Ψηλά τα χέρια - Όχι βέβαια

Δελτίο τύπου ΤΕΧΝΗΣ Κιλκίς
Περήφανο, χαρούμενο και δικαιωμένο το Διοικητικό Συμβούλιο της Τέχνης ευχαριστεί όλους εσάς που κατακλύσατε το Στέκι μας στο Μεταλλικό, ζητά συγνώμη από όσους δεν κατάφεραν να εξασφαλίσουν εισιτήρια διότι είχαν από νωρίς εξαντληθεί και τις δυο μέρες, και ευχαριστεί από καρδιάς τα υπέροχα πλάσματα της πειραματικής ομάδας, που απλόχερα χάρισαν το ταλέντο τους, τον κόπο τους, το χρόνο τους λιώνοντας τα απογεύματα από τη ζέστη, χαρίζοντας όμως τελικά μια δροσερή, κεφάτη και ανατρεπτική παράσταση στην πόλη.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στο φίλο μας Νίκο Περέλη, το συγγραφέα των κειμένων «Η μεγάλη ασθενής», «Πλασιέ» και «Ληστείες» που με χαρά και περισσή διάθεση μας παραχώρησε τα δικαιώματα των έργων του αλλά και στις εκδόσεις «Ακυβέρνητες πολιτείες» που έπραξαν το ίδιο για τα δικαιώματα από το έργο «Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω».

Πολλά ευχαριστώ στον ανεξάντλητο Βασίλη Ιωαννίδη, που ήταν παρών παντού, στην ακάματη και αεικίνητη Δέσποινα Δουλκερίδου που επιμελήθηκε όχι μόνο των αναγκών του φροντιστηρίου αλλά και του σκηνικού, στον Κώστα το Σταυρακίδη που επάξια χρίζεται ως ο καλύτερος ταξιθέτης στην πόλη, στον Παντελή Φαχουρίδη για τις φωτογραφίες της παράστασης, στην Άννα Αρκούδη για την αμέριστη βοήθεια, στο Δημήτρη Καπελιώτη για τις ατέλειωτες μετακινήσεις μελών της ομάδας, στην Ελένη Ιωαννίδου για την πρόθυμη ανταπόκριση στις ανάγκες του Στεκιού και στον Όμηρο Κοντό που του οφείλουμε από τα τρέιλερ και τα βιντεάκια της παράστασης μέχρι τη φωτιστική και ηχητική στήριξή της.

Για όσα ζήσαμε και κυρίως νοιώσαμε τους δύο μήνες των προβών αλλά και τις μέρες της παράστασης θα διαβάσετε στο εξαιρετικό κείμενο του Αλέξανδρου Τσιμπούκα (μέλος της πειραματικής ομάδας) που ακολουθεί:

Η μικρή αυλή στο στέκι της Τέχνης

Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά η θεατρική ομάδα της Τέχνης Κιλκίς, σε μια ανερχόμενη αυτοργάνωση με παλαιά αλλά και νέα μέλη, έφερε για ακόμα μια φορά την ευθύνη, να μας υπενθυμίσει έμπρακτα τί εστί δημιουργία, ελευθερία και γέλιο. Τί εστί πραγματικά ανθρώπινη θέληση. Όπως είναι γνωστό, στη μικρή αυλή της, στο στέκι της... Το σπίτι έμεινε και πάλι μοναχό, ψυχρό κι άδειο, μα στα θεμέλια του ακόμη καίνε νοητές φλόγες από τη ζωή που πέρασε, από τα πόδια που το σεργιάνισαν και του έδωσαν πάλι χτύπο και ρυθμό. 

Μα έτσι έχουν τα πράγματα. Κάποτε αλλάζουν, τελειώνουν. Αυτό, όμως, δεν μας αποθάρρυνε. Ξεκινήσαμε με χαμόγελο, κι αποχωρήσαμε με γέλιο και περήφανο δάκρυ. Ο καθένας με τα αποτυπώματα του άλλου απάνω του, έσυρε γι’ αυτά που τον περίμεναν. Η απίστευτη κι αυθεντική, όμως, δημιουργία, που έλαβε χώρα εκεί, η εμπειρία της αγάπης για τη τέχνη και τον άνθρωπο, οι αμέτρητες πνευματικές εκλάμψεις κι εκφράσεις, η ελεύθερη φωνή και η ακατασίγαστη σκέψη, έφεραν τη γέννηση. 

Με τη θέληση μας, την ανοχή και την αντοχή μας, η ανόθευτη συνεργασία, καθαρή σαν το κατάλευκο, νωπό χιόνι των βουνών, προκάλεσε την αλλαγή, γίναμε μέρος της αλλαγής, της λύσης και καθαρίσαμε τους εαυτούς μας από τις δικαιολογίες. Τούτη η κάθαρση μοιάζει με την πιο ανθρώπινη εξομολόγηση, καθώς πάψαμε να λέμε ψέματα στους εαυτούς μας. Τοιουτοτρόπως, αρνηθήκαμε, για μια φορά, να συμβάλλουμε στη διαφθορά του άλλου και επικεντρωθήκαμε στην αλλαγή του εσώτερου εαυτού μας. Η κατανόηση κι ο σεβασμός μας έκαναν ανθρώπους, κι ο χρόνος κι ο πόνος, ύστερα, αδέρφια. 

Μάνα μας αυτή η αυλή στο χωριό, πατέρας μας ο ουρανός, φίλοι μας τα δέντρα και τα πουλιά κι ο αγέρας θεϊκό αποτύπωμα. Σαν αντικρίσεις την Ιθάκη, νομίζοντας πως τάχα την κατέκτησες, παύεις να κλαις και να βαστάς, να σκέφτεσαι και ν’ ανασαίνεις. Χάνεται η δύναμη σου, με τον πρώτο αφύσικο συμβιβασμό. Το ασώματο αυτό ταξίδι μας δεν έχει πηγαιμό μα ούτε γυρισμό. Δεν υπάρχει χειροπιαστή αρχή κι απτό τέλος. Γιατί η Ιθάκη μας δεν είναι τίποτε άλλο παρά αυτά που ήδη κατέχουμε και μας χάρισε απλόχερα τούτος ο τόπος, μα αν δεν βγούμε από τον υπαρκτικό λήθαργο, δε φτάνει μια ζωή για να τα καταλάβουμε. Κι ακόμα, είχαμε μερίδιο και στην αγάπη... 

Κατάφορτοι τώρα από συναισθήματα πληρότητας, είμαστε γεμάτοι σιγουριά πως τίποτε που μάχεται δεν ηττάται, πως τίποτε που προσπαθεί, δεν εφησυχάζει, πως τίποτε που γνωρίζει, δεν βολεύεται. Κι επειδή ζούμε στην εποχή της πλήρους εξαθλίωσης, της ηθικής εντροπίας, ήταν κοινό αίσθημα και αίτημα όλων να αναλογιστούμε και να τηρήσουμε την εξής στάση: ό,τι αδικείται, δεν διαπραγματεύεται. Ζούμε σε μια εποχή που δάκρυσε η θεά Θέμιδα, για ακόμα μια φορά, στο όνομα αυτών των ανάξιων κι ευτελών "ηγεμόνων" που οι πράξεις των καταχώνουν τον άνθρωπο στα έγκατα βάθη. 

Υπήρξαν ολετήρες και ακόμη υπάρχουν και δεν θα πάψουν να υπάρχουν, μα αυτοί, αλήθεια, δεν αντιπροσωπεύουν την αληθινή και ζωντανή Ελλάδα. Δεν αντιπροσωπεύουν τίποτα, όπως τονίζει ο Σεφέρης. Νιώσαμε σε αυτή τη μικρή αυλή, σε τούτο το ελάχιστο κομμάτι γης, την αληθινή και ζωντανή Ελλάδα, δοξάσαμε μαζί τον ήλιο, την ανεπανάληπτη τέχνη του θεάτρου. Καταρρίψαμε την εσχατιά και την απόγνωση της πολιτικής πλάνης και αναστηλώσαμε την ηθοπλαστική παιδεία. Διώξαμε την υποκρισία και τούτο, σ’ αυτούς τους λερωμένους καιρούς, μοιάζει μέγιστη νίκη στη ζωή μας. 

Έτσι, βγήκαμε από την καθημερινή ανημπόρια και ζήσαμε την κάθε στιγμή θαρρετά και με πηγαίο ενθουσιασμό, χωρίς να επιτρέψουμε να χαθούμε στις οροσειρές της μνήμης και της λήθης, δίχως να προσδοκούμε ενάλιες θεότητες και αιθέριες υπάρξεις να μας διασώσουν και να μας συμπονέσουν. Τίποτα δε γίνεται αβρόχοις ποσί. Εργαστήκαμε, μοχθήσαμε, απαιτήσαμε από τους ίδιους μας τους εαυτούς να μην τα παρατήσουμε. Κι αυτό το μάθαμε στη πράξη και το αλληλοδιδαχθήκαμε, πως η ζωή μας αλλάζει μονάχα με τη δική μας γροθιά.