεση νομοθέτηση είτε με έμμεση διευκόλυνση) αποκρίνονται τα δεδομένα του ώριμου επιστημονικού προβληματισμού και της κοινής λογικής. Παραπέμπουμε πάλι στη νηφάλια αποτίμηση των αποτελεσμάτων ενός προωθούμενου τοπίου έμμεσης τεκνοθεσίας στην εκπομπή: (https://www.google.com/search?client=firefox-b-e&q=Ραδιοφωνικός+Σταθμός+Εκκλησίας+της+Ελλάδος%2C+Πρόγραμμα+Πέμπτης+18%2F01%2F2024 (συγκεκριμένα άκου την εκπομπή 22.00 «Ιατρική υψηλής τεχνολογίας. Τα ηθικά ζητήματα που προκύπτουν» Ο Αντ. Γιαννακόπουλος συζητά το θέμα με τον κ. Ανδρέα Καραμπίνη, Ομότιμο Καθηγητή Ε.Κ.Π.Α., Μέλος της Επιτροπής Βιοηθικής της Εκκλησίας της Ελλάδος και Εκπρόσωπο της Ελλάδος σε θέματα Βιοηθικής και Βιοτεχνολογίας στο Συμβούλιο της Ευρώπης στο Στρασβούργο).

Και μάλιστα, αύριο-μεθαύριο, αν σήμερα ανοίξουμε τους “Ασκούς του Αιόλου”, τι θα εμποδίσει μεθαύριο έναν “κτηνόφιλο” ή έναν “παιδεραστή” να ζητήσει επέκταση του “γαμικού δικαιώματος” και του “τεκνοθετικού δικαιώματος”; (Να ζει αυτός/αυτή με το ζώο-σύντροφό του/της ή με το θύμα της παιδεραστίας του και να “τεκνοθετήσει” κι άλλο ένα παιδάκι). ΔΕΝ φαντασιώνομαι. Στον πιο δυτικό Ευρωπαικό χώρο έχουμε αναγνωρισμένους “συλλόγους κτηνοφιλίας” και “συλλόγους παιδεραστίας” (βλ. Αργολίδος Νεκτάριος: «Ένα απέραντο φρενοκομείο» https://www.romfea.gr/epikairotita-xronika/61171-argolidos-nektarios-ena-aperanto-frenokomeio).

Και επανέρχομαι στα καθ᾽ ημάς.

Λοιπόν, για ποιους θέλουμε να νομοθετήσουμε; Για τα παιδάκια (και για την κοινωνία); Ή για τα ομοφυλόφιλα ζευγαράκια (δηλαδή για το κέφι ελάχιστων ποσοστιαία ζευγαριών);

Για τους ανθρώπους (ως οντολογία και κοινωνική φυσιολογία) ή για την γνώμη ελαχίστων (με τους γνωμικούς “τροπισμούς” και “ανατροπισμούς”);

Το λέω αυτό, διότι σαν άνθρωπο και σαν κληρικό με “καίει” η πορεία των παιδιών, η ψυχολογία αυτών των παιδιών, η οντολογία αυτών των παιδιών, ο τρόπος “χρησιμοποίησης” αυτών των παιδιών με τέτοια ξανοίγματα και τέτοιους νόμους (που θα είναι ζεματίσματα στην ψυχολογία τους). Με καίει η θυματοποίηση αυτών των παιδιών.

ΓΙΑΤΙ, λοιπόν, επιμένουν οι πολιτειακοί να εξασφαλίσουν την “τεκνοθεσία” των ομοφύλων, είτε με υιοθεσία είτε με παρένθετες μητέρες; Νομοθετώντας σήμερα τον λεγόμενο “ΓΑΜΟ των ομοφυλοφίλων”, ανοίγουν τον δρόμο για την αυριανή “τεκνοθεσία”. Είτε ευθέως νομοθετικά, είτε μετά από προσφυγές στο ΣτΕ των “γαμικά ενωμένων” ομοφυλοφίλων ή σε Ευρωπαικά δικαστήρια, με το τεκμήριο ισότητας απέναντι στο νόμο (και όχι απέναντι στην φυσική οντολογία).

ΓΙΑΤΙ να το ξεκινήσουν αυτό; Μήπως ―τάχα― υφίσταται τέτοιο κοινωνικό ζήτημα, ώστε να βάλουν στην άκρη ένα σωρό καταιγιστικά προβλήματα που θα προκαλέσει;

Εδώ έχουμε μια ισοπέδωση, μια φίμωση, μια ομογενοποίηση διεθνιστική…

Ωσάν “απειλή του σύγχρονου κόσμου” να είναι η… φυσιολογική οικογένεια και τα παιδάκια που αναπτύσσονται φυσιολογικά σ᾽ αυτήν, δηλαδή οι ίδιες οι ρίζες ύπαρξης όλων μας και του σύγχρονου κόσμου. Αυτό είναι κυριολεκτικά παράλογο.

Δεν αρκεί μια συμβολαιογραφική πράξη για την κατοχύρωση των ελάχιστων (ποσοστιαία) ομοφυλόφιλων; (βλ. ανωτ. Γεωργίου Μάτσου, Δ.Ν., Δικηγόρου, Απορίες…). Γιατί να ανοίξουμε τους “ασκούς του Αιόλου” γι᾽ αυτούς (και για όλους) και να παραδώσουμε τα παιδάκια μιάς αυριανής τεκνοθεσίας σε μια σωρεία ψυχικών και κοινωνικών προβλημάτων;

ΑΡΑΓΕ είναι ψυχολογικά, παιδαγωγικά, κοινωνιολογικά, ψυχιατρικά απαντημένο ότι τα παιδάκια αυτά θα αναπτυχθούν χωρίς προβλήματα; Κλείσαμε αυτό το σίγουρο αυριανό πρόβλημα ή δεν μας καίει καθόλου; Ποιος πολιτικός επιτέλους θα θελήσει να μας αποκριθεί δημόσια σ᾽ αυτό το καυτό ερώτημα;

(έβδομον)

ΔΥΣΤΥΧΩΣ οι αρμόδιοι προχωρούν με βηματισμούς παραπλάνησης, με βηματισμούς σκοπιμότητας.

Στην εκπαίδευση, από τα παιδάκια ακόμη ―αντί για “πατέρας” και “μητέρα”― αρχίζουν και περνούν το “γονέας Α” και “γονέας Β”. Μελέτες έδειξαν πόσο θλιβερές συνέπειες έχει αυτό. Σας παραπέμπω στον Σύλλογο-ΜΚΟ “Μαμά, Μπαμπάς & Παιδιά” που εδρεύει στην Αθήνα (www.mumdadandkids.gr). Οι διαδικτυακές αναρτήσεις θα σας αφήσουν άφωνους (ενδεικτικά: https://mumdadandkids.gr/vioithiki-iatriki/katargoyn-ta-dyo-fyla-me-proedriko-diatagma-pateli).

ΓΙΑΤΙ λοιπόν θέλουν να το καθιερώσουν; Γιατί να προχωρήσει το κράτος στον γνωμικό (όχι στον φυσικό, αλλά στον γνωμικό) Γάμο των Ομοφυλόφιλων με τέτοιες προοπτικές; Γιατί να συνεργούν πολιτειακά και πολιτικά, ώστε να περάσει ―ταυτόχρονα είτε αμέσως μετά― η τεκνοθεσία;

Η παραπλάνηση και η προπαγάνδα είναι μια πολιτική πρακτική, ερήμην της εντολής του λαού. Σιγά-σιγά ροκάνισμα της κοινωνικής συνοχής.

Δεν λέω να “στιγματίζονται” οι ομοφυλόφιλοι. ΟΧΙ. Οι ψυχίατροι θα πούν πως ο στιγματισμός παλαιότερα σήμαινε ένα είδος “ψυχολογική αυτασφάλιση”, έναν “αποτροπιασμό” ιδίας διασφάλισης.

Επιτέλους, όμως!

Να μην πάμε και στο άλλο άκρο, ώστε να προκαλούμε φαντασιώσεις στα μικρά παιδάκια από το σχολείο· ή να παραδίνουμε τα ορφανά ή τα “παρένθετα” παιδάκια ελευθέρως σε ομοφυλόφιλα ζεύγη.

Λοιπόν! Οι ακραίες συνέπειες θα φανούν στο μέλλον. ΡΟΚΑΝΙΣΜΑ στα θεμέλια της κοινωνικής ακεραιότητας, της οντολογικής ακεραιότητας των σημερινών παιδιών και των μελλοντικών γενεών. Δεν θα τις εισπράξουν τα “λόμπυ εξουσίας”, αλλά ο λαός, ο κοσμάκης, η κοινωνία, η πατρίδα μας· αν θέλετε, και οι ίδιοι οι ομοφυλόφιλοι στις αμεσότητές τους.

Πάνε δήθεν να δείξουν ανθρωπιά σε μια μικρή-μικρότατη μερίδα πληθυσμού, και θα δείξουν απανθρωπιά σε περισσότερους ανθρώπους. Και στην ίδια την οντολογία της κοινωνίας.

Με αυτόν τον πολιτικό ωχαδελφισμό ΔΕΝ μπορεί να συμφωνήσει ούτε η Εκκλησία ούτε η κοινωνία ούτε η στοιχειώδης ανθρωπιά.

Άλλο ο σεβασμός της ελευθερογνωμίας ―ακόμη και στις πιο αφύσικες γνωμικές επιλογές― και άλλο η καταφρόνηση των παιδιών, η καταφρόνηση της κοινωνικής ηθικής δεοντολογίας, η καταφρόνηση προπαντός της ευλογίας που μας χάρισε ο Θεός να είμαστε άνθρωποι, με συνείδηση αυτής της θεόκτιστης μοναδικής οντολογίας μας.

(όγδοον)

Η Εκκλησία ως “σώμα Χριστού” (η Εκκλησία των Αγίων, των Συνόδων, εκατομμυρίων ανθρώπων, αγιοσύνης είτε καλοσύνης…) έχει ξεκάθαρη θέση και για τον γάμο και για την οικογένεια και για την υιοθεσία, όπως εκ του αντιθέτου για την ομοφυλοφιλία (και για άλλες εκτροπές από την φυσιολογία).

ΑΠΟΔΕΧΕΤΑΙ τους μετανοιωμένους για κάθε πάθος, για κάθε πτώση. ΔΕΝ στιγματίζει. ΔΕΝ στοχοποιεί. ΔΕΝ καταδικάζει. ΟΜΩΣ, ΔΕΝ συμβιβάζεται με την παθολογία. Υιοθετεί τον άνθρωπο στην προοπτική της μετάνοιας, της οντολογικής φυσικότητας και κυρίως της σωτηρίας.

ΔΕΝ υιοθετεί τα πάθη του ανθρώπου. Ο συμβιβασμός θα ήταν σαν ο Γιατρός να ονοματίσει τον καρκίνο ότι είναι φυσιολογική κατάσταση υγείας.

Όταν ένας κλέφτης, μοιχός, παιδεραστής, ομοφυλόφιλος κ.λπ., όταν το φανερώνει αυτό, η Εκκλησία ΔΕΝ αποδέχεται την πρακτική, την πτώση, την διάπραξη, την υποδούλωση του κάθε πάθους. Του λέει: «Πρόσεξε, παιδί μου. Δεν βαδίζεις σωστά. Δεν σώζεσαι. Καταφρονείς την οντολογία σου, με μια παθιασμένη γνώμη, με μια παθολογική γνώμη»… Πέρα από την ψυχιατρική λεπτολογία, μιλούμε για “πάθος”, μιλούμε για “παθολογία”. Είναι κάτι αντίθετο στη φυσικότητα.

Η Εκκλησία αποδέχεται τον μετανοιωμένο. Βοηθάει αυτόν που θέλει να μετανοιώσει.

ΔΕΝ είναι θέμα τυπικής ηθικής, αλλά οντολογίας και επανασύνδεσης με τον Χριστό. Είναι θέμα οντολογίας και σωτηρίας.

Ο Θεός έσωσε την πόρνη, τον ληστή, τον τελώνη, τον άσωτο υιό, σαν ανθρώπους, όχι σαν παθιασμένους ανθρώπους. Τους τράβηξε έξω από την παθολογία, τους πήγε στην οντολογία του αληθινού ανθρώπου, στην ακεραιότητα της φύσης και της ζωής.

π.χ. δεν είπε στο Ληστή: «σήμερα θα ξαναβρείς ανοιχτό το πεδίο να ξανακάνεις ληστείες και εγκλήματα»· αλλά του είπε: «Σήμερα, θα ξεπεράσεις το θάνατο, θα σωθείς».

Δεν είπε στην πόρνη «Πήγαινε και συνέχισε την ίδια πρακτική», αλλά «Πήγαινε και μηκέτι αμάρτανε». Οδηγούσε στην απαλλαγή από το πάθος, και δρομολογούσε την σωτηρία της οντολογίας του καινούργιου ανθρώπου. ΔΕΝ τους άφησε ο Χριστός εκεί που βρίσκονταν, ο καθένας μέσα στο πάθος.

ΔΕΝ γίνεται λοιπόν η Εκκλησία ―ως σώμα Χριστού― να ενεργεί διαφορετικά. ΔΕΝ είναι χώρος πανδημίας των παθών. Είναι παράδεισος ευλογημένης πνευματικής κοινωνίας (ως μυστήριο του Χριστού στην ενιστορία, ως δεοντολογία και ως άσκηση και ως προβίωση). Οπότε είναι θεραπευτήριο των ανθρώπων από των παθών και της φθοράς και αποκατάσταση στο “αρχέγονον κάλλος”, θεανθρωπισμένο, χριστοποιημένο.

Γι᾽ αυτό ακριβώς ―φιλοθέως και φιλανθρώπως ενεργώντας― διαφωνούμε με τις παραπάνω πολιτειακές μεθοδεύσεις και ως Εκκλησιαστική συνοδική και συλλογική συνείδηση, αλλά και ως άνθρωποι και ως πολίτες με το δικαίωμα που μας παρέχει η Δημοκρατία, αυτή η τόσο ταλαιπωρημένη και καταφρονεμένη πραγματικότητα από τους ίδιους πολλάκις τους θεσμικούς εντολοδόχους της Συνταγματικά λαικής κυριαρχίας.