Κύπρος 1974: Δεν ξεχνώ

Του Νικόλα Νίτσα
Το ξημέρωμα της εκείνο, της 20ης Ιουλίου 1974, βρήκε την Κύπρο και την Ελλάδα αμφότερες κοιμώμενες. Οι 40.000 στρατιώτες απο την απέναντι πλευρά έχοντας ξεκάθαρες και ρητές εντολές, ξεκίνησαν να αποβιβάζονται στο Πέντεμίλι. Μήνες επι μηνών προετοιμαζόταν για αυτό. Οι ελληνικές αρχές ήταν ενήμερες από την αρχή .
Σε εκείνη την ακτή λοιπόν άρχισαν να γράφονται οι πλέον τραγικά ένδοξες αλλά και κατάπτυστες πτυχές της σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας. 

Οι εγκαταλελειμμένες και σκορπισμένες μονάδες της ΕΛΔΥΚ αλλά και της Κυπριακής Εθνοφρουράς όσες δηλαδή ήταν ταγμένες στον σκοπό και πιστές στον όρκο τους. Προέβαλλαν επική αντίσταση που λίγο έλειψε να τινάξει τα επί μηνών σχέδια των εξ ανατολών φίλων. Αυτών που και σήμερα ζητούν τα πάντα μέχρι και αποστρατιωτικοποίηση των ελληνικών νησιών.

Είπα σκορπισμένων μονάδων προσθέτω και λίγων, γιατί υπήρχε ικανός αριθμός μονάδων να αντισταθούν και να επιχειρήσουν την εξάλειψη του εχθρικού προγεφυρώματος στο Νησί.

Είπα ικανός αριθμός ναι ήταν ικανός , μόνο που οι περισσότερες από αυτές, δεν τήρησαν τον όρκο τους και ασχολήθηκαν με πραξικοπήματα. Κυνήγησαν τον Μούσκο και γενικώς μόνο με την άμυνα του νησιού δεν ασχολήθηκαν .

Κι ύστερα ήρθαν και τα υπόλοιπα. Η παράδοση η ανικανότητα η ασχετοσύνη και εν τέλη η προδοσία. Στο Βαθμό που κάποια στιγμή προέκυψε το κυνικό συμπέρασμα ότι η Κύπρος Κείται Μακράν.

Ένα συμπέρασμα που σήμανε την εγκατάλειψη κάθε σκέψης συνέχισης του Πολέμου που είχε ξεσπάσει.

Ναι ίσως το συμπέρασμα και η απόφαση να βγήκαν σχεδόν αβασάνιστα η αν θέλετε ύποπτα αβασάνιστα, αλλά η εικόνα του τόπου το φιάσκο της επιστράτευσης και γενικώς η απροθυμία του τότε πολιτικού σκηνικού της εποχής οδήγησε σε αυτήν την απόφαση .

Η ιστορία αποφάσισε για όσους συναποφάσισαν και προφανώς τους έχει βάλει στην κατάλληλη θέση .

Η Ουσία είναι πώς από τότε γενιές νέων και παλαιοτέρων έχουν στιγματισθεί. Οι ζωές τους έχουν αλλάξει παντελώς και φέρουν ακόμη ανοικτά τα τραύματα της εποχής. Και ακόμη και σήμερα ένα κράτος είναι χωρισμένο στα δύο.

Και ένα άλλο κράτος συνεχίζει να τραμπουκίζει όπου όποτε και όπως θέλει .
Νεκροί και ζωντανοί ήρωες του σύντομου αγώνα παραμένουν αποσβολωμένοι σήμερα, προσπαθώντας να καταλάβουν τι ακριβώς συνέβη. Για ποιους αγωνίστηκαν για ποιους έμειναν ανάπηροι σωματικά και πνευματικά . 

Δεν έχουν πάρει καμία απάντηση ως τώρα και δεν ξέρω αν ποτέ θα λάβουν αυτήν απάντηση. Μιαν απάντηση που θα τους βασανίζει κυρίως τους ζωντανούς μέχρι να κλείσουν τον βιολογικό τους κύκλο. Για ποιο λόγο έχασαν συμπολεμιστές, την ψυχή τους το βιός τους .

Οι ψυχές των νεκρών δεν έχουν αναπαυθεί ποτέ και συνεχίζουν να παλεύουν με τα φαντάσματα του παρελθόντος.

Ας αναλογισθούμε τί έγινε κι ας μην επιτρέψουμε ΠΟΤΕ να ξανασυμβούν ποτέ τα ίδια .

Η προτροπή είναι περισσότερο επίκαιρη από ποτέ σήμερα.

Γιατί η Ιστορία πάντοτε επαναλαμβάνεται σαν φάρσα .

Αφιερωμένο στην μνήμη Του Καταδρομέα Αθανασίου Ζαφειρίου.