Εγκαίνια του Ησυχαστηρίου Αγίου Γεωργίου–Παναγίας Παραμυθίας Ανύδρου - 92 φωτογραφίες

† Ο Γουμενίσσης, Αξιουπόλεως & Πολυκάστρου Δημήτριος
Τελέσαμε το Σάββατο τα εγκαίνια του Καθολικού στο Ιερό Γυναικείο Ησυχαστήριο Αγίου Γεωργίου–Παναγίας Παραμυθίας Ανύδρου, πλησίον των Γιαννιτσών.

Συνιερουργοί του μυστηρίου των εγκαινίων και του μυστηρίου της θείας Λειτουργίας οι Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες Εδέσσης, Πέλλης & Αλμωπίας κ. Ιωήλ, Κισάμου & Σελίνου κ. Αμφιλόχιος και Ελασσώνος κ. Χαρίτων, μεθ᾽ ημών.

Ο Σεβασμιώτατος Κισάμου & Σελίνου μετέφερε επ᾽ ευκαιρία των Εγκαινίων ιερό λείψανο της τιμίας χειρός του οσίου Νικηφόρου του λεπρού, του καρτερικού και θαυματουργού νεολαμπούς Οσίου, το οποίο εξετέθη σε προσκύνηση των μετασχόντων εκείνης της λαμπράς συνάξεως.

Ήταν άλλη μια ιερή και πνευματική αναψυχή η συμμετοχή των Σεπτών Ιεραρχών, η επευλόγηση των κόπων της δραστηρίας Καθηγουμένης Ιωάννας μοναχής και της συνοδείας της, η σύναξη πλήθους προσκυνητών, των συνεργών της πορείας του ιερού Ησυχαστηρίου και των ευλαβώς προσερχομένων, είτε των κατά κόσμον επωνύμων είτε των Θεώ εγνωσμένων.

***

Στην εύρυθμη τελετουργία και την προετοιμασία των υλικών του εγκαινιασμού αρωγός ο εξειδικευθής προς τούτο γενικός αρχιερατικός επίτροπος της Μητροπόλεώς μας π. Ιγνάτιος Καλογεράκης, ο π. Παντελεήμων και ο π. Ραφαήλ (εκ της Ιεράς Μονής Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου & Ειρήνης Γρίβας) και εκ Κρήτης ο κ. Μανώλης Μποτονάκης, συνοδός του Σεβ. Μητροπολίτου Κισάμου.

Παραβρέθηκαν πολλοί ηγούμενοι Μονών από τη Βόρεια Ελλάδα και άλλες περιοχές μέχρι και από την Αττική. Προεξάρχον της ομηγύρεως ο γνωστός στην Επαρχία μας, λόγω της προϋπηρετήσεώς του στην Μητρόπολή μας για αρκετά έτη, σεβαστός καθηγούμενος της Ι. Μονής Εισοδίων της Θεοτόκου & Αγίου Παντελεήμονος Αγιάς π. Νικόδημος. Είχε αφήσει άριστες αναμνήσεις στον πιστό λαό της ενορίας της Παναγίας στον Ομαλό και στην Ι. Μητρόπολη. Ιερουργός του Ευαγγελίου και λειτουργός της θείας χάριτος έδωσε την καλή ομολογία και μαρτυρία του ενθέου ζήλου, της συνέσεως και φρονήσεώς του εις τρόπον ώστε οι επιλογές του να είναι εκείνες που αρμόζουν στο αξίωμά του.

Συμμετέχοντες εκ των Αρχών ο Ταξίαρχος Πυροσβεστικής Υπηρεσίας Θεσσαλονίκης κ. Θεόδωρος Κοσμίδης, ο Δήμαρχος Παιονίας κ. Κωνσταντίνος Σιωνίδης, ο Δήμαρχος Πέλλας κ. Γρηγόριος Στάμκος, ο Αντιδήμαρχος Πέλλας κ. Χρήστος Πάσαλης και εκ του Δημοτικού Συμβουλίου Πέλας ο κ. Αθανάσιος Επιτροπάκης.

***

Αποτιμώντες τη σημασία του ιερού αυτού γεγονότος, μιλήσαμε ενώπιον πάντων και ερμηνεύσαμε εκκλησιαστικά τα τελούμενα, με την ακόλουθη ομιλία μας.

ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΚΑΙ Η ΠΟΛΛΑΠΛΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ

Τελούμε τα εγκαίνια του μοναστηριακού αυτού ναού, του “Καθολικού” της Παναγίας Παραμυθίας στο ιερό Ησυχαστήριο του Αγίου Γεωργίου Ανύδρου, καθώς και των Παρεκκλησίων επ᾽ ονόματι του Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως & Ιερομάρτυρος Ραφαήλ και της Οσίας Μεθοδίας της Κιμώλου. Ο άγιος Ραφαήλ στον 15ο αιώνα και ο άγιος Νεκτάριος, ο άγιος Ραφαήλ και η οσία Μεθοδία στον 20ο αιώνα εκτός των άλλων συνιστούν και άγια σύμβολα του μοναχικού βίου.

Από μερικές δεκαετίες, επί των ημερών μας, ο άγιος Γεώργιος Ανύδρου έδωσε την κεντρική θέση του στην Παναγία Παραμυθία που εγκαινιάζουμε. Ο ναός θεμελιώθηκε το 1993.

Η επιγραφή αναφέρει σχετικά:

«ΠΑΣ ΟΙΚΟΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΖΕΤΑΙ ΥΠΟ ΤΙΝΟΣ, Ο ΔΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΑΣ ΘΕΟΣ» (Ἑβρ. γ΄ 4)

ΠΑΡ᾽ ΗΜΩΝ ΔΕ Η ΕΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ ΛΑΤΡΕΙΑ.

«Ο ΠΑΤΗΡ ΤΩΝ ΟΙΚΤΙΡΜΩΝ ΚΑΙ ΘΕΟΣ ΠΑΣΗΣ ΠΑΡΑΚΛΗΣΕΩΣ» (Β΄ Κορ. α΄ 3)

ΑΓΙΑΣΟΝ ΤΟΥΣ ΑΓΑΠΩΝΤΑΣ «ΕΥΠΡΕΠΕΙΑΝ ΟΙΚΟΥ ΣΟΥ

ΚΑΙ ΤΟΠΟΝ ΣΚΗΝΩΜΑΤΟΣ ΔΟΞΗΣ ΣΟΥ» (Ψαλμ. κε΄ 8),

ΤΑΣ ΕΝΑΣΚΟΥΜΕΝΑΣ ΜΟΝΑΧΑΣ ΤΗΣΔΕ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΚΑΛΙΑΣ ΠΑΡΑΜΥΘΗΣΟΝ,

ΚΛΗΡΟΝ ΤΕ ΚΑΙ ΛΑΟΝ ΤΗΣ ΕΠΑΡΧΙΑΣ ΤΑΥΤΗΣ

ΠΕΡΙ ΤΟΝ ΠΟΙΜΕΝΑΡΧΗΝ ΔΗΜΗΤΡΙΟΝ Τῼ ΕΛΕΕΙ ΣΟΥ ΠΕΡΙΦΡΟΥΡΗΣΟΝ.

Ο ΠΕΡΙΚΑΛΛΕΣΤΑΤΟΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑΣ ΝΑΟΣ, ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΠΑΡΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ:

ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ, ΡΑΦΑΗΛ ΤΟΥ ΕΝ ΛΕΣΒῼ ΚΑΙ ΜΕΘΟΔΙΑΣ ΤΗΣ ΕΝ ΚΙΜΩΛῼ,

ΤΕΘΕΜΕΛΙΩΤΟ Τῌ 13ῌ ΜΑΡΤΙΟΥ ΤΟΥ 1993. ΤΑ ΘΥΡΑΝΟΙΞΙΑ ΕΓΕΝΟΝΤΟ Τῌ 3ῌ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ ΤΟΥ 1995

ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΘΕΟΦΥΛΑΚΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΓΟΥΜΕΝΙΣΣΗΣ κ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ.

ΚΤΗΤΟΡΙΚῌ ΦΡΟΝΤΙΔΙ ΚΑΙ ΑΤΡΥΤΟΙΣ ΚΟΠΟΙΣ

ΤΗΣ ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΗΣ ΙΩΑΝΝΑΣ ΜΟΝΑΧΗΣ ΜΕΤΑ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΕΙΑΣ ΑΥΤΗΣ.

Η Παναγία μας είναι “η χαρά των αγγέλων” και “η χαρά των αγίων” (η χαρά των ανθρώπων), “η πάντων χαρά”, η αληθινή χαρά και γι᾽ αυτό η μοναδική “παραμυθία”, όπως λέμε στην Παράκληση: «παράκλησιν εν ταίς θλίψεσιν οίδα και των νόσων ιατρόν σε γινώσκω και παντελή συντριμμόν του θανάτου και ποταμόν της ζωής ανεξάντλητον και πάντων των εν συμφοραίς ταχινήν και οξείαν αντίληψιν».

Και σήμερα χαίρονται η Παναγία μας η παραμυθία (παρηγορία) με τον άγιο Γεώργιο, διότι βλέπουν στις καρδιές όλων και στην παρουσία όλων αυτό που εστάθησαν τα μοναστήρια, στην ιστορική πορεία της Εκκλησίας: τα μοναστήρια εστάθησαν καταφύγια, εστάθησαν διδασκαλεία, εστάθησαν “ψυχή” της Ρωμιοσύνης, “ψυχή” του Ελληνισμού, “ψυχή” της οικουμενικής Ορθοδοξίας (διότι αυτό που συνέβη σε μας, αυτό συνέβη και συμβαίνει σε όλη την Ορθοδοξία, σε όλους τους ορθοδόξους).

Τελούμε, λοιπόν, τα εγκαίνια του Καθολικού και των δύο ενσωματωμένων Παρεκκλησίων.

(α) Γιατί ονομάζουμε “Καθολικό” αυτόν το ναό;

Καταρχήν, στα Μοναστήρια υπάρχουν και παρεκκλήσια και εξωκλήσια (όπως συμβαίνει και σε αρκετές Ενορίες). Παρεκκλήσια και εξωκλήσια είναι οι “περιφεριακοί μικροί ναοί”. Κέντρο τους είναι ο κεντρικός μοναστηριακός ναός (ή αντίστοιχα ο κεντρικός Ενοριακός Ναός). Όλη η λατρευτική ζωή, όλη η ευχαριστιακή ζωή, όλη η λειτουργική ζωή φανερώνεται κυρίως στο κέντρο αυτό, κυρίως εδώ τελείται, στο “Καθολικό”.

Όλη η μοναστηριακή ζωή (η άσκηση, τα διακονήματα, η φιλοξενία, τα πάντα σε ένα μοναστήρι) από εδώ μέσα διά της λειτουργίας προσφέρονται στο Θεό. Εδώ μέσα διά της λειτουργίας ευλογούνται από το Θεό. Εδώ μέσα, στη θεία λατρεία και στη θεία λειτουργία, όλα αποκτούν το πλήρες νόημά τους. Εισέρχονται στην “ανακεφαλαίωση του Χριστού”, σε εκείνο που ευαγγελίζεται ο απ. Παύλος “τα πάντα και εν πάσι Χριστός”.

Όλοι οι μοναχοί στα ανδρικά μοναστήρια και όλες οι μοναχές στα γυναικεία μοναστήρια συγκεντρώνονται απαραιτήτως εδώ, εδώ μέσα γίνονται εν “όλον”, γίνονται καθολικά (συνολικά) αυτό που γίνονται οι ενορίτες στην ενορία τους: ενότητα, κοινωνία, σώμα Χριστού.

Γι᾽ αυτό ο κεντρικός ναός στα μοναστήρια ονομάζεται “Καθολικό” (συνακτικό, εκ του “όλον”).

(β) Σήμερα τελούμε τα εγκαίνια του Καθολικού.

Καταρχήν, τα εγκαίνια (η επίσημη έναρξη λειτουργίας) είναι κάτι που ξεκινάει από πολύ παλιά. Υπάρχει στην Παλαιά Διαθήκη, υπάρχει και στον κοσμικό χώρο (με κοινή πρακτική, αλλά και πολύ διαφορετική σημασία).

Κοινά σημεία είναι η ανάγκη του ανθρώπου να παρουσιάσει πανηγυρικά τις προσπάθειές του. Διαφορετικά σημεία είναι η αναφορά και αναγωγή των ανθρωπίνων στον αληθινό Θεό: ο Σολομών ή ο Ζοροβάβελ στα εγκαίνια του ναού των Ιεροσολύμων προσεύχονταν στον αληθινό Θεό, στον Θεό της θείας Αποκάλυψης, στο Θεό των Πατριαρχών. Τον παρακαλούσαν να εισακούει πάντοτε τις δεήσεις των ανθρώπων σ᾽ εκείνο το Ναό.

Και είχαμε θεοπτικά σημεία συγκατάβασης του Θεού, όπως επάνω στο Σινά.

Θέλω να πω ότι η “ουσία” των ιερών εγκαινίων βρίσκεται στον Κύριο, που προσδέχεται κάτι δικό μας, ώστε να γίνει δικό Του. Όλα είναι δικά Του. Όμως, στα ιερά εγκαίνια προσδέχεται τη δική μας προσφορά, τους δικούς μας κόπους, τις δικές μας θυσίες, τη δική μας λατρευτική κατασκευή. Και πάνω σ᾽ αυτά χαρίζει την ευλογία Του, τη θεική χάρη Του, την αγιαστική ενέργεια της παρουσίας Του.

Και με αυτήν την ενέργειά Του ο Θεός “εγκαινιάζει” το δικό μας έργο.

(γ) “Τόπος” μεθέξεως του Θεού

Τα δικά μας έργα, όσο καινούργια κι αν είναι, όσο όμορφα κι αν είναι, όσο σπουδαία κι αν είναι, πάντως είναι ανθρώπινα, είναι “έργα χειρών ανθρώπων”, είναι κατασκευές από μας που είμαστε κτίσματα, δημιουργήματα.

Οι δικές μας ανθρώπινες κατασκευές γίνονται “καινούργιες”, “εγκαινίζονται”, “εγκαινιάζονται”, όταν ευλογούνται από το Θεό, όταν αναπαύεται επάνω σ᾽ αυτές η χάρη του Αγίου Πνεύματος και τις εντάσσει θεικά στην Εκκλησία.

Αποδέχεται ο Θεός κάτι καινούργιο δικό μας, αλλά το κάνει τελειότερο. Το κάνει καινούργιο δικό Του και δικό μας. Όχι μόνο δικό μας, αλλά δικό μας και δικό Του.

Κι από ᾽δω και πέρα, γίνεται δικό Του (αγιασμένο, ενθεωμένο) και αυτό το δικό Του γίνεται δικό μας (γίνεται μετεχόμενος αγιασμός δικός μας).

Μόνιμοι μαγνήτες της θείας χάριτος τα ιερά λείψανα και το άγιο μύρο του καθαγιασμού και η επισκοπική τελετουργία και η εκκλησιαστική συμμετοχή. Έχουμε τους Αγίους (τους επουρανίους), έχουμε εμάς τους επιγείους, έχουμε το Άγιο Πνεύμα αοράτως συνόν. Οπότε έχουμε το μυστήριο του Χριστού, το σώμα του Χριστού. Και πάνω στην καθαγιασμένη Αγία Τράπεζα τελούμε τα άχραντα μυστήρια, προσφέρουμε άρτο και οίνο κατά την εντολή του Χριστού, και η χάρη του Αγίου Πνεύματος τα μεταβάλλει σε Σώμα και Αίμα Χριστού.

Είναι τα δικά μας που τα καθιστά δικά Του, και τα δικά Του τα προσφέρει σε μας για να κοινωνήσουμε, να τα κάνουμε δικά μας και να γίνουμε δικοί Του.

(δ) Όχι μηχανικά, αλλά συμμετοχικά

Όλα αυτά δεν γίνονται τελετουργικά, μηχανικά, χωρίς δική μας συμμετοχή.

Ο Θεός συγκαταβαίνει και αγιάζει την αγία Τράπεζα και το Ναό και το Μοναστήρι ή την Ενορία. Για χάρη μας, όχι προς χάριν Του. Για χάρη μας, ώστε να Τον λατρεύουμε και να μετέχουμε στη χάρη Του, στη δόξα Του.

Αυτό γίνεται στην πραγματικότητα. Εισερχόμενοι “ευλαβώς” στο Ναό, ανοιγόμαστε στη χάρη της παρουσίας Του Θεού, στην μέθεξη της χάρης του Θεού.

Κι όπως έλεγε ο άγιος Πορφύριος, στις πιο παλαιότερες εκκλησιές ζούσε πιο αισθητά τη χάρη του Θεού, τη χάρη από τόσες και τόσες λειτουργίες που είχαν τελεσθεί εκεί! Έβλεπε πνευματικά τις παλαιότερες λειτουργίες που είχαν τελεσθεί! Έβλεπε αρχιερείς και ιερείς και πιστούς να προσεύχονται και να λειτουργούνται με φόβο Θεού, με κατάνυξη, με κλάματα, με συναίσθηση της ιερότητος.

Αυτό το “ενδιάμεσο” από τις τόσες λειτουργίες στον Άγιο Γεώργιο μέχρι τις νεότερες λειτουργίες στην Παναγία Παραμυθία, έρχονται να συνδέσουν και να “καλύψουν” τα σημερινά Εγκαίνια.

(ε) Η “εκκλησιαστική νομοτέλεια”

Ξεπερνούμε τη δική μας νομοτέλεια του χρόνου και του χώρου.

Και εισερχόμαστε στην “εκκλησιαστική νομοτέλεια” και στην υπέρβαση (στο μυστήριο) της θείας ευλογίας και του θείου καθαγιασμού.

Αυτό ενεικονίζουμε και σε αυτό συνεργούμε οι Αρχιερείς των σημερινών Εγκαινίων.

Δείχνουμε αισθητά ότι και αυτά τα Εγκαίνια εγγράφονται στο ένα και ενοποιό και μοναδικό μυστήριο του Χριστού.

Εγγράφονται στο ένα και μοναδικό μυστήριο του Χριστού, το οποίο υπηρετούν θεαρέστως οι παραβρεθέντες εν Χριστώ Αδελφοί μας.

(στ) Η σημαντική του καρτερικού οσίου Νικηφόρου

Ο άγιος Κισάμου Αμφιλόχιος μας εκόμισε από την επαρχία του ευλογία εκ των λειψάνων του οσίου Νικηφόρου του λεπρού, του καρτερικού και φωτολαμπούς, του νέου Ιώβ, με τα 61 υπομονετικά χρόνια της ανίατης τότε παραμορφωτικής και πολυαλγούς αρρώστιας.

Η δοξολογική υπομονή, η θαρραλέα υπομονή, η χριστοφόρος υπομονή του οσίου Νικηφόρου του λεπρού, του θαυματουργού, είναι ένα “κλειδί εγχριστώσεως” που το χρειαζόμαστε όλοι στην αλλοπαρμένη εποχή μας. Την υπομονετική επιμονή στο δρόμο του Θεού την χρειαζόμαστε Επίσκοποι, κληρικοί, μονάζοντες, μονάζουσαι, λαικοί, ώριμοι και νέοι.

Στα χρόνια μας διαφημίζεται ένας κόσμος προόδου στην πρακτική απιστία. Διαφημίζεται μια ερημιά των καρδιών δίχως το Χριστό και δίχως το συνάνθρωπο. Λογής-λογής συνθήματα κατακλύζουν το διαδίκτυο, για έναν κόσμο “επανεκκίνησης” (εκείνο το αρχαίο πταίσμα του Αδάμ, σε νέα και αλαζονικότερη έκδοση).

Όμως, κίνηση και επανεκκίνηση, ζωντάνια και ζωή, φυσικότητα και ομορφιά, ανθρωπινότητα και ανθρωπιά, σε μας τους δημιουργημένους και αναπλασμένους, μόνον ο Κύριος έδωσε ως δημιουργός και μας ξανάδωσε ως άναδημιουργός και σωτήρας. Με τη σταύρωση και την ανάσταση και την ανάληψή Του, με την διαρκή πεντηκοστή της Εκκλησίας Του. Να μην το ξεχνούμε αυτό ποτέ, και να μην ξεστρατίζουμε από αυτό ποτέ. Είναι η ελευθερία της αιωνικής μας ύπαρξης.

(ζ) Φανέρωση της διαρκούς Πεντηκοστής

Σήμερα, η παρουσία των αγαπητών Αδελφών και Συνιεραρχών, η ιερουργία των εγκαινίων και της λειτουργίας, η συμμετοχή όλων σας, μοναζόντων και μοναζουσών και προσκυνητών, είναι μια “πεντηκοστή πριν την Πεντηκοστή”, η φανέρωση της διαρκούς πεντηκοστής (Αγιοπνευματικότητος) της Εκκλησίας.

Στα πρόσωπα των Συνεπισκόπων και στην κοινή ιερουργία μας και στην εκκλησιαστική συμμετοχή όλων σας ―μαζί με τους παρόντες διά ι. λειψάνων Αγίους Χαράλαμπο, Παντελεήμονα και Διομήδη (των εγκαινίων) και Νικηφόρο τον νεολαμπή (της προσκυνήσεως)― βλέπουμε εκπροσωπούμενο το “αγιοσυνοδικό γεγονός” της Εκκλησίας.

Στους Συνιερουργούς ειδικά βλέπουμε τις Ιερές Συνόδους που μας εξέλεξαν και τις Ιερές Συνόδους στις οποίες συνεισφέρουμε την τιμιωτάτη συμμετοχική παρουσία μας και τις ιερές εκκλησιαστικές κατά τόπους συνάξεις των Μητροπόλεών μας.

Τι να ανταποδώσουμε στους αγίους αδελφούς Συνιεράρχες;

Τι έχουμε να τους ανταποδώσουμε πολυτιμότερο από τη συμμετοχή μας στον ένα Κύριο;

Αυτό που μας προσφέρουν, αυτό και εμείς συνεισφέρουμε προς αυτούς, την ενότητά μας στο μυστήριο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.

Και αυτό βεβαίως (πρέπει να) ισχύει προς όλους και από όλους και διά μέσου όλων.

(η) Ευχετικά της Ηγουμένης, των μοναζουσών και παντός συνεργού

Συνευλογούμε την δραστήρια και ικανή Καθηγουμένη μοναχή Ιωάννα με την εν Χριστώ συνοδεία της, ώστε να ευαρεστούν εν ασκήσει διά της Εκκλησίας τον Σωτήρα και Κύριό μας Ιησού Χριστό.

Όπως κατέστησαν “παράδεισο” αυτόν τον ακατοίκητο τόπο, να ελεηθούν να γίνεται “νέος παράδεισος” η κοινοβιακή μοναχική καρδιά τους, να επαναπαύεται ο Σωτήρας μας Χριστός και η Παναγία μας, “ο νοητός παράδεισος, της Εύας η λύτρωσις, της οικουμένης πάσης το μέγα κειμήλιον”.

Η Καθηγουμένη και οι Μοναχές εκοπίασαν και εποίησαν πολλά, ώστε σήμερα να τελούμε τα εγκαίνια του ιερού αυτού Ναού, στο ιερώτατο αυτό Ησυχαστήριο, εν μέσω τόσων προσκυνητών.

Εκοπίασαν με πολλούς συνεργούς, μέσα στο ένα σώμα της Εκκλησίας. Καθ᾽ εαυτές (όπως και όλοι μας καθ᾽ εαυτούς) είμεθα “μηδενικά δίχως την αξιολογική μονάδα”, είμεθα ωσάν “τον πηλόν του αναγκαίου” όπως καθοδηγούσε ο θεοπτικός όσιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής. Το δικό του δίδαγμα υποδεικνύουμε στην Αδελφότητα: “μηδέν…, ευωδιάσατε,… υπακοήν…”. Το “μηδέν” της μακράς μοναχικής ταπεινώσεως και αυτογνωσίας. Το “ευωδιάσατε” της εναρέτου και προσευχητικής αγίας Πνευματικότητος. Το “υπακοήν” της εκκλησιαστικής και μοναχικής υπακοής. Δι᾽ όλων αυτών μαζί ενοικίζεται και εμπεριπατεί ο Θεός σε μας τους χθεσινούς.

Τους ευχόμεθα να έχουν την παραμυθία της Παναγίας μας και την προστασία του αγίου Γεωργίου και την ευλογία των Αγίων Χαραλάμπους, Παντελεήμονος και Διομήδους (των οποίων ιερά λείψανα τρις επί τρία καταθέσαμε στα τρία ιερά Θυσιαστήρια) και του αγίου Νικηφόρου του λεπρού, χάρη στη σημερινή αισθητή φιλοξενία του λειψάνου του.

Ο Κύριος και Θεός μας να εμπνέει και να αγιάζει τους πάντες, τους φιλοτίμως κοπιάσαντες αγίους Ιεράρχες, την κοπιάζουσα Γερόντισσα και την τιμία συνοδεία της, όλους τους συνεργούς και προσκυνητές, όλους τους σήμερον συμπανηγυριστές.