Σίσυφος δεσμώτης ή το μεταίχμιο

Του Φώτη Μιασόπουλου

πάνω σε μια ιδέα του Αντρέ Ζιντ [1]

1.
......είστε ανυπόφορος δεν μπορώ να καταλάβω αν μιλάτε σοβαρά ή όχι- το δέρμα σ' εγρήγορση νοιώθει το πλησίασμα ένα χέρι που γλιστράει αριστερά πρόκειται περί φυλαχτού οικογενειακού κειμηλίου ΥΠΕΡμεγέθη τριαντάφυλλα πορφυρών αμπελώνων μένουμε όντα άγνωστα είναι απλό για όσους διαβάζουν μόνο ονόματα ή οι ζωντανές φυλλωσιές ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ μου ποιητές είναι οι άνεμοι ΓΙ' ΑΥΤΟ ΚΆΝΤΕ Ο,ΤΙ ΑΝΏΦΕΛΟ τραγουδήστε π.χ. τα τραγούδια που κανείς δεν περιμένει ν' ακούσει απ' το στόμα σας!- 

Μα τι εννοείτε λοιπόν εμπρός μιλήστε! -Δεν σας ακούω γιατί ξέρω τι θα πείτε βολεύει να ξεχάσουμε κι ενώ υπήρχα ταχτοποιούσα τις υπόλοιπες πέτρες πάντα τις ίδιες με τη σειρά τους Έμεινα στην ακρογιαλιά να προμηθευτώ την μυγιάγγιχτη μοίρα μου αρκετές μέρες Υπολόγιζα σε μια σωστή αναλογία ανάμεσα στην απολογία του χρόνου μου της μοίρας κι εκείνης της φωνής μέσα στ' αυτιά καθώς όριζε ότι γινόμουν γρήγορα αγνώριστος κι όταν έβαζα τα χέρια στο πρόσωπο όπως μου άρεσε δεν ήταν πια το ίδιο πρόσωπο που ένοιωθαν τα χέρια και δεν ήταν πια τα ίδια χέρια που ένοιωθαν το πρόσωπο- Δεν έχετε και πολύ άδικο είπα χαρούμενος που φλυαρούσα με τη γυναίκα και η θάλασσα κατακόκκινη μερικές φορές ΑΚΟΎΣΤΗΚΕ ΝΑ ΛΈΕΙ: .....ναι αυτό ήταν ένα αληθινό πράγμα που ειπώθηκε ή καλύτερα να χαμηλώσω τη λάμπα και να προσπαθήσω.... ΤΌΣΟ ανώνυμος όπως εμείς όταν έλεγες γράψε τ' όνομά σου δίπλα στο δικό μου ΕΔΩ ΚΟΙΜΑΜΑΙ μη μ' εγκαταλείψετε: ΕΙΜΑΙ ΤΟΣΟ ΠΑΙΔΙ είτε απότομα βυθιζόμουν στην ανυπαρξία ΤΟΤΕ ο Προμηθέας ήπιε μια ανάσα νερό ο αετός στροβιλίστηκε στις μύτες γύρω του τρεις φορές και υποκλίθηκε ΕΧΩ ΑΝΑΛΆΒΕΙ ΤΗΝ ΦΡΟΎΡΗΣΗ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΉΣ είπε- το κορμί του γινόταν ακαθόριστο μα λίγο αργότερα λιγάκι αργότερα τον βρήκα ξαπλωμένο καταγής με το κεφάλι βαριά τραυματισμένο αντιλήφθηκα πως η κνήμη του λύγιζε δεν έμοιαζε αυτός που σηκωνόταν στα χέρια για να βλέπει καλύτερα τα γύρω τον σκούπισα στο χορτάρι συντροφικά Ήταν.

2.
.....μου είναι αδύνατο να σοβαρευτώ κι έτσι αναγκάζομαι να τα βγάζω πέρα μένοντας πάντα στην αστεία όψη των πραγμάτων φαίνεται απουσιάζει η αίσθηση του πεπρωμένου και της νέμεσης δεν θα ξαφνιαζόμουν αν τελικά τα κατάφερνε ο ήχος της φωνής για τους τενόρους που βρίσκουν γυναίκες αβέρτα και πάντα η τελευταία ματιά στον καθρέφτη λίγο πριν τα παρασκήνια και τις κουΐντες τραγουδώ με λανθασμένα λόγια ΤΖΌΥΣ: .....ΓΙΑ ΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΉΣΕΙΣ ΠΡΈΠΕΙ ΝΑ ΕΊΣΑΙ ΕΓΚΡΑΤΉΣ Stop Σου χάρισα τα φτερά μου εδώ στο πουπουλένια κρεβάτι του Αυγούστου τώρα τις νύχτες κάνω όνειρα για να πετάξω κι όμως λείπουν τόσα πολλά Έλα Έλα μόλις μπορέσεις ή γεννηθείς όπως η ζέστη που χάνεται from silent night Aνώνυμα
ΘΥΕΛΛΑ χειροκροτημάτων χαιρέτησε την είσοδο του αετού και του Προμηθέα όταν. ΕΚΕΙΝΟΙ σκαρφάλωσαν στα σκαλιά του βάθρου ΕΠΙκράτησε ανατριχιαστική σιωπή αλλοιώς σήμαινε πως παραδέχτηκα τον εαυτό μου ηττημένο θα μου πείτε αυτό είναι κομμάτι από τις ιστορίες μου για τις μνήμες που δεν έχουν σημασία ως διάρκεια το λοιπόν είμαι επιφυλακτικός και μαζεύω δυνάμεις για το προημιτελικό τρέξιμο άλλη μια φορά ύστατη
έλεγα στον εαυτό μου σε λίγο καιρό κατά τη γραμμή που βαδίζουν τα πράγματα δε θα μπορώ πια να μετακινιέμαι μα όπου θα βρίσκομαι θα κείμαι υποχρεωμένος να μένω εξόν κι αν βρεθεί κανείς ευγενικός να με κουβαλήσει είμαι ανυπόφορος και δεν μπορώ να καταλάβω αν μιλώ σοβαρά ή έχω άδικο τα κομψά χρωματιστά παπούτσια της Μπ. Μπ. έτριζαν στο δάπεδο του μπαρ πάλλεται με φωνή γεμάτη άρωμα σ' αιθέριο κόρφο κι απέραντο ιριδισμό στο βαθύ ντεκολτέ ΑΥΤΗ η φωνή ήταν σκέτος θρήνος τώρα πιο ήρεμη η αίσθηση πως την ακούς μέσα από τη σιωπή- δονήσεις- τώρα σιωπηλός αέρας μα όλ' αυτά αθωώθηκαν οι οδύνες και η εξέγερση η ρευστή σχέση του ποιητή με ο,τι θα έρθει Κύριοι άρχισε να λέει ο Προμηθέας δεν θα γλυτώσουμε τη σύγκρουση των ζητουμένων πραγμάτων ΕΝΑΣ αετός ζητά να υπάρξει για τον καθένα στωικός κι επικούρειος. ΑΜΗΝ ΑΜΗΝ

3.
......με τη φράση Ο ΤΟΠΟΣ ΤΟΥ εννοώ την πολύ περιορισμένη περιοχή από όπου δεν είχε βγει ποτέ και που πιθανότατα δεν θα έβγαινε ποτέ από τα διοικητικά όρια είτε γιατί αυτό του ήταν απαγορευμένο είτε γιατί δεν το ήθελε είτε φυσικά από μια εξαιρετική σύμπτωση- μου είναι αδύνατο να σοβαρευτώ αναγκάζομαι να τα βγάζω πέρα παραμένοντας πάντα στην αστεία όψη των πραγμάτων κόρακας που κρώζει σε χωράφια φευγάτος τραγουδάνε ΞΕΧΑΣΜΕΝΟΙ κι εγώ τα ίδια και κάποια μέρα κι αυτή κι αυτός θα τα παρατήσουν θα βαρεθούν Τότε θα υποφέρουν θα κλαψουρίζουν οι κόρες των ματιών θα κοιτάζουν το κενό τα πλούσια πυκνά κυματιστά μαλλιά της αχτένιστα πρόλεγε το μέλλον όχι τόση οικειότητα είπε ώσπου να γνωριστούμε καλύτερα κι όμως όταν είσαι ευτυχής βαριέσαι ΔΕΝ ΕΙΣΤΕ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ ΣΤΟ; Τράβηξε το νήμα περισσότερο ήχησε έσπασε
τα δάκρυα μένουν κρεμασμένα μεγαλώνουν ζούμε μέσα σ' αυτά Ή Ο ΑΕΤΟΣ ΟΤΑΝ ΛΈΕΙ ΑΝΑΠΝΕΎΣΤΕ είναι μόνο τα στόματα κρυμμένα εσείς που βυθίζεστε ακούστε κι εμάς Παρένθεση Στη μέση της θάλασσας εκείνα τα βλεννώδη αυλάκια ΦΩΝΕΣ ΣΤΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΤΗΣ ΚΙΒΩΤΟΥ: [.......
πουλιά που από μακριά μοιάζουν πελώρια σκοτεινιάζει με τις σκιές πάνω απ' τα βουλεβάρτα] ΕΝΑΣ ΑΕΤΟΣ Ή ΕΝΑΣ ΓΥΠΑΣ ΟΙ ΑΠΟΨΕΙΣ ΔΙΊΣΤΑΝΤΑΙ/ .........ορμάει στο δεξί πλευρό του Προμηθέα εκείνος ανοίγει το γιλέκο προσφέροντας ένα κομμάτι από το συκώτι του στο πουλί[2]
......σηκώθηκα και ξαναπήρα το δρόμο μα μόλις έκανα μερικά βήματα και για μένα μερικά βήματα εκείνη την εποχή ήταν σπουδαίο έκανα στροφή και γύρισα πίσω είχα πάντα τη μανία της συμμετρίας τύπωσα στο μυαλό μου τις πληροφορίες που ήταν χρήσιμες από φόβο έπειτα έγινε συνήθεια περιστρεφόμουν γύρω απ' το ίδιο ζήτημα nimis sero πολύ αργά δεν έκαμνα άλλο παρά να γελοιοποιώ το ύστερα το μετά και στις αστείες και στις σοβαρές καταστάσεις όσο για την απόδρασή μου όμως μια εντελώς αταίριαστη νύχτα δεν μπορώ ακόμα να καταλάβω ΑΥΤΉ είχε γίνει πραγματικά

ΤΕΛΟΣ

ΑΝΑΦΟΡΕΣ-ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ-ΦΩΤΟ

[1] ΑΝΤΡΕ ΖΙΝΤ, Ο Προμηθέας ελεύθερος δεσμώτης, μτφρ. Γεωργία Ζακοπούλου, Καστανιώτης 2010
[2] ο.π.

1./ https://www.wssz.hu/content/cache/FHD/32287-w-meszaros-zsolt.jpg

2./ https://encrypted-tbn0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcTYa8q4u_w-scVm1bRpF41D-lO6LtIA4crV1w&usqp=CAU