Ε. Αγαθοπούλου για την 8η Μάρτη: “Και φέτος μετρηθήκαμε και είμαστε πάλι λιγότερες”

Ανακοίνωση Ε. Αγαθοπούλου
Η φετινή 8η Μάρτη, ημέρα μνήμης των αγώνων των γυναικών, πραγματοποιείται μέσα σε κλίμα οργής και πένθους για τους δεκάδες νεκρούς στα Τέμπη, στην πλειοψηφία τους νέοι και νέες. Η απαίτηση όλων να αποδοθεί δικαιοσύνη, να μην συγκαλυφθεί το έγκλημα, αποτελεί ελάχιστο δείγμα σεβασμού, χρέος τιμής και δικαίωση για τους νεκρούς συνανθρώπους μας και τις οικογένειες τους. 

Το σύνθημα που ακούστηκε στα συλλαλητήρια διαμαρτυρίας στο Σύνταγμα και σε άλλες πόλεις στην χώρα, τα οποία πνίγηκαν στα δακρυγόνα και την καταστολή, ήταν «μετρηθήκαμε και είμαστε λιγότερες/οι». Το ίδιο σύνθημα ακούγεται από τα στόματα των γυναικών χρόνια τώρα, με την απαίτηση να μην είμαστε «ούτε μία λιγότερη». Και φέτος δεν τα καταφέραμε. Και φέτος θρηνήσαμε ζωές γυναικών που χάθηκαν από το βαρύ χέρι της πατριαρχίας ενώ η Κυβέρνηση της ΝΔ συνεχίζει να αρνείται την νομική αναγνώριση του όρου “γυναικοκτονία”.

Ένας απολογισμός του τι συνέβη στην Ελλάδα αυτή την τετραετία, πείθει και τον/την τελευταίο/α πολίτη αυτής της χώρας για την οπισθοδρόμηση βασικών θεμελιωδών αξιών, όπως της δημοκρατίας, της δικαιοσύνης, της ισότητας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Σε αυτό το πλαίσιο, τα δικαιώματα των γυναικών και οι ζωές των γυναικών υποτιμούνται ακόμη περισσότερο. 

Η έμφυλη βία διογκώνεται, οι πολιτικές ισότητας υποβαθμίζονται ή περιορίζονται σε οικονομίστικα πλαίσια και η Σύμβαση της Κων/πολης όχι μόνο δεν εφαρμόζεται, αλλά παραβιάζεται κατάφωρα με τον νόμο Τσιάρα για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια, που και τις ενδοοικογενειακές δικαστικές συγκρούσεις έχει πυροδοτήσει και καθιστά την χώρα μας υπόλογη απέναντι σε ευρωπαϊκούς και διεθνείς θεσμούς.

Αντίστοιχα, η απουσία θεσμικού πλαισίου για την ουσιαστική εφαρμογή της Σύμβασης 190, για την εξάλειψη της βίας και της παρενόχλησης στο χώρο εργασίας, σε συνδυασμό με την υποβάθμιση και αποψίλωση του ΣΕΠΕ ως ελεγκτικού μηχανισμού, την καθιστά ανενεργή και ανεφάρμοστη. Εξίσου σημαντικές νομοθετικές ρυθμίσεις για την ουσιαστική ισότητα των φύλων παραμένουν κενό γράμμα, γιατί απουσιάζει το υποστηρικτικό πλαίσιο για να υλοποιηθούν. 

Πρόκειται για μια σαφή πολιτική επιλογή και όχι απρόθετη παράλειψη. Σε μια περίοδο που τα δικαιώματα των γυναικών βάλλονται, αυξάνονται οι πολιτικές πειθάρχησης και ελέγχου των σωμάτων και η καταπίεση και η εκμετάλλευση των γυναικών, υπό το πρόσχημα των πολλαπλών κρίσεων, των πολέμων, της κλιματικής αλλαγής. Η κατάργηση του κοινωνικού κράτους σημαίνει περαιτέρω εκμετάλλευση των γυναικών και αύξηση των ανισοτήτων σε βάρος των γυναικών και των θηλυκοτήτων, που πληρώνουν βαριά το τίμημα της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας.

Το κίνημα της χειραφέτησης των γυναικών έχει δημιουργήσει όμως μια ισχυρή παρακαταθήκη συνέχειας και αγώνων ενάντια στον σεξισμό, την βία, την πατριαρχία, την απλήρωτη και κακοπληρωμένη εργασία, την απουσία κοινωνικού κράτους και δομών. Αυτόν τον δρόμο δεσμευόμαστε ότι θα ακολουθήσουμε κι εμείς, ως κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- Προοδευτική Συμμαχία, την επόμενη μέρα. Γιατί οι ανθρώπινες ζωές είναι πάνω από τα κέρδη.

H 8η του Μάρτη δεν είναι γιορτή, είναι παγκόσμια φεμινιστική απεργία, είναι ενθύμηση και δρόμος, είναι η ιστορία και οι αγώνες των γυναικών ενάντια στην βία, στις ανισότητες την εκμετάλλευση. Και φέτος θα μας βρει στους δρόμους.