Ο Στέφανος Παραστατίδης μιλά στον Μαρκόπουλο Χ. Θωμά και στη Γνώμη Κιλκίς Παιονίας

Ο Στέφανος Θ. Παραστατίδης, Γενικός Ιατρός και Υποψήφιος Βουλευτής της Εκλογικής Περιφέρειας του ΚΙΛΚΙΣ με το ΠΑΣΟΚ - Κίνημα Αλλαγής μιλά στον Μαρκόπουλο Χ. Θωμά και στη GNOMI KILKIS - PAIONIAS
Ο κόσμος του Κιλκίς, της Παιονίας, της Κεντρ. Μακεδονίας και στην δική σου πολιτική περίπτωση ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ Πανελλαδικά, φίλε Στέφανε, ξέρει για σένα το ακαδημαϊκό σου, επαγγελματικό σου και καριερίστικο προφίλ. Πλούσια η δράση σου, μεστό το ιατρικό και επιστημονικό σου υπόβαθρο, αλλά και το αρθρογραφικό και συγγραφικό σου. Αλλά... μίλησε μας, πες μας ορισμένα πράγματα και τον Στέφανο, ως Άνθρωπο! Π.χ. ποιες είναι οι ασχολίες σου τον ελεύθερο σου χρονο, τι Τεχνες (Μουσική, Σινεμά, Θέατρο) αγαπάς και παρακολουθείς, τι σε χαλαρώνει και σε ικανοποιεί ως απλό και καθημερινό Άτομο;

Έχω την αίσθηση ότι η πολιτική πλέον μού κλέβει σχεδόν ολοκληρωτικά τον ελεύθερό μου χρόνο, όμως κάνω τα στραβά μάτια γιατί είναι μία κλοπή που με ευχαριστεί. Μου αρέσει το βιβλίο, πειραματίζομαι τελευταία με το παράλληλο διάβασμα, το οποίο περιλαμβάνει ένα πολιτικό βιβλίο, ένα μη πολιτικό και λίγη ποίηση. 

Συνήθως, ξεκινώ με το πολιτικό και χαλαρώνω με ένα μυθιστόρημα ή μία ποιητική συλλογή. Φτιάχνω πάντα ένα όνειρο για το τέλος. Ο δε συνδυασμός μού δίνει οξυγόνο, είμαι εκ φύσεως multitasker, στα όρια της παλαβομάρας. 

Για παράδειγμα, πολλές φορές, όταν ο συνομιλητής είναι ένα πρόσωπο που νοιάζομαι και γνωρίζω καλά, συμβαίνει να χάνομαι όταν μιλάει, να σκέφτομαι παράλληλα πράγματα αλλά ταυτόχρονα να μοιράζομαι με τα μάτια συναίσθημα, να νιώθω, να παίρνω και να δίνω αγάπη. 

Είναι η μπαταρία μου, κάπως. Είπαμε, παλαβομάρα στο Φουλ. Από μουσική ακούω χωρίς όρια, σίγουρα όμως λατρεύω κέλτικους ήχους, ενώ από ταινίες μού αρέσει ό,τι έχει άλογα, τόξα και σπαθιά, ενώ ψήνομαι πολύ με κινέζικο κινηματογράφο εποχής.

Εδώ και 40-45 μέρες πραγματοποιείς περιοδείες, επισκέψεις, επαφές στο Κιλκίς και την Παιονία (αλλά και στην Θεσσαλονίκη), στις μεγάλες και μικρές μας πόλεις, στα μεγάλα και μικρότερα χωριά της εκλογικής περιφέρειας. Φυσικά εδώ και πολλά χρόνια έχει στενή σχέση με τον τόπο και την κοινωνία, εντός και εκτός του ιατρικού, αλλά και κομματικού σου, κλάδου. Τι feedback έχεις από τον κόσμο... ποιο είναι το μεγάλο παράπονο του μέσου πολίτη... και κυρίως της νεαράς/νεαρού, του Κιλκίς και της Παιονίας.

Η οικονομική καθημερινότητα, οι κακές δημόσιες υπηρεσίες και η πολιτική υποκρισία σχηματίζουν ένα συννεφάκι παραπόνων σε μία αρχική μου επεξεργασία. Ως προς το Κιλκίς, το αίσθημα του πολίτη είναι η εγκατάλειψη και η απαξίωση. Το Κιλκίς έχει γίνει μοναχικό και απόμακρο, του λείπει η ψυχολογία και η ενέργεια, η διάθεση και η θαλπωρή. 

Ακούω συνεχώς ότι είμαστε ουραγοί, ο τελευταίος νομός της χώρας, ένας τόπος δίχως μέλλον. Νομίζω ότι έχουμε πάψει να διεκδικούμε. Είναι κάτι που θέλω να αλλάξει. Δεν είμαι μάγος, ούτε μπορώ να προσφέρω έτοιμες λύσεις, πιστεύω όμως ότι μπορώ να εμπνεύσω -μέσα από τη δύναμη των ιδεών- μία απογοητευμένη μερίδα κόσμου να ασχοληθεί ξανά με την πολιτική· επειδή αυτό είναι το πρώτο βήμα, η συμμετοχή. Αισθάνομαι ότι έχουμε ξανά σφυγμό. Και πιστεύω ότι τα πράγματα μπορεί να γίνουν πολύ καλύτερα. Θα το κάνουμε παρέα. Στο χέρι μας είναι.

Τι σημαίνουν για σένα;
Α. Το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ;
Β. Η Πολιτική Ενασχόληση;
Γ. Τελευταία ερώτηση... θέλω από σένα το εξής, να μου πεις, απο την συνολικη σου μελετη, και κοινωνική τριβή... και μέσα από την ΚΑΡΔΙΑ σου... το μεγαλο μας θετικο ως Έθνος, ως Ελληνίδες και Έλληνες... το μεγάλο μας όπλο, το ατού μας, το τεράστιο υπέρ μας... γιατί αγαπιέται αυτός ο Λαός, ρε Στέφανε;

Το ΠΑΣΟΚ είναι για μένα σίγουρα μία πολιτική ταυτότητα, ένα σπίτι ιδεών, ένας χώρος στον οποίο μπορώ να δράσω με οικειότητα και αγάπη. Σίγουρα υπάρχει πολύ συναίσθημα σε όλο αυτό, έχει να κάνει με όσα έχω ζήσει και ζω, είναι ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής μου. Παράλληλα, είναι το όχημα για να παλέψουμε όσα πιστεύουμε, οργανωμένα, μαζί με αυτούς που ταιριάζουμε ιδεολογικά, είναι ένα μέσο σε κίνηση και ’μείς επιβάτες.

Η δε πολιτική ενασχόληση είναι ό,τι περισσότερο αγαπώ. Και είναι καθαρό αυτό, αδιαπραγμάτευτο. Τελεία.

Νομίζω πως έχουμε μάθει να περπατάμε άφοβα σε τεντωμένο σχοινί. Μας λείπει ο προγραμματισμός σε μεγάλο βαθμό, όμως αυτή η «μια ζωή στο ρίσκο» και «το ποντάρισμα στη στιγμή» που λέει και το τραγούδι, μας κάνει εξαιρετικά ευπροσάρμοστους, δημιουργικούς και ικανούς να διαχειριστούμε κάθε δυσκολία. Μου αρέσει επίσης που είμαστε λιγάκι φασαριόζοι, εξωστρεφείς· δύσκολα περνάμε απαρατήρητοι. 

Τέλος, έχουμε και μία διάθεση να υποστηρίζουμε τους Δαβίδ αυτού του κόσμου έναντι σε κάθε Γολιάθ -και αυτό με γοητεύει περισσότερο απ’ όλα. Δεν ξέρω αν πράγματι ξεχωρίζουμε από τους άλλους λαούς, την αγαπώ όμως αυτή την κυρα-Λένγκω, χωρίς αστερίσκους.