«Ορθοστάδην… ου κάμπτων γόνυ»

Γράφει o Νίκος Κωνσταντινίδης

Εκπαιδευτικός-συγγραφέας

Με αφορμή την πανδημία, άδραξε η κυβέρνηση την ευκαιρία και περιόρισε συνταγματικά τη δημοκρατία. Η ελευθερία του ανθρώπου συρρικνώθηκε, το πανεπιστημιακό άσυλο ακυρώθηκε, διατηρήθηκε όμως το βουλευτικό, για να διασφαλίσει το ακαταδίωκτο σε κάθε «πολιτικό» που ασελγεί ηθικά, κοινωνικά και οικο(νομικά) πάνω στην Ελλάδα.

Αντίθετα το αστυνομικό κράτος ενισχύεται για κάθε μέρα που περνά σε εξουσία και βία. Ως και στα ζυμωτήρια των ιδεών, τα πανεπιστήμια θα μπει η αστυνομία με την παιδεία να υπολείπεται από το βάρος της αποστολής της. Ο Έλληνας αντιμετωπίζεται πια ως ταραχοποιός κι ως εχθρός από την νέα παΝΔημία.

Στις μέρες μας, το άσυλο αντικαταστάθηκε από την ασυλία, η νομοθεσία ηττήθηκε από την παιδεραστία, οι φερόμενοι ως ένοχοι πολιτικοί ορίζουν δικαστές και οι ανακριτές όχι μόνο παραιτούνται από δίκες, αλλά και ξενιτεύονται. Ένα γραμμάριο ναρκωτικού διώκεται πιο σκληρά από ένα βαπόρι γεμάτο, όταν δεν εφαρμόζεται για όλους ο ίδιος νόμος .

Η άποψη που σχηματίζει ο Έλληνας για την Ελλάδα, είναι αυτή που παρουσιάζουν τα ΜΜΕ. Αυτά διαμορφώνουν την είδηση, αυτά ρίχνουν κι ανεβάζουν κυβερνήσεις. Η πληροφορία και η προπαγάνδα στα περισσότερα ΜΜΕ είναι σαν σιαμαία δίδυμα.

Πολλοί από τους δημοσιολογούντες δεν γνωρίζουν καν σωστά ελληνικά. Η γνώση έχει πιάσει πάτο στην τηλεόραση. Η συμπαιγνία και η οικονομική συνεργασία ανάμεσα στην εκδοτική και την κυβερνητική εξουσία έχουν τραυματίσει τη δημοκρατία.

«Σε τούτη την πατρίδα τι γυρεύω με μισθοφόρους και πραιτοριανούς» ακούγεται η φωνή της Μαρίας Δημητριάδη σε στίχους Μάνου Ελευθερίου και μουσική Θάνου Μικρούτσικου, από τα περασμένα. Και τότε σκάβω μέσα μου βαθιά να δω τι έμεινε από ό,τι οραματίστηκα. Τι σώθηκε από ό,τι ονειρεύτηκα. Τι απέμεινε από όσα πίστεψα και υπερασπίστηκα παλιά, όταν η ιδέα για το δίκαιο ήταν άσβεστη φλόγα και η δικαιοσύνη όραμα φωτεινό. 

Από εποχές που η ελπίδα και το χαμόγελο άνθιζαν στα χείλη, και το πάθος για αγώνα θέριευε στα στήθη. Από εποχές που η ζωή είχε ζωντάνια, η πολιτική ταυτιζόταν με την προσδοκία και η ηθική της αναμετριόταν με τα ιδανικά της ζωής.

Πέρασαν 2020 χρόνια από όταν γεννήθηκε ο Χριστός, αλλά οι ομιλίες του ακόμη δεν εφαρμόστηκαν στη Γη. Δεν ζούμε στον κόσμο της μοιρασιάς των αγαθών και της αλληλεγγύης, αλλά στον κόσμο του ανέστιου και του «πολύσπιτου». Του αφέντη και του διαφεντευμένου. Στη γη της βίας και της οικονομικής ολιγαρχίας. Στην Ελλάδα της αράς, της κατάρας, της αδικίας και της ντροπιαστικής "μεσοτοιχίας".

Ζούμε αιωνίως και αενάως στην εποχή των αντιθέτων, από τον καιρό του Παρμενίδη. Στην εποχή της πάλης του καλού και του κακού, των γραμματέων και των φαρισαίων, των Αγωνιστών του 1821 και των κοτζαμπάσηδων, των Αντιστασιακών αλλά και των συνεργατών των Γερμανών.

Σ' αυτή, τη νέα μας εποχή, αν ενδιαφέρεσαι για τον άνθρωπο που κρύβεις μέσα σου, πρέπει να αντισταθείς. Να σταθείς απέναντι στο άδικο όχι μόνο για το δικό σου παιδί, αλλά και για το κάθε αγέννητο παιδί, που δεν το έχεις δει στα μάτια. Να το σκεφτείς με τα μάτια της ψυχής και να αναλάβεις την ευθύνη που έχεις ως ον κοινωνικό απέναντί του.

Διαφορετικά θα σε κυβερνούν οι αδούλευτοι και οι ανίδρωτοι, οι βολεμένοι και οι καλοταϊσμένοι. Αυτοί που «θεωρούν ταπεινό να μιλάς για φαΐ», κατά πως λέει ο Μπρεχτ. Αυτοί που αντί για δωρεάν και δημόσια εκπαίδευση προωθούν την κολεγιακή. Αν δεν απελευθερωθείς από αυτούς, θα τους κουβαλάς παντοτινά στο σβέρκο σου, κι ας λες ποιητικά σε στιγμές πατριωτικού παροξυσμού: «του Έλληνα ο τράχηλος ζυγόν δεν υπομένει». Ναι, νικήσαμε τους Τούρκους αλλά μας εξουσιάζουν ακόμα οι κοτζαμπάσηδες.

Το επίπεδο της πολιτικής και του πολιτισμού ενός έθνους, το επίπεδο του δικαίου και της δικαιοσύνης κάθε κοινωνίας το ορίζουν και το στηρίζουν οι άνθρωποι που την αποτελούν. Την καμήλα την καβαλάνε, επειδή γονατίζει.. «Ορθοστάδην.. ου κάμπτων γόνυ», λέει στην τραγωδία του «Προμηθεύς Δεσμώτης» ο Αισχύλος.