Εδώ και κάποια χρόνια ασχολούμαι με τον επαγγελματικό προσανατολισμό. Κάθε μέρα έχω επαφή με μαθητές, Λυκείου κυρίως. Κάθε μέρα λοιπόν μιλάμε για τους στόχους τους, τις αναζητήσεις τους, τα όνειρά τους. Κάθε μέρα συνειδητοποιώ πως τα παιδιά μας δεν βρίσκουν κανένα λόγο να μείνουν στη χώρα μας. Μια χώρα, η οποία όπως είδαμε στα τελευταία δημογραφικά στοιχεία αποτελείται κυρίως από άτομα τρίτης ηλικίας.
Ρωτάω, ποιοι είναι οι λόγοι που δεν θέλουν να παραμείνουν στην Ελλάδα; και παίρνω μονίμως τις ίδιες απαντήσεις.
«Δεν θεωρώ πως έχω ίσες ευκαιρίες με τα παιδιά του εξωτερικού»
«Δεν υπάρχει η εξέλιξη που επιθυμώ στην Ελλάδα»
«Δεν θέλω να σπουδάσω και να αμείβομαι με τον κατώτατο μισθό»
«Δεν αντέχω την αναξιοκρατία»
«Δεν μου αρέσει να δουλεύω 10 ώρες την ημέρα»
«Οι απαιτήσεις για μια θέση εργασίας, όλο και αυξάνονται, χωρίς ανάλογες οικονομικές απολαβές»
Συγχαρητήρια λοιπόν σε όλους μας. Συγχαρητήρια που απογοητεύσαμε τα παιδιά μας σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μην βλέπουν μέλλον σε αυτή τη χώρα.
Αρχικά θα ρίξω ευθύνες σε όλους τους πολιτικούς. Δημιούργησαν και συνεχίζουν να το κάνουν, μια χώρα με ανασφάλεια σε όλους τους τομείς. Εκπαίδευση, υγεία, θέσεις εργασίας, μισθοί, συντάξεις, ακρίβεια. Κατάφεραν να δημιουργήσουν μια χώρα που δεν γνωρίζεις τι σου ξημερώνει και πως να προγραμματίσεις τη ζωή σου. Επίσης δεν πρέπει να ξεχάσουμε την πώληση θέσεων για ψήφους τόσο στον Δημόσιο όσο και στον Ιδιωτικό τομέα.
Έπειτα οι ίδιες επιχειρήσεις, κατά την περίοδο της κρίσης οι μισθοί έπεσαν πολύ χαμηλά. Βάλαμε όλοι πλάτη όπως έλεγαν. Όταν λοιπόν τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν, να ανοίγουν οι αγορές οι μισθοί παρέμειναν ίδιοι. Πολλές εταιρείες εμφάνισαν κέρδη χωρίς όμως να βοηθήσουν τον εργαζόμενο. Τέλος, λόγω του ότι στην Ελλάδα και κυρίως στη Βόρεια Ελλάδα οι μεγάλες επιχειρήσεις είναι λίγες, πολλές φορές οι θέσεις κλειδιά σε μικρότερες εταιρείες αντί να καλύπτονται από άτομα με γνώσεις, καλύπτονται από συγγενείς και φίλους.
Φυσικά μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχει και το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Ένα σύστημα που ευνοεί την παραπαιδεία, την στείρα αποστήθιση, τις πάμπολλες γνώσεις που δεν εκπαιδεύουν, αλλά παιδεύουν. Ταυτόχρονα η δυσκολία εισαγωγής σε ορισμένα μεταπτυχιακά, στα οποία προτιμώνται οι κομματικά εμπλεκόμενοι, οδηγούν τα παιδιά μας στην αναζήτηση μεταπτυχιακού στο εξωτερικό. Αποτέλεσμα αυτού, πολλά παιδιά να μην επιστρέφουν.
Τι μπορούμε άραγε να κάνουμε ώστε να αλλάξουμε αυτή τη ροή; Τι είμαστε διατεθειμένοι να θυσιάσουμε;
Θα χαιρόμουν τώρα εν όψει εκλογών από τα πρώτα θέματα της ατζέντας των προεκλογικών αγώνων να είναι αυτό. Ωστόσο, δεν ακούγεται από κανέναν.
Γιατί λοιπόν τόση απαξίωση της νεολαίας; Γιατί δεν αλλάζει αυτή η πολιτική; Ακόμη και για τις γεννήσεις, γιατί δεν υπάρχουν κίνητρα;
Μήπως τελικά μας βολεύουν οι γερασμένοι ψηφοφόροι, με τους οποίο έχουμε χρόνια αναπτύξει πελατειακή σχέση;
Ερωτήματα που ξέρω πως δεν θα απαντηθούν, αλλά που οφείλω βλέποντας το μέλλον, να κάνω.
Ρωτάω, ποιοι είναι οι λόγοι που δεν θέλουν να παραμείνουν στην Ελλάδα; και παίρνω μονίμως τις ίδιες απαντήσεις.
«Δεν θεωρώ πως έχω ίσες ευκαιρίες με τα παιδιά του εξωτερικού»
«Δεν υπάρχει η εξέλιξη που επιθυμώ στην Ελλάδα»
«Δεν θέλω να σπουδάσω και να αμείβομαι με τον κατώτατο μισθό»
«Δεν αντέχω την αναξιοκρατία»
«Δεν μου αρέσει να δουλεύω 10 ώρες την ημέρα»
«Οι απαιτήσεις για μια θέση εργασίας, όλο και αυξάνονται, χωρίς ανάλογες οικονομικές απολαβές»
Συγχαρητήρια λοιπόν σε όλους μας. Συγχαρητήρια που απογοητεύσαμε τα παιδιά μας σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μην βλέπουν μέλλον σε αυτή τη χώρα.
Αρχικά θα ρίξω ευθύνες σε όλους τους πολιτικούς. Δημιούργησαν και συνεχίζουν να το κάνουν, μια χώρα με ανασφάλεια σε όλους τους τομείς. Εκπαίδευση, υγεία, θέσεις εργασίας, μισθοί, συντάξεις, ακρίβεια. Κατάφεραν να δημιουργήσουν μια χώρα που δεν γνωρίζεις τι σου ξημερώνει και πως να προγραμματίσεις τη ζωή σου. Επίσης δεν πρέπει να ξεχάσουμε την πώληση θέσεων για ψήφους τόσο στον Δημόσιο όσο και στον Ιδιωτικό τομέα.
Έπειτα οι ίδιες επιχειρήσεις, κατά την περίοδο της κρίσης οι μισθοί έπεσαν πολύ χαμηλά. Βάλαμε όλοι πλάτη όπως έλεγαν. Όταν λοιπόν τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν, να ανοίγουν οι αγορές οι μισθοί παρέμειναν ίδιοι. Πολλές εταιρείες εμφάνισαν κέρδη χωρίς όμως να βοηθήσουν τον εργαζόμενο. Τέλος, λόγω του ότι στην Ελλάδα και κυρίως στη Βόρεια Ελλάδα οι μεγάλες επιχειρήσεις είναι λίγες, πολλές φορές οι θέσεις κλειδιά σε μικρότερες εταιρείες αντί να καλύπτονται από άτομα με γνώσεις, καλύπτονται από συγγενείς και φίλους.
Φυσικά μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχει και το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Ένα σύστημα που ευνοεί την παραπαιδεία, την στείρα αποστήθιση, τις πάμπολλες γνώσεις που δεν εκπαιδεύουν, αλλά παιδεύουν. Ταυτόχρονα η δυσκολία εισαγωγής σε ορισμένα μεταπτυχιακά, στα οποία προτιμώνται οι κομματικά εμπλεκόμενοι, οδηγούν τα παιδιά μας στην αναζήτηση μεταπτυχιακού στο εξωτερικό. Αποτέλεσμα αυτού, πολλά παιδιά να μην επιστρέφουν.
Τι μπορούμε άραγε να κάνουμε ώστε να αλλάξουμε αυτή τη ροή; Τι είμαστε διατεθειμένοι να θυσιάσουμε;
Θα χαιρόμουν τώρα εν όψει εκλογών από τα πρώτα θέματα της ατζέντας των προεκλογικών αγώνων να είναι αυτό. Ωστόσο, δεν ακούγεται από κανέναν.
Γιατί λοιπόν τόση απαξίωση της νεολαίας; Γιατί δεν αλλάζει αυτή η πολιτική; Ακόμη και για τις γεννήσεις, γιατί δεν υπάρχουν κίνητρα;
Μήπως τελικά μας βολεύουν οι γερασμένοι ψηφοφόροι, με τους οποίο έχουμε χρόνια αναπτύξει πελατειακή σχέση;
Ερωτήματα που ξέρω πως δεν θα απαντηθούν, αλλά που οφείλω βλέποντας το μέλλον, να κάνω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η Γνώμη Κιλκίς- Παιονίας διευκρινίζει στους αναγνώστες της ότι θεωρεί αυτονόητο το δικαίωμα του σχολιασμού και της κριτικής έκφρασης, όταν αυτό φυσικά δεν στοχεύει στην απαξίωση, στην ύβρη και στην προσβολή ατόμων και θεσμών.
Το αναγνωστικό κοινό θα πρέπει να γνωρίζει ότι η Γνώμη, επιδιώκοντας μια υγιή και αμφίδρομη επικοινωνία, δεν δημοσιεύει ανυπόγραφα σχόλια, αλλά ούτε και σχόλια ρατσιστικού, προσβλητικού και υβριστικού περιεχομένου.
Τα ενυπόγραφα άρθρα τέλος, εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας.