Τα κέρδη είναι πάντα δικά τους ενώ οι άνθρωποι που χάνονται είναι δικοί μας

Παρεμβαίνει η Μάνια (Μαρία) Παναγιωτίδου 
Το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη και το εθνικό πένθος στο οποίο βυθιστήκαμε όλοι άλλαξε νομίζω πολλών την σκέψη και την θεώρηση των πραγμάτων. Είναι κάτι που θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα και στην καθεμία από εμάς. 

Ως μητέρα 4 παιδιών που έχουν την ηλικία των παιδιών που χάθηκαν στο δυστύχημα-οι δύο μάλιστα είναι φοιτητές- η σκέψη μου είναι σε όλους αυτούς που χάθηκαν αλλά και σε αυτούς που έμειναν πίσω να θρηνούν.

Να θρηνούν για όλη τους την ζωή.Με ένα γιατί να πλανάται συνέχεια στο μυαλό τους.Δεν ήταν φυσική καταστροφή, δεν ήταν κάτι που δεν μπορούσε να αποφευχθεί. Μπορούσε να αποφευχθεί. Αν κάποιοι έκαναν σωστά την δουλειά τους. Και το βασικό, αν κάποιοι δεν έβαζαν πάλι το κέρδος πάνω από την ανθρώπινη ζωή.

Ουρλιάζουν κάποια ανώτερα στελέχη της κυβέρνησης...”όλα λειτουργούσαν σωστά”, μετά οι ίδιοι λένε “αν λέγαμε οτι δεν υπάρχει ασφάλεια στα τρένα, δεν θα τα χρησιμοποιούσε κανείς”, άλλα στελέχη λένε για διαχρονικές ευθύνες που προσπαθούν να μοιραστούν με προηγούμενες κυβερνήσεις, προσπαθούν να αποποιηθούν τις ευθύνες που χωρίς καμία αμφιβολία έχουν.

Και δεν έχουν την απαραίτητη ενσυναίσθηση να πουν, ειλικρινά όμως, φταίω και δέχομαι τις ευθύνες μου.Να δείξουν έστω για μία φορά στην ζωή τους οτι έχουν ίχνη εντιμότητας.Άκουσα ένα ηχητικό-νομίζω το άκουσαν πολλοί-από κάποιον που αυτοαποκαλέστηκε “μουζαχεντίν της ΝΔ” που αποκαλούσε το τρένο με έναν βαρύ χαρακτηρισμό και οτι είναι κρίμα να χάσει ο ΠΘ τις εκλογές γι΄αυτό. Πως είναι δυνατόν να σκέφτεται κάποιος έτσι;

Έχει λοιπόν αποδειχτεί διαχρονικά οτι όταν δεν μπαίνει ο άνθρωπος και οι ανάγκες του στο επίκεντρο αλλά το κέρδος των ημετέρων και υμετέρων και η δύναμη φυσικά που το συνοδεύει, οι κυβερνώντες παύουν να σκέφτονται σαν άνθρωποι και σκέφτονται όχι σαν θηρία αλλά σαν μηχανές μετρώντας κέρδη και ζημιές.Μόνο που τα κέρδη είναι πάντα δικά τους ενώ οι άνθρωποι που χάνονται είναι δικοί μας.