Σκηνογραφίες του άμορφου για την Μαίρη Σάντσεζ

Του Φώτη Μισόπουλου
blueprint of ideas for a novella
Έξω, δεν ξέρω πού,
μέσα μου ίσως,
ακούω τους τριγμούς ενός πλοίου
JOSE' GOMES FERREIRA[1]

ΤΟ ΦΟΥΑΓΙΕ : ........οι θαμπές σκιές που πέφτουν ανάλαφρα στα χωράφια πάνω στο ποτάμι - η αδιόρατη απεραντοσύνη - το σπίτι στην κορφή του λόφου - δεν ακούγεται κανένας θόρυβος
ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΦΩΝΗ : .....τι είναι αυτά; Τι γίνεται εδώ;
ΜΑΙΡΗ ΣΑΝΤΣΕΖ [2] : .....έλα, γεια σας, κυρία Μπέρκοβιτς. Κύριε Μπέρκοβιτς πώς τα πάτε; [3]

ΣΚΗΝΙΚΟ 1 : [.......ιδού, μετέωροι, στο βάθος τα μπαλόνια του Μίκυ και της Μίνυ Μάους στην παρέλαση των Ανθεστηρίων Όχι πως έχουνε τίποτα το ποντικίσιο αυτοί οι δυο....Τα εξαγριωμένα τους μάτια - αυτηνής καίνε καθώς ρουφά το θέαμα κάτω από γυαλιά πεταλουδέ με πούλιες - σ' αυτό το μέρος είδα τελευταία φορά το ποτάμι Μ' εξουσίαζε η εντύπωση πως το νερό ήταν παρακάτω, δίπλα, κι ερχόταν η μυρωδιά του στον έσχατο ορίζοντα όπου το πλοίο βουλιάζει, όπου η βούληση και η πρόθεση εξαρθρώνονται από όλη τους την ευστάθεια]

[ΣΚΗΝΙΚΟ 3] : [Εκεί σε είδα].

ΣΚΗΝΙΚΟ 2 : [......άτακτα μουστάκια με χρώμα παγωτού φιστίκι, καυτερή μυρωδιά καπνού που οξύνει το χώρο Ο κ. Μπέρκοβιτς σταματά στην τηλεόραση πέρα απ' το ορατό, στη μυστική σιωπή Εκείνη άρχιζε πάλι να κινείται τεμπέλικα κι αργά σ' αυτόν που κοιτάζει Με την ανοιξιάτικη καρποφορία στη βροχή - η ευωδία δέσποζε κυρίαρχη, δεν την πρόσεχες άλλες στιγμές, όμως όταν έβρεχε κυρίευε το δώμα κατά το ηλιοβασίλεμα, κυκλοφορούσε ενσωματωμένη στο φως, βαθιά το σκοτάδι του κορμιού από φράσεις ληστεμένο Το γαλάζιο των ματιών στο μακρύ διάδρομο που καταπίνει το σούρουπο, και το ξέρει : είναι καρφωμένος πάνω της] [4]

ΣΚΗΝΙΚΟ 3 : [....απομακρύνει τις γάμπες απ' το υπόλοιπο σώμα με το κεφάλι αποστραμένο απ' το κορμί, ξαναγερμένο πάνω στο μπράτσο Ήμουν ο Άμλετ Στεκόμουν στην ακτή και μιλούσα στα κύματα [5] Μερικές φορές κατάφερνα να κοιμηθώ ώσπου το αγιόκλημα γινόταν σβούρα με όλα τα υπόλοιπα και τελικά έφτανε να συμβολίζει τη νύχτα και την ταραχή]

ΣΚΗΝΙΚΟ 4 : [Εκεί είδα εσένα που με κοιτάζεις Εσένα που μ' εξαναγκάζεις να διασχίζω τα σύνορα]
Κα ΜΠΕΡΚΟΒΙΤΣ : ......ποιος είναι αυτός ο άντρας; Προφανώς - σε ρώτησα ποιος είναι αυτός ο άντρας; [μεγάλη παύση]
ΜΑΙΡΗ ΣΑΝΤΣΕΖ : ....δεν σκέφτηκα πως θα είσαστε σπίτι Βλέπω την κοιλότητα του φύλου μου - ανάμεσα στ' ανοιγμένα χείλια του το κορμί μαζεύεται γύρω απ' αυτό με μια έξαψη που μεγαλώνει [σκοτάδι]
ΑΜΛΕΤ : ......Δε βλέπω το πρόσωπο Βλέπω την ομορφιά να πλανιέται ακαθόριστη μα δε μπορώ να την κάνω να σμίξει μαζί μου - να γίνει δική μου....
ΜΑΙΡΗ ΣΑΝΤΣΕΖ [σχεδόν διακόπτει] : .......ένας απλός φίλος που με βοηθάει - είχα πάρα πολλή δουλειά σήμερα
[Η Μαίρη μουσκεμένη στον ιδρώτα, τυλιγμένη σ' ένα τρομαχτικά λευκό απαύγασμα ήλιου [6] Μένει στη σκηνή ακίνητη σε λευκό περιτύλιγμα νύφης] [7]
Κος ΜΠΕΡΚΟΒΙΤΣ : .....λέω ότι είσαι μεθυσμένη. Έχω σοκαριστεί. Αλήθεια.

ΣΚΗΝΙΚΟ 5 -/ [ΤΟ ΑΓΙΌΚΛΗΜΑ : ........μου φαινόταν πως κειτόμουν ούτε αποκοιμισμένος ούτε ξύπνιος κοιτάζοντας προς κάποιον κατωφερικό δρόμο σ' ένα σταχτί μισόφωτο όπου τα υπαρκτά πράγματα είναι σκιώδεις ανυπαρξίες - Ο φόβος θωρακίζεται με στέγες ]
ΑΜΛΕΤ : .....βγαίνω στο δρόμο ντυμένος το αίμα μου Τα λόγια μου δεν έχουν να πουν τίποτα Η εξέγερση αρχίζει σαν περίπατος
[Πλησιάζουν ο ένας τον άλλον με κινήσεις που μόλις γίνονται αντιληπτές οι επιδερμίδες οι ιδρώτες ενώνονται τα πρόσωπα το στόμα που εκείνος ξαναβρήκε μένουν έτσι αγγίζοντας τις θηλές τους Περιμένοντας]

ΣΚΗΝΙΚΟ 6 : [....και οι πέτρες φλέγονται τα ύδατα ζωντανεύουν τα βουνά μετακινούνται αργά - ένα λιβάδι με νερό πλημμυρισμένο στα βόρεια της Ελσινόρης τα χιόνια λιώνοντας γεννούν καινούργιες λέξεις
ΜΑΙΡΗ ΣΑΝΤΣΕΖ : [ντυμένη Οφηλία] .......μια και λέμε την αλήθεια έχω κι εγώ να σάς πω τη δική μου : τελευταία φορά που παίζω το ρόλο του νέγρου εδώ μέσα - σάς προειδοποιώ [8]

ΣΚΗΝΙΚΟ 7 : [....όσα είχα κάνει ήταν σκιές μόνο όσα είχα αιστανθεί υποφέρει έπαιρναν μορφή φαρσική διεστραμμένη, χλεύαζαν δίχως συναφή σχέση τον εαυτό τους αποκήρυτταν έννοιες που έπρεπε να επικυρώσουν Συλλογιζόμουν Ήμουν ή δεν ήμουν υπαρκτός Μπαίνει ο Οράτιος συνένοχος όταν η αυγή σκεπάστηκε από ουρανό άδειο
ΑΜΛΕΤ : [....βγάζει υπόκωφες κραυγές - παράπονα αβάσταχτης ευτυχίας Περνάει αργά μέσα στο ορθογώνιο της ανοιχτής πόρτας Προχωράει με την ελάχιστη κίνηση της γης Όγκοι από σύννεφα οδεύουν προς το άπειρο] Έπειτα νύχτα Δικαιοφροσύνη]
ΜΑΙΡΗ ΣΑΝΤΣΕΖ : ......μουσική! Να τι έλειπε! [κινείται με ελιγμούς ανάμεσα στα έπιπλα σαν ετοιμόρροπος σερβιτόρος - πρόσωπο με τ' άγνωστα χαρακτηριστικά από τα σκότη των ζωντανών με τη λάμπα θυέλλης στο Άγνωστο Εσύ]

ΣΚΗΝΙΚΟ 8 : [Ο διχασμός της ποίησης : Η γυναίκα αποκοιμιέται, το κεφάλι της στον ώμο του, από τα δάκρυά της βρέχεται το δέρμα τα μάτια καρφωμένα στις ρωγμές Η βροχή που έρχεται θα τα πλύνει θα τα σκεπάσει με χώμα
[ΜΑΙΡΗ ΣΑΝΤΣΕΖ : [.......το κουμπί - μέχρι που βρίσκει ένα σταθμό να εκπέμπει οι γοφοί της κάνουν στροφή μια αισθαντική νύχτα απ' την θαμπή απεραντοσύνη Καταφτάνει η ομίχλη - βιολετί - έχει υπάρξει και σ' άλλους τόπους σ' άλλα ποτάμια μες στους απόμακρους μουσώνες της βροχής]
[ΑΜΛΕΤ : ......ο Αγαμέμνονας - πατέρας του Άμλετ ξεκαρδίζεται στα γέλια, χωρίς ήχο] [Άπλετο δυνατό φως όπως όταν επιλύεται ένα έγκλημα]

ΣΚΗΝΙΚΟ 9 : ΑΜΛΕΤ : ......τα πουλιά καθώς έρχονται τουφεκισμένα, όπως οι ποιητές, - μοιάζουν πηγάδι ανάστροφο που ξεχύνει άστρα ή καράβια με μουσικές δακρύων Οι αρραβωνιασμένοι παντρεύονται στο τέλος των ρομάντζων, των πνιχτών ταξιδιών, σε φριχτές επαναλήψεις λουλουδιών και τοπίων,- είμαι ο Άμλετ τα λόγια μου είναι άδεια αλλάζω ρόλο : Σαν Λήδα παραφυλάω στους θάμνους Λαχταράω Κλαψουρίζω για έναν κύκνο - εννοείται. Με κοίταξε ψυχρός επικριτικός παλιόμουτρο τρέχει γρήγορα μέσα μου σαν αμφεταμίνη - το άνοιγμα και το κλείσιμο του αιδοίου μου στην 84η οδό - βρέχει ακόμα ως το Lexington ή την Rark Avenue Θωπείες

ΣΚΗΝΙΚΟ 10 : Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΕΚΦΩΝΗΤΉ : .....σε μα σιωπηλή Κυριακή κινούμαι προς το μέρος της μέσα στην αγκαλιά της ταιριάζοντας τα βήματά μας ένα-ένα κυματίζοντας κι όταν η μουσική διακόπτεται συνεχίζουμε να χορεύουμε γιατί οι κιθάρες κλειδώθηκαν στο γέλιο στα μάτια των τελευταίων καρτερικών [Μπαίνει το ΖΕΥΓΟΣ ΜΠΕΡΚΟΒΙΤΣ]
ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΦΩΝΗ : ........είναι μυγιάγγιχτοι
Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΕΚΦΩΝΗΤΗ : ......η θέση τους είναι στο μουσείο.

ΣΚΗΝΙΚΟ 11 : ΟΦΗΛΙΑ [ντυμένη ΑΜΛΕΤ] : ......ο Πολώνιος θα λείψει σε διακοπές μέχρι να κοπάσει ο θόρυβος μου δίνετε παρακαλώ ένα φλιτζάνι τσάι ακόμα; Διψάω [παύση] [βγάζει τη μάσκα και το κουστούμι] ......δεν είμαι ο Άμλετ Πίσω μου στήνεται το σκηνικό. Από ανθρώπους που δεν ενδιαφέρονται για το δράμα μου - για ανθρώπους που δεν τους αφορά Το φάντασμα του βασιλιά θα βγει και θα αρχίσει να τριγυρνά μια από αυτές τις νύχτες Πέστε στην κυρία Μπλαντ συγνώμη που τους χάλασα τη γιορτή Ο Φώκνερ θα νοιώσει κατανόηση [9] Κάτω βρέχει ακόμα τα χείλη της Μαίρης κινούνται ψιθυριστά : το θέατρο του Άμλετ : η φεουδαρχία και ο κλήρος, οι δύο κλάδοι της αριστοκρατίας, είναι οι κύριοι πελάτες μας Πρέπει να είμαστε λίγο σοβαροί

ΣΚΗΝΙΚΟ 12 : [Ο ΚΥΚΝΟΣ : ......και δώστου να μιλάει για το κορμί και τι ομορφιά έχει το κορμί, αρχικά, και το θλιβερό του κατάντημα τελικά, και πόσο άσχημα την έχουν οι γυναίκες επειδή μόνο μια λύση τις περιμένει να σηκώσουν τα πόδια τους - ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΦΩΝΗ ΣΤΟΝ ΟΙΚΟ ΑΝΟΧΗΣ : .....''Μπορείτε να μπείτε μέσα μόλις ετοιμαστείτε'' - Προσεύχομαι για σένα Άμλετ θέλω να ζήσεις αιώνια]

ΣΚΗΝΙΚΟ 13 : [.....οι άνθρωποι χαμογελούν απελπισμένοι. Γαλήνη]

ΣΚΗΝΙΚΟ 14 : Η ΜΑΙΡΗ ΣΑΝΤΣΕΖ : .....Σαν Λήδα παραφυλάω στους θάμνους Λαχταράω Κλαψουρίζω για έναν κύκνο - εννοείται. Με κοίταξε ψυχρός επικριτικός παλιόμουτρο τρέχει γρήγορα μέσα μου σαν αμφεταμίνη - το άνοιγμα και το κλείσιμο του αιδοίου μου στην 84η οδό - βρέχει ακόμα ως το Lexington ή την Rark Avenue Θωπείες
Η ΟΦΗΛΙΑ : ..........Σαν Λήδα παραφυλάω στους θάμνους Λαχταράω Κλαψουρίζω για έναν κύκνο - εννοείται. Με κοίταξε ψυχρός επικριτικός παλιόμουτρο τρέχει γρήγορα μέσα μου σαν αμφεταμίνη - το άνοιγμα και το κλείσιμο του αιδοίου μου στην 84η οδό - βρέχει ακόμα ως το Lexington ή την Rark Avenue Θωπείες
Η ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΦΩΝΗ ΣΤΟ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ : ......Σαν Λήδα παραφυλάω στους θάμνους Λαχταράω Κλαψουρίζω για έναν κύκνο - εννοείται. Με κοίταξε ψυχρός επικριτικός παλιόμουτρο τρέχει γρήγορα μέσα μου σαν αμφεταμίνη - το άνοιγμα και το κλείσιμο του αιδοίου μου στην 84η οδό - βρέχει ακόμα ως το Lexington ή την Rark Avenue Θωπείες

ΤΕΛΟΣ

ΑΝΑΦΟΡΕΣ-ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ-ΦΩΤΟ

[1] ποίηση/ μτφρ. Σπύρος Τσακνιάς, περ. η λέξη τ.24/ 1983
[2] Τruman Kapote, Μιας μέρας δουλειά, εισαγωγή-μτφρ. Ρούμπη Θεοφανοπούλου, περ. η λέξη, τ.38/ 1984 [από την τελευταία συλλογή διηγημάτων του το 1981, Μουσική για χαμαιλέοντες]
[3] ο.π.
[4] Marguerite Duras, Ο άντρας στο βάθος του διαδρόμου, εισαγωγή-μτφρ. Χριστίνα Ντουνιά, περ. η λέξη 24/ 1983
[5] Heiner Müller, Δύστηνος Άγγελος, εισαγωγή-επιλογή-μτφρ. Ελένη Βαροπούλου, Άγρα 1994
[6] Marguerite Duras ο.π.
[7] Heiner Müller ο.π.
[8] Truman Kappote ο.π.
[9] Γουίλιαμ Φώκνερ, Η Βουή και η Μανία, μτφρ. Παύλος Μάτεσις, Καστανιώτης 2010

https://static.standard.co.uk/s3fs-public/thumbnails/image/2012/01/03/09/Clementine_415.jpg?width=968