Από τη μιάν επέτειο μέχρι την άλλη (στα ηρώα της εθνικής μας ύπαρξης)

Υπογράφει ο Μητροπολίτης Γουμενίσσης, Αξιουπόλεως και Πολυκάστρου Δημήτριος

Συμπληρώθηκαν ήδη τα 200 χρόνια από το ξεκίνημα της μεγάλης Επανάστασης του 1821 ενάντια στην πιο βάρβαρη δουλεία του Γένους μας. Αν δεν αποτολμούσαν κι αυτήν την απόπειρα οι πρόγονοί μας, με τόσες οριακές ηρωικές θυσίες… Κι αν δεν την διακρατούσαν με την απεγνωσμένη τους αποφασιστικότητα και την αδούλωτη ανδρειοσύνη τους και με τη μακροχρόνια κληρονομημένη πολεμική τους τέχνη σε στεριά και θάλασσα… 

Κι αν δεν την “υποστήριζαν” εκ των υστέρων με την πολιτική επιλογή εκείνων των τόσο δεσμευτικών δανείων (!)… Δεν θα προκαλούσαν την αναγνώριση των τρανών της γης για ένα νεοελληνικό κράτος, όπου βιωτεύουμε και ενδιαιτώμεθα εμείς οι τωρινοί Ελλαδίτες. Ήταν μια συλλογική παράτολμη έκρηξη, όχι η πρώτη βέβαια, ούτε και η σκληρότερη, πάντως από την ίδια αγακτισμένη λαχτάρα για την ελευθερία, το πιο καίριο ιδιοσυστατικό του ανθρώπινου υπαρκτικού μας γονιδιώματος.

Έτσι κατέπεσε μια τόσο αδυσώπητη κι αφόρητη τυραννία αιώνων, που ακόμη και οι “πολιτισμένοι” κι οι ετερόδοξοι μας απομυζούσαν, “έτρωγαν από μας” (κατά το λόγο του Μακρυγιάννη) “κι όμως έμενε πάλι μαγιά από μας”. Αν δεν υπήρχε η στοιχειώδης άμυνα της θρησκευτικής διαφορότητας προς όλες τις πλευρές και προπαντός η ανεξιχνίαστη φιλάνθρωπη πρόνοια του Θεού, θα είχε σβήσει τούτος ο πολιτισμός και η εθνική μας συλλογικότητα, για τα οποία εγκαυχώμεθα από κάθε μόριο της ιστορικής μας ύπαρξης και προσφοράς.

Δοξολογούμε το υπερύμνητο όνομα του Θεού, τιμούμε τους απλούστερους συναγωνιστές με τους τρανούς μας ήρωες και τους τρανότερους νεομάρτυρές μας, μνημονεύουμε χρεωστικά τα δεδομένα της ιστορίας. Όχι για να φανατιζόμεθα, αλλά για να αμυνόμεθα με φιλότιμο και λεβεντιά σε μια διεθνική ισοπέδωση εθνικής εξαφάνισης (κι αν προτιμά τον όρο κάποιος άλλος, πολιτισμικής εξαφάνισης). Αυτό δεν είναι φανατισμός, είναι μία ουσιώδης συνιστώσα στο πανιστορικό σκηνικό, γιατί ο πολιτισμός δεν είναι μόνο συλλογική δημιουργία, είναι και συλλογική άμυνα και αντεπίθεση δημιουργίας ενάντια στην “ανυπαρξία”.

Για να συνεισφέρουμε στην ευρύτερη ιστορία τη δική μας τωρινή “κατάφαση” στην ελευθερία, στην ελεύθερη πολιτισμική δημιουργία, δίχως τις περισφίξεις της κάθε λογής καταδυναστείας.

Ο απεγνωσμένος ρεαλισμός του σήμερα

Όμως, στο φαινομενικά ενοποιημένο, αλλά κατ᾽ ουσίαν κατακερματισμένο παρόν της διαδικτύωσης, ζούμε ο καθένας με τον ατομικό του τρόπο και την ψυχική του υπόσταση και την ατομική ερμηνευτική του προσέγγιση την ιστορία πάνω στην οποία βηματίζουμε και συνδημιουργούμε τον πολιτισμό του σήμερα και του αύριο και του μεθαύριο. Πολλοί υπερμαχούν υπέρ μιάς παγκόσμιας ειρήνης αφορμώμενοι με δικαιολογημένη πίκρα από την αδιέξοδη οδύνη των λαών. 

Φιλοσοφούν για τη φθορά και την οσμή θανάτου που αναδύεται από δοτές συλλογικές μνήμες αντιπαλότητος και από μιάν επιδοτούμενη “εθνικιστικά” μνημοσύνη των λαών. Εν ονόματι της πανανθρώπινης αδελφοσύνης στέκονται μεν με απαρέσκεια στην ασυλλόγιστη κι απευκταία φθορά του καθ᾽ έκαστον λαόν ανθρωποβόρου ετερομίσους, αλλά παλεύουν να την αντιπαλέψουν αυτήν τη φθορά με την κοινή και κοινωνούμενη ανθρωπιά, με την ενιαία ιδιότητα του ανθρώπου που την έχουμε ολότελα δική μας ο καθένας και συνάμα κοινή όλοι μας. Σε κάθε σπιθαμή γης. Το γονιδίωμα της ενιαίας ανθρωπινής ύπαρξης. 

Όχι μόνο μέσα από την “παγκόσμια ημέρα ανθρώπινης αδελφοσύνης” του ΟΗΕ, αλλά μέσα από την “παγκόσμια διάρκεια ανθρώπινης αδελφοσύνης” που θα έπρεπε να διακρατούμε καθημερινά στο παγκόσμιο σκηνικό. Και με αυτήν την αίσθηση και τη συναίσθηση ως σημαία και ως σύμβολο, όχι ασυλλόγιστα ούτε κι άστοχα, οι ιδεολόγοι μας επιχειρούν να ανατάμουν την κατά τόπους και λαούς και περιοχές ταλαιπωρία και να την μεταποιήσουν σε εφαλτήριο νέας ειρηναίας αμοιβαίας προσέγγισης της διανθρώπινης παρουσίας μας επί της γης.

Δεν είναι λάθος αυτό. Πολύ σωστά καταγινώσκουμε τις μείζονες ευθύνες στις διαχειρίσεις και τις μεθοδεύσεις των “σπουδαίων του διεθνισμού” για το σήμερα της οικονομικής παγκοσμιοποίησης. Μέχρι και ο “φιλειρηνισμός” των διεθνών διακηρύξεων δεν παύει να είναι ευχείρωτο εργαλείο του ελεγχόμενου οικονομικού διεθνισμού. Στόχος ο καλύτερος έλεγχος στην παγκόσμια αγορά. 

Δεν ήταν π.χ. τυχαία μέχρι προ τινος η ενδυνάμωση του ρόλου της Τουρκίας στο υπογάστριο της άλλοτε Σοβιετικής Ένωσης και ως μοχλός παρεμβατικότητας έναντι των Αράβων. Μόνο που ο γείτονας, για να συσπειρώσει τη λαική βάση, επιλέγει το προσωπείο του μουσουλμανικού φανατισμού και την επεκτατική διάδραση σε χώρους της αλλοτινής Οθωμανικής αυτοκρατορίας, κάτι που δεν είναι ελέγξιμο ούτε και αρεστό για τους σχεδιαστές της παγκόσμιας επικυριαρχίας.

Έτσι, αντί να βλέπουμε μια χαλάρωση στις εντάσεις, διαπιστώνουμε ολοένα και περισσότερες καταιγίδες εντάσεων και περιφερειακών πολέμων. Οι απόπειρες να πραύνουμε τα ανθρώπινα πάθη και τις εθνικιστικές εξάρσεις καταντούν φευγαλέα όνειρα. Ανεκπλήρωτες οι αγαθές ελπίδες ξεμακραίνουν κι από την τωρινή ιστορία της πανανθρώπινης διαδικτυακής επικοινωνίας, που κι αυτή συνιστά ένα διαχειρίσιμο εργαλείο της παγκοσμιοποίησης. Για να γίνει διανθρώπινη και όσο πιο πολύ γίνεται ανθρώπινη η επικοινωνία ανθρώπων και λαών, αποδεικνύεται τελικά πως αυτό δεν πετυχαίνεται με τις διαπολιτικές ευκταίες πρακτικές, ούτε και με τις συναντήσεις και διακηρύξεις καλής θελήσεως.

Υμνολόγημα στους Αγίους, εθνολόγημα στους ήρωες

“Το εμόν και το σον, το κατηραμένον τούτο ρήμα” διαθέει κάθε μόριο της ατομικής και της πανανθρώπινης παρουσίας (και υπαρκτικής περιουσίας) μας. Αν δεν γιατρευθεί αυτή η εκπεσμένη εγωιστικότητα, δεν γιατρεύονται τα μίση και τα πάθη της ιστορίας με φιλοσοφίες και ιδεαλισμούς μόνο. Και γιατρειά σ᾽ αυτήν την παθογένεια της ανθρωπινής μας “πτωτικής φυσικότητας” μόνο η πίστη και η σχέση με τον Τριαδικό Θεό της απόλυτης φυσικής κοινωνίας μπορεί να παράσχει. Μόνο με το βλέμμα της καρδιάς ολάνοιχτο στο θαύμα της ενανθρωπήσεως και στη διάρκεια της μετοχής του χάρη στην Πεντηκοστή της Αναλήψεως, χάρη στο Άγιο Πνεύμα του εις ουρανούς Αναληφθέντος, μπορούμε να ξαναζούμε την εν Χριστώ ενότητα της πανανθρωπότητας.

Παλεύοντας μέσα μας και για τους γύρω μας σ᾽ αυτήν την προοπτική, κρατιόμαστε (δεν γίνεται αλλιώς) από την ιστορία, από το “οίδα” της ζωής των προ ημών. Δεν ήταν κάποιος τυπικός εθνικιστής ο θεοφόρος οικουμενικός άνθρωπος άγιος Παίσιος, όταν μιλούσε για την Ελλάδα και το πατριωτικό φιλότιμο και τη λεβεντιά. Ήταν προσκυνητής μιάς ευλογημένης ιστορίας Αγίων και ηρώων, βαπτισμένης στην κολυμβήθρα της άγιας πίστης. Γι᾽ αυτό και δεν αποστρεφόταν κανέναν, μα κανέναν άνθρωπο από όλη τη γη, γιατί όντας χριστοφόρος και πνευματοφόρος ένιωθε και ζούσε και προσευχόταν και θυσιαζόταν για τον όλο άνθρωπο, που ο Χριστός διά της Εκκλησίας κατεργάζεται, θεραπεύει, αποκαθιστά. 

Εκείνο το “ίνα ώσι εν” της Ιωάννειας θεολογίας περί του Κυρίου και περί της σωτηρίας, το ζούσε ο Όσιος, όπως όλοι οι Άγιοι ανά τους αιώνες εμβιώνοντας σταυρωσίμως τα αναστάσιμα της χαρισμένης σωτηρίας. Ανάλογο παράδειγμα, μα τόσο εξάκουστο, η νεομάρτυς Μαρία Καρατάσαινα από τους αναρίθμητους Ναουσαίους Νεομάρτυρες, που θαμμένη στο λάκκο με τα ιοβόλα φίδια προσδεόταν στο Θεό υπέρ συγχωρήσεως των δημίων της! Εδώ έγκειται η προφανέρωση της αληθινής πανανθρώπινης ενότητας που θα εκλάμψει, μόνον όταν ο Κύριος συντελέσει το τέλος της ιστορικής αθλητικής μας διαχρονίας.

Ως τότε, προσευχόμεθα μεν λειτουργικά υπέρ της των πάντων ενώσεως, γνωρίζουμε όμως με τη διάκριση της ζωντανής μας πίστης πόσο ακόμη θα μας ταλαιπωρούν και θα ταλαιπωρούμεθα μέσα στις δαιμονικές κακίες της φθοράς που επιλέξαμε και συνεχίζουμε να επιλέγουμε ως πανανθρωπότητα. Όχι στα λόγια, αλλά στο ασυνείδητο των βιωματικών μας παθών και στο συνειδητό των καθημερινών πρακτικών μας.

Έναντι αυτής της φθοράς, έχοντας κατά νούν το μόνο γιατρικό, το Χριστό μας, πορευόμεθα και συμπορευόμεθα και διαπορευόμεθα τις διαδρομές του πολιτισμού μας, της εθνικής μας λαμπρής ιστορίας, των δικαίων του λαού μας, των αιμάτινων ηρώων μας, διαμελισμένων και πληγιασμένων για να αποτρέψουν τη διαρπαγή της εθνικής μας ιστορίας. Τους ενοπτριζόμεθα (και πρέπει να τους ενοπτριζόμεθα) με δέος, με θαυμασμό, με ευγνωμοσύνη, με διάθεση αναλογικής αυτοπροσφοράς μέχρις εσχάτων αν ποτε χρειασθεί, αλλά πάντως με διάθεση κοινωνικής διακονίας και μαρτυρίας και συμμετοχικότητας στο χρειώδες της επικαιρότητας. Επισυντρέχοντας τον πολιτισμό της δημιουργίας και συνδημιουργίας σε έναν κόσμο που ζηλεύει το όμορφο, γιατί το αποστερείται στη μικροπρέπειά του, κι όμως το αποζητεί κατά βάθος.

Με αυτές τις σκέψεις (ιστορικές και θεολογικές), γονατίζουμε και φιλούμε το χώμα που πότισαν με θυσίες και αίματα οι ήρωες της πολύνεκρης Μάχης Κιλκίς-Λαχανά, που φέτος τιμούμε την 108η επέτειό της και τους ξαναβλέπουμε μπροστά στη συλλογική μας εθνική συνείδηση σαν να παλεύουν μπροστά στα μάτια μας για μας τους τωρινούς Ελλαδίτες και την χιλιοπονεμένη μας πατρίδα. Τιμούμε επετειακά την “τρελλή” ορμή του πανεθνικού εκείνου ηρωισμού που λαβώθηκε με τόσους νεκρούς και τραυματίες, μα γι᾽ αυτό ακριβώς δεν κατόρθωσε να την αφήσει λωβή κι ανενέργητη η συσπειρωμένη μανία των… ομόδοξων εχθρών μας (οργάνων μιάς μεγαλομανούς επεκτατικής “διαγραμμίσεως” μέχρι τη θάλασσα, οικονομικών και τότε βλέψεων, σαν την τωρινή παγκοσμιοποίηση).

Οι ήρωες μας (με την ψυχή στο στόμα μέχρι και τα τελευταία δευτερόλεπτα του βίου) χαρίστηκαν στην τωρινή μας πατρίδα. Σε λίγες μόλις ημέρες και ώρες, μια επανάληψη εκείνου του διαρκεστερου 1821. Και χάρισαν από τη δική τους αδούλωτη ψυχή την ελευθερία στη Μακεδονία, στη Θεσσαλονίκη, σε τούτο το Κιλκίς που σήμερα το χαιρόμαστε ακμαίο και δημιουργικό όλοι μας. Χύθηκαν εκείνοι με άλκιμη λιονταρίσια ορμή χωρίς να λογαριάσουν σε τίποτε τη ζωή τους, με πρωταθλητές κι εμψυχωτές και θύματα τους επικεφαλής αξιωματικούς, όλοι τους ψυχωμένοι και σύμψυχοι υπέρ πατρίδος. 

Κι άφησαν τα κορμιά τους σπορά στη γη, για να φυτρώνουμε εμείς ελεύθεροι κι ακμαίοι τόσα χρόνια μέχρι σήμερα. Είναι χαρακτηριστικά εκφραστικός ο λόγος ενός από τους καταπληγωμένους γενναίους εκείνων των χρόνων, σε μας τους αχθοφόρους ενός εκσυγχρονισμού εθνικής αβουλίας: «Αχ, να είχα τώρα κι άλλο ένα σώμα, να βάλω την ψυχή μου και να συνεχίσω να πολεμάω για την πατρίδα».

Φέτος, προσεκλήθη και φιλοτίμως αποδέχθηκε την πρόσκλησή μας να έλθει κοντά μας να συνεορτάσει τη μεγάλη ημέρα της εορτής του Αγίου Πνεύματος ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κρήνης κ. Κύριλλος με έδρα το νησί της Μάλτας, καθηγητής ων του ΕΚΠΑ.

Στον Εσπερινό προέστη στον ιερό Ναό της Αγίας Τριάδος Πολυκάστρου με τον οικείο Ιεράρχη Σεβ. κ. Δημήτριο. Αντελλάγησαν προσφωνήσεις και ακολούθως η εόρτια ομιλία του φιλοξενουμένου Ιεράρχου. Παρέστησαν ο Υφυπουργός Ψηφιακής Διακυβέρνησης κ. Γεώργιος Γεωργαντάς, ο Αντιπεριφερειάρχης Κιλκίς κ. Ανδρέας Βεργίδης, ο Δήμαρχος Παιονίας κ. Κωνσταντίνος Σιωνίδης, ο Διοικητής της Π.Υ. Πύραρχος κ. Χρήστος Γκαντίδης, ο Δκτής του Α.Τ. Πολυκάστρου κ. Αντώνιος Μπουζαλάς, ο τ. δήμαρχος και επικεφαλής της μείζονος μειοψηφίας Δ.Σ. Παιονίας κ. Χρήστος Γκουντενούδης καθώς και οι πιστοί που προσήλθαν, τηρώντας τα επιβαλλόμενα μέτρα. Στη συνέχεια λιτανεύθηκε η εικόνα της Αγίας Τριάδος στη σύντομη διαδρομή που ακολουθήθηκε.

Ανήμερα ο μεν, ως επιτόπιος Ιεράρχης προέστη της θείας λειτουργίας στον ως άνω ιερό ναό, ο δε Σεβ. Κρήνης της θείας λειτουργίας στο μητροπολιτικό ναό της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Χριστού στο Κιλκίς. Προέστη επίσης της Δοξολογίας, όπου παραβρέθηκαν όλες οι αρχές του Κιλκίς καθώς και της Επαρχίας Παιονίας, όπως και οι σημαιοφόροι των Σχολείων, οι εκπρόσωποι των Σωματείων και των Συλλόγων.

Εν συνεχεία οι δύο Ιεράρχες μετέβησαν στο Ηρώο των πεσόντων στη μάχη του Κιλκίς, όπου ετέλεσαν Επιμνημόσυνη Δέηση και κατατέθηκαν στεφάνια εκ μέρους των αρχών, των σωματείων και συλλόγων του Νομού.