Ειδήσεις μιας ματιάς

Του Κώστα Μπούζα
Υπάρχουν κάποια γεγονότα, που θα μπορούσαν, μέσα από την τραγικότητά τους, να σηματοδοτήσουν την στάση μιας ολόκληρης κοινωνίας. Μια προσεκτική έρευνα θα μπορούσε να σταθεί αποκαλυπτική, για έναν τεράστιο αριθμό τέτοιων ειδήσεων, που αφορούν, όχι σπάνια, ολόκληρες ομάδες ανθρώπων. 

Κάποιος φίλος τις είχε αποκαλέσει, κυρίως λόγω του περιορισμένου χώρου ή του μικρού χρόνου που, συνήθως, τους αφιερώνεται στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, ειδήσεις μιας ματιάς. Κι έβαλε στόχο να συγκεντρώνει όσο το δυνατόν περισσότερες, γιατί πίστευε ότι αυτές, μέρα με τη μέρα, διαμορφώνουν την σιωπηρή ιστορία του πλανήτη. Με υπερηφάνεια μου παρουσίασε κάποια μέρα την συλλογή του, γραμμένη με το χέρι σ’ ένα απλό σχολικό τετράδιο:

Τσαντ: Ανάγκη για επείγουσα βοήθεια. -Οι βίαιες συγκρούσεις έχουν αναγκάσει περισσότερους από 150.000 ανθρώπους να εγκαταλείψουν τις εστίες τους. Η έλλειψη φαγητού, νερού και ειδών πρώτης ανάγκης επιδεινώνουν διαρκώς την κατάστασή τους και τους κάνουν περισσότερο ευάλωτους σε ασθένειες.

Ιράκ: Αυξάνονται συνεχώς οι ανάγκες για ανθρωπιστική βοήθεια. -Εκτιμάται ότι μόνο μέσα στο 2006 έχασαν τη ζωή τους 34.450 άμαχοι, ενώ ο αριθμός των τραυματιών έφτασε τους 36.680. Επίσης, μέχρι το τέλος του 2006, είχαν αναγκαστεί να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους περισσότεροι από 640.000 άνθρωποι.

Λιβερία: Θύματα σεξουαλικής βίας. -Ο εξαιρετικά αυξημένος αριθμός περιστατικών σεξουαλικής βίας στη χώρα, προκαλεί ιδιαίτερη ανησυχία. Το 85% των θυμάτων είναι κάτω των 18 ετών, ενώ το 48% είναι παιδιά μεταξύ 5 και 12 ετών. Τα θύματα συχνά διστάζουν να καταγγείλουν το περιστατικό ή να ζητήσουν ιατρική περίθαλψη, φοβούμενα τον κοινωνικό στιγματισμό.

Νίγηρας: Καταπολεμώντας τον υποσιτισμό.-Το 63% του πληθυσμού της χώρας προσπαθεί να επιβιώσει με εισόδημα μικρότερο του ενός αμερικανικού δολαρίου την ημέρα. Συνολικά το 40% των παιδιών υποφέρει από χρόνιο υποσιτισμό. Το 2006, τα παιδιά που υπέφεραν από οξύ υποσιτισμό υπολογίζονται στις 400.000.

Συνέχιζε ένας ατέλειωτος κατάλογος δυστυχίας. Κεντρική Αφρικανική Δημοκρατία, Καμπότζη, Ακτή Ελεφαντοστού, Ουγκάντα, Γκάνα, Σουδάν, Μαλάουι, Βραζιλία, Αρμενία, Γεωργία… Δεν συνέχισα γιατί είχε βαρύνει η ψυχή μου. Γύρισα γρήγορα τις σελίδες του τετραδίου, ώσπου, κάπου προς το τέλος, μ’ έκανε να σταθώ μια λέξη, γραμμένη με κεφαλαία γράμματα στο πάνω μέρος μιας σελίδας: ΕΛΠΙΔΕΣ. Υπήρχαν εκεί διάφορες καταχωρήσεις. 

Ο αριθμός εθελοντών και δωρητών, κυρίως ανά χώρα, αλλά και μ’ άλλους τρόπους ταξινόμησης. Κι ονόματα ευεργετών. Κι ομάδες πολιτών και οργανώσεις. Και Ιεραποστολές με το έργο που έχουν επιτελέσει. Δεν έλειπαν κι οι Γιατροί χωρίς Σύνορα. Στο τέλος, υπήρχε και μια συνέντευξη της Σιλβέν Μπλάντι, γιατρού, μέλους της οργάνωσης στον Νίγηρα:

«Φροντίζω τα παιδιά στην μονάδα εντατικής θεραπείας. Κάποια φτάνουν σχεδόν αναίσθητα, άλλα έχουν αναπνευστικά προβλήματα, είναι πολύ αφυδατωμένα και κάποιες φορές έχουν βαριά αναιμία. Σε λίγες μέρες βλέπω μεγάλη βελτίωση. Όταν πλησιάζω ένα παιδί και με κοιτάει, ξέρω ότι πηγαίνει καλύτερα. Αν έχει την δύναμη να κλάψει, είμαι ευχαριστημένη. Αν δεχθεί να φάει, είναι ένα σημαντικό βήμα κι αν ζητήσει φαγητό, αυτό είναι θαυμάσιο.

Και μετά είναι τα παιδιά που δεν καταφέρνεις να σώσεις. Αγωνίζεσαι, ελπίζεις, νομίζεις πως βλέπεις βελτίωση. Και μετά υποτροπιάζουν. Προσπαθείς να τα επαναφέρεις και κάνεις ό,τι περνάει από το χέρι σου. Και μετά το παιδί πεθαίνει. Το λες στη μητέρα. Περιμένει μέχρι να του βγάλεις τον ορό. Παίρνει το παιδί στην πλάτη της και φεύγει, μεταφέροντάς το, όπως έκανε κάθε μέρα. Κάποιες σου λένε ευχαριστώ. Άλλες κλαίνε. Δεν κινούνται, δεν λένε λέξη. Η σιωπή τους με ισοπεδώνει».