Οι δρόμοι μας είναι γραφτό να συναντιούνται όπως τότε, όπως πάντα

Του Γιάννη Σιταρίδη

Κοιτάζω τα χαρτιά πάνω στο γραφείο μου. Το φύλλο στατιστικής, οι χρόνοι των παικτών το κινητό με τα πλάνα του χθεσινού αγώνα, μολύβια και στυλό πεταμένα πάνω στο πληκτρολόγιο... Όλα βρίσκονται εκεί, στην σωστή θέση. Όλα απλωμένα, ακατάστατα, σκόρπια. Περιμένουν εμένα να τα βάλω σε μία σειρά, σε μία τάξη, όπως ακριβώς και τη σκέψη μου.

Παίξαμε χθες το παιχνίδι που περιμέναμε πολύ καιρό τώρα. Ξέρεις νικήσαμε, έστω και οριακά, αλλά νικήσαμε. Ήμασταν όλοι εκεί, εκτός από εσένα, Εκτός από εσένα που ονειρεύτηκες αυτή την ομάδα, που τη σχεδίασες αρχικά στο μυαλό σου και σιγά σιγά την έχτιζες, μια ομάδα που έχει ανεξίτηλα χαραγμένη τη σφραγίδα σου. Κάπου στη μέση της πρώτης χρονιάς με προσκάλεσες στη νέα οικογένεια. Αποδέχτηκα την πρόσκληση με χαρά. Και μοιράστηκα το όνειρό σου. Πρώτα ξεκίνησες εσύ, ακολούθησα κατόπιν εγώ. 

Όπως παλιά. Θυμάσαι το «Τρίποντο»; Πρωτοεκδόθηκε μια Τρίτη, του Νοεμβρίου του 1988. Πήρες το πρώτο τεύχος, αυτό με το Γκάλη και το Φασούλα στο εξώφυλλο, ακολούθησα εγώ, έξι εβδομάδες αργότερα αγοράζοντας το έβδομο. Δεν χάσαμε τεύχος θυμάμαι από εκεί και πέρα. Και να που καιρό μετά ξανασμίξανε οι δρόμοι μας.

Πέντε χρόνια πορευτήκαμε μαζί, γευτήκαμε χαρές και λύπες, νίκες και ήττες, ξοδέψαμε ατέλειωτες ώρες συζητήσεων, παιδευτήκαμε, σπάσαμε το κεφάλι μας και το ξανακολλήσαμε, αναζητώντας λύσεις, γεννώντας ιδέες, παλεύοντας με το θηρίο. Δεν έχει σημασία αν βγήκαμε νικητές, σημασία έχει πως παλέψαμε. Στα παιχνίδια στεκόσουν όρθιος, ανήσυχος, γεμάτος ενέργεια και πάθος γι’ αυτό που έκανες, το ζούσες μέχρι το μεδούλι, ως το τελευταίο δευτερόλεπτο. 

Και εγώ στην άκρη του πάγκου να σημειώνω, να γράφω, και αργότερα να φωτογραφίζω παράλληλα και να βιντεοσκοπώ και να στέκομαι πλάι σου, προσπαθώντας να εκτονώσω το άγχος σου, να σου μεταδώσω την ηρεμία μου, να καθαρίσω νοητά τη σκέψη σου... Μετά τη στεναχώρια της πρώτης χρονιάς ήρθε η χαρά της επόμενης που συνοδεύτηκε με την άνοδο στην ανώτερη κατηγορία. Και τα χρόνια πέρασαν, μας βρήκε ο τρισκατάρατος covid, μας πάγωσε το μπάσκετ και τις ψυχές μας... μα εμείς συνεχίσαμε. Μέχρι τώρα, μέχρι χθες, μέχρι σήμερα.

Το παραμύθι τελικά είχε δράκο. Επιστρέφω στα του χθεσινού αγώνα, του πρώτου χωρίς την παρουσία σου από τη γέννηση της ομάδας. Η νίκη λένε πως έχει πολλούς πατέρες ενώ η ήττα είναι ορφανή. Αδιαφορώ Tommy και σου αφιερώνω τη χθεσινή νίκη, αυτήν και όσες θα έρθουν από εδώ και πέρα μέχρι το τέλος του δρόμου.

Ολοκλήρωσα τη δουλειά. Όλα έτοιμα. Κείμενο, στατιστική, φωτογραφίες βίντεο, αποστολή στα ΜΜΕ. Συνήθως νιώθω ανακούφιση μετά από το δικό μου προσωπικό μαραθώνιο, πάντα μία μέρα μετά τον αγώνα. Όχι όμως σήμερα. Η σημερινή μέρα είναι διαφορετική, είναι μισή, είναι βουβή. Η απώλεια της παρουσίας σου με θλίβει, μου στοιχίζει, μα και με δυναμώνει. Θα το συνεχίσω το ταξίδι φίλε μου. Θα το πάω όπου μπορώ και αντέχω.

Οι δρόμοι μας φυσικά και δεν χωρίζουν, οι δρόμοι μας είναι γραφτό να συναντιούνται όπως τότε, όπως πάντα.