Αθάνατοι... Περικλή, Χρήστο

Κείμενο - φωτογραφίες: Ελένη Καλαϊτζίδου

Κάθε φορά που η πατρίδα μας βρίσκεται σε κίνδυνο ως Έλληνες νιώθουμε στεναχώρια και ιδίως όταν υπάρχουν ανθρώπινες απώλειες. Αυτές τις δύσκολες στιγμές ζήσαμε χθες, στην εξόδιο ακολουθία του Περικλή στιγμές γεμάτες θλίψη μπρος στην εικόνα του φέρετρου σκεπασμένο με την γαλανόλευκη και με την οικογένεια του Περικλή να θρηνεί βουβά.

Τα συναισθήματα για όσους παραστήκαμε στην κηδεία δεν μπορούν να εκφραστούν με λέξεις. Εαν μπορούσαμε να ακουστούμε με μια φωνή θα ρωτούσαμε όλοι το ίδιο "Ένα γιατί" γιατί να συμβεί αυτό το κακό γιατι να χάνονται σε καιρό ειρήνης τόσο άδικα νέα παιδιά που εκπλήρωσαν τα όνειρο τους με τα να υπηρετήσουν στην αγαπημένη τους σχολή των Ικάρων μια σχολή που προκαλεί θαυμασμό σε όλους μας γιατί θεωρείται από τις καλύτερες στον κόσμο, παιδιά που καθημερινά πετούν στους αιθέρες με τόλμη και αυτοθυσία βάζοντας σε δεύτερη μοίρα την ζωή τους. 

Μια εικόνα όμως που με έκανε να σκύψω το κεφάλι ήταν τα δακρυσμένα μάτια των πιλότων που έτρεχαν ποτάμι για τον χαμό του Περικλή και του Χρήστου γιατί πλέον θα τους λείπουν τα χαμογελαστα παιδιά που έπεσαν για να σώσουν ανθρώπους, περιουσίες, την φύση με περίσσιο ηρωισμό. Αιωνία τους η μνήμη. Κουράγιο στις οικογένειες τούς για να μπορέσουν να αντέξουν την απώλεια των παιδιών τούς

Με στάση προσοχής και βαθιά Ελληνική αξιοπρέπεια βουβή η οικογένεια του Περικλή αγκαλιά με τις φωτογραφίες του στα χέρια, τα προσωπικά του αντικείμενα και το ξίφος του είναι ότι τους έχει απομείνει από το παιδί τους. Ο πόνος τους αβάσταχτος, τους έσχιζε την καρδιά, αλλά δεν κραύγασαν, δεν έβγαλαν λέξη, άνθρωποι ταπεινοί γεμάτοι ευγένια συνόδεψαν το κλειστό φέρετρο του παιδιού τους, που ήταν τυλιγμένο με την γαλανόλευκη, αυτήν που τίμησε γιατι έδωσε όρκο και τον κράτησε περνώντας στον πάνθεο των ηρώων. 

Αιωνία τους η μνήμη.

Αθανατοι... Περικλή, Χρήστο