H Μήδεια δεν θα γυρίσει απόψε

Του Φώτη Μισόπουλου
......γιατί μόνο οριοθετημένο το υποκειμενικό ενδύεται αντικειμενική εγκυρότητα
ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΆΣ[1]

.........ορύγματα κιβδηλοποιών παραμονεύουν τις ύστατες σεισάχθειες Τώρα ποιος ολολυγμός; Ή μήπως μετά; Νυν και αεί Η αλήθεια έχει το αμετακίνητο βάρος της, μολονότι ένα ψέμα λέει τα πάντα με ειλικρίνεια Τα υπόλοιπα είναι λυρισμός Χρειάζομαι τον νατουραλισμό της σκηνής: Διορισμένε Πρίγκιπα, πόσο σε νοιώθω Δεν υποφέρω το χαμόγελο σε κατάπληκτα πλήθη- υπογράφεις διαγγέλματα που δεν διάβασες, απαγγέλλεις ποιήματα που δεν θέλησες, προφασίζεσαι τύψεις[2] Μέσα στο νερό δες και στοχάσου/ Τι έχασες με τον καιρό...../ Αργά πολύ αργά μέσα στη νύχτα [3]/ Οι εραστές χάνονται στη σιωπή[4]Επειδή τα χτήματα δοθήκαν για το τίποτα, τα οικόσημα της αιώνιας βασιλείας στο εφήμερο αίσθημα Στις μαρμάρινες σκάλες Στ' ανάκλιντρα της επίχρυσης δόξας Με παίρνουν τ' αναφιλητά Χτες πέθανε η ΑΡΓΏ Η θεία Αργώ, θεϊκή, ένα εγωιστικό πακέτο φιλαρέσκειας από θλιμμένα οστά [Κατεβαίνουν οι Αργοναύτες Λίμνη κοντά στο Στράουσμπεργκ: ΝΕΚΡΆ ΚΛΑΔΙΆ, ΚΑΡΑΒΙ ΚΡΕΜΑΣΜΈΝΟ ΣΤΟ ΔΈΝΤΡΟ][5]-/
[Η ΜΉΔΕΙΑ καθώς βγαίνει ΣΤΗ ΣΚΗΝΉ μόνη,- κληρονομιά τα ενδύματα μεγάλων μόδιστρων, βαρβιτουρικά βιονικού εθισμού, η ατζέντα με τηλέφωνα εραστών Κι έντεκα γάτες που τής εξόρκιζαν το φόβο του κενού][6]-/ Βλέπω τα χέρια σου που κρατούν τη φυλλάδα, τα γόνατα και το πόδι που κουνάς ρυθμικά για ν' απορυθμίζομαι Μαντεύω το δαιμονικό σου πρόσωπο. Κρυμμένο. Σε βρίσκω άξεστη
[Μπαίνει Ο ΑΡΛΕΚΊΝΟΣ τραγουδώντας: .......είμαι παράθυρο, είμαι πόρτα/είμαι ρολόι είμαι νυχτιά/ θανάσιμα βαριούνται οι ευτυχισμένοι[7]
ΕΠΌΜΕΝΟ ΣΚΗΝΙΚΌ: Προεξέχει του κάδρου η αίσθηση της ματαιότητας Η ομορφιά απροσπέλαστη ή λησμονημένη Όπως Η ΆΝΟΙΞΗ ΕΝΌΣ ΠΛΗΒΕΊΟΥ ΠΟΙΗΤΉ[8]: Αιωρείται σαν τρεμουλιαστή λάμπα στο ξέφωτο, πίσω απ' τα πρόσωπα μιας θαμπής οικογενειακής γαλήνης με το κουνιστό αλογάκι, απομακρυσμένο μυστικό στη νομοτέλεια in vivo Αναρωτήθηκα ποιες να 'ναι οι στιγμές που μέσα τους θα 'θελα να ζήσω για πάντα.

Ο ΑΡΛΕΚΙΝΟΣ-ΙΑΣΩΝ: ..........ποιος κυβερνάει αυτόν τον θάλαμο αερίων που βρίσκομαι; Αυτές οι αρχαίες τριήρεις του εκπεσόντος κλέους που μεταλλάσσονται στις γλιτσιασμένες πισίνες του Beverly Hills: Μεταβάλλω τον επί σκηνής αληθινό θάνατο σε συλλογική εμπειρία καθώς κάθε τι εμβολίζεται απ' το αντίθετό του Πρόσωπα, όπως τοπία που κροταλίζουν μηχανόβια Νεάντερταλ- το αίμα που μάς δόθηκε δεν μάς ανήκει Τι έκανε ν' αγγίζουμε μόλις την άμμο, απόσταγμα της εκθαμβωτικής προϊστορίας,- ας έρθει η γαλάζια χλόη του Αργοναύτη λατρεύοντας μια τέχνη εαρινή
ΜΗΔΕΙΑ-ΟΔΌΣΤΡΩΜΑ: .....είμαι παράθυρο, .....πόρτα/.......ρολόι είμαι νυχτιά/ θανάσιμα βαριούνται οι ευτυχισμένοι Μεγάλωσα άξαφνα χάνοντας προνόμια και σκληρά παιχνίδια Ακέφαλα σώματα ψάχνουν την ισορροπία τους ΕΙΜΑΙ Η ΓΥΝΑΊΚΑ ΜΕ ΤΟ ΒΑΘΎ ΝΤΕΚΟΛΤΈ, από γενιές προηγούμενες Τα γεγονότα πάντοτε ξεθωριάζουν, ΣΑΝ ΑΠΟΔΕΊΞΕΙΣ ΤΑΜΕΙΑΚΉΣ ΜΗΧΑΝΗΣ .........παράθυρο, ...... πόρτα/....... ρολόι ...... νυχτιά

Ο ΑΡΛΕΚΙΝΟΣ-ΙΑΣΩΝ: [παύση\......Καλημέρα Έχει πεθάνει εδώ και πολλά χρόνια Ίσως τριάντα Θυμάμαι τη χάρη της, είναι πολύ αργά πια για να ξεχάσω, τίποτα δεν φτάνει την τελειότητά της Τίποτα δεν θα φτάσει ποτέ την τελειότητα Ούτε οι περιστάσεις ούτε η εποχή ούτε το κρύο ούτε η πείνα ούτε η γερμανική ήττα ούτε το ξεσκέπασμα του εγκλήματος[9] Harpoon at a Venture. Η ΑΝΝΑ ΜΑΛΕΡ ΜΕ ΤΕΡΆΣΤΙΟ ΚΑΠΈΛΟ ΣΤΗΝ ΕΣΠΕΡΊΔΑ. Ύστερα ομίχλη Έμεινε ελάχιστα Η βεβαιότητα έγινε αντιληπτή από όλους Το τρένο- ώστε να μαλακώσει το βάσανo και η απόδραση ενώ κατόρθωνε τον επίορκο τρόμο Ερχόταν τους χειμώνες όταν φύλαγε την αλαζονεία της για την Ιστορία[10] Ω, συνομοταξία ανελέητη! [φως]

Ο ΠΛΗΒΕΊΟΣ ΠΟΙΗΤΉΣ: .......η σιωπηρή ενδελέχεια του ιεροφάντη- όσοι γλύτωσαν τίναξαν στάχτες και θύελλες- μαγνητικές- απ' το κορμί τους.
Ταριχευμένα στιγμιότυπα κενοταφίων, μελανά ιγμόρεια μνήμης[11] Ο Φιόντορ Μιχαήλοβιτς στο υπόγεια της σιωπής του,- χλωροφόρμιο και αίμα.

[ΤΟ ΣΚΗΝΙΚΟ: ........ο άνεμος του Νότου έπαιζε με παλιές αφίσες, μασκαρεμένος σε σύννεφα άγνωστης αρχιτεκτονικής- οι γυναίκες της Κολχίδας σαν πάσσαλοι- φυτεμένες στο βάλτο]

Ο ΑΡΛΕΚΊΝΟΣ-ΙΑΣΩΝ: ......τα δάχτυλά μου θα παίξουν μέσα στο αιδοίο τους ή αλλοιώς όταν κανείς ψελλίζει τα χρώματα της σημαίας του, πάνω στον κοινό τόπο των εχθρών [δείχνει την ΆΝΝΑ ΜΆΛΕΡ]: Όλα για σένα από μαλακό κερί και τέφρα, πεθαίνοντας πάνω σε φθινόπωρα παραισθήσεων [Παραγγέλλει κοκτέιλ, δοκιμάζει τους μυς, πέφτει στην πολυθρόνα και φυσάει τον καπνό τού πούρου dei Monopoli di Stato Τον στεφανώνει όπως οι αγχόνες τούς δημαγωγούς- παραβάλλοντας με τις λιθογραφίες της Weimar Ίδιες κινήσεις].

Α' ΑΡΓΟΝΑΎΤΗΣ: .........ΤΟ ΧΙΟΝΙ ΤΗΣ ΕΡΉΜΟΥ [12] Στα όνειρά μου λαχτάρησα την πληρότητα, ο,τι κουβαλούν οι πολικοί σκύλοι και οι καμήλες Οι άνθρωποι διαλύονται πάνω στις προφητείες: όλα εκπληρώνονται μέχρι κεραίας Ταξιδεύοντας, γράφοντας,- πάνω στην πλάτη σου η εμμονή σαπίζει τη μνήμη, ποιήματα σε δωμάτια σκοτεινά, η νύχτα ακούγεται αιώνες Ένα καλοκαίρι, αυτό είναι όλο Αλλάζω ομιλία και γλώσσα ΥΠΆΡΧΩ: Αλλάζω ζωή Η Μηχανή της Θείας Κωμωδίας προχωράει με ακάθεκτες ερπύστριες αλέθοντας τις εκδημίες, τα σωθικά μας [παύση]

Β' ΑΡΓΟΝΑΎΤΗΣ: .........η γλώσσα που δεν κόπηκε, ο πυρσός στο αυτί, το παιχνίδι των ματιών Ζωές που εξηγήθηκαν δεν είναι ζωές Τόσοι πολλοί αυτοί στη θύμησή μου Χωρόχρονος που αναδιπλώνεται, παλίμψηστα έρπουνε στη ματωμένη παλάμη της Ιστορίας Οι τελευταίες ημέρες της Πομπηίας, παλίρροιες λαθρόβιων οριζόντων, ο Πρίγκιπας-Ιάσων με τ' αρυτίδωτα γόνατα,- οι γάζες περιόδου των θηλυκών της Κολχίδας [13]
Η ώρα η καλή, τα δάκρυα κυλούν πανικόβλητα, Πρίγκιπα [14], αιχμάλωτα στην ουσία της μοίρας, σχεδόν ανεμπόδιστα σ' οποιαδήποτε πίστη.
ΠΡΊΓΚΙΠΑ, μπορείς να εγκαταλείψεις τα αζιμούθια των ενδοφλέβιων φόβων σου Όλα είναι μοντέρνα και όψιμα προς το Λευκό Πύργο, κατάφωτα [15]

ΑΥΛΑΙΑ

τα πρόσωπα
ΑΡΓΟΝΑΎΤΕΣ [χορός]
Η ΜΗΔΕΙΑ
Ο ΑΡΛΕΚΙΝΟΣ
Ο ΑΡΛΕΚΊΝΟΣ-ΙΑΣΩΝ
ΈΝΑΣ ΠΛΗΒΕΊΟΣ ΠΟΙΗΤΉΣ
Α' ΑΡΓΟΝΑΎΤΗΣ
Β' ΑΡΓΟΝΑΎΤΗΣ

ΑΝΑΦΟΡΕΣ-ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ-ΦΩΤΟ

[1] Χρήστος Γιανναράς, Σχόλιο στο Άσμα Ασμάτων, ΔΌΜΟΣ 1995 γ' έκδοση
[2] Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Ωδές στον Πρίγκιπα, Ύψιλον 1991
[3] W.H. Auden, Βγήκα να περπατήσω ....., σημείωμα/μτφρ.: Ερρίκος Σοφράς, ΕΝΤΕΥΚΤΉΡΙΟ τ. 109/2015
[4] ο.π.
[5] Heiner Müller, Moρφές από τον Ευριπίδη, εισαγωγή-μτφρ.: Ελένη Βαροπούλου, επίμετρο: Hans Thies Lehmann, ΆΓΡΑ 1997
[6] Δημήτρης Χοροσκέλης, Ασκήσεις Μιθριδατισμού, ΒΑΝΙΑΣ 1992
[7] Jean Cocteau, ΘΈΑΤΡΟ ΤΣΈΠΗΣ, μτφρ. Νίκος Ναχμίας, ΆΓΡΑ 2005
[8] Nenad Milocevic [ποιήματα]- παρουσίαση-μτφρ. Κλεοπάτρα Λυμπέρη, ΕΝΤΕΥΚΤΉΡΙΟ ο.π.
[9] Μαργκερίτ Ντυράς, Ο ΕΡΑΣΤΉΣ, μτφρ. Χρύσα Τσαλικίδου, ΕΞΑΝΤΑΣ 1985
[10] Ελίας Κανέτι, Πάρτι και αερομαχίες, μτφρ. Αλεξάνδρα Παύλου, Καστανιώτης 2010
[11] Δ. Χοροσκέλης ο.π.
[12] Nenad Milocevic o. π.
[13] Heiner Müller ο.π.
[14] Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου ο.π.

https://static01.nyt.com/images/2021/11/29/t-magazine/29tmag-surrealism-slide-4EB7/25tmag-surrealism-slide-4EB7-mobileMasterAt3x.jpg

https://encrypted-tbn0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcTYa8q4u_w-scVm1bRpF41D-lO6LtIA4crV1w&usqp=CAU