.....εκείνος. [Συνομιλεί με τη νύχτα]

Του Φώτη Μισόπουλου
ALLEGRO, ma non troppo

......στην πρωτεύουσα, στην οδό Σέστιλαβότσναγια, στο διαμέρισμά του, στον τρίτο όροφο μιας τεράστιας λαϊκής πολυκατοικίας
Φ.Μ. ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ [1]

1.

.......εκείνος. [Συνομιλεί με τη νύχτα]. Το πρόσωπό του θυμίζει σ' ένα ισκιωμένο δάσος. Το πλούσιο λευκό στήθος. Νομίζω πως άκουσα. Τη γυναίκα. Κάποιο κορίτσι. Το καλύτερο που θα μπορούσε να συμβεί: [Μονολογεί]: Ορκίζομαι ότι πάντα θα παραδέχομαι: Θ' αποκρύπτω και δεν θ' αποκαλύπτω το μέρος. Ή τα μέρη. Την τέχνη ή τις τέχνες. Ξεμουδιάζει στους τραχείς άμμους τη; θάλασσας. Σε μικρή απόσταση απ' την ακτή. Ξεθυμαίνει η παλίρροια. Και μετά από λίγο δεν άκουγε τίποτε. Παρά μόνο το νερό. Και το πουλί. Τη σκιά του. Άφηνε ξανά τη γέφυρα και καθόταν κάτω απ' το δέντρο. Ακούμπησε το κεφάλι. Έκλεισε τα μάτια. Κομμάτια ήλιος πέρασαν τα κλαδιά κι έπεσαν πάνω του. Παραμέρισε. ''Ποιος μπορεί να με αναζητά εδώ;'' ''Ειλικρινά, δεν γνωρίζω ποιος είναι ακριβώς, κύριε''. ''Κάποιο πρόσωπο, κύριε''- ''Είπε: [Βρίσκεται εδώ ο σύντροφος Γκολιάντκιν;]''[2] Ωστόσο, προς το παρόν δεν υπήρχε λόγος για υπερβολική ανησυχία. Βασισμένος αποκλειστικά στις ικανότητές του. Είχε καταφέρει σχετικά σε σύντομο χρονικό διάστημα να φτάσει ψηλά. Στην ιεραρχία. Και να διατηρήσει τη θέση του έχοντας κερδίσει τη γενική αναγνώριση. Σ' εγρήγορση. Με τα δάχτυλα στα χείλη.

ΓΚΟΛΙΑΝΤΚΙΝ: [Κοιτάζει τα μάτια του απεσταλμένου. Χωρίς να τα βλέπει. Συνεχίζει να διαβάζει. Να μιλά. Να χαμογελά. Έχει λεπτό ιώδες πρόσωπο. Στο ένδυμά του υπάρχουν ραμμένα κουμπιά από διαμάντια και ρουμπίνια. Στο ελεύθερο αριστερό χέρι του κρατά ένα λευκό φιλντισένιο μπαστούνι με κάτασπρο φιόγκο. Το λεπτό μικροσκοπικό κανίς ξεπροβάλλει από την τσέπη του γιλέκου του. Με χάρη].-/

Άκουγα τώρα το θαλασσινό πουλί. Και το νερό. Και τότε όλα σαν να κύλησαν πέρα. Δεν ένοιωθα τίποτα. Καθόλου. Σχεδόν χαρά ύστερα από τόσες μέρες και νύχτες, με το αγιόκλημα, να εισβάλλει απ' τα σκοτάδια στο δωμάτιο, παλεύοντας να κοιμηθώ. [''Φωνάξτε τον '', είπε, ''πρόκειται για μια πολύ επείγουσα υπόθεση. Αυτό είπε, κύριε''].

Χρησιμοποιώντας τις ίδιες ικανότητες. Όλα θα τελείωναν με τον καλύτερο τρόπο.

2.

Έτοιμος ν' αρπάξει το χέρι της γυναίκας. Προσπάθειες να την πλησιάσει. Παρά την αλλοτριωμένη της έκφραση. Τη σταμάτησαν τα λόγια του. Ίσως ν' αποσπούσε απ' τον φλύαρο κι υπεροπτικό τρόπο των υπολοίπων μερικές πληροφορίες. Κυρίως για ο,τι εκκρεμούσε σε βάρος του.[3] Κανείς δεν πιεζόταν από τον χρόνο. Όπως εξελίσσετο η κατάσταση η θερμοκρασία ήταν αναζωογονητική. Η ατμόσφαιρα καθάρισε από τα σύννεφα. Η πρόσφατη επίσκεψη του Ομβρίου Διός[4] Προχώρησαν πέρα απ' το σημείο όπου. Το άδειο όχημα ανέμενε χωρίς αγώγι κι αγωγιάτη. Έφτασαν τελικά στην Ταβέρνα του Λιμανιού. Εκεί όπου. Ξόδεψα τον πιο πολύ καιρό του χωρισμού μου. Απ' τον πολιτισμό. Ή τη γυναίκα- κορίτσι: Ελεύθερη κι ανεξάρτητη στο Τσάινα Μπαίηζυ, το Μίσιον Ροκ Ρηζόρτ, το Πάμπλικ Φίσινγκ Πίαρ, το Χάρμπορ Λάντς, το Ρεντς Ντζέιβα Χάουζ, το

Λόνγκσόρεμαν Χολ.[5]: ''Arrivederci. Το μέλλον ανήκει στα casting της αιώνιας Βούδας''. Η Άκρη του Λιμανιού νεκρή. Η Πιλοτίνα του Γκόλντεν Γκαίητ στην ομίχλη: Υπήρχε γενικά. Όλα στέκουν πίσω τους. Οι γλάροι κοιμούνται στην αναιμία του ήλιου. Μεγάλη μέρα. Ο εορτασμός των γενεθλίων της Κλάρας Ολσούφιεβνα. Μοναχοκόρης του Μπερεντέγιεφ. Ευεργέτη του συντρόφου Γκολιάντκιν σε ημέρες δόξας. Σαμπάνια Veuve Clicquot και στρείδια.[6] Συγκέντρωσε τις δυνάμεις που είχε. Έπρεπε να σκεφτεί μια λύση για την παρούσα κατάσταση. Αυτό είχε σημασία πλέον. Καθόμουν ακουμπισμένος στο δέντρο. Μικρά ξέφτια ήλιου διατρέχουν το πρόσωπό μου σαν κίτρινα φύλλα. Δεν άκουγα το νερό. Το μυαλό μου δε σκεφτόταν καθόλου. Ύστερα- πόδια να τρέχουν και τα χέρια της πάνω μου. Άνοιξα τα μάτια. Τα χέρια της στο πρόσωπό μου. Απότομα ξέσφιξαν. Παραιτήθηκα. ''Όποια στιγμή θελήσω εγώ θα σε πιστέψω''. Ποιος μιλούσε; Άκουγα τώρα το θαλασσινό πουλί. Ή το νερό. Και τότε όλα σαν να κύλησαν πέρα. Δεν ένοιωθα. Σχεδόν χαρά. Ύστερα από τόσες μέρες και νύχτες, με το αγιόκλημα, να εισβάλλει. Παλεύοντας να κοιμηθώ.

3.

Υπήρχαν επιχειρήματα υπέρ, που είχαν ξεχαστεί. Ακλόνητη λογική. Δεν έχει τη δύναμη ν' αντισταθεί στη θέληση για ζωή.

ΓΚΟΛΙΑΝΤΚΙΝ, Η ΣΚΙΑ ΤΟΥ: ''.....από κει είμαι. Η γυναικούλα μου εκεί κάτω βρίσκεται'' [τραγουδώντας]. Με περιμένει το ξέρω. Για την Πατρίδα, την Φαμίλια και τις Όμορφες'' [σφυρίζει]. ''Η αληθινή γυναίκα που έχω 7 μήνες να τη δω''. Ταξιδεύοντας δώθε-κείθε''. [7]-/ Είμαι σε θέση να σκιαγραφήσω εύκολα την εμφάνισή μου επί σκηνής. Μια βροχερή νύχτα. Χωρίς φεγγάρι. Πλάι στο δρόμο. Εξαίσια ποίηση κατά τον ιδιάζοντα ελάσσονα τόνο της.

Ο ΑΠΟΥΣΙΑΖΩΝ: [....με το πρόσωπο πίσω απ' το παράθυρο]. [Στο κρεβάτι το αποτύπωμα του ερμαφρόδιτου ονείρου]. ΦΩΣ. Έπρεπε να είναι άνοιξη. Ένα ανοιξιάτικο πρωινό. Τέλοσπαντων: Το λέω αυτό τώρα. Δεν ανησυχούσα. Άλλες σκηνές απ' τη ζωή μού ξανάρχονταν στο μυαλό. Φαινόταν πως έβρεχε. Πως είχε ήλιο. Πότε το ένα, πότε το άλλο. Αληθινά χαρούμενος καιρός. Απολάμβανα την όρεξη να ξαναγυρίσω στο δάσος. Η γυναίκα μπορούσε πια να μείνει εκεί που ήταν. ''Non preoccupatevi. Κυρία, εγώ είμαι εδώ για να σάς σώσω'', αντιφώνησε ο Γκολιάντκιν. ''Ειλικρινά δεν γνωρίζω ποιος είστε, κύριε'', απάντησε εκνευρισμένη.

ΓΚΟΛΙΑΝΤΚΙΝ: ......η ζωή αποχτά σημασία όταν την αφηγούμαστε. Τι λέτε, σύντροφε, Φιόντορ Μιχαήλοβιτς;''-/

Κι επειδή η ιστορία παρουσίαζε διάφορα σκοτεινά σημεία, άφηνε πάντα αναμμένο το ηλεχτρικό. Προσπάθεια που κούραζε, βέβαια. ''Αλλά γιατί με ρωτάτε;'', τους είπε. Και μόνο σπάνια ερχόταν από κάπου η μελαγχολία της αντίπερα όχθης. Όπως οι μέθυσοι όταν μετουσιώνονται με πάθος στο καπέλο που κράτησαν άθελα. Καθώς μάς διώχνουν απ' τις γόνιμες γωνιές που σπρώχνεις τον οβολό σου. Ιδιαίτερα Νοέμβρη μήνα, που τα πουλιά θυμούνται. Αλλά κάποιο εμπόδιο ξεπηδούσε ενδιαμέσως και το σχέδιο ναυαγούσε ολοσχερώς. Στρογγυλό κομμάτι ηλιοβασίλεμα με κίτρινο περίγυρο που ξεθυμαίνει. Δίπλα το είδωλό μου. Προσπάθησα να δω το πρόσωπο μου. Και το δικό της. Ενώ το κουρέλι απ' το χέρι μου, έβαφε το νερό.


ΤΕΛΟΣ

ΑΝΑΦΟΡΕΣ-ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ-ΦΩΤΟ

[1] βλ. σημ.[2]

[2] Φ.Μ. Ντοστογιέφσκι, Ο ΣΩΣΙΑΣ, [Α']&Β' τόμος, μτφρ.: Αλέξης Ταμπουράς-Ευγενία Μίγδου, ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ 2007

[3] Φραντς Κάφκα, Η ΔΙΚΗ, μτφρ. Γιάννης Βαλούρδος, Γράμματα 2006

[4] Τζαίημς Τζόυς, ΟΔΥΣΣΕΑΣ, μτφρ. Σωκράτης Καψάσκης, ΚΕΔΡΟΣ 1990

[5] Lawrence Ferlinghetti, Μεγάλο Αμερικάνικο Ποίημα Του Λιμανιού, απόδοση: Κώστας Μωρογιάννης, ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ τ.33/ 1983

[6] Φ.Μ. Ντοστογιέφσκι ο.π. [Α']

[7] Τζαίημς Τζόυς ο.π.


https://media.theatre.ru/photo_src/63531.jpg

https://encrypted-tbn0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcTYa8q4u_w-scVm1bRpF41D-lO6LtIA4crV1w&usqp=CAU