Η συγγραφέας Ηρώ Τσελέπη μιλά στη Γνώμη και στον Μπάμπη Καραγεωργίου

Η συγγραφέας Ηρώ Τσελέπη μιλά στη Γνώμη και στον Μπάμπη Καραγεωργίου
Ηρώ πριν προχωρήσουμε στα του βιβλίου και της συγγραφής θα ήθελα να μου πεις κάποια πράγματα για σένα (σπουδές, ασχολίες κλπ)
Αρχικά να σε ευχαριστήσω για την πρότασή σου και να ευχηθώ τα καλύτερα τόσο σε σένα όσο και στους φίλους και συγγενείς μου στο Κιλκίς και στο Χέρσο. Γεννήθηκα, λοιπόν, Θεσσαλονίκη και μεγάλωσα στη Ρεντίνα. Ωστόσο, αυτό που κρατάω ως μια πολύ όμορφη ανάμνηση είναι τα καλοκαίρια της εφηβείας μου, τα οποία τα περνούσαμε και εγώ και η αδερφή μου στο Χέρσο με καλούς φίλους, τους οποίους και διατηρούμε μέχρι σήμερα. 

Όσον αφορά στο επαγγελματικό κομμάτι, είμαι μηχανολόγος μηχανικός και αυτό το διάστημα εργάζομαι σε κατασκευαστική εταιρία. Στόχος μου είναι να κάνω άμεσα τη δική μου δουλειά, εξάλλου ένα δημιουργικό ξεκίνημα αποτελεί πάντα μια ωραία πρόκληση.

Παρά το γεγονός ότι έχω περιορισμένο ελεύθερο χρόνο, φροντίζω σε καθημερινή βάση να ασχολούμαι με πράματα που με γεμίζουν. Ανάμεσά τους η γυμναστική, το διάβασμα, η σχεδίαση κ.ά.

Η συγγραφή πως προέκυψε; Ήταν κάτι που πάντα ήθελες να κάνεις ή προέκυψε στην πορεία;

Θα ξεκινήσω, λέγοντας πως είναι σαφές ότι κάθε άνθρωπος διαθέτει κάποιες δεξιότητες, τις οποίες είτε φροντίζει να τις καλλιεργεί, είτε απλά τις αγνοεί και συνεχίζει μια συμβατική ζωή. Από μικρή ηλικία, και έχοντας μια οξυμένη φαντασία, το να δημιουργήσω ιστορίες στο μυαλό μου ήταν κάτι που γινόταν αβίαστα. Βέβαια, άλλο το να φτιάξεις μια απλή ιστορία και άλλο το να δομήσεις χαρακτήρες και να τους εντάξεις σε ένα πειστικό σκηνικό. 

Η πρώτη μου συγγραφική απόπειρα έγινε στα δεκαεφτά, με ένα μυθιστόρημα, το οποίο ξεκίνησα πολύ δειλά και δεν ολοκλήρωσα ποτέ, διότι τα κοινωνικά ζητήματα ή τα προσωπικά βιώματα που προσπάθησα να αποτυπώσω άρχισαν να περιορίζουν τη φαντασία μου. Οι χαρακτήρες ξαφνικά έγιναν θαμποί και η πλοκή σχεδόν αδιάφορη. Όταν αποφασίσεις να γράψεις ένα βιβλίο, πρέπει να γνωρίζεις τί έχεις στα χέρια σου κι εγώ τη δεδομένη στιγμή είχα κάτι μέτριο που δεν μου έδινε κίνητρο να συνεχίσω. 

Με τα χρόνια και μετά από πολλά βιβλία αστυνομικού περιεχομένου κυρίως, ερχόντουσαν στο μυαλό μου ιστορίες πιο μεστές που άξιζαν της προσοχής μου. Συνεπώς, καλή η φαντασία, αλλά πρέπει να συγχρονιστεί και με την πένα.

Έχεις κάποιον συγγραφέα ως πρότυπο ή κάποιον που θαυμάζεις;

Θα σε στενοχωρήσω, αλλά ποτέ στη ζωή μου δεν είχα πρότυπα. Θα μπορούσα να παραθέσω άπειρα ονόματα. Γκαίτε, Μωβινιέ, Λόρκα, Ρακίνας, αλλά σκοπός μου δεν είναι το να εντυπωσιάσω. Θαύμαζα παρόλα αυτά τους αθλητές, καθώς από μικρή ηλικία ήθελα να γίνω αθλήτρια και η πειθαρχία και οι αξίες του αθλητισμού αποτελούν κομμάτι μου ακόμα και σήμερα. Γι’ αυτό δε σταματάω ποτέ να θέτω στόχους, είναι κινητήριος δύναμη. Είναι ωραίο να έχεις όνειρα, χωρίς όνειρα δε ζεις. 

Ακόμα και στο κομμάτι της λογοτεχνίας ή εν προκειμένω της μυθιστοριογραφίας, πρότυπό μου αποτελεί η ίδια η γραφή και όχι ο εκάστοτε συγγραφέας. Συγκεκριμένα, όταν διάβασα για πρώτη φορά Verdon, η ροή του ήταν φυσική και δεν κούραζε. Από τότε ήξερα πώς ήθελα να γράφω με παρεμφερή τρόπο και σύμφωνα με τα σχόλια που έχω λάβει το κατάφερα. Η ουσία είναι να γράφεις για σένα και να δίνεις ιστορίες που δεν επαναλαμβάνονται.

«Παιχνίδι με έναν άγνωστο». Τι πραγματεύεται το βιβλίο; Μπορείς να μας αποδώσεις με λίγα λόγια την υπόθεση του;

Να ξεκαθαρίσουμε αρχικά, πως υπάρχουν πολλοί τρόποι για να γράψεις ένα βιβλίο. Μπορείς να επικεντρωθείς σε ένα ζήτημα που ταλανίζει την κοινωνία και γύρω από αυτό να στήσεις την ιστορία και τους πρωταγωνιστές σου, μπορείς να δημιουργήσεις μία πλοκή και να εγείρεις ερωτηματικά των οποίων οι απαντήσεις ξεδιπλώνονται σελίδα τη σελίδα ή μπορείς να αφεθείς στη ροή της έμπνευσής σου. Αυτό σημαίνει πως η ιστορία σε έχει διαλέξει και με κάποιον τρόπο πρέπει να μεταφέρεις τις εικόνες της. 

Ναι, οι ιστορίες μας διαλέγουν και μέσα από αυτή τη λογική, δεν πιστεύω πως η ζωή πραγματεύεται μονάχα ένα θέμα. Στο βιβλίο, λοιπόν, υπάρχει ένας ασυνήθιστος τρόπος προσέγγισης του ενός χαρακτήρα προς τον άλλο, απαλλαγμένος από τα σύγχρονα πρότυπα των social media. Υπάρχουν οι εκάστοτε προκλήσεις που παρεμβάλλονται στις ζωές των πρωταγωνιστών και δίνουν νόημα σε μια ξεχασμένη καθημερινότητα. 

Υπάρχει επίσης και το πιο σημαντικό κομμάτι αυτής, ένα παιχνίδι. Ένα παιχνίδι διαφορετικό απ΄όλα τα άλλα, στο οποίο δεν δύναται εύκολα κάποιος να αρνηθεί. Εξάλλου, ποιος δεν θέλει να έρθει αντιμέτωπος με το παρελθόν του και να τολμήσει να οραματιστεί ένα ιδιαίτερο μέλλον; Στα παιχνίδια λέμε πάντα ναι και μάλιστα, όταν δεν γνωρίζεις τον αντίπαλό σου, δεν κάνεις πίσς σε καμία παρτίδα. Εδώ συνεχίζουμε με οδηγό το ζάρι.

Υπάρχει κάτι που θα ήθελες να κάνεις στο κομμάτι της συγγραφής; Κάποιο μελλοντικό πλάνο;

Στόχος μου είναι να γράφω γιατί περνάω καλά με τους χαρακτήρες μου. Χαίρομαι να τους γνωρίζω και παρέα να δίνουμε και στον υπόλοιπο κόσμο τις εικόνες που λαμβάνουμε. Θέλω να μπορώ να γράφω ιστορίες που δεν επαναλαμβάνονται και πείθουν τον αναγνώστη. Δεν είναι αυτοσκοπός η έκδοση, η εξέλιξη ναι. Ήδη έχω ένα αστυνομικό βιβλίο που ολοκληρώνεται σύντομα και τρεις ιστορίες που περιμένουν στη σειρά με όλες τις λεπτομέρειές τους και εκείνα τα χαρακτηριστικά που τις κάνουν να ξεχωρίζουν. 

Εφ’ όσον εγκριθούν, θα είναι κι αυτές διαθέσιμες κάποια στιγμή, όμως τα πράματα είναι πιο απλά. Αν θες απλά να εκδόσεις, θα το πετύχεις μια φορά. Αν θες να καθιερωθείς, έχεις πολλή δουλειά μπροστά σου και εγώ δεν προτιμώ τον εύκολο δρόμο.