Το μακιγιάζ

Του Φώτη Μισόπουλου

.....μιλούσα με μια άλλη φωνή που μου έλεγε ετούτο ή το άλλο

Samuel Beckett, MOLLOY [1]

.......έτσι κι αλλοιώς δεν μπορείς να κάνεις τίποτα
μάς βαραίνει κατάρα δεν φταίμε εμείς εμείς τι φταίμε
Συνέχισε χωρίς να καταλάβει τι είπα Τα μεσάνυχτα γέμισα το τουφέκι μου Στις δώδεκα και τέταρτο η πανσέληνος γύρισε πάνω από τους βράχους Σπάνια περνούσα τη νύχτα μακριά από το σπίτι Αν έλειπα έστω και μια νύχτα ονειρευότανε τα ζώα και τα πουλιά που είχα - Ξυπνούσε -
Είναι ωραίο να έχεις μια παραχώρηση για πάντα Είναι πολύ ωραίο αν δεν ήταν παρά μονάχα η αιωνιότητα
Έφτασα μπρος στον φράχτη του κήπου Ήταν κλειδωμένος Πολύ σωστά Δε μπόρεσα ν' ανοίξω
- σώπα έλα τώρα πήγαινε για ύπνο -
Προχώρησα και περίμενα
- σε γυρεύω δυο τρεις μέρες
''ήθελες να με δεις;'' -
- σε βλέπω τώρα εδώ Στοπ
''πόσο όμορφα πρέπει να ήταν!'' είπε η Ανζέλ
Ακούσαμε όχι μακριά εκείνο το ιδιαίτερο ελαφρύ θρόισμα που κάνουν τα αγρίμια όταν περπατούν Οι συνήθειές του ήταν τόσο τακτικές όταν έβγαινε μόνος για ψώνια ή να επισκεφτεί κάποιο φίλο βαριόταν γρήγορα και γύριζε πίσω Αν δεν είχε άλλη γυναικεία συντροφιά έπαιρνε την υπηρέτρια μαζί Ο Μαρξ κοιμόταν με την υπηρέτριά του άλλωστε
Το κλειδί έμπαινε στην τρύπα μα δε γύριζε Αποτέλεσμα της μακροχρόνιας αχρησίας Αρχαία κλειδαριά : Την παραβίασα. ''Σε βλέπω τώρα''
Τύλιξα τσιγάρο επιδέξια με δυο μόνο κινήσεις άναψα σπίρτο με τον αντίχειρα ''Δε γίνεται να μιλήσουμε εδώ - δεν προτιμάς να συναντηθούμε κάπου;'' ''Θαρθώ στο δωμάτιό σου'' ''ΟΧΙ- ούτε αυτό βολεύει, ξέρεις το γεφυράκι στο ποτάμι;''
Πυροβόλησα - στις μιάμιση - είδα να προχωράει έρποντας μια μακρόστενη μορφή - αυτός ήταν! - περίμενα να έρθει ακριβώς από κάτω μου - Αγαπητή Ανζέλ, τι να σάς πω : αισθάνθηκα να εκτοξεύομαι μαζί με την αιώρα σαν να πετούσα - βρέθηκα εκτός του πεδίου βολής τα είχα χάσει όχι όμως αρκετά για να υποδεχτώ πανικό.......Ο άλλος δεν πυροβόλησε τι περίμενε; Θα πήγαινε να δει την Τσ. να χορεύει δεν μπορούσε να επιστρέψει είχε μπει στον κόπο να πάρει την κοπέλα μαζί του και το καλάθι με τα λουλούδια
Οπισθοχώρησα ίσαμε την άλλη πλευρά του δρόμου κι όρμησα πάνω Γύρισα σπίτι μου όπως το είχα προστάξει μέσα μου - στο τέλος συνήλθα - Τι μοσχοβολούσε έτσι; οι πασχαλιές; τα λουλούδια της άνοιξης, ίσως - προχώρησα κατά τα μελίσσια μου - οι κότες μου - τα είχα παρατήσει - στο σπίτι ήταν θεοσκότεινα η πόρτα αμπαρωμένη Γύρισα τον διακόπτη -επιτέλους - δεν είχε φως Κανένας Μου φτάνουν οι παλιές ιστορίες Ξαναγύρισα στο περιβόλι Έτριψα προσεχτικά το τσιγάρο πάνω στα κάγκελα για να τινάξει τη στάχτη το έκανα αργά και μεθοδικά σαν να έξυνα μολύβι - τα χέρια μου δεν έτρεμαν πλέον, τώρα που το σκέφτομαι ο άλλος θέλησε να πυροβολήσει αλλά το όπλο του δεν εκπυρσοκρότησε Τέτοιες εμπλοκές συμβαίνουν ακόμα και στα καλύτερα τουφέκια
Ήταν κάτι σαν διαγωνισμός ανάμεσα σε δεκατέσσερις ή δεκαπέντε χορεύτριες Πέρασαν δυο χρόνια από τότε που την είδε να χορεύει τελευταία φορά Εκφυλίστηκε τόσο που δεν ήθελε ούτε να την κοιτάξει - από την πρωτόγονη δύναμή της δεν απόμεινε παρά μια χυδαία κοκεταρία είχε χαθεί το στυλ και μαζί η ομορφιά του κορμιού Απαντοχή Ό,τι είχα να πουλήσω το πούλησα Μα είχα μεγάλα χρέη Ήθελα όμως δεν μπορώ πια να υποφέρω di essere un uomo [2] δε θα πασκίσω άλλο δε θ' ανάψω πια αυτή τη λάμπα θα τη σβήσω θα ζήσω στον κήπο ''Άκου, περιττό να το παίρνεις τόσο τραγικά δεν είναι δικό σου το φταίξιμο'' μου είπε - ''τι πας να κάνεις;''
Πράγματι δεν υπάρχει τίποτε πιο ευκίνητο από τα αγρίμια - να χρησιμοποιήσω το τουφέκι μου Αδύνατο Πώς να σημαδέψω; Θα ήθελα τουλάχιστο να φύγω επειδή αυτή η κίνηση μ' έκανε να αισθάνομαι δυνατό πόνο στην καρδιά Έγινε μια πελώρια σιωπή Αν είχα μιλήσει θα έλεγα : ''Εξαιρετικό το ημίφως του δωματίου - όλα όσα έπρεπε ν' αφήσουμε πίσω μας''
ΑΝΖΕΛ : ....λέτε να είναι αληθινή αυτή η ιστορία; Ω, να μου τα διηγηθείτε όλα!'' Ήταν μια ομιχλώδης νύχτα του Δεκεμβρίου ο Υμπέρ μου είπε : ''έρχεσαι;''[3] Του απάντησα : ''Είμαι έτοιμος'' Βρέθηκε στα παρασκήνια να δώσει τα λουλούδια στην Τσ. Δεν τον ενθουσίαζε η ιδέα να μιλήσουν το ακίνητο κάτασπρο πρόσωπό της είχε παραδοθεί στα χέρια του νεαρού μακιγιέρ -έφτασε στο καμαρίνι και κρύφτηκε πίσω από την πόρτα
- τα μάτια κλειστά το σαγόνι ελαφρώς ανασηκωμένο τα χείλη τα φρύδια οι βλεφαρίδες δεν είχαν ακόμα βαφτεί έμοιαζε άψυχη κούκλα ένα πρόσωπο νεκρό Είχαμε λοιπόν δικαίωμα σ' αυτό το υπέροχο καλοκαίρι; Δεν ξέρω αν είχαμε δικαίωμα Τα πουλιά δεν τα είχαν σκοτώσει ήταν αγριοπούλια Αρκετά πιστά τ' αναγνώρισα και φαινόταν πως μ' αναγνώρισαν κι εκείνα
Το τσιγάρο έφυγε πάνω απ' το κάγκελο δοκίμασα με το άλλο χέρι μα το δικό του ήταν πιο γρήγορο - πριν το τσιγάρο αγγίξει το νερό έσφιγγε με τα δυο του χέρια το σακάκι ο ήλιος χαμήλωνε κοιταχτήκαμε στα μάτια

ΤΕΛΟΣ

ΑΝΑΦΟΡΕΣ-ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ-ΦΩΤΟ
[1] Σάμουελ Μπέκεττ, ΜΟΟΛΌΥ, μτφρ. Β.& Λιλίκα Γεωργίου, Δωρικός 1970
[2] να είμαι ένας άνθρωπος
[3] Αντρέ Ζιντ ''Τέλματα'', στο ''Ο Προμηθέας ελεύθερος Δεσμώτης'', μτφρ. Γεωργία Ζακοπούλου, Καστανιώτης 2010

https://pyxis.nymag.com/v1/imgs/939/26d/4dba3a99942acbf988f022b4f942db43db-weirdo-night.rsquare.w1200.jpg