Μονάχα στην αιτιατική υπάρχω....

Του Φώτη Μισόπουλου
......η φυσική ύπαρξη του ανθρώπου είναι απλώς η προβολή της στην οθόνη των αντικατοπτρισμών.......ο φάκελος αυτού του ατόμου μοιάζει με την πλατωνική ιδέα.....Ή κάτι ακόμη λιγότερο: οι σκιές, ενός τρόμου, που δεν έχουν ούτε καν δικαίωμα στη σκιώδη τους ύπαρξη.
MAILAN KUNDERA [1]

.......πού θα πήγαινα, αν μπορούσα να πάω, ποιος θα ήμουν, αν μπορούσα να είμαι, τι θα έλεγα αν είχα φωνή,- ποιος τα λέει αυτά λέγοντας ότι είμαι εγώ;[2]- Στα μισά του ποιήματος με κυριεύει πάντα η μεγάλη απελπισία, όλα με αφήνουν, δεν υπάρχει κανείς στο πλευρό μου, αναρωτιέμαι για εκείνα τα μάτια που από πίσω παρατηρούν ο,τι γράφω, δεν υπάρχει αρχή μήτε τέλος μήτε τοίχος να πηδήξω Ο χρόνος συνήθως καταξιώνει τη γνησιότητα και την ποιότητα των αντικειμένων κι αυτό οι άνθρωποι το χρησιμοποιούν σαν επιχείρημα σωτηρίας Αναγωγές της μνήμης, [3] διαδοχές

που ευελπιστούνται σπρώχνοντας το ένστιχτο σε στιγμές κινδύνου να σηκώσει ανεμόσκαλες στο χρόνο που κάποτε κρημνίζονται τα ελάχιστα που μένουν Αλλά όχι άνθρωποι της ηλικίας μου ή έστω και με τα μισά μου χρόνια- ''Δεν είμαι μαύρη είμαι καφέ- είμαι ανοιχτοκάστανη έγχρωμη'' Χτυπά το τηλέφωνο, ήχος πνιγμένος ''Θέλω να πω είναι στη δουλειά''- ''Πες του να μου τηλεφωνήσει μόλις έρθει, αμέσως, .....''- ''Θα του αφήσω σημείωμα''- δώστε μια απάντηση απλή, κάποιος να δώσει μια απλή απάντηση. Είναι όπως αιώνια ο Ίδιος Άγνωστος, για τον οποίο μονάχα στην αιτιατική υπάρχω- δεν έχω τίποτε να πω, κανείς δεν έχει τίποτε να πει, τίποτε και κανείς εκτός από το αίμα, εκτός από το πηγαινέλα του αίματος, από το γράψιμο πάνω στο γραμμένο και την επανάληψη της ίδιας λέξης στην άκρη του ποιήματος, συλλαβές του χρόνου, λέξεις σπασμένες- αίμα που με σέρνει μαζί του [4]- μόνο η ευτυχία κρατάει λιγότερο απ' τη μετάνοια Το αντίδοτο του στυγερού παραμένει το αδιάλλακτο- η Μεγάλη Ιέρεια του ονομαστού ναού στην κόχη της θάλασσας, προφέροντας αργά στον άμωμο βωμό της είπε: ''Το να μη δείχνεις είναι η μόνη αυτενέργεια'' και τότε άρχισαν να ογκούνται άηχα οι μαστοί της- σαν γονιμότητα που πύκνωνε, να καταλάβουμε, όσοι κλαίγαμε,- από τον πόνο του κνούτου- τη στερεότητα του μέλλοντος Και τα ελάχιστα που μένουν συλλέγονται στα μουσεία, ''Στο είπα υπήρξαν δύσμορφοι- η θέση τους είναι στο κύμα''. Δικαιοσύνη.

Η καυτερή μυρουδιά του καπνού που ανασταίνει το χώρο κι ο,τι μυστικό μπορεί να φανταστεί κάθε ιδιοτελής στο εσωτερικό του ψυγείου των Μπέρκοβιτς: ένα κέρας της Αμάλθειας για αχόρταγους [5]- Καρέκλες με ίσια πλάτη, καναπέδες που θα έβαζαν σε δοκιμασία την αντοχή αλύγιστου καθηγητή- οι κουρτίνες τυλίγουν σαν επίδεσμοι τα παράθυρα με τα αταίριαστα καφασωτά ή ο παπαγάλος-κολλάζ από πολύχρωμα μαδημένα φτερά κουρνιασμένος στο μαόνι που καθιστά αμείλικτα επίσημο το σαλόνι- για τον οποίο μονάχα στην αιτιατική υπάρχω στο μεδούλι της ύπαρξης της δικής μου της δικής μας Ιδού η απλή απάντηση- νομίζει όταν οι λέξεις τού διαφεύγουν προσεγγίζει τη δική μου σιωπή- όταν με είχε, εγώ δεν υπήρχα, όπως τα άλλα μυθεύματα, εγώ λοιπόν δεν υπήρχα και του άρεσε ή της άρεσε, βάζει εμένα που δε λέω τίποτα, να λέω ''δεν είμαι εγώ''. Φως.

Και η πολιτεία θέλει να πει κάτι, ο καιρός θέλει να πει κάτι, η νύχτα θέλει να πει, όλη νύχτα θέλω να πω τη μοναδική λέξη, να πω επιτέλους

το λόγο μου κατεδαφισμένες πέτρες- όλη τη νύχτα αναζητιούνται στα τυφλά μέσα στο μέτωπό μου οι πέτρες-μελάνι και ο άνεμος, παλεύει το νερό την πέτρα, η λέξη τη νύχτα, η νύχτα τη νύχτα, κανείς δεν κάνει ανακωχή, ''ένα βράδυ'', του λέω, ''σύντροφε Φιόντορ Μιχαήλοβιτς, το ποτάμι των λέξεων θα γυρίσει μπροστά την Επανάσταση- θα δείξει τα σπλάχνα της από φλεγόμενο χρυσό, το νερό θα αστράψει την καρδιά του- δέντρο κρυστάλλινο''.

Αυτός ήταν ο πραγματικός αντίπαλος, όλα διαρκούν ελάχιστη ώρα, η άκρη της λευκής μπλούζας του γιατρού που έρχεται ν' ανακοινώσει πως η αιμορραγία δεν είναι αποτέλεσμα μα φυσικό αντανακλαστικό [6] Κι έπονται τα στόματα που μυρίζουν σα παλιό νερό ανθοδοχείου τα πάθη η ανασφάλεια οι ίντριγκες που κάνουνε τον κόσμο να κλειδώνεται στα υπόγεια ενώ έξω κυκλοφορούν ελεύθερα οι επιτήδειοι, ''Μαρία Φιλίπποβνα '', της λέω,- αλλά ήταν κρύα και τεφρώδης σαν από φοβερή παρέλαση πλουσιοντυμένων φαντασμάτων σε ώρες τρικυμίας. S.O.S.

Πρέπει να υπάρχει- μια- ζωή σήμερα το βράδυ Φαίνεται,- εφόσον υπάρχει ομιλία, τι χρειάζεται μια ιστορία, δεν είναι υποχρεωτική μια ιστορία, μόνο μια ζωή, αυτό ήταν το λάθος μου. Ένα από τα λάθη, να έχω θελήσει μια ιστορία για τον εαυτό μου, λες και η ζωή από μόνη της δεν ήταν αρκετή [7]- και το ποτάμι ανεβαίνει ξανά την πορεία του διπλώνει τα πανιά, μαζεύει τις εικόνες στην όχθη, κλείνεται στον εαυτό του ή το πουλί ντυμένο στα μαύρα- κάνοντας κύκλους γύρω απ' το μοναδικό δέντρο ανάμεσα σε μαινόμενες σιωπές με τα χαίρε στο χείλος του γκρεμού.

Απεικονίζομαι ως γαιοκτήμονας με στολή κυνηγίου αλεπούς: κόκκινο παλτό, μεταξωτή γραβάτα, τρομπέτα κάτω από το ένα μπράτσο, μαστίγιο ιππασίας στο άλλο- δεν ξέρω με τι έμοιαζε το υπόλοιπο αυτού του ασυνάρτητου ύφους, γιατί σύμφωνα με τη λογική του μυθιστορήματος ο πύργος και το χωριό συναρμολόγησαν το σύμπαν όπου εκτυλίσσεται η δράση, ολόκληρη η ύπαρξη- και φυσικά τα ανθρώπινα συμφέροντα μένουν ακατάληπτα [8] Αλλά ένα βράδυ συνάντησα κρυφά τη Μαρία Φιλίπποβνα, ''συντρόφισσα'', είπα, ''εδώ και χρόνια η Επανάσταση ζητάει τη διάψευσή της,- μια χούφτα γίδες το κοπάδι με τις πέτρες, δίπλα στο φως, αγάλματα σπασμένα στο γαλάζιο που γνώρισα'' και την άλλη μέρα θυμάμαι ήταν που πήρα τη διαταγή Ήτανε Κυριακή καλοκαιριού Καθόμουν στην ψάθινη πολυθρόνα με το βιβλίο κλειστό πάνω στα γόνατα.

ΤΡΟΥΜΑΝ ΚΑΠΟΤΕ: ......να μην αρχίζουμε τώρα να βρίζουμε......[Η Μαρία Φιλίπποβνα μουρμουρίζει. Σταυροκοπιέται] Έχει όνομα αυτό το ον;

ΜΑΡΙΑ ΦΙΛΙΠΠΟΒΝΑ: .......ακούω το μεγάλο δούκα. Τι τρομερή πολεμική κραυγή! Δεν κοιμάται Άλλοτε τον άκουγα ατάραχη Ας μην κοιμάται Ήρθε η νύχτα που κι αυτός μη μπορώντας να κοιμηθεί σέρνεται στα δωμάτια του σπιτιού και στον κήπο Εγώ θα είμαι πια ξεχασμένη-/

Η θάλασσα σκαρφαλώνει στην ακτή Τα βήματά μου αντηχούν στο δρόμο Αντηχούν αλλού. Όλα είναι Θεός.

ΑΥΛΑΙΑ

ΑΝΑΦΟΡΕΣ-ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ-ΦΩΤΟ

[1] Milan Kundera, βλ. σημ. 8

[2] Σάμουελ Μπέκετ, Πρόζες, μτφρ. Εριφύλη Μαρωνίτη, εισαγωγή Γεράσιμος Βώκος, Πατάκης 2002

[3] Ε. Γ. Μπελιές, Ποίηση σε πεζό λόγο, περ. η λέξη τ.25/ 1983

[4] Octavio Paz, Ποιήματα, μτφρ.-εισαγωγή Μάγια Μαρία Ρούσσου, Ηριδανός 1986

[5] Truman Kapote, Μιας μέρας δουλειά, μτφρ. Ρούμπη Θεοφανοπούλου, περ. η λέξη τ.38/ 1984

[6] Ε. Γ. Μπελιές, ο.π.

[7] Σάμουελ Μπέκετ ο.π.

[8] Milan Kundera, Σαν το ψάρι στο ενυδρείο, μτφρ. Αντώνης Φωστιέρης, περ. η λέξη τ.25/ 1983

http://www.kollektivgallery.com/wp-content/uploads/2016/05/10.jpg