Χειροτονία π. Χριστοφόρου στο Κιλκίς

Δελτίο τύπου Ιεράς Μητροπόλεως Πολυανής και Κιλκισίου
Στις Κατηχήσεις του ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων, σε μια πρώϊμη ακόμη περίοδο της εκκλησιαστικής ιστορίας εν ελευθερία, πραγματεύεται και την ερμηνεία της “καθολικότητος της Εκκλησίας”. 

Τονίζει συν τοις άλλοις την καθολική εξάπλωση της χριστιανικής πίστεως, την καθολικότητα της θεολογίας περί του Θεού (ως αποκάλυψη και μέθεξη), περί της πανανθρωπότητος και του σύμπαντος (καθολικότητα του Ευαγγελίου της Αυτοαληθείας του Τριαδικού Θεού και της αληθείας περί της κτίσεως όλης), την πληρότητα (καθολικότητα) της μετεχομένης σωτηρίας, την δι᾽ όλου του ανθρώπου ενάσκηση και βίωση της καθολικότητος της αγιωσύνης.

Αυτήν την καθολικότητα διακονεί η Εκκλησία. Σ᾽ αυτήν την καθολικότητα προσκαλεί, συγκαλεί και διακονεί τον κόσμο. Μ᾽ αυτήν την καθολικότητα ενασκεί και εκπληρώνει την αποστολή της. Ο κόσμος όλος είναι κτίση Θεού, και ο έλλογος κόσμος αγγέλων και ανθρώπων συγκαλείται να ζει εθελουσίως αυτό το γεγονός της κτίσεώς του με μια αδιάκοπη δοξολογική και λατρευτική κίνηση προς τον Θεό. Σ᾽ αυτόν τον ευλογημένο σκοπό στοχεύει η όλη ποιμαντική.

Αυτό το γεγονός μπορεί να το ζει και να το υπηρετεί όποιος προσκαλείται και εισάγεται σ᾽ αυτό το θείο δώρο. Όποιος το χαίρεται, που εισάγεται σ᾽ αυτό το μυστήριο. Όποιος το λαχταρά, το επιποθεί και το αποδέχεται με κατανενυγμένη καρδιά, με συγκλονισμένη ολοτελώς όλη του την ύπαρξη.

Θέλοντας να παράσχει μια τέτοια ευλογία στον Ουγκαντέζο Διάκονο π. Χριστοφόρο της Μητροπόλεως Πολυανής & Κιλκισίου, ο Τοποτηρητής Μητροπολίτης Γουμενίσσης, Αξιουπόλεως & Πολυκάστρου κ. Δημήτριος, ζήτησε και έλαβε την απαραίτητη έγκριση της Ιεράς Συνόδου και ακολούθως προχώρησε στη χειροτονία του εις Πρεσβύτερον, την Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου, στο Ναό των Αγίων Πεντεκαίδεκα Μαρτύρων Κιλκίς. Συνέπεσε με την ευλογημένη ευκαιρία εορτασμού της μεταστάσεως του αγίου πανευφήμου Αποστόλου και Ευαγγελιστού, ηγαπημένου Μαθητού, επιστηθίου φίλου και παρθένου Ιωάννου του Θεολόγου (κύριος εορτασμός μετά την βασική χριστολογική αναφορά της Κυριακής).

Στην ομιλία του ο Σεβασμιώτατος μνημόνευσε το διττό εορτολογικό πλαίσιο και έδωσε πολύ απλά, εις επήκοον και των συνεστώτων Κληρικών και του εκκλησιάσματος, υπομνήσεις σεβασμού και τιμής και πιστότητος του χειροτονουμένου και κάθε κληρικού για το χάρισμα και το ποιμαντικό άθλημα της Ιερωσύνης.

Η κατανυκτική βίωση από τον π. Χριστοφόρο του μυστηρίου της εισαγωγής του στην τελειότητα της Ιερωσύνης ήταν εμφανέστατη και στον Αρχιερέα και στους συλλειτουργούς Ιερείς και τους Διακόνους, όπως και σε όλο το εκκλησίασμα. Κάθιδρως, κλαίων, με διάβροχη την ύπαρξή του από την κατάνυξη και το θείο φόβο και την λατρευτική του αναφορά στον Παντευεργέτη Κύριο.

Ανάλογη αίσθηση προξένησε σε όλους και η σεμνότητα και τα λόγια της ευγνωμοσύνης από την πρεσβυτέρα του. Δίδαγμα εξ αμφοτέρων για το δώρο που αξιώθηκαν να λάβουν στην προοπτική της διακονίας της Εκκλησίας.

ΥΠΟΘΗΚΕΣ ΣΤΟΝ ΧΕΙΡΟΤΟΝΟΥΜΕΝΟ
(διδαχή πατρικής εγκαρδίωσης και εκκλησιαστικής έμπνευσης)

Η Ιερωσύνη είναι δώρο του Θεού. Δεν γίνεται κανείς Ιερεύς από μόνος του. Πρέπει να τον χειροτονήσει ο Επίσκοπος, ο φορεύς της χάριτος, ο διάδοχος της Αποστολικής διαδοχής.

Αλλά για να φθάσει κανείς σ᾽ αυτό το σημείο, πρέπει να λάβει το κάλεσμα του Θεού, είτε φανερά είτε μυστικά στην καρδιά του, μέσα από λόγια άλλων ανθρώπων, μέσα από περιστάσεις του βίου. Μη λησμονούμε τον εγκαινιασμένο εσχατολογικό στόχο που έμμεσα διδάσκει ο άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων, μέσα από την σεμνή και σώφρονα και θυσιαστική Ιερατεία να δοξάζεται το πανάγιο όνομα της τριλαμπούς Θεότητος «και δια στοιχείων και δι᾽ αγγέλων και δι᾽ ανθρώπων και δια ορωμένων και δι᾽ αοράτων» (η κατά τον προγενέστερο Κύριλλο Ιεροσολύμων καθολικότης της μέθεξης του Θεού και της αναφοράς της κτίσεως στον Κτίστη και Σωτήρα Θεό).

Αλλά, για να καλέσει ο Θεός τον άνθρωπο στην Ιερατεία, πρέπει να έχει μέσα του τις προϋποθέσεις, τη διάθεση, την αρετή, την καθαρότητα, την αγνότητα του αγάμου βίου η την σωφροσύνη του εγγάμου βίου, την προοπτική αντάξιας διαγωγής, που όλα αυτά τα βλέπει και τα επιβραβεύει ο παντογνώστης Θεός.

Αν δεν τα έχει αυτά…, αν τολμήσει να κρύψει από τον Επίσκοπο και τον εξομολόγο τη ζωή του…, αν γίνει κανείς Ιερεύς επαγγελματίας, τότε καταντά αχθοφόρος του χαρίσματος (το χάρισμα ενεργεί στους άλλους θεραπευτικά και σωστικά, αλλά δεν ενεργεί στον ίδιο, δεν σώζεται ο ίδιος).

Γι᾽ αυτό, σε κάθε θεία Λειτουργία, η Εκκλησία όρισε να παρακαλούμε πρώτα για τον Επίσκοπο, μετά για τους Ιερείς και στο τέλος για όλο το λαό. Όλοι μας έχουμε ανάγκη των προσευχών όλων και υπέρ όλων. Και να πω επ᾽ ευκαρία ότι δεν αρκεί το σταυροκόπημα, για να γίνεται κανείς διαρκώς χριστιανός, εγχριστωμένος, του Χριστού. Πρέπει να εφελκύει το έλεος του Θεού, τη χάρη του Θεού, τη θεομεθεξία που αυτό συντελείται στους μετόχους του εκκλησιαστικού μυστηρίου. Και η έλευση του ελέους του Κυρίου θαυμαστώνει εκείνους που δεν επαίρονται, αλλά δια της αυτομεμψίας το εφελκύουν πλουσιοπάροχα. Δεν εγγίζουμε τον Κύριο σαν θρησκευόμενοι ούτε και σαν υπεραξίες αρετής. Τον εγγίζουμε ταπεινοφρόνως, και εδώ έχει μεγάλη σημασία η εκκλησιαστική υπακοή, η υπακοή στην Εκκλησία.

Στην Αρχιερατική θεία λειτουργία, εμείς οι Αρχιερείς μνημονεύουμε και παρακαλούμε λειτουργικά εν προκειμένω για τον Οικουμενικό Πατριάρχη και την Σύνοδο. Αυτό δείχνει τον σύνδεσμο και την ενότητα της Εκκλησίας. Αλλά έχει και μιαν άλλη σημασία:δείχνει την ανάγκη, την μεγάλη ανάγκη που έχουμε όλοι μας, να προσεύχεται όλη η Εκκλησία στη θεία Λειτουργία για μας. Αυτό το νόημα και αυτήν την ανάγκη εκπληρώνει η μόνιμη λειτουργική δέηση “υπέρ του Αρχιεπισκόπου ημών, του τιμίου Πρεσβυτερίου, της εν Χριστώ Διακονίας, παντός του Κλήρου και του λαού».

Και μέσα σ᾽ αυτήν τη λειτουργική και προσευχητική και εκκλησιαστική ενότητα εντάσσεται η σημασία και η ενέργεια των καθιερωμένων ενοτήτων προσευχής σε όλο το 24ωρο. Στην Γ' Ώρα π.χ. υπάρχει μια ωραιοτάτη προσευχή που επικαλούμεθα δι᾽ αυτήν την ενότητα: «Ταχείαν και σταθηράν δίδου παραμυθίαν τοις δούλοις σου, Ιησού, εν τω ακηδιάσαι τα πνεύματα ημών…» (πόσο τραγικά ζούμε αυτήν την ακηδία, την μαυρίλα στις μέρες μας!). «…Μη χωρίζου των ψυχών ημών εν θλίψεσι, μη μακρύνου των φρενών ημών εν περιστάσεσιν, αλλ’ αεί ημάς πρόφθασον. Έγγισον ημίν, έγγισον ο πανταχού. Ώσπερ και τοις Αποστόλοις σου πάντοτε συνής, ούτω και τοις Σε ποθούσιν ένωσον σαυτόν, Οικτίρμον, ίνα συνημμένοι σοι υμνώμεν και δοξολογώμεν το Πανάγιόν σου Πνεύμα». Λαχταρούμε να μας εγγίσει ο Χριστός, να είναι μαζί μας όπως υποσχέθηκε και ήταν διαρκώς με τους Αποστόλους. Έτσι ενωμένοι με τον Κύριο, θα υμνολογούμε και θα δοξολογούμε το Πανάγιο Πνεύμα. Δηλαδή θα αποδεχόμεθα την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος μέσα στην ενότητα την εκκλησιαστική. Και το Άγιο Πνεύμα θα μας διατηρεί σε ενότητα εκκλησιαστική με τον Κύριο, ώστε να βιώνουμε την υιοθεσία από το Θεό Πατέρα χάρη στον Κύριο δια του Αγίου Πνεύματος.

Αυτό το “συνημμένοι σοι, Κύριε” το έζησε, το κήρυξε, το ευαγγελίσθηκε, το κατέγραψε ο σήμερα τιμώμενος άγιος Απόστολος και Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος (βεβαίως και όλοι οι Απόστολοι και οι Πατέρες και οι Άγιοι).

Προσέξτε όμως! Ο άγιος Ιωάννης έμεινε δίπλα στην σωτηριώδη κένωση της Σταυρώσεως του Κυρίου, μαζί με την Πανάχραντη Κυρία Θεοτόκο και ελαχίστους άλλους. Έζησε την έσχατη ταπείνωση του Γολγοθά, την έσχατη εθελούσια ταπείνωση του Κυρίου για τη σωτηρία όλου του κόσμου. Και επειδή βίωσε αυτήν την έσχατη οδύνη της σταυρικής εθελούσιας κενώσεως και οδύνης του Σωτήρος, γι᾽ αυτήν την συμμετοχή, που ήταν μια συμμετοχική συσταύρωση, αξιώθηκε να γίνει ο κατεξοχήν Ευαγγελιστής της Θεολογίας (πέρα από τις ανάγκες τις ιστορικές του τέλους του Α αἰώνα για την Εκκλησία). Και αξιώθηκε να επιβιώσει και να τελειωθεί ειρηνικά. Βίωσε τόσο άμεσα την Σταύρωση του Κυρίου και την συσταύρωση. Δεν χρειάστηκε άλλη μαρτυρική συσταύρωση.

Μας υποδεικνύει ο άγιος Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος αυτό στο οποίο υστερούμε όλοι μας. Δεν επιποθούμε να συμμετέχουμε ταπεινά, αγαπητικά, κενωτικά, με υπακοή στο μυστήριο της Θεολογίας (της πίστεως και της κοινωνίας του Θεού) και στο γεγονός της Εκκλησίας. Γι᾽ αυτό και ταλαιπωρούμεθα ακουσίως με τόσες δοκιμασίες και αθέλητες ταπεινώσεις και εξουθενώσεις…

Ο σήμερα χειροτονούμενος Χριστοφόρος πίστεψε και αγωνίζεται και στοχεύει να υπηρετεί αυτήν την ενότητα. Να εξυπηρετεί και να διακονεί το θέλημα του Κυρίου για την ενότητά μας την εκκλησιαστική και για την ιεραποστολική κλήση του κόσμου της άγνοιας στην επίγνωση του αληθινού Θεού, στην κοινωνία του Σωτήρος.

Ο π. Χριστοφόρος το έπραττε αυτό μέχρι τώρα στη ζωή του, ως ορθόδοξος χριστιανός από την Αφρική, μια ήπειρο εκμετάλλευσης, με τόσο οριακές δυσκολίες και πολλά προβλήματα. Η πίστη του όμως στον Χριστό και την Εκκλησία Του, στην Ορθόδοξη Εκκλησία, τον καθιστούσε υπεύθυνο, έτσι ώστε να βοηθά τον ελληνομαθή Γέροντά του Μητροπολίτη Ιωνά, επιλύοντας με την ευλογία του τα προβλήματα που αναφύονταν. Ο διάκονος Χριστοφόρος είναι έγγαμος με την διακόνισσα Ρουθ και πατέρας ενός κυοφορούμενου βρέφους. Ως διάκονος χειροτονήθηκε από τον μακαριστό Μητροπολίτη Κιλκισίου Εμμανουήλ. Αλλ᾽ όμως και αυτήν την έγγαμη οικογενειακή ζωή την θέτει μέσα στο άχραντο μυστήριο της Εκκλησίας, με τόσον απόλυτο θυσιαστικό τρόπο.

Τι έπραττε δηλαδή;

Ζούσε και ζει το μυστήριο της Εκκλησίας, που ενοποιεί τον κόσμο με το Χριστό, που σώζει τον κόσμο φέρνοντάς τον σε ενότητα με το Χριστό, που υπηρετεί το μυστήριο και το γεγονός της σωτηρίας του κόσμου από το Χριστό.

Η Εκκλησία είναι μία διαρκής Πεντηκοστή.

Η Εκκλησία είναι τα διαρκή Χριστούγεννα και Θεοφάνεια και το διαρκές Πάσχα.

Η Εκκλησία είναι ο “οίκος του Θεού Πατρός”, επειδή είναι “το σώμα του Χριστού” και είναι “το σώμα με κεφαλή το Χριστό” γιατί ενεργεί το Άγιο Πνεύμα την ενότητά μας με το Χριστό, όπως προανέφερα.

Όλα αυτά τα έμαθε και τα ζούσε και να ένιωθε ο π. Χριστόφορος με όλη την καρδιά του.

Και επειδή διακαώς επιζητούσε να τα νιώθει και να τα ζει, γιαυτό τον αλίευσε μυστικά ο Κύριος, ώστε η ζωή του να είναι μια πορεία χριστοφόρος! Τον “συνέλαβε” με το αγκίστρι της Χάριτος και μυστικά και μυστηριακά τον έφερε κοντά Του, έτσι ώστε να ενταχθεί στην ιερώνυμη ιεραποστολή.

Συμβουλή μου και ευχή μου συνάμα, να αναδειχθεί άξιος ιερουργός του Ευαγγελίου και λειτουργός της θείας Χάριτος. Μόνο δι᾽ αυτής της αναδείξεως θα καρποφορήσει και δι᾽ αυτού ιεραποστολικά ο λόγος του Θεού στην Αφρική. Το «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη» ισχύει και για τον ίδιο, διότι σε λίγο, μετά την χειροτονία θα λάβει «την παρακαταθήκην». Ποιά είναι αυτή η παρακαταθήκη; Ως Αρχιερεύς θα του επιδώσω τον καθαγιασμένο Άρτο, το Σώμα του Κυρίου, έτσι ώστε να γίνει θεοδόχος και αυτήν τη χάρη του θείου φωτισμού και της θείας κοινωνίας να την μεταδώσει στους εγγύς (λειτουργικά) και στους μακράν (ιεραποστολικά). Να κάνει μαθητές του Κυρίου. Θα δώσει λόγο (και αυτός, όπως και εμείς) στον Κύριο, όταν θα έλθει να κρίνει ζώντας και νεκρούς. Η σχετική μεταχειροτονητήρια λειτουργική Ευχή το επισημαίνει: «και φύλαξον αυτήν την παρακαταθήκην έως της δευτέρας παρουσίας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ότε παρ’ αυτού μέλλεις απαιτείσθαι αυτήν».

Ο Κύριος θα ζητήσει απολογισμό της λειτουργικής ζωής, απολογισμό της ποιμαντικής φροντίδας για την κλήση του κόσμου στο λειτουργικό τέλειο μυστήριο. Θα ζητήσει απολογισμό, αν θα Τον λατρεύει ο Χριστός μέσα από όλες τις ενηλικιώσεις Του, αν τις βιώνει εντός του και αυτό το μεταδίδει στους ακούγοντάς τον.

Η μαρτυρία Ιησού Χριστού που πρέπει να δίνεις στον κόσμο να είναι «ουκ εν σοφία σαρκική, αλλ᾽ εν χάριτι Θεού». Όχι ότι δεν χρειάζεται η σύγχρονη διαλεκτική και σοφία και επιστήμη και κατάρτιση, αλλά δεν είναι αυτές το παν, για το άπαν της χαριτώσεως. Γιαυτό και καθώς θα αναστρέφεσαι τους πιστούς και τους «προς το φώτισμα ευτρεπιζομένους», περισσοτέρως δια της πίστεως να αποπνέεις την ευωδία της χάριτος του Θεού και να είσαι αρεστός στο Θεό, εφαρμόζοντας το θέλημά Του. Να αναδεικνύεσαι καθημερινά μια ευανάγνωστη “επιστολή Χριστού γινωσκομένη και αναγινωσκομένη υπό πάντων”. Ζώντας τον εσταυρωμένο και αναστημένο Κύριο, ζώντας για τον εσταυρωμένο και αναστημένο Κύριο, ζώντας με τον εσταυρωμένο και αναστημένο Κύριο, εν τοις πράγμασι, ακόμη και με μόνη την παρουσία σου (με μόνη την χαριτωμένη παρουσία σου), θα ομολογείς τον Κύριο.

Προσέξτε κάτι, αδελφοί μου. Για τον π. Χριστόφορο η Εκκλησία είναι μια ενότητα πιστών, είτε βρίσκονται στην Αφρική είτε βρίσκονται στην Ευρώπη είτε στην Αμερική.

Ζει τόσα χρόνια στην Ελλάδα, σπουδάζει την θεολογία, χειροτονήθηκε διάκονος, αλλά το βλέμμα του είναι στην Αφρική που πεινάει και διψάει για το Χριστό της Ορθοδοξίας, το Χριστό της ορθόδοξης χριστιανικής εμπειρίας.

Και αυτό το φρόνημα το έδειξε, τρέχοντας κοντά στον άρρωστο Μητροπολίτη Ιωνά, του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, που νοσηλευόταν τον τελευταίο καιρό στην Αθήνα, με πάρα πολύ σοβαρή αρρώστια (κάτι σαν καρκίνο μεταστατικό).

Δεν έμεινε στην ησυχία του. Έτρεξε κοντά στον άρρωστο, στον πάσχοντα Επίσκοπο Ιωνά. Λίγες ώρες μετά την επίσκεψη, ο Μητροπολίτης αναπαύθηκε.

Ήταν μια πολύ σπουδαία μορφή του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας και όλης της Ουγκάντας. Η κηδεία του Μητροπολίτου Ιωνά έγινε παρουσία του Προέδρου της Ουγκάντας δημοσία δαπάνη. Όλοι γνώριζαν το έργο του, με σχολεία, με εκκλησίες, με ιδρύματα, με φιλανθρωπία εκεί στην Ουγκάντα.

Μνημονεύουμε τον μακαριστό αδελφό Ιωνά (όπως και τον μακαριστό αδελφό Εμμανουήλ).

Θαυμάζουμε όμως και το θυσιαστικό φρόνημα και τον ζήλο της αγάπης του Χριστοφόρου.

Διότι αυτή η στοργή και η φροντίδα, ο κόπος και η θυσία της αγάπης, ο αυθορμητισμός και η ορμή της προσφοράς, όλα αυτά είναι θεόδεκτα και θεοβράβευτα. Δίχως φιλότιμο, δίχως θυσία, δίχως ανθρωπιά, δίχως αδελφοσύνη, δεν μπορούμε να ζήσουμε το μυστήριο της θείας συγκαταβάσεως, το μυστήριο της ενανθρωπήσεως του Σωτήρος.

Αυτό το μυστήριο ποθεί και αγωνίζεται να ζει ο Χριστοφόρος.

Γιαυτό θέλησα να τον χειροτονήσω Ιερέα, για να προετοιμασθεί καλύτερα για τον αυριανό ποιμαντικό του ρόλο ως Ιερεύς στην πατρίδα του. Για να δείχνει σε όλους την αληθινή αιώνια πατρίδα μας, τη βασιλεία του Θεού, την αιωνιότητα της θείας βασιλείας. Ομολογώ ότι είμαι πολύ δύσκολος στις χειροτονίες μου. Πρέπει να γνωρίζω κάποιον πολύ καλά για να τον χειροτονήσω. Εσένα σε ζυγοστάθμισα και διεπίστωσα ότι εμφορείσαι από γνήσιο εκκλησιαστικό πνεύμα και εμπνέεσαι από τη διάθεση της ιεραποστολής, κυρίως όμως έχεις φόβο Θεού.

Το εύχομαι και προσεύχομαι και θα προσεύχομαι να γίνει άξιος και να μείνει άξιος της δωρεάς της ιερωσύνης. Ιερεύς επί γης. Ιερεύς και εν ουρανοίς.

Ιεραπόστολος της πίστεως, της αγιωσύνης, της προσφοράς.

Να φανερώνει γύρω του το θαύμα της σωτηρίας.

Γιατί τα είπα όλα αυτά;

Για να θυμίσω πρώτα στους συλλειτουργούς ιερείς και στον χειροτονούμενο νέο Ιερέα την τεράστια ευθύνη της ιερωσύνης. Όπως το μάτι δεν δέχεται σκουπιδάκι, έτσι πρέπει συνεχώς και ο Ιερεύς να καθαρίζει τον οφθαλμό της ψυχής και του σώματος από κάθε τι το επιβλαβές.

Πάντα άξιος.
†Ο Γουμενίσσης, Αξιουπόλεως & Πολυκάστρου Δημήτριος


ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΙΕΡΕΑ

Σεβασμιώτατε Mητροπολίτη Γουμενίσσης και Τοποτηρητά μας, Πάτερ και Δέσποτα κ. Δημήτριε.

Σεβαστοί πατέρες και αγαπητοί αδελφοί.

Για δεύτερη φορά εδώ στην Ιερά αυτή Μητρόπολη παραδίδεται μπροστά σας ένας αφρικανός νέος, για να δεχτεί το ιερό χάρισμα της ιερωσύνης. Αυτό σημαίνει ότι η Αγία Εκκλησία έχει πάρει σάρκα και οστά έως τα πέρατα της Οικουμένης, γιατί η Μητέρα Εκκλησία στην Ελλάδα εργάζεται το θείο δώρο που της εμπιστεύθηκε ο Κύριος του αγρού, να δίνει χείρα βοηθείας και αγάπης στα έθνη που βρίσκονται στις άκρες του κόσμου και που είναι και αυτά κλήματα στον μεγάλο Αμπελώνα, στο Σώμα του Κυρίου.

Άγιε Δέσποτα, αισθάνομαι πολύ δύσκολα και με κόπο βγαίνουν τα λόγια μου τη στιγμή ετούτη. Την αγία και φοβερή ώρα της ζωής μου, της προσωπικής μου Πεντηκοστής, δοξάζω τον Τριαδικό Θεό, ο οποίος παραβλέποντας τις αδυναμίες μου με αξιώνει να λάβω σήμερα από τα χερια σας το δεύτερο βαθμό της Αγίας ιερωσύνης, το μέγα μυστήριο.

Είμαι νέος, και, το σημαντικότερο δεν πέρασα τη ζωή μου μέσα στο γερό δίχτυ της εκκλησιασικής παράδοσης. Δεν είχα την δική σας ευλογία. Οι ορθόδοξοι στην Ουγκάντα είμαστε πολύ λίγοι ακόμα στη χώρα μου. Όμως, ομοιάζουμε με μικρά κεριά, που φωτίζουν άλλους στο δρόμο προς την ελευθερία προς την Βασιλεία των Ουρανών. Είχα την ευλογία να ζήσω από κοντά τη μικρή στο μέγεθος Εκκλησία μας και, το κυριότερο, να ζήσω την ευλογία και αγαπη του μακαριστού Δεσπότου και Ποιμενάρχου μας στην Ουγκάντα του κυρού Ιωνά, που μόλις πριν λίγες εβδομαδες πέρασε στον κόσμο της Βασιλείας του Χριστού. 

Ήταν αυτός που από την παιδική μου ηλικία μου έδωσε πλούσια την πατρική στήριξη, ενθάρρυνση και αγάπη. Μου χαρίσε το σημαντικό δώρο και με έστειλε στην Αθήνα να σπουδάσω τα γράμματα του Θεού. Την επιστήμη της Θεολογίας. Τον ευχαριστώ και ζητώ την ευχή του από εκεί ψηλά που βρίσκεται τώρα.

Είμαι και πολύ ευγνώμων στον Κύριο, γιατί σε όλα τα χρόνια των σπουδών μου είχα πατέρα και προστάτη και οδηγό το πνευματικό μου π. Εφραίμ και στέγη το φιλόξενο μοναστήρι της αδελφότητας που οδηγεί. Έπειτα, είχα το ίδιο, δώρο πλούσιο, την επαφή και πνευματική στήριξη, βοηθεια και αγάπη του πατρός Επιφανίου και όλης της αδελφότητος της Μονής του Αγίου Νεκταρίου εδώ στο Κιλκίς. Από τότε που με γνώρισε ο π. Επιφάνιος πριν 11 χρόνια, όταν είχε έρθει για τα ιεραποστολικά έργα που κάνει στην χώρα μου, και μέχρι σήμερα δεν έχει σβήσει το φως της αγάπης του προς το πρόσωπο μου είτε στην καθημερινή ζωή μου είτε στην πνευματική ζωή μου. 

Πάντα είναι παρών και όχι μόνο για εμένα, αλλά και σε άλλα αρκετά παιδιά στην Ουγκάντα που βοηθάει. Παρηγοριόμαστε όλοι στην Ουγκάντα από την αγάπη του πατρός Επιφανίου που προσφέρει στη ιεραποστολή της χώρας μου. Ολόψυχα θα ήθελα να τον ευχαριστήσω ο Θεός να τον έχει πάντα καλά αλλά και για το μεγάλο δώρο να με γνωρίσει στον μητροπολίτη Εμμανουήλ.

Επιτρέψτε μου, Δεσποτα, αυτή την άγια ώρα, μέσα από τα βάθη της ψυχής να απευθύνω μεγίστη ευχαριστία προς αυτά τα πρόσωπα που ολοι σταθηκατε και είστε παρων στην ζωη μου. Τον πρώτο πνευματικο πατερα μου στην Ουγκαντα τον π. Νικολαο Μπαγκιεγκο, ο οποιος με εφερε στην Εκκλησια, με βαπτισε και μου μεγαλωσε απο μικρη ηλικια στην Εκκλησία με τοσο αγαπη. Την κυρία Κωνσταντίνα Τζαναβάρα, την μανα και διευθύντρια του Οικοτροφείου του Ιερού Χρυσοστόμου στο Παγκράτι μαζι με τις κυριες που διακονουν στο Οικοτροφειο που εμεινα ολα τα χρόνια των σπουδών μου. Είναι ενα πρόσωπο μοναδικό, χαρισμένο στον κόσμο με τόση αγάπη και φροντίδα για οσα παιδια που περνανε ενωπιων της. 

Θερμα ευχαριστω την Ενορια και την πνευματική οικογενια του Αγιου Δημητριου εδω στο Κιλκις. Όλες οι κυριες του Αγιου Δημητριου που διακονούν και κοντά τους έμαθα τις εκκλησιαστικές παραδόσεις. Όλους τους αδελφούς της Ενορίας με τον πνευματικο οδηγο τους τον π.Επιφανιο με τον π.Ευσταθιο τους οποιους ονομαζω μεγαλους δασκαλους, που ολοι σαν μια οικογενια με αγκαλιασανε και με τοση αγαπη και βοηθεια προς εμενα και τη συζυγο μου Ρουθ. Πολλα μας εχουνε μαθει. Πατερ Επιφανιε και π. Ευσταθιε με ολη την συνοδεια σας, σας ευχαριστουμε. Ευχαριστω και τους πατερες του Μητροπολιτικου Ναου τον π. Κώστα και τον π. Δημητριο, τον π. Πολυκαρπο και η ενορια του εδω που φιλοξενησανε την χειροτονια μου σημερα, και ολους τους πατερες της μιτροπολεως μας εδώ. Την κ. Ελενη Παπαδοπουλου, τον πατερ Γεωργιο στην Ουγκαντα, την ιεραποστολικη ομαδα απο καρδιας, την κυρια Ζανα και την οικογενια της και ολους και ολες που παντα μας αγαπανε με την συζυγο μου.

Ευχαριστω και την αγαπημενη μου συζυγο Ρουθ, απο την πρώτη στιγμή αγάπησε την επιθυμία μου για την Ιερωσύνη και δέχτηκε με θείο ζήλο να σηκώσει μαζί μου αυτόν τον σταυρο για να βαδιζουμε μαζι.

Οφειλω την μεγαλη ευγνωμοσυνη μου στο μακαριστο ποιμεναρχη μας τον Μητροπολίτη Κιλκισιου κυρο Εμμανουηλ που τοσο αγαπουσε και βοηθουσε την ιεραποστολη στην Αφρικη ειδικα στην πατριδα μου Ουγκαντα. Με δεχτηκε με πολλη αγαπη και συμπαθεια στην Μητροπολη του, με χειροτονησε Διακονο και με εβαλε κοντα με τους πατερες με σκοπο να εκπαιδευτω τα εκκλησιαστικα και να ζησω την παράδοση της Εκκλησιας μας και το ορθόδοξο βίωμα, τον τρόπο των πατέρων και της καθ ημάς Εκκλησιας της ανατολης. Μου εδωσε την ευκαιρια να παρω από το δροσερό νερό της Παράδοσης απο την Μητροπολη του και να τα μεταλαμπαδεύσω ολα στην ιεραποστολικη Εκκλησια της χωρας μου Ουγκαντας οταν θα επιστρέψω μετά το τέλος των σπουδων μου εδω στην Ελλαδα. Γνωριζω Δεσποτα μου οτι και εκει ψηλα που βρισκεστε χαιρεστε γιατι πραγματοποιεται σημερα η επιθυμια σας. Να γίνεται και να ετοιμάζεται αλλος ενας Ιεραποστολος και να μην σβησει η φλογα τις Ιεραποστολης στην Αφρικη. Η μνήμη του να είναι αιωνία.

Σεβασμιότατε, πάτερ άγιε δέσποτα της Γουμένισσας και τοποτηρητα μας, δεν έχω λόγια να Σας ευχαριστήσω που με δεχτήκατε στην αγκαλιά σας. Σας ευχαριστω για τον ενδιαφέρον σας σε μένα απο την στιγμή που με γνωρίσατε και γι αυτό Σας τιμώ ιδιαιτέρως. Σας ευχαριστώ για την αγάπη και συμπάθεια σας προς το προσωπο μου. Ευχαριστω για το δώρο που σε λίγο προτίθεσθε να μου προσφέρετε στο όνομα του Κυρίου της Εκκλησίας και με τα τίμια χέρια σας, την αγία Ιεροσύνη.

Δεν ξέρω πόσο μπορω να πω ότι είμαι έτοιμος να το δεχτώ, γιατί είναι δώρο πολύ βαρύ και φοβερό και φλόγα που καίει. Πως εγώ να κρατήσω τέτοιο βάρος και τόσην ευθύνη; Όμως, παρηγορούμαι από τα λόγια του ιερού Χρυσοστόμου, καθώς τονίζει ότι ο βοσκός των λογικών προβάτων, ο ιερέας, χρειάζεται μεν φρόνηση μεγάλη και χιλιάδες μάτια, αλλά λέει και ότι «δεν πρέπει να κρίνεται η σύνεση του ιερέα από την ηλικία και από τα άσπρα μαλλιά του γέροντα». Ο ίδιος συνεχίζει λέγοντας ότι ο ιερέας θα είναι πιστός οικονόμος εκείνων που του εμπιστεύθηκε ο Κύριος, μόνον όταν «αυτός αποβλέπει σε ένα μόνο, στην οικοδόμηση της Εκκλησίας Εκείνου», χωρίς να μετράει πρόσωπα, κόπους, οικογένεια, θυσίες, επιθέσεις και προσβολές. Ναι, άγιε Δέσποτα, μπροστά Σας και μπροστά σε όλους τους πατέρες και αδελφούς εδώ, θέλω να Σας πω ότι αυτή θέλω να είναι και θα προσπαθήσω να είναι η ιερατική μου ζωή: να εργαστώ τον καλόν αγώνα του υπηρέτη και λειτουργού του Κυρίου έως τέλους, ακολουθώντας τον λόγο Του και τηρώντας τους κανόνες της Εκκλησίας μας.

Είναι γι αυτόν τον λόγο, που η μεγαλύτερη επιθυμία μου είναι να επιστρέψω όσο πιο σύντομα γίνεται στη χώρα μου, στον λαό μου στους ουγκαντεζους αδερφους μας, που ειναι και διψασμενοι για την ορθοδοξια και για το χριστιανισμο ετσι για να αρχίσω την διακονία μου και την διαποίμανση του ποιμνίου που θα μου εμπιστευθεί ο Κύριος. Θα φροντίσω Δέσποτα, να χρησιμοποιήσω όλα τα όπλα με τα οποία με εφοδίασαν οι πατέρες και αδελφοί και δάσκαλοι και φίλοι χριστιανοί στην ευλογημένη χώρα σας.

Το ιεραποστολικό έργο είναι μια από τις πιο δύσκολες διακονίες στην Εκκλησία. Είναι ένας πόλεμος με φανερούς και αόρατους δυνατούς εχθρούς. Είναι η άγνοια, οι τοπικές παραδόσεις και τα πάθη μιας ζωής πολύ διαφορετικής. Είναι και οι ορατοί εχθροί, που δεν θέλουν το καλο, που δεν θέλουν την αύξηση της Εκκλησίας ούτε σε αριθμό, ούτε σε έργα ούτε σε πνευματικότητα.

Θα ήθελα να ελπίζω ότι με τις προσευχές σας και με την πλούσια φιλανθρωπία του Κυρίου, θα μου δοθεί η δύναμη να βαδίσω τον δρόμο τον καλό.

Δέσποτα, πατέρες, αδελφοί, καλοί μου έλληνες χριστιανοί, ας με θυμάστε στις προσευχές σας, ας θυμόσατε την ιεραποστολικη μακρινη Εκκλησια στην χώρα μου Ουγκαντα στις προσευχές σας, ας παρακαλάτε τον Κύριο του Αμπελώνα για τον δούλο Του Χριστοφόρο. Αμην.