Μικρό ταξίδι στο υπέροχο χωριό Ανθόφυτο του νομού Κιλκίς

Της Μόνικας Σωτηριάδου
Η χώρα μας είναι γνωστή για τον τουρισμό που προσφέρουν τα πολύ όμορφα νησιά της. Καιρός όμως να γίνει γνωστή και για τα πολύ όμορφα χωριά της.
Βιαστικά ίσως και χωρίς περιθώρια σκέψης, θα πούμε τα νησιά έχουν θάλασσα.

Αναρωτηθήκαμε όμως ποτέ τι μπορεί να κρύβουν τα χωριά μας και πόσα προνόμια μπορεί να έχουν για να τα αγαπήσουμε και να προβληθούν από εμάς έστω και με μια φωτογραφία.

Παίρνω αφορμή αυτή την μικρή εισαγωγή για να περιγράψω ένα άλλο χωριό του νομού Κιλκίς που μου έδωσε την ευκαιρία να ζήσω μια υπέροχη Κυριακή με τους φιλόξενους κατοίκους που με υποδέχτηκαν από την πρώτη στιγμή σαν να με γνώριζαν χρόνια.

Στο χωριό Ανθόφυτο του νομού Κιλκίς βρέθηκα για πρώτη φορά.

Είχα στο μυαλό μου ένα μικρό χωριό και τίποτα παραπάνω.

Η έκπληξη μου μεγάλη όταν έφτασα μετά από μια ήρεμη και μοναχική διαδρομή στον προορισμό που επέλεξα. Στην είσοδο του χωριού και μπροστά στα μάτια μου ανοίγεται ένας μεγάλος και καθαρός δρόμος με φοινικόδεντρα και ένα πανέμορφο εκκλησάκι να "υποδέχεται" τον επισκέπτη.

Ακριβώς λίγο ποιο κάτω μια πλατεία να μοιάζει σκηνικό παλιάς Ελληνικής ταινίας.
Γεμίζω ενθουσιασμό, μια γυναίκα με άνεση στο χαμόγελο της με χαιρετά.

Αριστερά στο δρόμο το σχολείο και το νηπιαγωγείο χαίρομαι, για λίγο όμως, γιατί αν και είναι φροντισμένα μαθαίνω αργότερα ότι δεν λειτουργούν.

Στην πλατεία τον Ηρώων με τους πεσόντες του χωριού, μεγάλο γήπεδο μπάσκετ, μεγάλο συντριβάνι, γύρω από την πλατεία μαγαζάκια μιας άλλης εποχής.

Το ξυλουργείο το παλιό καφενείο, ο συνεταιρισμός και λουλούδια παντού.
Πιάνω κουβέντα στο παγκάκι του πάρκου με δύο ηλικιωμένα άτομα τα οποία περιγράφουν γεμάτοι νοσταλγία το χτες και την μοναξιά του "σήμερα".
Πολλά τα παράπονα όπως άλλωστε σε όλα τα χωριά.

Όπως το συνηθίζω κάνω μια βόλτα για να μπορέσω να ζήσω έντονα αυτό που θα περιγράψω. Η εκκλησία στολισμένη και φροντισμένη αφιερωμένη στους Αγίους της εκκλησίας μας Κωσταντίνου και Ελένης.

Επισκέπτομαι την γέφυρα που μου υποδεικνύουν οι κάτοικοι και κάτι μου κάνει εντύπωση.

Όταν κάποια στιγμή βρίσκομαι στο καφενείο και συζητώ με τους απλούς άνετους και ωραίους ανθρώπους που μένουν στο Ανθόφυτο νιώθω αυτό που κάθε φορά γίνεται μοναδικό.

Την φιλοσοφία το χιούμορ το κέρασμα όλα ότι χαρακτηρίζουν τις συνήθειες και την ομορφιά του λαού μας.

Εκείνο που τελειώνοντας θα αναφέρω είναι μια περιοχή γεμάτη από σίλυβα.
Είναι ένα αγκάθι που περιέχει πολλά θρεπτικά για την υγεία και είναι πλούσιο στην περιοχή.

Η μεγάλη πλατεία με τα λίγα παιδιά, η άνεση και η φιλοξενία των κατοίκων τα λουλούδια, η ηρεμία γίνονται όλα μια εικόνα που πρέπει να ψάξουμε.

Τα παιδιά πρέπει να ζήσουν στην φύση.

Να παίξουν και να ακούσουν τα πουλιά να δούνε τα ζώα.

Ένα μικρό διαφορετικό ταξίδι σε ένα χωριό μια φωτογραφία και δύο καλά λόγια βοηθάνε να μην ερημώσουν τελείως.

Είναι θλιβερό να ψάχνουμε τον τόπο μας μέσα στην εγκατάλειψη στα χόρτα, στα ερείπια.

Στην όμορφη πλατεία του Ανθόφυτου υπάρχει ταβερνάκι που λειτουργεί κάθε μέρα με νόστιμους μεζέδες.

Καφετέρια δίπλα στα παλιά γραφικά μαγαζάκια.

Και σίγουρα αν θέλουμε μείνουμε και ένα διήμερο ίσως και παραπάνω οι κάτοικοι θα βρούνε τον τρόπο.

Με Αγάπη σε όλους όσους γνώρισα στο όμορφο χωριό Ανθόφυτο.

Και σίγουρα κράτησα την πρόσκληση από την πρόεδρο της τοπικής κοινότητας για το αντάμωμα που γίνεται τέλος Αυγούστου για να πούμε περισσότερα.