Γράμμα σε Πολιτικό

Του Κώστα Μπούζα
Αγαπητέ μου Πολιτικέ.
Παίρνω το θάρρος να σου γράψω, γιατί σε θεωρώ πραγματικά δικό μου άνθρωπο. Εγώ, βλέπεις, σε διαλέγω. Μεγάλη τιμή για μένα, δε λέω, αλλά και μεγάλη ευθύνη. Για κάθε σου αστοχία, πρέπει να ζητώ τον λόγο πρώτα από τον εαυτό μου.

Εν πάση περιπτώσει, όλοι κάνουμε λάθη και μαθαίνουμε απ’ αυτά. Γι’ αυτό και η κοινωνία πρέπει να στηρίζεται στην κατανόηση, στη μεγαθυμία και στη συγγνώμη. Το ότι αποφάσισα σήμερα να σου γράψω, οφείλεται σε κάτι άλλο. Έχει σχέση με την υπεροψία, που κάποιες φορές φαίνεται να δείχνεις απέναντί μου. Με την αυθαιρεσία, που πολλοί υποστηρίζουν ότι διακρίνει διάφορες ενέργειές σου. Ίσως, ακόμη, και με την εκδικητικότητα, που μερικοί ισχυρίζονται ότι επιδεικνύεις σ’ αυτούς που δε σε επέλεξαν, ή αντίθετα με την εύνοια που χαρίζεις στους ψηφοφόρους σου.

Σκέψου, είσαι – το επαναλαμβάνω – δικός μου άνθρωπος. Ο συμπολίτης μου, ο γείτονάς μου, ο φίλος μου, ο αδερφός μου. Είσαι αυτός που εμπιστεύτηκα ν’ αρθρώσει τη φωνή μου, να δώσει σχήμα στα όνειρά μου. Από σένα περιμένω να μου μιλήσεις με λόγια της αλήθειας για τις δυσκολίες, ώστε να σταθώ δίπλα σου, προκειμένου να τις αντιμετωπίσουμε μαζί. Δεν απαιτώ να είσαι υπεράνθρωπος, σου ζητώ απλά να είσαι άνθρωπος. Να σκύψεις κι εσύ, με τη σειρά σου, πάνω από τα προβλήματά μου. Και, πάνω απ’ όλα, μην ξεχνάς το πιο σημαντικό. Οφείλεις να τους προστατεύεις όλους, ακόμη κι αυτούς που δε σε προτίμησαν, αλλά κι ούτε πρόκειται ποτέ να σε ευχαριστήσουν.

Να, πάνω κάτω, αυτά είχα να σου πω. Κι επειδή, έτσι πολυάσχολος που είσαι, δεν μπορούσα να σε βρω, σου έγραψα αυτό το γράμμα.